Financial Times: Η κατασκευή μιας Γερμανικής Ευρώπης / The making of a German Europe

http://wp.me/pPn6Y-g8T 

The making of a German Europe

By Gideon Rachman   March 25, 2013

Ο  Ρόλος της  Κύπρου στην Γερμανική Ευρώπη

του Gideon Rachman

Στο τέλος, οι Κύπριοι κατάπιαν το πικρό φάρμακο. Αντιμετωπίζοντας την εθνική ταπείνωση και ένα ζοφερό μέλλον πολλοί από αυτούς παραπονιούνται ότι  to μικρό έθνος τους έχει αναγκαστεί να υποκύψει στη θέληση μιας μεγαλύτερης, ανελέητης δύναμης – της Γερμανίας.

.
Οι Εφημερίδες στην Κύπρο  απεικονίζουν την  Angela Merkel,  ως Ούννο- και κατηγορούν τον υπουργό Οικονομικών της, τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε , ότι μιλά σαν «φασίστας». Οι Κύπριοι  πλέον ασπάζονται την αντι-γερμανική  ρητορική που έχει γίνει κοινός τόπος στην Ελλάδα και την Ιταλία.

.

Αυτή  η Γερμανοφοβία είναι άδικη. Πίσω από όλες τις φωνές και την λογομαχία, πάλι οι Γερμανοί φορολογούμενοι θα χρηματοδοτήσουν το μεγαλύτερο μερίδιο μιας ακόμη διάσωσης της ευρωζώνης. Φαίνεται λίγο σκληρό το γεγονός ότι η Γερμανία αυξάνει τα – εκατοντάδων  δισεκατομμυρίων ευρώ- δάνεια  προς στους γείτονές της  και σε αντάλλαγμα να κατηγορείται  για νεοναζισμό.

.

Ωστόσο, η αυξανόμενη γερμανική δύναμη – και η αυξανόμενη δυσαρέσκεια για αυτή την εξουσία – είναι τώρα τα κύρια θέματα της ευρωπαϊκής πολιτικής.

Αυτό είναι μια ιστορική ειρωνεία, δεδομένου ότι ο κύριος σκοπός του όλου ευρωπαϊκού σχεδίου, από τη δεκαετία του 1950 και μετά, ήταν να τελειώσει μια για πάντα με την ιδέα ότι η Γερμανία είναι απλά πάρα πολύ ισχυρή για να συνυπάρχει άνετα με τους γείτονές της.

Όλη η σχετική ρητορική όλα αυτά τα χρόνια  τόσο στο Βερολίνο, όσο και στο Παρίσι ή στις Βρυξέλλες  μιλούσε για την ανάγκη μιας «ευρωπαϊκής Γερμανίας, και όχι μια γερμανική Ευρώπη”.

.

Μετά την κρίση στην Κύπρο, ωστόσο, φαίνεται όλο και περισσότερο σαν μια γερμανική Ευρώπη – επειδή η κατεύθυνση της  ευρωπαϊκής ηπείρου εν μέσω  κρίσης διαμορφώνεται, πάνω απ ‘όλα, από τις ιδέες και τις προτιμήσεις των πολιτικών και των αξιωματούχων του Βερολίνου.

.

Είναι αλήθεια ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πήραν το προβάδισμα στις διαπραγματεύσεις  στην Κύπρο.

Αλλά  δεν πάντοτε σαφές ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει συμφωνία  χωρίς τη συμβολή και τη σύμφωνη γνώμη της γερμανικής κυβέρνησης.

 

.

Το γεγονός ότι  κυρίαρχη θέση  στην ΕΚΤ  καθ΄ όλη τη διάρκεια της κρίσης δεν έχει  ο Mario Draghi, ο Ιταλός πρόεδρος της άλλα  την έχει ο Jörg Asmussen, γερμανικό μέλος του εκτελεστικού συμβουλίου της ΕΚΤ,  είναι σημείο που  επίσης χρησίμευσε για να βάλει μια γερμανική όψη στην κρίση.

.

Όταν θα βρεθούν ένα βήμα μακρυά από τη παρούσα σύγκρουση οι Γερμανοί ηγέτες,  θα πρέπει να αναρωτηθούν πώς κατέληξαν σε αυτό. Πώς ένα ευρωπαϊκό σχέδιο που είχε σκοπό να σταματήσει κάθε έννοια σύγκρουσης μεταξύ της Γερμανίας και των γειτόνων της, οδήγησε σε αναζωπύρωση των αντι-γερμανικών αισθημάτων; Και είναι άραγε  μόνιμη βλάβη;

.

Ένα μεγάλο μέρος της εξήγησης είναι ότι το διακύβευμα είναι πλέον τόσο υψηλό που η Γερμανία δεν μπορεί πλέον να είναι “ντροπαλή” στην διεκδίκηση των εθνικών συμφερόντων της. Η επιβίωση του ευρωπαϊκού ενιαίου νομίσματος είναι κορυφαίο ζητούμενο  και Γερμανοί φορολογούμενοι πρέπει να συνεισφέρουν πολλά  στα διάφορα ταμεία διάσωσης.

.

