Εξι χρόνια μετά την τρομολαγνεία περί 17 Νοέμβρη

Εξι χρόνια μετά το τρομολαγνικό σήριαλ της εξάρθρωσης της Ε.Ο. 17 Νοέμβρη και οι κοινωνικές επιπτώσεις είναι κάτι παραπάνω από αισθητές.

Οι οικονομικές αναλύσεις που συναντάμε στις προκυρήξεις της αναδεικνύονται οι πλέον επίκαιρες 20 χρόνια μετά κι αφού τα φερόμενα ως μέλη της βρίσκονται στη φυλακή.

Εδώ θεωρώ απαραίτητο να ξεκαθαρίσω τη διαφορά ανάμεσα στην ανάλυση και στο πρόταγμα. Οσο εύστοχες κι αν βρίσκω της αναλύσεις την εν λόγω οργάνωσης, διαφωνώ με τα προτάγματα και την πρακτική της. Οχι, δε με έπιασε η ευαισθησία για τα «αθώα θύματα», τα λαμόγια και τους βασανιστές που εκτελέστηκαν από τα όπλα της 17 Νοέμβρη.  Η ιστορία έδειξε ότι καμιά φορά τόσο οι σφαίρες όσο και οι κρεμάλες μπορούν να σώσουν ζωές, υπερπολλαπλάσιες από αυτές που παίρνουν.  Ομως η δικαιοσύνη σε μια κοινωνία που ορίζεται από τα μέλη της δεν μπορεί παρά να αποδίδεται με απόφαση των ίδιων των μελών και όχι από αυτόκλητους σωτήρες, όσο αγαθές κι αν αποδεικνύονται οι προθέσεις τους.

Δε θα ήθελα λοιπόν μια νέα επαναστατική οργάνωση στα χνάρια της 17 Νοέμβρη για να σώσει τη χρεωκοπημένη κοινωνία μας.  «Η απελευθέρωση των εργατών είναι έργο των ίδιων» όπως έλεγε το καταστατικό της Πρώτης Εργατικής Διεθνούς, κι αυτή την άποψη εξακολουθώ να υποστηρίζω.

Ζώντας όμως στις συνθήκες μιας «κρίσης» όπου «όλα επιτρέπονται», όπου οι εργατικές κατακτήσεις, το αυτονόητο δικαίωμα στη ζωή πάνε περίπατο για κάποιο «εθνικό συμφέρον», οι αναλύσεις της 17 Νοέμβρη έρχονται ξανά στην επιφάνεια.

Παραθέτω απόσπασμα από την προκύρηξη της 18/9/1989 (μετά την πολιτική δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη):

To 1975 επί κυβέρνησης Καραμανλή, η Πειραϊκή-Πατραϊκή πραγματοποιεί επένδυση για δήθεν εκσυγχρονισμό 900 εκατομμυρίων δραχμών. Απ’ αυτό το ποσό τα 550 εκατομμύρια είναι της ΕΤΒΑ, δηλαδή δωρεάν χρηματοδότηση του Δημοσίου και δάνειο (αγύριστο, τα σημερινά χρέη) με επιδότηση επιτοκίου. Ανταγωνιστές της Πειραϊκής-Πατραικής που επιζητούσαν δάνειο από καιρό διαμαρτύρονται και φέρνουν ειδικούς απ’ την Ευρώπη που εξετάζουν τον «εκσυγχρονισμό» και δηλώνουν ότι η συνολική επένδυση δεν ξεπερνάει τα 350 εκατομμύρια. Δηλαδή μόνο απ’ αυτή την περίπτωση οι μεγαλομέτοχοι της Πειραϊκής-Πατραικής ελήστεψαν 550 εκατομμύρια απ’ το Δημόσιο, ποσό που σε σημερινές δραχμές ξεπερνάει τα 6 δις. Μέρος αυτού του ποσού μαζί με άλλα που εξήχθησαν με ανάλογους τρόπους χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθεί το υπερσύγχρονο εργοστάσιο στη Γερμανία —με την πιο μοντέρνα τεχνολογία και γι’ αυτό έχει κέρδη παρ’ ότι οι εργατικοί μισθοί είναι πολύ ψηλότεροι απ’ τους ελληνικούς — ενώ παράλληλα η Πειραϊκή-Πατραϊκή στην Ελλάδα αφέθηκε με απαρχαιωμένο κεφαλαιουχικό εξοπλισμό, με λογική συνέπεια νάναι μη ανταγωνιστική και ζημιογόνος.

