Τα μπατσοκάναλα των ολιγαρχών, το νέο αστυνομικό κράτος και ο νέος κύκλος αντιστάσεων

Τα μπατσοκάναλα σε κρίση αξιοπιστίας reloaded

Αυτές τις μέρες και ειδικά μετά τα φοβερά γεγονότα της Νέας Σμύρνης, ένα τεράστιο κύμα αγανάκτησης έχει δημιουργηθεί ενάντια στα συστημικά ΜΜΕ. Στο Twitter το boycotgreekmedia έφτασε να είναι στην πρώτη θέση των τάσεων του. Από παντού ακούγονται φωνές να κλείσουμε τις τηλεοράσεις και η απαξίωση προς αυτές μεγαλώνει μέρα με την μέρα. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που τα κανάλια των μαφιόζων ολιγαρχών συγκεντρώνουν την οργή του κόσμου. Το πρώτο μεγάλο κύμα αγανάκτησης ειδικά από την νεολαία, είχε έρθει με την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 για τον τρόπο που είχαν καλύψει αυτά την δολοφονία Γρηγορόπουλου και την ίδια την εξέγερση. Ένα ακόμη μεγαλύτερο κύμα είχε σκάσει στην εποχή του ΔΝΤ και των μνημονίων, τότε που τα κανάλια παρουσίαζαν το ΔΝΤ και τα μνημόνια ως μονόδρομο και κάθε άλλη επιλογή αδιανόητη ή ολέθρια, συκοφαντώντας παράλληλα όλους όσους αγωνίζονταν στους δρόμους.

Ένα άλλο κύμα και ίσως το μεγαλύτερο όλων, είχε δημιουργηθεί την βδομάδα του δημοψηφίσματος τον Ιούλη του 2015, όταν τα κανάλια σε περίοδο κλειστών τραπεζών είχαν επιδοθεί σε ένα όργιο ψυχολογικής τρομοκρατίας για να ψηφίσουμε ναι και λέγοντας ότι το όχι θα οδηγήσει όχι μόνο σε αποπομπή από την ΕΕ αλλά και σε λιμό και διάλυση του σύμπαντος. Τότε είχε φανεί ότι η επιρροή της προπαγάνδας τους είχε φτάσει στο χαμηλότερο δυνατό σημείο όταν ο κόσμος την αψήφησε επιδεικτικά και έβγαλε το αντίθετο αποτέλεσμα. Ήταν οι μέρες που τα κανάλια των ολιγαρχών περνούσαν την μεγαλύτερη κρίση τους πλήρως απαξιωμένα στα μάτια της πλειοψηφίας. Οι μέρες που νομίζαμε ότι αυτά είχαν τελειώσει ως σοβαρός παράγοντας διαμόρφωσης της γνώμης του πληθυσμού

Χρειάστηκε να γίνει το όχι ναι από έναν πολιτικό που τότε απολάμβανε δημοτικότητα της τάξης του 65%, να κερδίσει το κόμμα αυτού του πολιτικού τις εκλογές με το μεγαλύτερο ποσοστό αποχής φέρνοντας νέο μνημόνιο και να απλωθεί στην ελληνική κοινωνία ένα άλλο τεράστιο και αντίθετο κύμα αποπολιτικοποίησης, κυνισμού, παραίτησης και ενσωμάτωσης ώστε αυτά να ανακτήσουν μεγάλο μέρος από την δύναμη τους.

Το πολύμορφο κίνημα που ήταν σε διαρκή άνοδο την περίοδο 2006-2012 και το οποίο είχε περάσει σε κρίση μετά την εκλογή Σαμαρά το 2012, ενταφιάστηκε στις φρούδες ελπίδες και αυταπάτες του καλοκαιριού του 2015. 

Η περίοδος 2015-2019 θα μείνει στην ιστορία ως η περίοδος της μεγάλης αποπολιτικοποίησης και κοινωνικής απάθειας αλλά και της συντηρητικοποίησης και της επανεμφάνισης του δεξιού ακτιβισμού με την γελοία ιστορία του Μακεδονικού.

Από αυτή την πλευρά ο Τσίπρας ήταν ο πιο νεοφιλελεύθερος πρωθυπουργός όλων. Όχι μόνο γιατί πέρασε μνημόνια με τις μικρότερες δυνατές αντιστάσεις, ούτε γιατί έκανε ιδιωτικοποιήσεις-ξεπουλήματα που δεν είχαν καταφέρει να κάνουν οι προηγούμενοι (τρένα, λιμάνια κλπ) αλλά κυρίως γιατί εφάρμοσε στην πράξη το βασικό δόγμα του νεοφιλελευθερισμού: Ο καθένας να κοιτάει την πάρτη του με κάθε προοπτική κοινωνικού αγώνα να είναι χιμαιρική γιατί όπως λέει αυτό το ολοκληρωτικό δόγμα: there is no alternative. 

Σε αυτό το διάστημα τα κανάλια αξιοποίησαν το αναγεννημένο κύρος τους βοηθώντας να έρθει στην κυβέρνηση το καλοκαίρι του 2019, η νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά στην χειρότερη εκδοχή της. 

Με το κίνημα να είναι πεθαμένο και το γόητρο των καναλιών ανανεωμένο, η νέα κυβέρνηση προχώρησε από την αρχή στην δημιουργία ενός αστυνομικού κράτους σαρώνοντας οτιδήποτε ήταν παράφωνο στην αποκρουστική ιδεολογία της, ξεκινώντας από κατειλημμένους και αυτοοργανωμένους χώρους που δεν ακολουθούσαν κερδοσκοπικές λογικές. Είχε την αυτοπεποίθηση να το κάνει ακριβώς γιατί δεν υπήρχε ζωντανό κίνημα να την αντιμετωπίσει και με τα κανάλια των ολιγαρχών να μπορούν πάλι να πείθουν ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου.

Αυτή η σύντομη ιστορική αναδρομή έγινε για δύο λόγους. Πρώτον για να εξηγηθεί γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, να έχουμε μια αδίστακτη ακροδεξιά κυβέρνηση να κάνει πράγματα που καμία μεταπολιτευτική κυβέρνηση ακόμη και αυτές των μνημονίων δεν είχε τολμήσει να κάνει. Και δεύτερον για να καταλάβουμε μέσα από ποια ιστορική διαδικασία τα κανάλια έχουν ακόμη κάποιο κύρος ενώ μέχρι πριν λίγα χρόνια φαίνονταν να είναι τελειωμένα.