Οι Γερμανοί έχουν επίσης μια σαφή και συνεπή ανάλυση του προβλήματος. Πιστεύουν ότι η δημοσιονομική ασωτία ή τα ελαττωματικά επιχειρηματικά μοντέλα βρίσκονται στην καρδιά της κρίσης – και η λύση είναι η λιτότητα, σε συνεργασία  με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.

Υπάρχουν πολλοί που υποστηρίζουν ότι αυτή η συνταγή είναι επικίνδυνη. Αλλά  όσοι αντιτίθεται στην λιτότητα έχουν αποτύχει να καταλήξουν σε μια σειρά από εναλλακτικές πολιτικές που είναι συνεπείς και ικανές για να ανατρέψουν την ιδεολογική  παλίρροια.

.

Αλλά αυτό δεν είναι μόνο μια ιστορία απλής γερμανικής δύναμης. Είναι επίσης μια ιστορία της εξαιρετικής αδυναμίας των άλλων ευρωπαϊκών δυνάμεων που, μέχρι πρόσφατα, ισορροπούσαν την γερμανική δύναμη.

Οι κυβερνήσεις της Ισπανίας και της Ιταλίας βρίσκονται σε οικονομική δυσχέρεια – και αποδυναμωμένες.

Η  Βρετανία δεν είναι μέλος του ευρώ, και έτσι είναι στο περιθώριο.

.

Ωστόσο, το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό της κρίσης είναι η σχεδόν πλήρης απουσία μιας ισχυρής γαλλικής φωνής στο τραπέζι.

Από τον Jean Monnet στον Jacques Delors, οι Γάλλοι πάντα υπερηφανεύονταν για την κατοχή της πνευματικής ηγεσίας στο ευρωπαϊκό σχέδιο.

.

Η ιδέα ότι η Ευρώπη θα πρέπει να κινείται προς τα εμπρός μέσα από μια γαλλο-γερμανική συνεργασία ήταν ζωτικής σημασίας για την γαλλική σκέψη – και αντανακλάται στην αποφασιστικότητα  του πρώην προέδρου Νικολά Σαρκοζί για να σχηματιστεί μια στενή συνεργασία με την κ. Μέρκελ.

Η ιδέα ότι η Ευρώπη  διοικείται από  τους “Merkozy” ήταν πάντα   ένα κομμάτι μιας ψευδαίσθησης – αλλά τουλάχιστον σηματοδότησε  την γαλλική αποφασιστικότητα να είναι στο κέντρο της δράσης.

.

Υπό τον  Προέδρο François Hollande, ωστόσο, οποιαδήποτε υποψία ότι η Γαλλία παίζει ισότιμο ρόλο με τη Γερμανία έχει εξαφανιστεί.

.

Στο θέμα Κύπρος, ακόμη και οι Φινλανδία φάνηκε να έχει μεγαλύτερο βάρος κατά τη συζήτηση, από ότι η Γαλλία. Μέρος του προβλήματος είναι ότι ο κ. Hollande έχει αφήσει να εννοηθεί ότι αποδοκιμάζει την επιμονή της Γερμανίας στην λιτότητα, αλλά δεν έχει προτείνει μια συνεκτική εναλλακτική λύση.

Ο ίδιος δεν έχει τεθεί επικεφαλής μιας συμμαχίας των νότιων χωρών που θα μπορούσαν να απωθήσουν τους Γερμανούς.

Αλλά ούτε έχει δημιουργήσει μια καλή σχέση εργασίας με την κα Μέρκελ.

Οι Γάλλοι αξιωματούχοι επίσης δεν παίζουν τον καθοριστικό ρόλο, όπως κάποτε, στην καρδιά της Ευρώπης.

Μετά την αποχώρηση του Jean-Claude Trichet, κανένας Γάλλος δεν είναι πλέον επικεφαλής.

Ο κ. Michel Barnier, ο Γάλλος επίτροπος εσωτερικής αγοράς της ΕΕ, είναι πολιτικός χαμηλού βεληνεκούς.

.

Ακόμα και γερμανικοί  φορείς χάραξης πολιτικής ελπίζουν ότι όλα αυτά είναι προσωρινά.

Ότι όταν τα πράγματα επιστρέψουν στο κανονικό και λειτουργήσουν οι νέες δομές της ΕΕ,  θεωρούν ότι δεν θα είναι απαραίτητο για τη Γερμανία να οδηγεί την Ευρώπη τόσο φανερά.

Αλλά αυτό είναι μάλλον ευσεβής πόθος.

Η κρίση της Ευρωζώνης απέχει πολύ από το να  τελειώσει και δεν είναι σαφές ποιες  θα είναι οι νέες δομές της ΕΕ  στο τέλος της – ή αν θα οδηγούν στην μείωση  ή σε ενίσχυση της γερμανικής δύναμης.

.

Αυτό αφήνει  στην Γερμανία το δαχτυλίδι:

στον έλεγχο, στην επιβολή των κανόνων, καθώς και όλο και πιο συχνά στην  κατασκευή τους.

Αυτή είναι μια επικίνδυνη κατάσταση για την Ευρώπη – και τελικά για την ίδια τη Γερμανία.

Πηγή: Financial Times

Την ελληνική μετάφραση διαβάσαμε στο ιστολόγιο Το μεγαλύτερο blog της πόλης

*