Συμπέρασμα. Πρώτον: όχι μόνον δεν έγινε επένδυση εκσυγχρονισμού στο εργοστάσιο στην Ελλάδα αλλά αντίθετα αυτό εγκαταλείφθηκε εσκεμμένα για να γίνει ζημιογόνο και να το φορτωθεί το κοινωνικό σύνολο, όταν θάχανε η ΝΔ την εξουσία. Δεύτερο: τα κεφάλαια για την επένδυση εδώ μεταφέρθηκαν παράνομα στο εξωτερικό και επενδύθηκαν σε υπερσύγχρονο εργοστάσιο. Τρίτο: τα κεφάλαια αυτά προέρχονται απ’ τη δωρεάν επιχορήγηση του δημοσίου για την ενίσχυση των Βιομηχανικών επενδύσεων στη χωρά και την κλοπή του δανείου, δηλαδή ανήκουν στον ελληνικό λαό και όχι στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Δεν είναι λοιπόν η ανωτερότητα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που εξηγεί τη διαφορά στην αποδοτικότητα των δύο εργοστασίων αλλά η ληστρική συμπεριφορά καθαρού απατεώνα, των μεγαλομετόχων της Πειραϊκής-Πατραικής σε βάρος της χώρας με τη συνεργασία και συμμετοχή βέβαια των τότε υπεύθυνων υπουργών της ΝΔ. Ένας μάλιστα μεγαλομέτοχος, ο Στρατός, ήταν την ίδια εποχή κι υπουργός της ΝΔ.

Ένα κράτος λοιπόν όχι σοσιαλιστικό αλλά απλά αστικό που σέβεται τον εαυτό του, και δεν είναι κράτος μαριονέτα των απατεώνων, θάπρεπε νάχει διεκδικήσει την κυριότητα του εργοστασίου στη Γερμανία αφού δημιουργήθηκε με κλεμμένα χρήματα του λαού αλλά και νάχει κλείσει στη φυλακή προ πολλού τους μεγαλομετόχους αλλά και τους συνένοχους πρώην υπουργούς της ΝΔ.

Η περίπτωση όμως της Πειραϊκής-Πατραικής όχι μόνο δεν είναι η μοναδική, αλλά αντίθετα είναι αντιπροσωπευτική του λεγόμενου σκανδάλου των «προβληματικών», οι οποίες βέβαια είναι πολύ περισσότερες απ’ αυτές που έχει επίσημα το κράτος υπαγάγει στον ΟΑΕ. θ’ αναφέρουμε μόνο τη Χαλυβουργική που αφέθηκε απ’ τους μεγαλομετόχους Αγγελόπουλους να χρεωκοπήσει, ενώ παράλληλα με παράνομη εξαγωγή συναλλάγματος μέσω απάτης δημιούργησαν υπερσύγχρονο χαλυβουργείο στην Αγγλία αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων. Το σύνολο αυτών των επιχειρήσεων «παρουσίασε» συνολικά χρέη το 80-81, 350 δις δραχμές, ποσό που και μόνο με τον πληθωρισμό αντιπροσωπεύει σήμερα ποσό περίπου 1 τρισεκατομμύριο δραχμές.

Τα κεφάλαια αυτά, όπως ακριβώς στις περιπτώσεις της Πειραϊκής-Πατραικής και της Χαλυβουργικής, αντιπροσωπεύουν τα ποσά που προορίζονταν απ’ το Δημόσιο για εκσυγχρονισμό και αναδιάρθρωση των ντόπιων επιχειρήσεων, και εξήχθησαν παράνομα με διάφορες απάτες στο εξωτερικό, όπου και επενδύθηκαν.