Να όμως που ο Κούλης (μεγάλη η χάρη του!) κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Σε μια κοινωνία βουτηγμένη για χρόνια στην αποπολιτικοποίηση, στην συντηριτικοποίηση, στην ήττα και στην παραίτηση, μια κοινωνία που φαινόταν ότι τίποτα πια δεν μπορούσε να την κινητοποιήσει και να την ξαναβγάλει στους δρόμους, αυτός κατάφερε να ξανανοίξει έναν νέο κύκλο αντιστάσεων και εξεγέρσεων. Έναν νέο κύκλο που έχουμε ευθύνη να μην κλείσει όπως ο προηγούμενος του 2006-2012 και να μην θαφτεί μέσα σε αυταπάτες για πολιτικούς στους οποίους θα εκχωρήσουμε τις δικές μας ιστορικές ευθύνες.

Ομολογουμένως ο Κούλης έκανε ότι μπορούσε. Δεν έφτιαξε μόνο νέα αστυνομικά σώματα καταστολής αλλά έβαλε και τους μπάτσους ακόμη και σε σπίτια δεξιών που τους ξυλοκόπησε και τους μπαγλάρωνε μαζί με τα παιδιά τους. Στοχοποίησε όλη την νεολαία. Εγκληματικά θυσίασε την προσπάθεια του λαού που ανέκοψε την πανδημία στο πρώτο κύμα της την περασμένη άνοιξη για να φέρει μαζικά τουρίστες χωρίς τεστ διαφημίζοντας την χώρα στα διεθνή μέσα ως covid free φέρνοντας ξανά και πιο ανεξέλεγκτα τον ιό. Τον Οκτώβρη που θα μπορούσε ακόμη να την περιορίσει με ένα λοκντάουν λίγων βδομάδων, έβγαινε και δήλωνε ότι δεν μπορεί να ξανακάνει κάτι τέτοιο αφού θα ήταν καταστροφικό για την οικονομία και τους ανθρώπους της. Τον Νοέμβρη αναγκάστηκε να το κάνει όταν πλέον ήταν φανερό ότι θα κατέρρεε το δημόσιο σύστημα υγείας.

Μετά αντί να εστιάσει στην πανδημία, την χρησιμοποίησε για να περάσει τα χειρότερα νομοσχέδια και για να φέρει μπάτσους στις σχολές τις οποίες είχε κλειστές για ένα ολόκληρο χρόνο. Κι ύστερα έσερνε το λοκντάουν που είχε πάψει να είναι αληθινό λοκντάουν αφού ανοιγόκλεινε τα μαγαζιά κατά βούληση, με μόνο γνώμονα όχι τον περιορισμό του ιού αλλά την ίδια την κατάλυση του Συντάγματος. Άνοιγε τα μαγαζιά ενώ έμεναν στην θέση τους και αυστηροποιούνταν οι περιορισμοί στους πολίτες. Σε σχέση με το πρώτο λοκντάουν υπήρχαν πολύ περισσότεροι περιορισμοί με απαγορεύσεις κυκλοφορίας το βράδυ, με διπλασιασμό προστίμων και υποχρεωτική χρήση μάσκας ακόμη κι αν κυκλοφορούσες μόνος.

Φτάσαμε να γίνεται λοκντάουν μέσα στο λοκντάουν μέσα στο λοκντάουν με επιτρεπόμενες ακτίνες κυκλοφορίας και προσωπικούς ελέγχους για την βοήθεια στο σπίτι. Όλο αυτό το διάστημα αντί να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα υγείας το υπονόμευσε με προϋπολογισμούς που του έκοβαν τις δαπάνες, ενισχύοντας προκλητικά το ιδιωτικό με επιδοτήσεις και τεστ κόβιντ που τα χρέωναν πανάκριβα. Αντί για γιατρούς πήρε μπάτσους και ξανά μπάτσους και ξανά μπάτσους ανασταίνοντας ακόμη και σώματα όπως η ΔΕΛΤΑ που ήταν από τα πιο μισητά και επικίνδυνα αλλά και αγοράζοντας αχρείαστα πολεμικά αεροσκάφη εκτοξεύοντας τις πολεμικές δαπάνες στα ύψη. Κι η οικονομία να είναι σε κατάρρευση και ο κόσμος να βλέπει την υπομονή του να εξαντλείται. Δύο κρίσιμες βδομάδες ακόμη… Κι άλλες δύο κρίσιμες βδομάδες ακόμη… 

Και έγινε η Ελλάδα η χώρα με το παγκόσμιο ρεκόρ διάρκειας λοκντάουν, με τους πιο αυθαίρετους και παράλογους περιορισμούς, η μόνη πλέον στον κόσμο να ζητά από τους πολίτες της sms για κάθε μετακίνηση και με την πανδημία αντί να περιορίζεται να ξαναφουντώνει. 

Όλο αυτό το διάστημα τα μπατσοκάναλα ήταν φανατικά δίπλα στην κυβέρνηση σε κάθε παράλογη επιλογή και σε κάθε κυβερνητική παλινωδία, μπουκωμένα από το κρατικό χρήμα για να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα και για να κατηγορούν τους πάντες εκτός από την κυβέρνηση. Όλο αυτό διάστημα η αξιοπιστία τους έπεφτε λίγο λίγο χωρίς όμως ακόμη να καταρρέει. 

Φτάσαμε στα μέσα Φλεβάρη και από εκείνο το σημείο τα πράγματα άρχισαν να τρέχουν με άλλους ρυθμούς. Η κυβέρνηση έχει καταφέρει να αναστήσει το φοιτητικό κίνημα και μάλιστα με τις σχολές κλειστές! Οι φοιτητές αψηφούν τις απαγορεύσεις και βγαίνουν μαζικά στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στο χειρότερο χουντονομοσχέδιο της ελληνικής ιστορίας που κόβει την πρόσβαση στα πανεπιστήμια σε φτωχό κόσμο και τα μετατρέπει σε ασφυκτικά μπατσοκρατούμενους χώρους. Τα μπατσοκάναλα των μαφιόζων ολιγαρχών παίρνουν για άλλη μια φορά το μέρος της κυβέρνησης και παρουσιάζουν τα πανεπιστήμια σαν τους χειρότερους χώρους ανομίας. Η αξιοπιστία τους στην νεολαία δέχεται καίριο πλήγμα. 

