Ανεβάζει ο Παύλος
Αλλά γράφει ο un
Φεβρουαρίου 20, 2012 στις 19:37
Το παρακάτω κείμενο ήταν 2 σχόλια στο κείμενο (ΕΞΕΓΕΡΣΗ:Κυριακή 12 Φλεβάρη:Ο Δεκέμβρης Συναντά τον Ιούνη Μέρος Πρώτο ΚΑΙ Δεύτερο) που ανέβηκε εδώ στους ΣΧΣ. Νομίζουμε ότι έχει πραγματικό ενδιαφέρον.
Δηλαδη συμφωνα με την ανάλυση των γεγονοτων της περασμενης βδομαδας, αφου χτες δεν ειμασταν πανω απο 10.000 στο Συνταγμα και πολλους λεω, τελειωσαμε οριστικα. Ευτυχως που υπαρχουν και αλλοι μεταξυ αυτων που αναγιγνωσκουν τα γεγονοτα,χωρις να βιαζονται να συναγουν τελεολογικα συμπερασματα και να ερμηνευσουν τασεις και συμπεριφορες. Όσοι εντασσονται σε αυτη την δευτερη λογικη, αντε για να μην γραφω στο ονομα αλλων, τουλαχιστον εγω, δεν συμφωνω.
Πιστεύω λοιπόν ότι αν δεν οργανωσουμε τμηματα συγκρουσης σωμα με σωμα ακόμα και με απλα παλουκια και κρανη ποδηλατου, με την προϋπόθεση ότι θα δρούμε συντονισμένα και με επικοινωνια μεσω κινητων, με προσχεδιασμένη στρατηγική και δουλεια χαρτογράφησης της παρουσιας των δοιμιριών, των Διας – Δελτα των ασφαλιτων κι αυτο μπορει να γινει σε μια μερα μαζικης πορειας (η στρατηγικη τους δεν αλλαζει ουσιαστικα) τοτε το Συνταγμα και το κεντρο ειναι χαμενη υποθεση.
Και αν δεν υπαρξει μια μινιμουμ εστω και προχειρη εκπαιδευση και στρατικοποιηση με σχηματισμό εστω και σωματων συγκρουσης 50 η 100 ατομων που δεν θα κανει ο καθενας του κεφαλιου του αλλα θα υπακουουν σε παραγγελματα (πχ Οταν η μια ομαδα επιτιθεται συντεταγμενα έστω και μετωπικα στα Ματ απο Σταδιου, μια άλλη να κυκλωνει απο την πανεπιστημιου ή να λειτουργει αντιπερισπασματικα σε δοιμιριες που θα κατεβαινουν απο κει για ντουμπλάρισμα), επισης το κεντρο ειναι χαμενο. Γιατι με τις μολοτωφ και τις πετρες απο μακρια αυτοι γελανε και οποιος εχει αντιρρηση ας μπει σε φορουμ αστυνομικων (πρεπει να γνωρισεις τον εχθρο για να τον αντιμετωπισεις) για να δει τι λενε πισω απο την ασφαλεια των αντιπυρικων τους στολών και γενικα όλο τον εξοπλισμό τους. Η μολοτωφ μπορει να λειτουργησει αλλα μονο για τη δημιουργια προσκαιρου πανικου πριν την εφορμηση των συγκρουσιακων συντεταγμενων τμηματων. Βέβαια για να γινουν ολα αυτα θα πρεπει να κληθει να συμμετασχει και κοσμος διατεθειμενος να συγκρουστει και εκτος του αναρχικου χωρου, αρα θα πρεπει να εχει προϋπαρξει συνεννοηση και συνυπαρξη, ίσως και με “πατριωτες” και δεν εννοω χρυσαυγιτες. Εφικτο; Δεν νομιζω. Εδω βλεπουμε ελληνικη σημαια και κοβουμε περα μηπως μολυνθούμε κατατασσοντας όσους την κρατουν στους φασιστες. Ισως επισης θα πρεπει να υπαρξουν και ατομα με καποια εμπειρια στο σχεδιασμο μαχων σωμα με σωμα. Αν μπορουσαν να γινουν ολα αυτα οι μπατσοι που ειναι εκπαιδευμενοι μεν σε σχηματισμους και εφορμησεις αλλα μονο για την αντιμετωπιση ανοργανωτων ομαδων, θα κλανανε μονο και μονο με το πρωτο συντονισμενο χτυπημα των παλουκιων μας στην ασφαλτο. Τρομος θα τους καταλαμβανε και τοτε θα ακολουθουσε και αλλος κοσμος και όλα θα ειχανε πολυ πλακα.
Επειδη όμως δεν πιστευω ότι αυτο προκειται να γινει, υπαρχει και η λυση να παρατησουμε αυτη την εμμονη με το Συνταγμα αφου ειναι φανερο οτι πια παιζουμε με τους όρους τους στο δικο τους γηπεδο και να διοργανωσουμε παντα σε επαφη και με άλλες δυναμεις πορειες στις συνοικιες – νομιζω ότι αυτο εχει αρχισει απο συλλογικοτητες και με τη συμμετοχη αναρχικων αλλα αυτονομα – ωστε να αποκτηθει η απαραιτητη μεγαλη μαζικοτητα απο τον κοσμο στις γειτονιες. Μετα, το επομενο βημα να ειναι καταληψεις στις κατα τοπους εφοριες, ΔΕΗ, δημαρχεια κλπ (οι εφοριες αρκουν) και καλεσμα για απεργια διαρκειας. Ταυτοχρονα αφου θα εχουμε τη μαζικοτητα, ας δημιουργησουμε τις δικες μας ομαδες περιφρουρησης στις γειτονιες που θα αντικαταστησουν την αστυνομια καταργωντας την και αποθεσμίζοντάς την. Ετσι το συστημα θα μπλοκαρει και σε μια βδομαδα θα κυκλοφορουμε ελευθεροι στο Συνταγμα και στους γυρω δρομους. Εκει απελευθερωμενοι απο τα χημικα τους ρουφιανους και την καταστολη θα μπορεσουμε να τσακωθουμε οσο θελουμε για το πως αντιλαμβανομαστε τον κοσμο που ονειρευομαστε.
Αρα ας βαλουμε το μυαλο μας να δουλεψει και ας σκεφτούμε αλλους τροπους που δεν περιμενουν να σκεφτούμε. Πιστευω παρα πολυ ως αποφοιτος του ιστορικου οτι οι εξεγερσεις τυπου 20ου αιωνα (με τον οργισμενο οχλο να επιβαλλει τη βουληση του που φτανει απλως στο επιπεδο της αντικαταστασης της εξουσιας) ειναι ξεπερασμενες αφου ειναι απολυτα χειραγωγησημες και αναμενομενες απο την εξουσια. Ακομα και οταν οι εξεγερσεις αυτες πετυχαν με εντυπωσιακο και εκκωφαντικο τροπο ανατροπες, ελαχιστα αγγιξαν ως πραγματωση το οραμα της κοινωνικης δικαιοσυνης και απελευθερωσης. Απο τις πιο παλιες – κινημα Πρασινων Βενετων στο Βυζαντιο, 1848, Οκτωβριανη Επανασταση, ΕΑΜ, Β’ Ανταρτικο ’47 – ’49, ως τις πιο προσφατες στην Αιγυπτο, Συρια κλπ. Πιστευω οτι δεν ζουμε πια στον 20ο αιωνα ποσο μαλλον στο απωτερο παρελθον και οτι η κοινωνια μας εχει τις δυναμεις που δεν εχει η Αιγυπτιακη ή Συριακη κοινωνια, άρα ειναι πιο προηγμενο το επαναστατικο υποκειμενο στην Ελλαδα.