Οπως τώρα έτσι και τότε οι κεφαλαιούχοι έβρισκαν τρόπους να βγάζουν απίστευτα κέρδη μέσω της «κρίσης» και της εσκεμμένης χρεωκοπίας των ντόπιων επιχειρήσεων. Οπως τότε έτσι και τώρα εκείνοι που καλούνται να καλύψουν τις «τρύπες» είναι οι μισθωτοί, εκείνοι δηλαδή που δεν έχουν καμία ευθύνη για όσα συνέβησαν.

Οι βάσεις της «βιομηχανίας της κρίσης» έμπαιναν από τότε.  Η βιομηχανίες έκλειναν η μια μετά την άλλη. Εφταιγαν οι εργατικές κατακτήσεις; Εφταιγαν οι ντόπιοι εργάτες που «έπαιρναν πολλά» και «ήταν τεμπέληδες» και έκλειναν τα εργοστάσια;

Πως είναι δυνατό τα ίδια εργοστάσια με τα ίδια προιόντα να εμφανίζουν κέρδη σε χώρες που οι βασικοί μισθοί ήταν υπερδιπλάσιοι από τους μισθούς των ντόπιων, όπως στη Γερμανία ή στην Αγγλία;

Εδώ έχουμε μια μοναδική πηγή πλουτισμού: το ραγιαδισμό.  Η υποταγή, η ευπιστία σε όσα λένε οι εκάστοτε κυβενώντες, η απίστευτη ανοχή μας σε κάθε βρωμερό υποκείμενο που πλουτίζει κλέβοντάς μας,  αυτό είναι το εθνικό μας προιόν.

Στην ίδια προκύρηξη, η 17 Νοέμβρη αναλαμβάνει την ευθύνη μιας ενέργειας που διαφοροποιείται από τον διάχυτο ραγιαδισμό, χωρίς βέβαια να είναι και η ενδεδειγμένη: την πολιτική δολοφονία Μπακογιάννη.

Είναι γνωστό ότι ο εισαγγελέας Εφετών Ευθυμιάδης με την αναφορά του αρ. 264 της 1 Ιούνη 1989 εντόπισε όλα τα αδικήματα, της «κακουργηματικής απάτης» (Κοσκωτάς), της «αποδοχής προϊόντων εγκλήματος» και της «ψευδούς πιστοποίησης» των Κοσκωτά, Μπακογιάννη και λοιπών. Είναι επίσης γνωστό ότι ζήτησε την άσκηση ποινικής δίωξης εναντίον του Μπακογιάννη, ποινική δίωξη που ασκήθηκε σύμφωνα με ορισμένα πρόσφατα δημοσιεύματα. Και ενώ λοιπόν η ανακριτική επιτροπή της Βουλής για το σκάνδαλο Κοσκωτά έχει στα χέρια της την αναφορά του εισαγγελέα Ευθυμιάδη, εντούτοις κάνει το κορόιδο και δεν καταδέχεται ν’ ασχοληθεί με τις καραμπινάτες απάτες του. (Γράφαμε αυτήν την προκήρυξη όταν η ανακριτική επιτροπή της Βουλής παράδωσε το πόρισμα της για το σκάνδαλο Κοσκωτά. Απ’ όσα βέβαια δημοσιεύτηκαν πουθενά δεν είδαμε λέξη για τις απάτες και τις ληστείες του Μπακογιάννη, παρ’ ότι γνωρίζει την αναφορά Ευθυμιάδη!).