Όμως δεν αρκούσε στην κυβέρνηση να αναστήσει το φοιτητικό κίνημα σε εποχή πανδημίας με τα πανεπιστήμια κλειστά. Έκρινε ότι ήταν η σωστή στιγμή να πουλήσει κρατικό τσαμπουκά σε κρατούμενο 19 χρόνων και απεργό πείνας επιλέγοντας σε αυτές τις συνθήκες να είναι η πρώτη κυβέρνηση στην ελληνική ιστορία με νεκρό απεργό πείνας. Δεν της ήταν αρκετό που είχε ψηφίσει φωτογραφικό νόμο για τον συγκεκριμένο κρατούμενο. Ήθελε να παραβιάσει και τον ίδιο το νόμο που αυτή ψήφισε!

Δεν υπολόγισε καλά. Το κίνημα αλληλεγγύης στην απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα ξεπέρασε κάθε προσδοκία με καθημερινές μαζικές συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα που συγκρούστηκαν στον δρόμο με την αστυνομοκρατία καταφέρνοντας να πάρουν με το σπαθί τους το δικαίωμα στην διαδήλωση αλλά και με εκατοντάδες αιφνιδιαστικά και προειδοποιητικά χτυπήματα σε τράπεζες, αστυνομικά τμήματα, και μαγαζιά αμερικανικών συμφερόντων για τα οποία το αστυνομικό κράτος δεν μπορούσε να κάνει ούτε μια σύλληψη. Καθημερινά ο κόσμος μάθαινε να σπάει τον τρόμο στον δρόμο παλεύοντας ώστε να μην ενταχθεί η Ελλάδα στην κατηγορία κρατών που δολοφονεί απεργούς πείνας. 

Τα μπατσοκάναλα συκοφάντησαν αυτό το κίνημα ως εκφραστή της τρομοκρατίας και ζητούσαν μεγαλύτερη καταστολή όντας μπατσικότερα των μπάτσων των οποίων ένας εκπρόσωπος είχε ζητήσει να λυθεί το θέμα χωρίς να υπάρξει μεγαλύτερη ένταση.

Όμως κι αυτό δεν αρκούσε στην κυβέρνηση του Κούλη. Με μπροστάρη τον Χρυσοχοΐδη έδωσε εντολή στους μπάτσους, που όλο αυτό το διάστημα της κατάλυσης του Συντάγματος είχαν συνηθίσει να λειτουργούν σαν υπάλληλοι ολοκληρωτικού καθεστώτος έχοντας λόγο σε ό,τι κάνουμε, να είναι πιο σκληροί και αδιάλλακτοι στους ελέγχους τους. Ως αποτέλεσμα ήρθαν οι ξυλοδαρμοί στην Νέα Σμύρνη μπροστά στις κάμερες των κινητών απλών πολιτών με την αστυνομία να απαιτεί το σβήσιμο της καταγραφής τους. Τα μπατσοκάναλα των ολιγαρχών πρώτα παραπληροφόρησαν ότι οι ξυλοδαρμοί ήρθαν ως απάντηση σε επίθεση κάποιων αντιεξουσιαστών στην αστυνομία, μετά προσπάθησαν να στοχοποιήσουν τον ίδιο τον άνθρωπο που έφαγε το ξύλο ως ανατρεπτικό στοιχείο και μετά να υποβαθμίσουν το ίδιο το γεγονός σαν να μην σήμαινε τίποτα. Κυβερνητικοί σαν τον Κυρανάκη εμφανίζονταν με ύφος δεξιών της μετεμφυλιακής περιόδου να δίνουν το όνομα του ξυλοδαρμένου και να σχολιάζουν τα πολιτικά του φρονήματα. Όμως η πραγματικότητα είχε αλλάξει ραγδαία από τον περασμένο Μάη όταν τα συμμοριτίτικα αστυνομικά σώματα μπορούσαν να δέρνουν με ακόμη μεγαλύτερη μανία τον κόσμο που καθόταν στις πλατείες χωρίς αντίσταση.

Αυτό που ακολούθησε μετά από δύο μέρες έδειξε σε τι σημείο οργής είχε φτάσει πλέον ο κόσμος.

Δεκάδες χιλιάδες συγκεντρώθηκαν στην Νέα Σμύρνη σε ένα ετερόκλητο πλήθος που αγκάλιαζε όλες τις ηλικίες και τις πολιτικές απόψεις. Ο Κούλης κατάφερε να ενώσει από τους γηπεδικούς όλων των ομάδων (που από μόνο του γίνεται σπάνια και μόνο σε μεγάλες εξεγέρσεις όπως του 2008) μέχρι το ΠΑΜΕ και μετριοπαθείς δεξιούς της περιοχής. 

Η αποφασιστικότητα και η οργή που είδα εκεί είχα να την δω πολλά χρόνια, ίσως ούτε στα χρόνια των πρώτων μνημονίων (με εξαίρεση τις 12 Φλεβάρη 2012)

Σε ένα τέτοιο ενωμένο και οργισμένο πλήθος ο Χρυσοχοΐδης είχε την ιδέα να βάλει την κρατική συμμορία της Δράσης να το τρομοκρατήσει με τις μηχανές της. Για πρώτη φορά ο κόσμος όχι μόνο δεν τους φοβήθηκε αλλά όρμηξε κατά πάνω τους. Θυμίζοντας το παλιό σύνθημα ότι «όσο υπάρχουν μπάτσοι θα είμαστε Απάτσι», ένας θαρραλέος διαδηλωτής κατέβασε από την μηχανή του έναν συμμορίτη της Δράσης. Οι συνάδελφοι του όντας ασυνήθιστοι σε τέτοια αποφασισμένη λαϊκή οργή τον παρατάνε σύξυλο για να σώσουν το τομάρι τους. Ο πεσμένος συνάδελφος τους τρώει βρωμόξυλο από τους διαδηλωτές αλλά γρήγορα επεμβαίνουν οι ψυχραιμότεροι για να τον σώσουν από τα χειρότερα. Ο ίδιος τελικά θα τραυματιστεί ελαφρά και θα είναι σε θέση να δώσει συνεντεύξεις από την επόμενη μέρα χωρίς να έχει σπασμένο ούτε ένα πλευρό. Την έβγαλε μόνο με τρία ράμματα. Καμία σχέση με το ξύλο που έφαγε ο Βασίλης Μάγγος με τα πολλά σπασμένα πλευρά και την φρικτή κακοποίηση που τον οδήγησε στον θάνατο.