Για να καταληξω θελω να πω οτι όσο ζουμε εμπνεομενοι απο τα φαντασματα του παρελθοντος – όχι ως προς την προθεση αλλά ως προς την τακτικη – και όσο αντιλαμβανομαστε ότι το επαναστατικο υποκειμενο έχει μονο αυτον τον τροπο εκφρασης τοσο θα ταίζουμε ασκοπα με αιμα την κρεατομηχανη του κρατους. Μας εχουν παγιδευσει με ένα απλο τρικ και αυτο ειναι προφανες. Η ετεροχρονισμενη δικαιωση των ανταρτικων αγωνων απο το αστικο κρατος με γιορτες, αφιερωματα, παρελασεις κλπ,σε καθε γωνια της γης μας αλλα κι όλης της γης γενικα, προσδιορισε και παρέφθειρε το χαρακτηρα αυτων των αγωνων αποδιδοντας τους ενα θνησιγενη χαρακτηρα προορισμενο να εκφραζει την εξεγερμενη συνειδηση σα μια γραφικοτητα ιδεαλιστικου τυπου. “Εισαι επαναστατης, εισαι ονειροπολος, εισαι ουτοπιστης. Ενταξει κι αυτο χρειαζεται αλλα εδω μιλαμε γι τον πραγματικο κοσμο”. Εναν κοσμο “πραγματικο” αλλα αντεστραμμενο με όλα λαθος και παρολα αυτα τον μονο αποδεκτο. Κι εμεις εχοντας αποδεχτει το ρολο που μας απεδωσε το κρατος χωρωντας μας ως ταση στην πολιτισμικη του αντιληψη, χαμογελουσαμε σαν βλακες γιατι ξεραμε οτι ως ιδεαλιστες θα πηδηξουμε και κανενα γκομενακι παραπανω. Ισως αποκτουσαμε και το δικαιωμα να τους κρινουμε όλους ως νυκοκυραιους και προσκυνημενους συμπεριλαμβανομενων και των χεριων που μας ταιζαν. Στην πραξη βεβαια η συλλογικοτητα, η αλληλεγγυη πηγαινε και παει ακομα περιπατο. “Εκδηλωση συμπαραστασης στον αγωνα των χαλυβουργων. Φωτο – κειμενο”. Δυο φωτογραφιες, ένα συντομο μοιρασμα στους μικροαστους, και να η εκδηλωση της αλληλεγγυης. Το οτι οι χαλυβουργοι δεν εχουν να φανε δεν απασχολει. Το να μαζεψουμε κανα φραγκο ή εστω δυο σακουλες μακαρονια και ντοματες να τους τα παμε, ειναι περιττο. Ολα γιναν εικονα χωρις περιεχομενο. Μια μορφη εναλλακτικου λαϊφ σταιλ. Ακομα και τα βιντεο με τις μολοτωφ. Παμε σπιτια μας και καμαρωνουμε. “Να αυτος, αυτος εδω ρε αυτος ειμαι εγω”. Προκειται για ενα τρικ λοιπον. Παιζουμε – οταν αποφασιζουμε να παιξουμε και τωρα ειναι η εποχη που ολο και περισσοτεροι το αποφασιζουν – με τους ορους που μας επιτρέπουν ή με τους όρους που θελουν να παιζουμε, γιατι αυτους τους όρους μπορουν να ελεγξουν. Δρούμε και ζουμε μεσα στη γυαλα τους σαν τα χρυσοψαρα. Ειναι σαν να εχουμε μπροστα μας ενα αιμοβορο αλλά δυσκίνητο εως ακινητο θηριο και ενω μπορουμε να το παρακαμψουμε απο πολλους δρομους παμε πανω του να συγκρουστούμε στα ισια και μαλιστα σπασμωδικα και ανοργανωτα με αλλαλαγμους στο ονομα του δικαιου. Προκειται περι χριστιανομαρτυρικης αντιληψης. Το παγκόσμιο διαχρονικο κρατος όμως μας περιμενει γιατι ξερει απο που θα περασει η οργη μας. Για τη συντηρηση αυτου του συσχετισμου δυναμεων ειναι υπευθυνο το ιδιο το επαναστατικο υποκειμενο και κυριως οι ζωντανες δυναμεις που το διεπουν. Σφαγες, σφαγες, σφαγες… Ας σκεφτουμε για λιγο. Ειμαστε ίδιοι για τόσους αιωνες, κανουμε τα ιδια πραγματα εδω και αιωνες. Χανουμε εδω και αιωνες.
Νομιζω ότι αυτο που ζηταμε όλοι ακομα και το ευρυ κοιμωμενο απολιτικο κοινωνικο φασμα ειναι να ζησουμε σε μια κοινωνια ελευθερη και αυτοδιαχειριζομενη αφομοιωνοντας τα ιστορικα διδαγματα των αποτυχημενων αγωνων του παρελθοντος.Να εγκαθιδρυσουμε την κοινωνια του μυαλου, της δημιουργικης και αναπαντεχης σκεψης και εκφρασης. Αυτο θα φερει τα παντα.
Το οτι η αναγνωση και ερμηνεια που εκανε ο συντροφος στο κεντρικο αρθρο που εδωσε την αφορμη για τη συζητηση ειναι κατα τη γνωμη μου λανθασμενη, αποδειχτηκε χτες. Μπορει ο κοσμος να επικροτουσε το καψιμο των τραπεζων, μπορει να διαπιστωσε τη ζωωδη συμπεριφορα των πραιτοριανων την προηγουμενη βδομαδα, αλλα χτες η συντριπτικη πλειοψηφεια απειχε εχοντας φλομωσει απο χημικα, τρομο και απογοητευση. Αυτο δεν σημαινει ότι η κοινωνια ηττηθηκε παρα μονο αν το δουμε απο τη σκοπια του κρατους. Απλως η κοινωνια δεν θελει αλλο αιμα. Ο προηγούμενος αιωνας και οι εμπειριες που αποκομισε το συλλογικο υποσυνειδητο απο τους κοινωνικους αγωνες που εδωσε, το εχουν κουρασει ανεπανορθωτα. Ας βαλουμε το μυαλο μας και τη φαντασια μας να δουλεψει. Δεν το εχουμε χρησιμοποιησει σχεδον καθολου αυτο το όπλο. Ας τους εκπληξουμε με κατι πρωτοφανερωτο. Ας εκπληξουμε τους εαυτούς μας και τον κοσμο. Αυτος ο αιωνας μπορει να ειναι ο αιωνας των λαων και της συλλογικοτητας. Ο αιωνας των ακρων περασε.