Σύμφωνα λοιπόν με την πάρα πάνω αναφορά το αρχικό μετοχικό κεφάλαιο της Γραμμής που αποτελούνταν από 12 εκατομμύρια του Μπακογιάννη, 33 εκατομμύρια της αδελφής του και 15 εκατομμύρια του Κουνελάκη, ποτέ δεν πληρώθηκε απ’ αυτούς, όπως ψευδώς δήλωσαν, αλλά προήλθε απ’ τα κλεμμένα του Κοσκωτά. Γράφει ο εισαγγελέας επί λέξει: «στα λογιστικά βιβλία της εταιρείας έτους 1982 αναγιγνώσκουμε ότι οι ως άνω τρεις ιδρυτές της εταιρείας και μόνοι μέτοχοι φέρονται να έχουν δήθεν μετρήσει, να έχουν δήθεν πληρώσει και να έχουν δήθεν καταβάλει στο ταμείο της εταιρείας το μετοχικό κεφάλαιο», ενώ «οι ιδρυτές της εταιρείας μέτοχοι Π. Μπακογιάννης, Δ. Κουνελάκης και Αν. Κασβίκη (αδελφή του Μπακογιάννη) δεν κατέβαλαν ούτε μια δραχμή από το μετοχικό κεφάλαιο. Το αρχικό αυτό ιδρυτικό κεφάλαιο είναι προϊόν εγκλημάτων.

»Το χρηματικό αυτό ποσό δεν κατατέθηκε από τους ιδρυτές μετόχους ούτε στην Τράπεζα Κρήτης, ούτε στην Τράπεζα Αμέρικαν Εξπρές, ούτε «τοις μετρητοίς» στο ταμείο της ΑΕ Γραμμή. Περιήλθε όμως στο Ταμείο της ΑΕ Γραμμή από τα διαθέσιμα της Τράπεζας Κρήτης στην Τράπεζα της Ελλάδος»

Και συμπεραίνει ο εισαγγελέας: «Από τις αναφορές αυτές βεβαιώνεται επαρκώς ότι η ίδρυση της ανώνυμης εταιρείας Γραμμή Παραγωγή και Εκμετάλλευση Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας που εκδίδει εφημερίδες και περιοδικά και ίδρυσε και λειτουργεί ραδιοφωνικό σταθμό, οικονομικώς στηρίχθηκε στο έγκλημα. Η προέλευση του ιδρυτικού μετοχικού κεφαλαίου είναι προϊόν εγκλήματος», θεωρώντας υπεύθυνο το Μπακογιάννη για 1) «αποδοχή προϊόντων εγκλήματος που αφορά την καταβολή του ιδρυτικού κεφαλαίου της ΑΕ Γραμμή, που η προέλευση του έχει ως πηγή το κακούργημα της απάτης Κοσκωτά, 2) την «ψευδή πιστοποίηση-βεβαίωση και εξαπάτηση της Νομαρχίας Αθηνών».