Οι θρασύδειλοι όπως αποδείχθηκε συμμορίτες της Δράσης έπαθαν αμόκ μόλις συνειδητοποίησαν την ταπείνωση που δέχθηκαν. Έφτασαν να ρίχνουν κρότου λάμψης στους ίδιους τους μπάτσους που ήταν γύρω από τον πεσμένο συνάδελφο τους, απειλώντας ανοιχτά ότι θα σκοτώσουν τους πάντες και φτάνοντας να ρίχνουν μολότωφ σε διαδηλωτές που δεν είχαν ούτε αντιπυρικές στολές ούτε άλλο ανάλογο προστατευτικό οπλισμό. Με τον κόσμο να έχει αραιώσει επιδόθηκαν μαζί με άλλα αστυνομικά σώματα σε ένα όργιο αστυνομικής βίας με ξυλοδαρμούς άσχετων ανθρώπων, με συλλήψεις κόσμου που ήταν στα σπίτια του και τους έκραζε και με εισβολές σε μαγαζιά. Μαζί με τα ΜΑΤ συνέλαβαν ανήλικα παιδιά και τα κακοποίησαν όπως και μια 18χρονη κοπέλα απειλώντας από πάνω ότι θα την βιάσουν. 

Αυτή ήταν η απάντηση του αστυνομικού κράτους μόλις αντιμετώπισε σοβαρή αντίσταση. Να γίνει ακόμη πιο βάναυσο, χυδαίο και ύπουλο. Αυτά τα γνωρίζουμε από μαρτυρίες που ανέβηκαν στα κοινωνικά δίκτυα, γιατί για τα μπατσοκάναλα των μαφιόζων ολιγαρχών η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική. Όντας η φωνή του αστυνομικού κράτους παρουσίασαν τα γεγονότα με τον πιο διαστρεβλωμένο, συκοφαντικό και απαράδεκτο τρόπο. 

Ήταν άλλωστε 

η μέρα που τα μπατσοκάναλα των ολιγαρχών ξεπέρασαν τον χειρότερο εαυτό τους.

Για τα μπατσοκάναλα δεν υπήρξε καμία μαζική συγκέντρωση. Μιλούσαν για 5 χιλιάδες όταν η ίδια η αστυνομία που με την σειρά της είχε υποβαθμίσει απαράδεκτα τον αριθμό των διαδηλωτών ανέφερε 7 χιλιάδες. Η μόνη βία που υπήρξε εκεί ήταν κατά των μπάτσων και ειδικά κατά του μπάτσου που εγκαταλείφθηκε λιγόψυχα και πανικόβλητα από τους συναδέλφους του. Βάφτισαν απόπειρα δολοφονίας το βρωμόξυλο που έφαγε ενώ ήξεραν πολύ καλά ότι δεν είχε κινδυνεύσει πραγματικά η ζωή του. Το όργιο αστυνομικής βίας που ακολούθησε όταν η μεγάλη μάζα των διαδηλωτών είχε αποχωρήσει ήταν ανύπαρκτο για αυτούς. Η μόνη φορά που είδαν παράλογη βία από τους μπάτσους ήταν σε live μετάδοση όταν οι συμμορίτες της Δράσης έριξαν και στους δικούς τους δημοσιογράφους («Χτυπάνε κι εμάς» φώναζε έντρομος ο δημοσιογράφος του Alpha μην μπορώντας κι αυτός να χωνέψει ότι η αστυνομική βία είναι τυφλή!), γεγονός που φρόντισαν να το αποσιωπήσουν στα επόμενα ρεπορτάζ τους. Όλη αυτή η τεράστια οργισμένη συγκέντρωση συρρικνώθηκε στο γεγονός του ξυλοδαρμού του εγκαταλειμμένου Δρασίτη χωρίς καν να σχολιάζουν το γεγονός ότι τον εγκατέλειψαν οι συνάδελφοι του.

Αντίθετα σε μια Οργουελιανή αντίστροφη της πραγματικότητας προέβαλαν το τεράστιο ψέμα ότι αυτός σώθηκε χάρη στην έγκαιρη βοήθεια των υπολοίπων αστυνομικών! 

Ο ίδιος ο μπάτσος που έφαγε το ξύλο (κι αν έχει μια στάλα συνείδησης θα παραιτηθεί από αυτό το σώμα γιατί είδε με τα μάτια του την ολοκληρωτική απουσία συναδελφικής αλληλεγγύης) παρουσιάστηκε σε δεκάδες ρεπορτάζ ως ο καλύτερος άνθρωπος της Ελλάδας με αγιογραφίες που θα ζήλευαν τα παλιά σταλινικά καθεστώτα. 

Ως εμετικά φερέφωνα ενός αστυνομικού καθεστώτος ξεκίνησαν ένα κυνήγι μαγισσών για να «συλληφθούν οι δράστες της απόπειρας ανθρωποκτονίας»

Στοχοποιήθηκαν άνθρωποι που δεν είχαν καμία σχέση και βγήκαν τα προσωπικά δεδομένα τους  λόγω κάποιων δημοσιεύσεων τους στο facebook ή γιατί ένας πρώην κουνιάδος ήθελε να τιμωρήσει μια οικογένεια (και παρουσίασαν αυτή την ρουφιανιά που δεν ήταν καν τέτοια αλλά κοινή συκοφαντία, σαν κάτι που πρέπει να επιβραβευτεί) 

Ήταν η μέρα που τα κανάλια βρίσκονταν σε αμόκ όπως και η συμμορίτικη ομάδα της Δράσης μετά την ταπείνωση της.

Όμως δεν ήταν μόνο μια μέρα. Το ίδιο βιολί έπαιζαν και την επόμενη και την μεθεπόμενη. Τρεις μέρες μετά κι ακόμη του newsit του Ευαγγελάτου είχε πρώτο θέμα τον ξυλοδαρμό του μπάτσου ως πρώτο θέμα του (Αυτή την φορά με «συγκλονιστικές καταθέσεις» των συναδέλφων που αντί να απολογηθούν γιατί τον παράτησαν στο εξεγερμένο πλήθος ζητούσαν και τα ρέστα!)