Μεχρι τοτε θα βαφτιζουμε εξεγερσεις αυτο που εχουμε μαθει να προσδιοριζουμε ως εξεγερση προσδοκωντας να μπουμε στο πανθεον των νικημενων επαναστατων, βορα και εμπειρια στο αδηφαγο στομαχι του παγκοσμιου κρατους πιστοι στην εσχατολογικη αντιληψη ότι τα δικαιωματα ?κερδιζονται? με αφθονο αιμα.
Καλοι ακηδεμονευτοι και παναλαφροι απο τα βαριδια της ιστοριας αγωνες σε όλους μας
Στη συνέχεια παρεμβαίνουν και άλλοι δύο σχολιαστές:
Αντιληπτοί οι προβληματισμοί, αλλά αυτά που αντιπροτείνεις σε μεγάλο βαθμό επίσης έχουν δοκιμαστεί και κατασταλεί (π.χ. Ιταλία του ’70). Δεν είναι απλά ζήτημα τακτικής το πρόβλημα imho
Φεβρουαρίου 20, 2012 στις 22:29
Γύπα τι εννοείς ότι καταστάλθηκαν αυτά που προτείνονται στην Ιταλία; Έγινε μετωπική επίθεση όπως λέει ο un ή απεργίες και καταλήψεις; Έχεις καμμιά καλή πηγή από internet;
-
Με επίκεντρο τα κινήματα της αυτονομίας τότε, η Β. Ιταλία είχε πλημμυρίσει επί χρόνια με απεργίες, καταλήψεις, λαϊκές «πολιτοφυλακές» όπως αυτές που προτείνεις, μαζικές δράσεις πολιτικής ανυπακοής (όπως εδώ το «Δεν Πληρώνω», αλλά με μεγαλύτερη συμμετοχή), όλα με χροιά αυτοοργάνωσης. Έλιωσαν στην καταστολή, με αφορμή την ταυτόχρονη δράση των Ερυθρών Ταξιαρχιών.
Εκ νέου ο un σχολιάζει:
Γυπα ισχυουν φυσικα τα οσα λες. Όμως γιατι απετυχαν; Νομιζω οτι τα κυρια αιτια ηταν 2:
Το πρωτο η ελλειψη επαρκους μαζικοτητας. Η ελλειψη επαρκους μαζικοτητας αυτοματως σημαινει οτι τα κινηματα δεν ηταν ανοιχτα με την απολυτη εννοια του ορου αλλα παροτι δεν ξεκινησαν ετσι, εξελιχτηκαν σε περιχαρακωμενα εστω και σε καποιο βαθμο κινηματα. Αρα παψανε να υπαρχουν και να λειτουργουν σαν κινηματα. Βαλανε διαχωριστικες γραμμες ή δεν αντιληφθηκαν αυτο που ενδεχομενως σερνονταν κατω απο το κοινωνικο συλλογικο ασυνειδητο ωστε να υπαρξει συγχρονισμος και συνταυτιση της πρωτοποριας με τα ευρυτερα κοινωνικα στρωματα απο οπου θα προεκυπτε η μαζικοποιηση και η αυτοπροστασια των κινηματων. Η επεκταση και η αποδοχη ποσω μαλλον η συμμετοχη διασφαλιζει την επανασταση και την περιφρουρηση της, παντα σε συνδυασμο με την μη κηδεμονια. Πιστευω οτι η ανεπαρκεια της ιστορικης εμπειριας εκεινη την περιοδο ή το μομεντουμ όπως θα μπορουσαμε να το πουμε, συνεβαλε στην αποξενωση των δρασεων αυτων απο τον ευρυτερο κοινωνικο ιστο και αρα τις οδηγησε ανοχυρωτες στην καταστολη τους. Αυτη η αδυναμια σερνεται – θελω να πιστευω με λιγοτερη ενταση ειδικα στις μερες μας – ακομα και σημερα δηλαδη 30 και 40 χρονια μετα. Τι θελω να πω για παραδειγμα; Το οτι ο τζιβατος αναρχικος παει να παραδωσει μεσω της συλλογικοτητας του τα δεματα αλληλεγγυης στους χαλυβουργούς και ο λαϊκος πρωην δεξιος απεργός τον υποδεχεται, ειναι η ενσαρκωση της συνυπαρξης δυο κοσμων σε πολιτισμικο επιπεδο. Το ότι θα κοιταχτουν σαν εκπροσωποι δυο διαφορετικων πολιτισμικων και ιδεολογικων αντιληψεων μεσα σε ένα αβολο πλαισιο καχυποψιας ειναι νομιζω λογικο. Το παραλογο πλεον δεν ειναι αυτο αλλα το να μην κατορθωσουν να σπασουν το φραγμα της καχυποψιας και να ενωσουν τους φοβους και τις επιθυμιες τους που ουτως η αλλως ειναι κοινες. Ε, πιστευω οτι ειμαστε στην εποχη που αρχιζει να γινεται αντιληπτο οτι οι διαχωριστικες γραμμες στεκονται εμποδιο στην ανατροπη αυτου του συστηματος. Αλλωστε το μονο που θελουμε όλοι ειναι η ελευθερια μας. Και επειδη η ελευθερια ειναι απολυτη εννοια καταλαβαινουμε πια οτι δεν μπορει να την εχει ο ενας χωρις να την εχει ο άλλος. Αλλο παραδειγμα σχετικα με την ανεπαρκεια των κινηματων που εχουν προοπτικες μαζοκοποιησης και δεν τις εκπληρωνουν ειναι συγχρονο επισης και ειναι το δεν πληρωνω. Το οποιο αφου διασπαστηκε αρχικα σε den plirono.info και diodiastop στη συνεχεια και μαλιστα προσφατα το δευτερο κομματι που ειναι και το πιο ενεργο η αληθεια ειναι, αποφασισε να μετεξελιχτει σε κομμα με συμμετοχη σε οποιεσδηποτε ενδεχομενες προσεχεις εκλογες. Αυτοματως απωλεσε το χαρακτηρα του κινηματος. Σαν συνεπεια μελη του κινηματος καταγγελλοντας χειραγωγηση και συγκεντρωτισμο ετσι απλα δημιουργησαν ενα νεο κινημα δρομου και δρασης τα ΑΛΑΝΥΑ.