Σύμφωνα όμως με το χουντικό εισαγγελέα Δωρή (υπήρξε βασιλικός επίτροπος στο Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών το 68 με 69 όπου δικάστηκαν 536 υποθέσεις αγωνιστών ενάντια στη Δικτατορία) όλα τα πάρα πάνω αδικήματα είναι πλημελήμματα και έχουν παραγραφεί, επειδή έχει περάσει 5ετία. Στο σημείο αυτό θ’ ανοίξουμε μια μικρή παρένθεση σχετικά με την ιδεολογία που κάνει θραύση σήμερα στη χώρα, όχι μόνο σε σχέση με τη συγκεκριμένη περίπτωση Μπακογιάννη, αλλά και με τα άλλα σκάνδαλα και το ενδεχόμενο παραγραφής τους, το νομικίστικο κρετινισμό. Κατηγορούνται διάφοροι επώνυμοι για τεράστιες απάτες, ληστείες, σκάνδαλα. Οποιοσδήποτε απλός άνθρωπος που είναι αθώος θα το αρνιόταν με όλες τις δυνάμεις, θάφερνε αποδείξεις της αθωότητας του επί της ουσίας, θα αντεπιτίθονταν στους συκοφάντες. Όχι όμως αυτοί. Αυτοί δεν απαντάνε επί της ουσίας, ενώ με τη σιωπή τους επιβεβαιώνουν την ενοχή τους. Έχουν όμως μιαν άλλη ατράνταχτη απάντηση: «Είτε έκλεψα είτε όχι, με καλύπτει ο νόμος», σου αποκρίνονται. «Σύμφωνα με το τάδε άρθρο του τάδε νόμου η ληστεία μου είναι πλημμέλημα άρα παραγράφεται. Σύμφωνα με το τάδε άρθρο του τάδε νόμου, είμαι συμμέτοχος, άρα πρέπει να δικαστώ με βουλευτές που έχουν ασυλία, άρα τη γλυτώνω. Σύμφωνα με το τάδε άρθρο και τους εξής σπεσιαλίστες νομικούς, αρκεί η παραπομπή απ’ τη Βουλή, αλλά άλλοι νομικοί και το Ανώτατο Δικαστήριο θ’ αποφανθούν ότι χρειάζονταν τα κλητήρια θεσπίσματα ή και οι δίκες, άρα παραγράφονται τα σκάνδαλα». Καλά, όλοι αυτοί οι φωστήρες που προβάλλουν αυτή τη γραμμή υπεράσπισης δεν αντιλαμβάνονται τον πολιτικό κρετινισμό της. Δεν αντιλαμβάνονται ότι αντί να αθωώνονται αυτοδικάζονται από μόνοι τους, ότι έτσι ομολογούν ότι είναι ένοχοι απέναντι στο λαό. Δεν αντιλαμβάνονται ότι αντί ν’ αποκαταστήσουν τον «διαρραγέντα κοινωνικό ιστό» τον διαρρηγνύουν ακόμη περισσότερο. Δεν αντιλαμβάνονται ότι αντί ν’ αναστηλώσουν τους τρωθέντες θεσμούς τους, επιταχύνουν την κατάρρευση τους, γελοιοποιώντας τους ακόμη περισσότερο. Γιατί ο απλός λαός που διαβάζει γεμάτος αγανάκτηση όλες αυτές τις βαρύγδουπες νομικίστικες φλυαρίες σκέφτεται πολύ απλα: και τι με νοιάζει εμένα τι λέει ο τάδε νομός; Μήπως εγώ τον έφτιαξα; Μήπως με ρώτησαν ποτέ; Αυτοί κλέβουν, αυτοί φτιάχνουν και τους νόμους. Δικοί τους είναι οι δικαστές δικά τους τα κοινοβούλια. Δικό τους το πεπόνι, δικό τους το μαχαίρι. Η ουσία είναι μία: ότι ενώ οι ίδιοι ούτε καν αρνούνται ότι είναι κλέφτες και απατεώνες, κανείς δεν μπορεί να τους αγγίξει, ούτε η Βουλή, ούτε οι νόμοι, ούτε η Δικαιοσύνη. Ακόμη και τον Κοσκωτά. Καλά έλεγα ότι οι πολιτικοί είναι κλεφτρόνια.

Τον ελληνικό λαό δεν τον ενδιαφέρει η νομική πλευρά της υπόθεσης πούναι δευτερεύουσα αλλά η ουσιαστική. Ότι υπάρχουν εγκλήματα και σκάνδαλα, ότι υπάρχουν απατεώνες και συστηματική ατιμωρησία. Για το λαό τόσο το υπερσκάνδαλα των σκανδάλων των προβληματικών, όσο και αυτό του Κοσκωτά είναι υπαρκτά και κανένα νομικό κατασκεύασμα, καμιά δικολαβία δεν πρόκειται να το παραγράψει. Γιατί είναι τεράστια εγκλήματα σε βάρος της χώρας και ο λαός απαιτεί την τιμωρία των ενόχων.

Ξαναγυρίζοντας λοιπόν στο ζήτημα του Μπακογιάννη, κανένα δεν ενδιαφέρει αν ο χουντικός εισαγγελέας, πρώην βασιλικός επίτρόπος στρατοδικείου Δωρής χαρακτήρισε τα εγκλήματα του Μπακογιάννη πλημμελήματα επιτρέποντας έτσι την παραγραφή τους. Αυτό που ενδιαφέρει είναι η ουσία. Ότι ο Μπακογιάννης έκανε όλα τα πάρα πάνω (και πάρα κάτω) εγκλήματα όπως κι αν τα χαρακτηρίζει ο Δωρής.

Αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι την εποχή που έγιναν όλα τα πάρα πάνω εγκλήματα ο Κοσκωτάς ήταν ένας απλός υπάλληλος της Τράπεζας Κρήτης και συνεπώς έχει δίκηο ο εισαγγελέας Ευθυμιάδης όταν υποστηρίζει ότι ο Μπακογιάννης είναι εκείνος που έχρισε εκδότη τον απατεώνα Κοσκωτά και ότι αυτός μεταμορφώθηκε σε εκδότη εφημερίδων, περιοδικών και λειτουργό τοπικού ραδιοφώνου αφού καταλήστεψε την Τράπεζα Κρήτης και βρήκε την πρόθυμη υλική υποστήριξη, με όλες τις μορφές συμμετοχής από την ιεραρχία της Τράπεζας Κρήτης (που δεν ήταν τότε δική του) και τη Γραμμή, δηλαδή τον Μπακογιάννη.

Αυτό όμως που ενδιαφέρει ακόμη περισσότερο είναι ότι μετά από την ίδρυση της Γραμμής έχουμε —σύμφωνα πάντα με τον εισαγγελέα Ευθυμιάδη — οκτώ συνολικά αυξήσεις του μετοχικού κεφαλαίου της Γραμμής, μέσω των κλεμμένων χρημάτων από την Τράπεζα Κρήτης, μέχρις ότου αυτό έφτασε τα 4,5 δις. Στις πέντε απ’ αυτές τις αυξήσεις του μετοχικού κεφαλαίου-κλοπές, συμμετείχε ο Μπακογιάννης αφού ήταν αντιπρόεδρος της Γραμμής, μέχρι το Φλεβάρη του 85. Αυτό που ενδιαφέρει ακόμη είναι ότι η Γραμμή με αντιπρόεδρο πάντα και μέτοχο το Μπακογιάννη, χρησιμοποιήθηκε σαν μέσο απ’ τον Κοσκωτά για την αγορά της Τράπεζας Κρήτης. Έτσι ο Κοσκωτάς, όντας απλός υπάλληλος της Τράπεζας Κρήτης, πίστωνε με διάφορες κομπίνες το λογαριασμό της Γραμμής —με αντιπρόεδρο Μπακογιάννη— στην Τράπεζα Μακεδονίας-θράκης, και με αυτά τα κεφάλαια αγόρασε την Τράπεζα Κρήτης απ’ τον εφοπλιστή Καρρά. Έχει άλλωστε δημοσιευτεί φωτοτυπία επιταγής, της 5-12-84, με την οποία ο Κοσκωτάς πιστώνει με 400 εκατομμύρια το λογαριασμό της Γραμμής, του Μπακογιάννη στην Τράπεζα Μακεδονίας-θράκης, ποσό που είναι μέρος του κεφαλαίου με το οποίο αγοράστηκε η Τράπεζα Κρήτης, χωρίς ποτέ να το διαψεύσει κανείς.

Αποφασίσαμε λοιπόν να εκτελέσουμε τον απατεώνα και ληστή των χρημάτων του λαού Μπακογιάννη. Ο κύριος αυτός είναι υπεύθυνος όχι μόνο γιατί έκλεψε τα πρώτα 60 εκατομμύρια του ιδρυτικού κεφαλαίου της Γραμμής. Αλλά και για τις εκατοντάδες εκατομμύρια που είτε έκλεψε μαζί με τον συνεργάτη του Κοσκωτά για την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Γραμμής αλλά και για την αγορά μέσω της Γραμμής της Τράπεζας Κρήτης, είτε εισέπραξε σαν αντίτιμο απ’ τα κλεμμένα του Κοσκωτά, για την ανεκτίμητη συνεργασία του κι εκδούλευση, χωρίς τις οποίες δεν θα μπορούσε να μεταμορφωθεί ούτε σε εκδότη ούτε σε τραπεζίτη. Ο Μπακογιάννης υπήρξε ο κύριος και βασικός συνεργάτης του Κοσκωτά και άρα συνένοχος του στην πρώτη φάση της σταδιοδρομίας του που υπήρξε καθοριστική για τη μετέπειτα αναρίχησή του στις κορυφές του εκδοτικού και τραπεζικού κατεστημένου. Και είναι η έσχατη κατάπτωση για το Συνασπισμό να δέχεται να συζητάει και να διαπραγματεύεται μ’ έναν τέτιο απατεώνα σαν εκπρόσωπο της ΝΔ.