Σε συμπαιγνία με τα μπατσοκάναλα των ολιγαρχών και ο γελοίος πρωθυπουργός που έχουμε.

Σαν να ήθελε να αποδείξει ότι όντως έχουμε αστυνομικό καθεστώς βγήκε να κάνει και διάγγελμα για τον μπάτσο που έφαγε ξύλο! Δεν μπορώ να βρω ανάλογη περίπτωση στα παγκόσμια χρονικά. Να κάνει κάποιος πρωθυπουργός διάγγελμα επειδή ένας μπάτσος τραυματίστηκε ελαφρά! Μιλάμε για απίθανες καταστάσεις!

Τόσο πολύ τους έτσουξε που ο κόσμος παραμέρισε τις διαφορές του και κόντρα σε αποκλεισμούς κι απαγορεύσεις, με το μεγαλύτερο κλείσιμο των μέσων μαζικής μεταφοράς που έχει γίνει ποτέ για μια συγκέντρωση (έκλεισαν ολόκληρη την γραμμή του τραμ και αρκετές στάσεις του μετρό), ενώθηκε σε μία τεράστια συγκέντρωση για να αντιμετωπίσει την αστυνομική καταστολή στον δρόμο και για κάποια ώρα κατάφερε να ξεφτιλίσει το αστυνομικό κράτος. 

Έπρεπε αυτή η νίκη του να παρουσιαστεί σαν δολοφονικό χάος που δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να επαναληφθεί.

Έτσι εξηγείται αυτή η λύσσα, αυτή η ψυχωσική εμμονή για έναν μπάτσο που έφαγε πολύ λιγότερο ξύλο σε σχέση με αυτό που έχουν φάει διαδηλωτές κατά καιρούς. 

Ένα αστυνομικό κράτος δεν μπορεί με τίποτα να δεχθεί την λαϊκή αντιβία, δεν μπορεί να δεχθεί δηλαδή ότι το καθεστώς τρόμου που θέλει να εγκαθιδρύσει θα έχει έμπρακτη απάντηση στον δρόμο. Θέλει το αποκλειστικό μονοπώλιο στην βία, το οποίο παρουσιάζει ως νόμιμο δικαίωμα του και κάθε απάντηση σε αυτό το μονοπώλιο να παρουσιάζεται ως απόπειρα δολοφονίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι νεοφιλελεύθερα φασισταριά σαν τον Άδωνι έχουν υιοθετήσει ανοιχτά αυτή την άποψη. Μόνο το κράτος μπορεί να βαράει κόσμο κι έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει. Ναι το ίδιο κράτος που παραδόθηκε σε ΔΝΤ, τρόικες και δανειστές, ακύρωσε τα αποτελέσματα δημοψηφισμάτων του και πολιτικά κυβερνάται αυτοδύναμα από ένα κόμμα που πήρε λιγότερο από 40% με μεγάλη εκλογική αποχή!

Η φύση του σημερινού καθεστώτος.

Έχουν βγει πληρωμένοι διανοούμενοι της συμφοράς να γράφουν στις εφημερίδες των ολιγαρχών ότι δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιούμε την λέξη χούντα για να περιγράφουμε το σημερινό καθεστώς κι ότι αυτό αποτελεί λένε προσβολή στην ιστορική μνήμη. Ποιον κοροϊδεύουν;

Από το 2010 όταν δόθηκαν τα κλειδιά της χώρας σε ΔΝΤ και τρόικες, με υποχρεωτικά μνημόνια τα οποία καμία λαϊκή αντίσταση δεν μπορούσε να ανατρέψει, η χώρα δεν είναι ούτε τυπικά σε δημοκρατία. Αυτό επιβεβαιώθηκε με τον πιο τραυματικό τρόπο στο δημοψήφισμα του Ιούλη του 2015 το οποίο το ίδιο το κράτος αντιμετώπισε σαν να μην έγινε ποτέ κι ας βγήκε το αποτέλεσμα  κόντρα σε κλειστές τράπεζες και τηλεοπτική τρομοκρατία. Ήταν τότε που το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού αποπολιτικοποιήθηκε ακριβώς γιατί κατάλαβε ότι δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα με τους επίσημους δημοκρατικούς θεσμούς κι ότι είναι παράλογο εκ των πραγμάτων να πιστεύει κάτι τέτοιο.

Αυτή η πραγματικότητα δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά λίγο ή πολύ και με κάποιες εξαιρέσεις, όλο τον δυτικό κόσμο από τότε που αυτός έκανε στροφή στον νεοφιλελευθερισμό και εκχώρησε στις δυνάμεις του χρήματος όλες τις λειτουργίες του. 

Από την δεκαετία του 80 και ύστερα από ένα μεταπολεμικό διάλειμμα όπου τα καπιταλιστικά κράτη φαίνονταν να υπολογίζουν το εργατικό κίνημα και τις διεκδικήσεις του, φτιάχνοντας κάποιες υποδομές κοινωνικού κράτους, η τάση για τα δυτικά καπιταλιστικά κράτη είναι να υπολογίζουν μόνο τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της τάξης των υπερπλουσίων. Από τότε είδαμε σαρωτικά προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων, απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, άνοιγμα των οικονομικών ανισοτήτων και στρατηγική αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος. Η ιδεολογία του ανταγωνιστικού ατομικισμού όπου η επιτυχία μετριόταν αποκλειστικά από την ποσότητα χρήματος που έχει κάποιος και η περιφρόνηση των αξιών της αλληλεγγύης και της συλλογικής δράσης διέσυραν στην πράξη κάθε έννοια δημοκρατικής διαχείρισης. Η δικτατορία των δυνάμεων του χρήματος έγινε η μόνη πραγματικότητα.

Ένα τέτοιο απάνθρωπο σύστημα χρειάζεται αναγκαστικά ένα αστυνομικό καθεστώς για να επιβιώσει τόσο για να αντιμετωπίζει τις περιοδικές εκρήξεις οργής που δημιουργούν οι ανισότητες και οι αδικίες του όσο και για να επιβάλει την δικτατορία του χρήματος σε κάθε ανθρώπινη σχέση. 

