Θέλω κάτι να σου πω

Το πρώτο δείλι μου φάνηκε αχνό
Ο ουρανός μάταια προσπαθούσε να τινάξει τις φτερούγες του
Σα γρανάζια δίχως γράσο κολλημένα
Νόμισα πως δε θα ξημέρωνε ποτέ
Η νύχτα έπεφτε μεγάλη, βαριά
Θαρρείς αιώνια

Κι όσο περνούσε ο καιρός παρατηρούσα
Κι άκουγα κι άλλες φωνές πιο πολλές απ’ τα μικρά εκείνα ανθρωπάκια
Περισσότερος μόχθος στη μυρωδιά της ανάσας π’ ονομάζουμε αέρα
Καλοσύνη, δημιουργικότητα
Και κάθε φορά ξημέρωνε λίγο πιο νωρίς
Και δειλά δειλά χαμόγελα να σκάνε στο μοβ του ορίζοντα

Αυτό είναι μονάχα η αρχή, μου γέλασε κι ο γέροντας
Θέλει πίστη και υπομονή
Να προσμένεις το ακατόρθωτο
Μα εκεί είναι και όλου του κόσμου η ουσία
Το να προσμένεις το αναμενόμενο, το πραγματοποιήσιμο δεν έχει καμιά αξία
Γι αυτό κι αυτά τα ανθρωπάκια ανάμεσά τους έχουν και τους δημιουργούς
Τους μαστόρους και τους καλλιτέχνες

Πίστεψες έστω και για μια στιγμή, ότι θα ήταν κακό, άσχημο να ξημερώσει για πάντα;
Έχασες την πίστη σου για μια αιώνια λιακάδα;

Λοιπόν θα σου πω
Εμείς με τους τρελούς
Εσύ με τους νεκρούς