Ενα κινημα κινειται συνεχως. Αλλιως δεν ειναι κινημα. Και υπαρχει τοση διψα για ακηδεμονευτα κινηματα απο τα κατω αυτη την περιοδο που οτιδηποτε παει να σαπισει αμεσως απο τη σαπια κοιλια του ξεπηδαει κατι καινουργιο και φρεσκο και υγειές. Με λιγα λογια θελω να πω οτι τα κινηματα του παρελθοντος για λογους του παρελθοντος ανηκουν στο παρελθον και το μονο που εχουν να μας διδαξουν εκτος απο μια βαση διαδικασιων ειναι στην πραγματικοτητα η αποτυχία τους. Και επειδη δεν εχω ταμπου θελω να πω ότι ζουμε σε μια περιοδο που επανανοηματοδοτουνται τα παντα, απο οικονομικοκοινωνικοπολιτικες θεωρησεις και δογματα μεχρι σημαιες και συμβολα. Γιατι ποιος μπορει να αρνηθει ότι βλεποντας τόσες ελληνικες σημαιες στα χερια τοσων ανθρωπων σε τοσες διαφορετικες πολεις πανω στον κοσμο προχτες εβλεπε για μια στιγμη ενα διεθνιστικο λαβαρο; Ναι ειναι παραξενο, λιγο αστειο αλλα η ελληνικη κοινωνια μεταβάλλεται μεσα απο το διακριτικο της εθνικο συμβολο – αφου έτσι γινεται αντιληπτη ως κοινοτητα – σε διεθνες συμβολο αντιστασης. Οχι με το Πατρις Θρησκεια Οικογενεια των ακροδεξιων αλλα με το αυτοδιαχειριζομαι τη γη μου και τους πορους μου σαν ανθρωπινος λαος ολου του πλανητη.
Αρα το φρουτο ειναι εκει ωριμο και μας περιμενει αρκει να απλωσουμε το βαρυ μας, σκουριασμενο χερι και να το κοψουμε. Η διαιωνιση του φαυλου κυκλου του μίσους η και του αιματος απο τη φυση της ευνοει το κρατος σε καθε του μορφη και ειναι κατασκευασμα του κρατους θεμελιωμενο πανω στη μισαλλοδοξια που αυτο το ίδιο εξεθρεψε και δημιουργησε συστηματικα με στοχο την πολυδιασπαση της κοινωνιας και αρα την χειραγωγηση της που του εξασφαλιζει μακροημερευση. Ο διπλανος μας όποιος και αν ειναι αυτος περιμενει να του μιλησουμε. Οχι με την ορολογια που εχουμε και εχει συνηθισει ομως. Ας αμφισβητησουμε τα κειμενα και τις αυθεντιες. Μας το ζητανε και οι ιδιες. Ας δημιουργησουμε μια νεα ρητορικη όχι λαϊκιστικη αλλα αμεση, συγχρονη και λογικη. Ο λόγος μας εχει δυναμη. Δεν κινδυνευουμε να αλλοτριωθουμε. Ειμαστε κινημα του 21ου αιωνα. Ας κανουμε ο,τι δεν καταφεραν τα κινηματα του παρελθοντος.
Το δευτερο αιτιο της καταστολης των κινηματων αυτων που περιγραφεις ήταν η παραλληλη δραση των ενοπλων ομαδων. Ο ενοπλος αγωνας στοχευει εξ ορισμου στην αφυπνιση, την εγρηγορση και στην αποδοση του κοινου περι δικαιου αισθηματος όταν αυτες οι ιδιες συνθηκες αλλα και οι προϋποθεσεις για η δημιουργια τους δεν υπαρχουν. Απο τη στιγμη που ήδη ειχαν δημιουργηθει οι δρασεις, οι συλλογικοτητες και οι κινηματικες διαδικασιες αναποφευκτα η φυση του σταθηκε υπονομευτικη και λειτουργησε ανασταλτικα για την εξαπλωση των κινηματων και αυτος με τη σειρα του (περαν της παθογενειας των διαχωριστικων γραμμων) αφου το κρατος λογω ιδεολογικης συγγενειας ταυτισε ευκολα με τους μηχανισμους προπαγανδας και τρομου του την ενοπλη παλη με οποιεσδηποτε μορφες συλλογικης δρασης. Ακομα μεγαλυτερη απομόνωση, εξαπλωση της κοινωνικης κατακραυγης, συρρικνωση, χτυπημα. Γνωστη, χιλιοεφαρμοσμενη και εκνευριστικα επαναλαμβανομενη, για να παραμενει μη διαχειρισημη απο τις ζωντανες δυναμεις του επαναστατικου υποκειμενου ακομα και σημερα, τακτικη. Ο Αλμπερ Καμυ τον οποιο απασχολησε πολυ το θεμα, εκτος απο το “Σκεψεις για την τρομοκρατια” (αυτος ειναι ο ορος που χρησιμοποιει η μεταφραση) εχει γραψει και το θεατρικο “Οι δικαιοι” το οποιο πραγματευεται την ηθικη και χρηστικη διασταση του θεματος μεσα απο την ψηλαφιση της δρασης μιας ενοπλης ομαδας στην προεπαναστατικη Ρωσια στις αρχες του αιωνα. Πιστευω ότι σε εκεινη την εποχη της ανυπαρξιας αισθησης συντονισμενων μορφων συλλογικης δρασης και μοναρχιας ειχε την θεση του.Ομως ειμαστε πολυ μακρια απο αυτο και χρονολογικα και καταστασιακα. Οχι γιατι η αστικη δημοκρατια ευνοει τη συλλογικοτητα και δεν την καταστελλει, αλλα γιατι συμπεριελαβε στον αυτοπροσδιοριστικο της ορο τη λεξη δημοκρατια η οποια ειναι ενας ορος του οποιου η δυναμικη εχει την δυνατοτητα απο τη φυση του να αυτοδιαμορφωνεται και να επαναπροσδιοριζεται με τροπο απολυτο, αυτο δηλαδη που σημαινει. Η αστικη δημοκρατια κουβαλησε αλλοτε με ανεση και τις πιο πολλες φορες ασθμαινοντας πανω στο σαπιο της πεπερασμενο κουφαρι την εννοια αυτη. Κουβαλησε κατι πιο μεγαλο, απροβλεπτο κι ανεξελεγκτο απο τα ορια που του διεθεσε. Στην πραγματικοτητα σημερα το διλημμα ειναι δημοκρατια ή ολοκληρωτισμος. Επειδη ομως και αυτος ο ολοκληρωτισμος οσο και να μετεξελιχτει εχει ταυτιστει με το καθεστως που καταρρεει, πιστευω οτι θα βαλουμε κατω τα μυαλα μας να λειτουργησουν και ηρεμα ως επι το πλειστον θα τον σαμποταρουμε και θα τον απαρνηθουμε.
Να κλεισω επικαλουμενος τα λογια του Ε. Hobsbawm μετα την πτωση των καθεστωτων του υπαρκτου σοσιαλισμου – ολοκληρωτισμου – που ειπε οτι το γεγονος οτι ο σοσιαλισμος απετυχε στην συγκεκριμενη φορμα και μορφη με την οποια επικρατησε στον 20ο αιωνα, δεν σημαινει οτι δεν θα επανακληθει να δωσει στην κοινωνια των ανθρωπων την απαντηση και τη λυση στα αδιεξοδα που θα εχει δημιουργησει το καπιταλιστικο συστημα. Οποτε γενικα δικαιουμαστε να οραματιζομαστε στο προσωπο του σημερινου δεξιου – πασοκου για παραδειγμα αλλα δεν αφαιρω απο αυτο το οραμα και εμας τους ιδιους, τον αυριανο χωρις τυψιδικα συνδρομα και συμπλεγματα σοσιαλιστη. Τον αυριανο ανθρωπο.