Δεν είναι τυχαίο ότι το κέντρο αυτού του συστήματος, οι ΗΠΑ, στηρίζεται σε μια στρατιωτικοποιημένη αστυνομική χούντα, με τον μεγαλύτερο αριθμό κρατουμένων στον κόσμο και με τις ίδιες τις φυλακές σε μεγάλο βαθμό ιδιωτικοποιημένες, γιατί ο καπιταλισμός έχει φτάσει στο σημείο να θέλει να βγάζει κέρδη και από τον μαζικό εγκλεισμό ανθρώπων. Επίσης δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η χώρα δεν θέλει καν να έχει δημόσιο σύστημα υγείας και πανεπιστήμια χωρίς δίδακτρα και αρνείται βασικά εργατικά δικαιώματα όπως άδεια μετά αποδοχών και άδεια μητρότητας ενώ παράλληλα συντηρεί το μεγαλύτερο στρατιωτικό σύμπλεγμα της ανθρωπότητας.

Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός συνδυάζεται βέλτιστα με αστυνομικές χούντες. Η δικτατορία των δυνάμεων του χρήματος χρειάζεται αστυνομικές δικτατορίες για να σταθεί. Πως αλλιώς μια ισχνή μειοψηφία θα έχει όλο τον πλούτο εις βάρος των πολλών; 

Αυτή η διαδικασία έχει αναλυθεί έξοχα στο βιβλίο the Global Police State του William Robinson.

Να γυρίσουμε όμως στο εδώ και τώρα.

Πως χαρακτηρίζεται ένα καθεστώς το οποίο:

1 Έχει καταλύσει το Σύνταγμα του για απροσδιόριστο χρόνο και υποχρεώνει τον πληθυσμό του να δίνει αναφορά για κάθε κίνηση του;

2 Φτιάχνει συνεχώς νέα αστυνομικά σώματα και σε εποχή πανδημίας αντί να προσλαμβάνει γιατρούς προσλαμβάνει μπάτσους;

3 Κλείνει τα πανεπιστήμια του για ένα χρόνο και τα μετατρέπει σε χώρους δράσης της αστυνομίας, περικυκλώνοντας τα με κλούβες και ΜΑΤ ώστε να μην μπορούν να τα πλησιάσουν οι φοιτητές του;

4 Χτυπάει απρόκλητα κόσμο σε πλατείες και απαιτεί να σβήνονται τα βίντεο που έχουν καταγράψει τους αστυνομικούς ξυλοδαρμούς;

5 Ελέγχει το σύνολο των ΜΜΕ τα οποία χρηματοδοτεί με αδιαφανείς διαδικασίες και στους μόνους συνδικαλιστές που δίνει τον λόγο είναι σε συνδικαλιστές της αστυνομίας που απαιτούν ακόμη μεγαλύτερη αστυνομοκρατία;

6 Λογοκρίνει δημοσιεύσεις στα κοινωνικά δίκτυα ή τις χρησιμοποιεί αυθαίρετα για να συλλαμβάνει κόσμο;

7 Προφυλακίζει κόσμο με ανύπαρκτα ή κατασκευασμένα στοιχεία αφού πρώτα τον βασανίζει;

8 Συλλαμβάνει και βασανίζει ανήλικους;

9 Επιτρέπει στην αστυνομία του να συλλαμβάνει κόσμο στο σπίτι του με την παντόφλα και απειλεί με βιασμό γυναίκες που έχει ξυλοφορτώσει;

10 Απαγάγει με μαφιόζικο τρόπο νέους στα καλά καθούμενα και εκδικητικά τους τρομοκρατεί και τους τσακίζει στο ξύλο;

11 Παρακολουθεί τα τηλέφωνα διαδηλωτών και δίνει το υλικό παρακολούθησης σε μπατσοκάναλα για να το αναμεταδώσουν; (Έχοντας παράλληλα έναν παθολογικό ψεύτη και σαδιστή υπουργό δημόσιας τάξης που είχε δηλώσει ότι δεν γίνονται παρακολουθήσεις τηλεφώνων για να δικαιολογήσει την διαφυγή ενός καταδικασμένου αρχιναζιστή!)

12 Είναι αποφασισμένο να έχει νεκρό απεργό πείνας για περίπτωση που το ίδιο έχει αθετήσει φωτογραφικό νόμο που έχει βγάλει εις βάρος του και μετά διασύρει αυτόν και όσους του συμπαραστάθηκαν επειδή σταμάτησε την απεργία του λίγο πριν πεθάνει;

13 Σκοτώνει πρόσφυγες στα σύνορα του και αρνείται ότι το έχει κάνει;

14 Δίνει το μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ του για αστυνομικές δαπάνες σε σχέση με τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο ακόμη και από τις ΗΠΑ;

Θα μπορούσα να γράψω πολλά περισσότερα. Αυτά είναι ενδεικτικά. Τι καθεστώς είναι αυτό τελικά; Αστική δημοκρατία; Ναι η αστική δημοκρατία μπορεί να είναι ένα ιδιαίτερα βίαιο καθεστώς όπως γνωρίζουμε από την παγκόσμια ιστορία αλλά εδώ μιλάμε για κάτι ιδιαίτερα επαχθές και βίαιο που ούτε στα πρώτα χρόνια των μνημονίων είχαμε γνωρίσει.

Και τότε είχαμε αστυνομική βία που μάλιστα συνοδευόταν κι από ανεξέλεγκτη φασιστική βία, η οποία είχε σκανδαλώδη κρατική κάλυψη.

Όμως τότε μπορούσαν με κάποιο τρόπο να σταθούν αυτοοργανωμένοι χώροι. Τώρα τους καταστέλλουν ανελέητα.

Τότε (2011) μπορούσαμε να καταλαμβάνουμε για μήνες τις πλατείες και την ίδια την κεντρική πλατεία του Συντάγματος στήνοντας σκηνές και φτιάχνοντας υποδομές αγώνα κι αλληλεγγύης έστω με συγκρούσεις κι αστυνομική καταστολή. Τώρα αυτό το ενδεχόμενο αντιμετωπίζεται επίσημα ως «κατάλυση της έννομης τάξης» που δεν θα γίνει σε καμία περίπτωση επιτρεπτό. 