Το γεγονός ότι χτυπάμε το Μπακογιάννη δεν σημαίνει ότι δεν θεωρούμε σαν κύριους υπεύθυνους για το σκάνδαλο Κοσκωτά τους Παπανδρέου, Κουτσόγιωργα, Πέτσο, Ρουμελιώτη, Χαλίκια. Οι ευθύνες όμως όλων αυτών υπάρχουν κυρίως αφ’ ότου ο Κοσκωτάς έγινε τραπεζίτης και εκδότης και συνεπώς αυτό δεν σημαίνει ότι . δεν υπάρχουν ευθύνες και συνενοχή άλλων και κυρίως σημερινών κορυφαίων παραγόντων της ΝΔ.

Θα επαναλάβω εδώ ότι ο αρμόδιος να κρίνει, να δικάσει και να καταδικάσει τον Μπακογιάννη δεν ήταν η 17 Νοέμβρη αλλά ο ελληνικός λαός.  Ωστόσο, όσο υπήρχε και δραστηριοποιούταν η οργάνωση τα λαμόγια και οι καταχραστές της ζωής μας είχαν έναν επιπλέον παράγοντα να λάβουν υπόψη τους όταν σχεδίαζαν τις βρωμιές τους.  Εναν απρόβλεπτο παράγοντα που τους υπενθύμιζε ότι «ουδείς αλεξίσφαιρος», ότι υπάρχουν μορφές βίας που δεν ελέγχουν κι ότι μπορεί να στραφούν εναντίον τους.

Αυτός ήταν ο λόγος που κλείστηκαν άρον-άρον τα φερόμενα ως μέλη της 17 Ν. στη φυλακή, με ή χωρίς στοιχεία, με ή χωρίς την νομιμοποίηση της αστικής δικονομίας.

Από κει και πέρα ο δρόμος άνοιξε για τους κλέφτες, τους καταχραστές, τους καπιτα-ληστές, τους βρυκόλακες της καθημερινότητάς μας.  Αν ποτέ δικαστεί κανείς απ’αυτούς θα είναι για τα μάτια του κόσμου, τα οποία έχουν φροντίσει να αντικαταστήσουν από τις τηλεοπτικές κάμερες, οπότε ο «κόσμος» γι αυτούς συνοψίζεται στους εξής πέντε-δέκα καναλάρχες που εύκολα δίνουν τα εύσημα στο εκάστοτε «νοικοκύρεμα» που καταδικάζει στην πείνα τους μισθωτούς, συνταξιούχους, φοιτητές κλπ εκτός του συναφιού τους.

Και τι θα έπρεπε να γίνει δηλαδή; Να ψάξουμε ανάμεσά μας να βρούμε το νέο Κολοκοτρώνη; Το νέο Βελουχιώτη; Το νέο Κουφοντίνα που θα τους βάλει όλους αυτούς στη θέση τους, μέσα στη θηλειά της κρεμάλας;

Οχι. Κατηγορηματικά όχι. Εκείνο που θάπρεπε να ψάξουμε να βρούμε ανάμεσά μας είναι η δική μας ευθύνη, αυτή που εκχωρήσαμε ακούσια στους κυρίαρχους τυρράνους μας. Εμείς, όλοι εμείς ωφείλουμε στον εαυτό μας και στα παιδιά μας να γίνουμε οι θύτες ανθρώπων, θεσμών και δομών που επινοούν και επιβάλλουν «κρίσεις» με σκοπό να μετατρέψουν το πιάτο μας της επιβίωσης στην ανώφελη, χλιδάτη ζωή που κάνουν.

μαύρος