Για το φαινομενο της ανοδου της ακροδεξιας και τις διαπιστωσεις που εγιναν στο κεντρικο κειμενο σε αλλα συμφωνω, σε αλλα οχι και θαθελα να πω και γω τη γνωμη μου καποια στιγμη
Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα COMMENTATORS WITHOUT FRONTIERS Comentadores SIN FRONTERAS 
@un
Γράφεις: “Δηλαδη συμφωνα με την ανάλυση των γεγονοτων της περασμενης βδομαδας, αφου χτες δεν ειμασταν πανω απο 10.000 στο Συνταγμα και πολλους λεω, τελειωσαμε οριστικα.”
αλλά από πουθενά δεν προέκυψε ένα τέτοιο ζήτημα στο κείμενο μου.
Αυτό που έγινε την περασμένη κυριακή και αυτό που δείχτηκε ήταν ο κατασταλτικός πανικός ενός καθεστώτος που φοβήθηκε πολύ στις 12 Φλεβάρη.
Κι έτσι έκλεισαν για πρώτη φορά το μετρό και στο Μοναστηράκι, αποκλείσαν τα εξάρχεια, κατέβασαν το ιντιμίντια, προχώρησαν σε όργιο προληπτικών συλλήψεων και προσαγωγών αντιμετώπισαν το μικρό πλήθος που μαζεύτηκε στους δρόμους με δυσανάλογη και απεχθής καταστολή.
Γράφεις ωραία και συγκροτημένα και μοιράζομαι αρκετούς από τους προβληματισμούς σου αλλά εσύ πέφτεις στην παγίδα να κρίνεις τα γεγονότα της 12 Φλεβάρη με όρους 20ου αιώνα και των αντιπαραθέσεων του ενώ ήταν ξεκάθαρα γεγονός του 21ου αιώνα με δυναμικές και νοοτροπίες του 21ου αιώνα.
Και από την άλλη οι λύσεις που προτείνεις είναι βουτηγμένες στον 20ο αιώνα και στις εμπειρίες του.
Δεν ξέρω τι γράφουν τώρα οι μπάτσοι στα φόρουμ τους (καμια φορά μπαίνω και βλέπω αλλά αυτή την περίοδο δεν έχω καιρό να το κάνω) αλλά ξέρω ότι ο μεγαλύτερος αστυνομικός στρατός της ευρώπης τα βρήκε πραγματικά σκούρα στην υπηρεσία του να προστατεύσει το κάστρο του καθεστώτος. Τόσο σκούρα όσο δεν τα είχε ξαναβρεί ποτέ στην μεταπολεμική ιστοριά αυτής της χώρας.Και δεν ξέρω αν αναφέρθηκαν σχετικά στα φόρουμς τους αλλά αυτό που τους τρομοκράτησε περισσότερο από όλα ήταν η αποφασιστικότητα σχετικά άοπλων διαδηλωτών να τους αντιμετωπισουν.Όπως και η σύμπνοια πάλαι πότε ειρηνικών διαδηλωτών με τους βίαιους. Κι έτσι έγινε κατορθωτό διμοιρίες ΜΑΤ να τρέχουν να σωθούν από τις συμπαγείς επιθέσεις πολυπληθέστερων διαδηλωτών που δεν είχαν ούτε μολότωφ ούτε πέτρες παρά μόνο την ορμή των σωμάτων τους.Αυτό τουλάχιστον το είδα με τα μάτια μου σε δυο περιπτώσεις στην Σταδίου.
Είναι το Σύνταγμα παγίδα; Πρέπει να το εγκαταλείψουμε ως χώρο διεκδίκησης και ως πεδίο συγκρούσεων και να στραφούμε αποκλειστικά σε αποκεντρωμένες δράσεις;
Εμένα αυτό δεν με βρίσκει σύμφωνο.
Ως άνθρωπος που είχα στήσει σκηνή στο Σύνταγμα όταν το κίνημα των πλατειών το είχε καταλάβει, έχω διαφορετικές εμπειρίες από το τι μπορεί να είναι το σύνταγμα και το τι μπορεί να προσφέρει στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης.Κι εκείνο το κίνημα των πλατειών είναι ξεκάθαρα κίνημα του 21ου αιώνα πυροδοτημένο από τα μέσα επικοινωνίας του 21ου αιώνα έστω με τις δικές του αδυναμίες και όρια.
Παραμέρισε κομματικές σημαίες και τα ίδια τα κόμματα και προσπάθησε να αυτοοργανωθεί με όρους άμεσης δημοκρατίας.Αυτό δεν το είχαμε δει να γίνεται στον 20ο αιώνα.Επιπλέον ο χώρος του Συντάγματος μάς επιβάλλεται ως χώρος δράσης και σύγκρουσης από την ίδια την κοινωνία και την επιθυμία της να δει αυτό το καθεστώς να γκρεμίζεται. Αντικειμενικά είναι το κέντρο και καμιά εξέγερση δεν θα είναι νικηφορά αν δεν σαρώσει αυτό το κέντρο.Ή αλλιώς τοποθετημένα:μια εξέγερση που δεν τολμά να στοχεύσει το κέντρο του καθεστώτος δεν είναι σοβαρή στην προσπαθεια της να πολεμήσει ένα καθεστώς.Και στην Αργεντινή και στην Ισλανδία και στις αραβικές χώρες οι εξεγέρσεις έβαλαν στόχο αυτό το κέντρο και τελικά το άλωσαν,
Σημαίνει αυτό ότι δεν έχουν αξία οι δράσεις στις γειτονιές;Όχι βέβαια!Στις γειτονιές ζούμε και αναπνέουμε και αυτες είναι πρώτιστα ο χώρος δράσης μας αλλά μήπως η κατάληψη του συντάγματος δεν προώθησε και τις δράσεις στις γειτονιές;Δεν ξεπήδησαν εκεί τοπικές λαίκές συνελεύσεις και τοπικές δράσεις εμπνεόμενες από την κατάληψη του Συντάγματος;Μήπως και τα γεγονότα της 12 Φλεβάρη δεν έδωσαν νέα ώθηση στις δράσεις στις γειτονιές;
Επομένως οι σχέση μεταξύ κέντρου και περιφέρειας, Συντάγματος και γειτονιών είναι περισσότερο διαλεκτική και αλληλοτροφοδοτούμενη παρά ανταγωνιστική και αλληλοαποκλειούμενη. Κάποιες στιγμές το κέντρο έχει όλη την σημασία ενώ σε άλλες (και περισσότερες) οι γειτονιές.
Ήταν η 12 Φλεβάρη εξέγερση ή την βαφτίζουμε έτσι κάποιοι για να νιώθουμε καλύτερα με τον εαυτό μας και τις δράσεις τους σε αυτή;
Για μένα αν η 12 Φλεβάρη δεν ήταν εξέγερση τότε δεν έχει ποτέ στην ελλάδα από το 1945 και μετά εξέγερση.