Τότε οι μπάτσοι έτρωγαν ξύλο και τραυματίζονταν χωρίς να βαφτίζεται το ξύλο που έτρωγαν απόπειρες ανθρωποκτονίας και χωρίς να έχουμε πρωθυπουργικά διαγγέλματα, αμόκ μπατσοκάναλων και ασφαλίτικα ανθρωποκυνηγητά αθώων. 

Όπως και να το δει κανείς η κατάσταση είναι πρωτοφανής για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα της Ελλάδας.

Ο νέος κύκλος αντιστάσεων και πως δεν θα έχει την θλιβερή κατάληξη του παλιού.

Όπως και ο προηγούμενος κύκλος αντιστάσεων του 2006-2012 έτσι κι αυτός ξεκίνησε από τους φοιτητές. Επίσης όπως και στον προηγούμενο κύκλο, η έμφαση είναι ενάντια στην αστυνομική καταστολή. Οι διαφορές όμως παρά τις φαινομενικές ομοιότητες δεν θα μπορούσαν να είναι μεγαλύτερες. Τότε η οικονομία ήταν ακόμη σε άνθιση, τα πανεπιστήμια σχετικά ελεύθερα και η πανδημία σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Ο σημερινός κύκλος ξεκινά μέσα σε συνθήκες πανδημίας και ασφυκτικών περιορισμών, με την οικονομία υπερχρεωμένη και σε κατάρρευση και ένα διογκωμένο αστυνομικό κράτος που μιλάει απευθείας μέσα από τα διαπλεκόμενα μπατσοκάναλα των ολιγαρχών.

Κάθε κύκλος αντιστάσεων εκφράζεται με διαφορετικά κινήματα που βρίσκουν τρόπους να επικοινωνούν μεταξύ τους και να συντονίζονται, δημιουργεί τα δικά του γεγονότα ορόσημα από τα οποία εμπνέεται για να συνεχίσει, έχει τα πάνω και τα κάτω του καθώς απλώνεται στον χρόνο και στο τέλος κρίνεται από την αποτελεσματικότητα του τόσο στο να αλλάζει συνειδήσεις και να ριζοσπαστικοποιεί κόσμο όσο και στις απτές θετικές αλλαγές που καταφέρνει να φέρει στην κοινωνία. 

Ο προηγούμενος κύκλος αντιστάσεων ήταν αποτυχημένος όπως και να τον δούμε. Τα πράγματά είναι χειρότερα από κάθε άποψη. Πολύς κόσμος που συμμετείχε στον προηγούμενο κύκλο δεν είναι καν στην Ελλάδα αλλά έφυγε απογοητευμένος κι αναζήτησε καλύτερη μοίρα σε άλλες χώρες. Ένα άλλο κομμάτι κόσμου που έμεινε, βαρύνεται από την ήττα, τον κυνισμό και την απάθεια. Όμως όπως φάνηκε και στα γεγονότα της Νέας Σμύρνης, ένα άλλο κομμάτι επανεργοποιείται με ανανεωμένη αγωνιστική διάθεση κι ένα νέο κομμάτι νέων που λόγω ηλικίας δεν γνώρισε έμπρακτα την ήττα του προηγούμενου κύκλου, βγαίνει στην πρώτη γραμμή. Είναι αυτό το κομμάτι που φοβάται περισσότερο η εξουσία κι αυτό που τώρα βιώνει την χειρότερη καταστολή. Δεν είναι τυχαίο ότι πάνω από τους μισούς συλληφθέντες της Νέας Σμύρνης είναι ανήλικοι. Όλη η επιχείρηση τρομοκράτησης στοχεύει την νεολαία γιατί ακριβώς στην νεολαία βρίσκεται ο πυρήνας κάθε νέου κύκλου αντίστασης.

Ο νέος κύκλος αντιστάσεων έχει ξεκινήσει μέσα σε δυστοπικές συνθήκες ακολουθώντας επιτέλους τους νέους κύκλους αντιστάσεων που έχουν ξεκινήσει σε μια σειρά από άλλες χώρες από τις ΗΠΑ και την Γαλλία μέχρι την Ινδία και την Ινδονησία. Πως θα αποφύγει την θλιβερή μοίρα του παλιού; 

Πρώτα πρώτα αποφεύγοντας τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες του παλιού όταν σε συνθήκες φοβερών κρίσεων και άνθησης κινημάτων μπόρεσε ένα μικρό αριστερό κόμμα να γίνει κυβέρνηση. Αυτό είχε δημιουργήσει ψευδαισθήσεις ότι με τέτοιο τρόπο έρχονται θεμελιακές αλλαγές. Η πραγματικότητα απέδειξε το αντίθετο. Όταν τα κινήματα δεν μπορούν να βασιστούν στις δυνάμεις τους, καμία αντιπροσώπευση δεν σώζει την κατάσταση. Ή θα βασιστούμε εξ ολοκλήρου στις δυνάμεις μας ή καλύτερα να μην αγωνιστούμε καθόλου. Οι σωτήρες μάς τελείωσαν και ποτέ δεν ήταν πραγματική λύση αλλά μέρος του προβλήματος.

Δεύτερο, είναι προτιμότερο αυτός ο κύκλος να ακολουθήσει αντίστροφη πορεία από τον προηγούμενο, δηλαδή να αποκτήσει πρώτα γερές τοπικές βάσεις πριν πάει στο κέντρο. Θυμόμαστε ότι στον πρώτο κύκλο τα δύο μεγάλα γεγονότα του ήταν κεντρικά. Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και η κατάληψη της πλατείας Συντάγματος το 2011. Αυτή την φορά η εξουσία είναι πολύ πιο προετοιμασμένη για να αποφύγει τέτοια γεγονότα δηλώνοντας ρητά ότι θεωρεί την επανάληψη τους «κατάλυση της έννομης τάξης» που δεν θα ξαναεπιτρέψει. Επομένως πολύ σωστά ο νέος κύκλος αντιστάσεων δίνει έμφαση σε τοπικές συγκεντρώσεις στις οποίες η αστυνομική καταστολή δεν μπορεί να δράσει με την ευχέρεια που δρα στο κέντρο. Το διήμερο των πολλών  τοπικών συγκεντρώσεων που έγινε το προηγούμενο σαββατοκύριακο ήταν πολύ καλό και πρέπει να επαναληφθεί κλιμακούμενο. Το δρω τοπικά δεν σημαίνει δρω απομονωμένα. Οι τοπικές συγκεντρώσεις πρέπει να είναι συντονισμένες και να έχουν επικοινωνία μεταξύ τους κι έτσι ως τώρα γίνεται. Επίσης κάποιες στιγμές πρέπει να συγχωνεύονται σε πιο μεγάλες τοπικές σε λιγότερα σημεία που κι αυτό επίσης γίνεται.

Όταν κάποια στιγμή οι τοπικές αντιστάσεις γίνουν τόσο μεγάλες και μόνιμες τότε μπαίνει ρεαλιστικά κι ο στόχος να εστιάσουν και στο κέντρο. Δεν μπορεί όμως και δεν πρέπει να υπάρξει επανάληψη της κατάληψης της πλατείας του Συντάγματος με τον τρόπο που έγινε το 2011.

Εκείνη η κατάληψη είχε πολλά θετικά σημεία και από πολλές πλευρές ήταν υπόδειγμα αυτοοργάνωσης όμως πολιτικά ήταν στομωμένη από την παρδαλή διαφορετικότητα των απόψεων της και από την ανικανότητα της να μετουσιώσει τις αποφάσεις των συνελεύσεων της σε έμπρακτη δράση. Αν ξαναγίνει μια τέτοια κατάληψη θα πρέπει να είναι πολύ πιο αποφασιστική σε αυτά που θέλει να κάνει ξεπερνώντας το στάδιο της πολιτικής λογοδιάρροιας χωρίς αντίκρισμα. (Εκεί τότε δεν είχαμε καν καταφέρει να διώξουμε τους πλανόδιους σουβλατζήδες που είχαν μπαστακωθεί στην πλατεία παρότι υπήρχε ρητή απόφαση της συνέλευσης να φύγουν!)

Τρίτο, ο νέος κύκλος αντιστάσεων είναι απαραίτητο να θέσει συγκεκριμένους στόχους για το τι θέλει να αλλάξει και να φέρει και όχι μόνο να ξεδιπλώνεται ως αντανακλαστικό εξωτερικών πιέσεων και γεγονότων. Οι συγκεκριμένοι στόχοι μικροί ή μεγάλοι πρέπει να θέτονται μετά από συζητήσεις και να αποφασίζονται αμεσοδημοκρατικά. Η αντίσταση για την αντίσταση δεν αρκεί κι αργά ή γρήγορα καταλήγει σε αδιέξοδο. Αντίσταση που δεν μπορεί να θέσει συγκεκριμένους στόχους δεν αφήνει ιστορικό αποτύπωμα και χάνεται γενικά κι αόριστα. Η εποχή μας είναι σε θέση να γεννήσει πολλούς διαφορετικούς στόχους σε οικονομικό, κοινωνικό και οικολογικό επίπεδο. Από το ξήλωμα του αστυνομικού κράτους και την αξιοποίηση των εγκαταλελειμμένων κτιρίων μέχρι την δωρεάν παροχή μέσων μαζικής μεταφοράς και ίντερνετ, τις πράσινες οικολογικές πόλεις, το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και την αυτοοργάνωση σε μεγάλες παραγωγικές μονάδες. Για κάθε στόχο μπορεί να υπάρχει ξεχωριστό κίνημα το οποίο συνεργάζεται με τα άλλα για την από κοινού υλοποίηση τους αλλά και πολλοί στόχοι μπορούν να τεθούν μαζί από ευρύτερα κινήματα που βάζουν μια συνολικότερη προοπτική. 

Τέταρτο, ο νέος κύκλος αντιστάσεων πρέπει να βρει τρόπους να συνδεθεί καλύτερα με τους κύκλους αντιστάσεων που ξεδιπλώνονται στις άλλες χώρες. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι παγκόσμια. Η τάση να δημιουργηθούν αστυνομικά κράτη είναι παγκόσμια. Το ίδιο συμβαίνει και με το οικολογικό ζήτημα που έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις με την κλιματική αλλαγή. Το ίδιο και με τις οικονομικές ανισότητες. Το ίδιο και με το πρόβλημα του μιλιταρισμού. Το ίδιο και με την παντοκρατορία των δυνάμεων του χρήματος. Σε τελική ανάλυση οι μεγάλες θετικές αλλαγές αν κι όποτε έρθουν, για να έχουν μονιμότητα θα πρέπει εμφανιστούν και στις μεγάλες χώρες. Κινήματα αντίστασης κι αλλαγής που δεν συνδέονται με τα αντίστοιχα κινήματα άλλων χωρών δεν παίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους.

Επίλογος (για τώρα)

Το σύστημα που βασίζεται στην τριπλή αλλοτρίωση του ανθρώπινου ζώου από την φύση, την κοινωνία και το ίδιο το είδος του, έχοντας θεοποιήσει τις δυνάμεις του χρήματος, βρίσκεται σε βαθιά δομική κρίση. Η πανδημία ξεσκέπασε όλες τις αδύναμες πλευρές και τις ανεπάρκειες του δημιουργώντας ιστορικά ρήγματα και ευκαιρίες. Στην Ελλάδα η διαχείριση αυτής της πανδημίας από μια ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση επιτάχυνε την δημιουργία ενός νέου αστυνομικού κράτους για να αντιμετωπιστεί η βέβαιη οικονομική κατάρρευση. Η εξέλιξη αυτή έφερε έναν νέο κύκλο αντιστάσεων που φαινόταν ότι θα αργούσε πολύ να ξαναέρθει μετά την ήττα του προηγούμενου κύκλου. Ο νέος αυτός κύκλος, μαζί με τους άλλους ανάλογους κύκλους που έχουν ανοίξει σε μια σειρά από άλλες χώρες, δεν είναι απαραίτητο να έχει την μοίρα του προηγούμενου. 

Το πέρασμα από εξουσιαστικές ανταγωνιστικές ατομικιστικές κοινωνίες του χρήματος σε ελεύθερες συνεργατικές αλληλέγγυες κοινωνίες του ανθρώπου δεν θα είναι εύκολο. Δεν είναι καν δεδομένο. Είναι ο αγώνας της εποχής μας και η έκβαση του θα εξαρτηθεί από την ιστορική δράση όλων μας. Σε κάθε νέο κύκλο αντιστάσεων κρίνεται αυτή η έκβαση.