Οι πανικόβλητες αντιδράσεις της εξουσίας και των φερέφωνων της μετά τις 12 Φλεβάρη έχουν απαντήσει αρκούντως για το τι ήταν αυτή η μερα.
Από την δευτέρα υπάρχει σε εξέλιξη μια αντιεξέγερση που δεν θα ενεργοποιούταν αν το γεγονός της 12 δεν ήταν εξεγερσιακό.
Έθεσα αρκετά κριτήρια για το γιατί το γεγονός ισοδυναμούσε με εξέγερση, Αν κάποιος θέλει να τα παραβλέψει και να τα αρνηθεί είναι δικαίωμα του. Εδώ κάποιοι ακόμη θεωρούν ότι η ρωσική επανάσταση ήταν πραξικόπημα, αντιμετωπίζουν τον δεκέμβρη σαν ένα χαοτικό ξέσπασμα του υπόκοσμου ή βλέπουν τις αραβικές εξεγέρσεις σαν στημένο παιχνίδι των δυτικών δυνάμεων.
Το σίγουρο είναι ότι αυτη η εξέγερση είναι ορφανή από διεκδικητές και πατρώνες και ίσως καλύτερα που είναι έτσι.
Θα περάσει στην συνείδηση του κόσμου χωρίς τους κάπηλους που εμφανίστηκαν σε άλλες εξεγέρσεις και έτσι θα μείνει πιο αγνά και σίγουρα στην ιστορία.
Ως εξέγερση δεν έφερε το αίμα και τα δάκρυα που έφεραν άλλες και έτσι διαφωνώ με τον ουν και στην εκτίμηση του ότι ο κόσμος γύρισε σπίτι του εκείνη την κυριακή φοβισμένος και τρομοκρατημένος.
Στην πραγματικότητα ο κόσμος προσπαθεί ακόμη να αφομοιώσει αυτό που έζησε και να στηριχτεί σε αυτό ενώ η πολιτική πανούκλα πασχίζει να του ερμηνεύσει το γεγονός με το εντελώς αντίθετο τρόπο και πνεύμα από αυτό που είχε.
Ο αγώνας θα είναι μακροχρόνιος αλλά δεν χωρά αμφιβολία ότι η 12 Φλεβάρη ήταν ένα ρήγμα που θα φέρει ακόμη μεγαλύτερα εξεγερσιακά γεγονότα.
Σε αυτό πάντως που συμφωνώ με τον ουν περισσότερο ίσως κι από τον ίδιο είναι η ανάγκη να ξεπεράσουμε τον 20αιώνα τα σχήματα του, τις ακαμψίες του και τις κούφιες ιδεολογίες του.
Με αυτό καταπιανόμουν θεωρητικά και πρακτικά πριν ξεσπάσει η 12 Φλεβάρη και με την ευκαιρία και προς κατάθεση προβληματισμού δημοσιεύω από κάτω ένα απόσπασμα από ένα αδημοσίευτο κείμενο μου με το όνομα “το ανθρώπινο ζήτημα”
Είχε γραφτεί πριν τις 12 Φλεβάρη και χρειάζεται να το ξανακοιτάξω και να το εμπλουτίσω όμως και σε αυτή την μορφη του έχει να πει πολλά για το θέμα:
Γιατί η σημερινή ανθρώπινη αθλιότητα είναι ένα δεδομένο που υπάρχει αντικειμενικά.Εκδηλώνεται και εκφράζεται τόσο στο ίδιο το είδος και την σχέση που έχει αυτό με τον εαυτό του όσο και στο διαρκές έγκλημα που κάνει στην ευρύτερη φύση και το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο.
Είναι μια αθλιότητα που έχει ποτίσει κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα αλλοτριόνωντας και βρωμίζοντας τις πιο θεμελιακές δυνάμεις της ανθρώπινης φύσης, τον ίδιο τον έρωτα και την εργασία.
Αθλιότητα που κυριαρχεί και πολιτικά και οικονομικά και ακόμη χειρότερα στην ίδια την καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου.
Αθλιότητα που έχει ακρωτηριάσει και βιάσει στον μέσο άνθρωπο όλες τις κλίσεις, τις ικανότητες και κυρίως την ίδια την ζωική του ευθύνη να αυτορυθμίζεται και να είναι αυτεξούσιος.
Αθλιότητα που δεν είναι καινούργια ιστορικά και μας έρχεται από χιλιετίες καταπίεσης και διακρίσεων αλλά που τώρα έχει να αλληλεπιδράσει με εργαλεία και τεχνικές που ήταν άγνωστες σε όλη την προηγούμενη ανθρώπινη ιστορία.
Αθλιότητα που έχει μετατρέψει το ανθρώπινο είδος σε ένα είδος τερατώδους ιού που πίνει το αίμα όλου του πλανήτη κατακρεουργώντας την σάρκα του.
Το όλο ζήτημα τίθεται αναγκαστικά με όρους επείγοντος ακριβώς γιατί στην σημερινή εποχή είμαστε η πρώτη γενιά που σαν μαθητευόμενος μάγος έχει παραγωγικές τεχνικές, γνώσεις, εργαλεία και μέσα επικοινωνίας τέτοια που είναι ικανά για τον χειρότερο όλεθρο και για την πιο ευφάνταστη ουτοπία.
Αναγκαστικά επειδή ζούμε στην πιο τεχνολογική εποχή που γνωρίζουμε ότι έχει υπάρξει, η στάση μας και η άποψη μας για την τεχνολογία είναι κομβικό ζήτημα.
Όμως εδώ προτρέχω. Και αυτό το θέμα θα το πιάσω παρακάτω με την αρμόζουσα προσοχή και σημασία.
Το κείμενο βρίσκεται ακόμη στα προκαταρκτικά του σημεία και εδώ έχουν σημασία οι προκαταρκτικές σκέψεις.
Όταν πας να αγγίξεις ζητήματα τόσο σοβαρά όσο η Ζωή, η Κοινωνία, η σχέση των δυο, η Φύση και η σχέση όλων με αυτή τότε όσο κι αν έχεις μελετήσει και έχεις κατασταλέξει δεν μπορείς πάλι να μην νιώθεις ανήσυχος.
Για τέτοια ζητήματα που σηκώνουν τόσες αντιγνωμίες και αντιπαραθέσεις, το λάθος είναι εύκολο. Μια μεγαλύτερη έμφαση σε κάτι που δεν το αξίζει, μια υποτίμηση ενός άλλου πιο σημαντκού, ανούσιοι πλατιασμοί και κακή χρήση παραδειγμάτων, μια λάθος αιώρηση σε απολυτότητες και σχετικισμούς, η ίδια η χρήση εννοιών που έχουν φθαρεί και διαστραφεί, όλα αυτά και άλλα συναφή, εύκολα οδηγούν σε μια παρουσίαση του ζητήματος που αστοχεί και χάνει την βαθύτερη ουσία.
Υπήρχε μια εποχή πιο αθώα και τελικά με ολέθριες αυταπάτες που ήταν γενικά πιστευτό ότι αν χρησιμοποιήσεις κάποιες έννοιες με κάποιο αποδείξιμα σωστό τρόπο και αν εισάγεις στην λειτουργία της έννοιας την κίνηση και την σχέση της με την ολότητα τότε φτάνεις στην λύση του κοινωνικού ζητήματος. Αυτό φιλοσοφικά έκανε ο Λούκατς με την διαλεκτική στο ιστορία και ταξική συνείδηση. Με αυτή την νοοτροπία γαλουχήθηκαν για δεκαετίες γενιές και γενιές αγωνιστών που απέκτησαν θρησκευτική βεβαιότητα ότι κάποτε η γη θα γίνει κόκκινη και αυτό έχει αποδειχτεί διαλεκτικά.Δεν χρειαζόταν να είχαν διαβάσει αυτό το βιβλίο.Είχαν ποτιστεί με το πνεύμα ότι έχει αποδειχτεί με τον διαλεκτικό υλισμό και τον ιστορικό υλισμό ότι ανεξάρτητα από τις προσωρινές αντιξξοτητες αντιφάσεις και ήττες στο τέλος όλη η Ιστορία κινείται κι ας μη το ξέρει προς την κατεύθυνση της απελευθερώσης της.
Αυτό το πνεύμα είναι ακόμη ζωντανό στην αριστερά έστω κι αν το 1989 και η κατάρρευση των μετασταλινικών καθεστώτων κλόνισε την αυτοπεποίθηση του.Είναι μια αντίληψη που έχει φτιάξει μια Ιστορία που έχει αποφασίσει για αυτήν πριν από αυτή και έχει μετατρέψει όλα τα ανθρώπινα υποκείμενα σε εκτελεστικά εργαλεία υλοποίησης της.Εκεί η Ιστορική Συνείδηση δεν είναι τίποτα άλλο από την συνειδητοποίηση μιας νομοτέλειας που υπάρχει για να την συνειδητοποιείς και την συνειδητοποιείς γιατί υπάρχει.
Όταν στα 1996 είχα διαβάσει το Ιστορία και Ταξική συνείδηση θυμάμαι την συντρίπτική επίδραση που είχε πάνω μου.Ξαφνικά ένιωσα ότι όχι μόνο η επανάσταση είναι αναπόφευκτη αλλά και επίκαιρη. Και ότι ό,τι κι αν συμβαίνει δεν είναι παρά άλλη μια ώθηση για να φτάσουμε κοντύτερα σε αυτή.
Μετά από 15 χρόνια συνειδητοποιώ την αυταπάτη μου.Τελικά ισχύει ότι Η Ιστορία γράφεται από τα ζωντανά ανθρώπινα υποκείμενα γιατί αυτά αποφάσισαν να την γράψουν με την δράση τους. Περισσότερο αυτό μετράει παρά το τι έχουν σαν σκέψεις και παραστάσεις στο κεφάλι τους κι αν λχ δρουν γιατί πιστεούον θρησκευτικά την ιστορικά και ταξική συνείδηση και δρουν σαν πρόθυρα όργανα μιας επιθυμητής νομοτέλειας ή αν δρουν γιατί πιστεύουν στην ατομική τους ευθύνη και νιώθουν ότι αυτό που κάνουν είναι πρωτότυπο και αυτόνομο.
Δεν ισχύει ότι υπάρχει μια ανθρώπινη ιστορία που κινείται από απρόσωπες νομοτέλειες που αναγκαστικά οδηγούν είτε σε κοινωνικό θρίαμβο είτε σε κοινωνικό όλεθρο. Η ιστορία κινείται από τις ενέργεις του καθένα κι αν σήμερα οι περισσότεροι έχουν εκχωρήσει το μερίδιο της ιστορικής τους ευθύνης στην κοινωνική υποταγή και δουλεία αυτό δεν είναι ικανό να ακυρώσει την προηγούμενη αλήθεια.Γιατί την στιγμή που ο καθένας συνειδητοποιήσει με οποιοδήποτε τρόπο την ιστορική του ευθύνη και δράσει ανάλογα και κατά βούληση τότε έχει δημιουργηθεί ένα ξεχωριστό ιστορικό γεγονός.Κι όσο περισσότεροι και από κοινού δρουν έτσι τόσο πυκνώνουν και δυναμώνουν τα ιστορικά γεγονότα.
Δεν ισχύει επίσης ότι η Ιστορία είναι κάτι απρόσωπο και γενικό.Πάντα σε αυτήν δρουν συγκεκριμένα πρόσωπα σε συγκεκριμνες συνθήκες κάνοντας συγκεκριμένες ενέργεις.
Ισχύει όμως ότι η Ιστορία είναι ισοδύναμη με την κοινωνική αλλαγή, ότι είναι κάτι ρευστό και αβέβαιο και ότι η παράδοση βαραίνει σαν εφιάλτης στις επόμενες γενιές.
Όμως μιλάμε για την Ιστορία, τονίζοντας ότι αυτή δεν νοείται χωρίς συγκεκριμένους ανθρώπους, αποδίδοντας στο κάθε άνθρωπο μερίδιο ιστορικής ευθύνης και προβάλοντας το ρευστό της και καλά καλά δεν έχουμε ορίσει τι είναι ο άνθρωπος που κάνει την ιστορία, ποια η θέση του μέσα στην φύση και ποια η ίδια του η φύση.
Και αυτά είναι ζωτικά θέμα σημαντικότερα κι από την ίδια την ιστορία που ο πολιτικός λόγος φοβάται να αγγίξει ή όταν τα αγγίζει μας σερβείρει τις πιο χοντροκομμένες κοινοτοπίες.
Γιατί είναι πια κοινοτοπία να λέμε ότι ο άνθρωπος είναι προϊόν των κοινωνικών συνθηκών και ότι σε άλλες κοινωνικές συνθήκες εμφανίζονται διαφορετικοί τύποι ανθρώπων χωρίς να απαντάμε στο πιο ουσιώδες:με τι πρωτογενής ανθρώπινη φύση αλλεπιδρά η κοινωνικός παράγοντας και από ποια ηλικία αρχίζει αυτή η κοινωνική επέμβαση σε αυτή την φύση.
Γιατί ανεξάτητα κοινωνικου συστήματος, υπάρχουν βιολογικές σταθερές που όσο κι αν θέλει να τροποποιησει, να αλλάξει και να παραμορφώσει μια κοινωνία με τις συνηθεις, τα έθιμα και τις νοοτροπίες της υπάρχει ένα όριο που δεν μπορεί να ξεπεραστεί.
Ο άνθρωπος ανεξαρτήτου κοινωνικού συστήματος έχει ανάγκες και λειτουργίες αναπνοής, τροφής, προφύλαξης από το κρύο, σεξουαλικότητας, έντερα και στομάχι, καρδιά και αίμα. Λειτουργίες και ενέργειες που του θυμίζουν την ζωική του καταγωγή, την σοκαριστική όταν πρωτοδιατυπωθυκε αληθεια ότι είναι ως ον τμήμα του ευρύτερου ζωικού βασιλείου.
Κι αυτό είναι το πρώτο που χρειάζεται να έχουμε στον νου μας όταν πάμε να στοχαστούμε πάνω στον άνθρωπο και στα προβλήματα του.Ότι αυτός είναι ένα ξεχωριστό ζώο, με πιο έντονα και περισσότερα ένστικτα από τα υπόλοιπα ζώα, ανατομία που τον βοηθά στην κατασκευή και χρήση εργαλείων, εγκέφαλο που τον εφοδιάζει με γλωσικό ένστικτο και έτσι την ικανότητα της δομημένης αναλυτικής και περιγραφικής και συμβολικής επικοινωνίας, αλλά πάντα ένα άλλο ζώο.
Ο Άνθρωπος ακόμη και τώρα που έχει δείξει πόσο αυτοκαταστροφικός και ολέθριος για το είδος του και τον πλανήτη μπορεί να γίνει, βαυκαλίζεται με την ιδέα ότι είναι κάτι ξεχωριστό και μοναδικά θεϊκό που μπορεί να κοιτά τα άλλα ζώα με απαξίωση, περιφρόνηση και οίκτο και να τα θεωρεί όχι μόνο κατώτερα του αλλά και άλλης τάξης ζωή που δεν μπορεί να συγκριθεί με την δική του.
Κι ας έχει αποδειχτεί ότι σε βιοχημικό επίπεδο μοιράζεται τα ίδια δομικά υλικά της ζωής κι ας μοιράζεται μαζί τους κοινά ένστικτα, κι ας αναγνωρίζει με αυτά κοινές συναισθηματικές λειτουργίες άγχους, οργής, επιθυμίας, θλίψης και ηδονής.
Αυτή του η ιδέα ότι μπορεί να είναι ο θεός που αποφασίζει για την μοίρα όλου του υπόλοιπου ζωικού βασιλείου μαζί με την ακόμη πιο ολέθρια ιδέα του να νομίζει ότι μπορεί να υποκαταστήσει το ζωικό με το μηχανικό ευθύνονται για το οικολογικό ολοκαύτωμα που αποπειράται σε καθημερινή βάση
Αυτές οι ιδέες έχουν αποκτήσει τρομερή κοινωνική δύναμη σε μια ανθρώπινη κοινωνία που αντιμετωπίζει το ίδιο το είδος της με διακρίσεις ανώτερου και κατώτερου, ρατσισμούς και σεξισμούς, μια ανθρώπινη κοινωνία που συνεχώς εισάγει την εξέλιξη του μηχανικού όχι για να ανακουφίσει την κοινωνία ως σύνολο αλλά για να πλουτίσει λίγους εξαθλιώνοντας τους πολλούς.
Μια κοινωνία που έγινε τόσο καχύποπτη και φοβική με το ίδιο το είδος της ώστε να στήσει τερατώδεις μηχανισμούς παρακολούθησης και ελέγχου. Μια κοινωνία που ενσταλάζει στο άτομο την αίσθηση της ασημαντότητας του και της αδύναμιας του απέναντι σε συντριπτικά υπέρτερους δαιδαλώδεις ιεραρχικούς μηχανισμούς.
Μια κοινωνία που εμπορικοποίησε την ίδια την πράξη της γέννησης φορτώνοντας στα παιδιά της φόβους, περιορισμούς, ντροπές και κούφιες νουθεσίες.
Μια κοινωνία που μετρέψε τις κοινωνικές ανάγκες και την ικανοποίηση τους σε ζήτημα χρηματικών συναλλαγών και αέναης επιδίωξης του χρήματος.
Μια κοινωνία που πρακτικά έχει ποινικοποίησει την φύση και τους καρπούς της ενώ νομιμοποίησε τους πιο φρικαλέες τεχνικές και συσκευές αφανισμού.
Μια κοινωνια που τα κάνει όλα αυτά έχοντας μ μυριάδες τρόπους αποσπάσει την συνενοχή και συγκατάθεση του κοινωνικού συνόλου και έχοντας εσωτερικεύσει στον καθένα την νοοτροπία, το αξιακό της σύστημα, τον τρόπο σκέψη της.
Ναι!Το ανθρώπινο ζώο έχει βρεθεί σε μια παγίδα που η καθημερινότητα του την συντηρεί και την κάνει πιο δύσκολη για να δραπετεύσεις από αυτήν.
Μπλεγμένο σε μια κοινωνία που του έχει αρνηθεί τα θεμελιωδέστερα δικαιώματα του, πεταγμένο σε μια θεατρική αρένα που πρέπει να βρει και να παίξει τον ρόλο του για να πάρει το χρήμα που θα του επιτρέψει να ζήσει, σε μια διαρκή προσποίηση που καταπονεί το νευρικό του σύστημα και αφυδατώνει τον ψυχικό του κόσμο, σε ένα στημένο παιχνίδι στο όποιο πρέπει να συμπράξει γιατί αλλιώς απειλείται με ανείπωτους ξεπεσμούς και το ίδιο το φάσμα του θανάτου.
Και από μικρό παιδί τον προετοιμάζουν για να αποδεχτεί αυτή την καταστάση, να ενταχτεί σε αυτή με τους καλύτερους δυνατούς όρους διαπαιδαγωγημένος να επιδιώκει αυτή την αφομείωση, αυτή την κοινωνική υποταγή που θα του εξασφαλίσει την επιβίωση του αλλά και την αποφυγή της κοινωνικής απαξίωσης και στιγματισμού.
Σε αυτή την διαδικασία αφομείωσης, θα πάει κόντρα στα ίδια τα ένστικτα του, θα μάθει να τα υποτάσσει όπως ο άνθρωπος υποτάσσει τα άλλα ζώα, θα οικοδομήσει μέσα του μια δευτερογενής ζωή που θα αποζητά το εύκολο, θα θέλγεται από το αρπακτικό και θα στέκεται αδιάφορα ή και σαδιστικά απέναντι στην άλλη Ζωή.
Αρνούμενως τα βαθύτερα ένστικτα του αυτά που για δεκάδες χιλιάδες χρόνια έφτιαξαν κοινωνίες πιο ανθρώπινες και συνεργατικές, ενεργοποιεί δευτερογενή ένστικτα από τα οποία θρέφεται ο σημερινός πολιτισμός.
Χρησιμοθηρία, ανάγκη να άρχει ή να άρχεται, πορνικότητα και ηθικισμό, υπεροχή του έχειν στο είναι, ματαιοδοξία και απληστεία, μνησικακία και μικροπρέπεια.
Από αυτά τα δευτερογενή ένστικτα δημιουργούνται δευτερογενείς ανάγκες κατανανωλιτισμού, επίδειξης και επιβεβαίωσης όπως διεγείρονται και από μια κολλοσσιαία μηχανή μάρκετινγκ.
Μικρά παιδιά κρίνουν τους συνομιλικους τους από το πόσο καλά ντύνονται ή πόσα παιχνίδια έχουν, εφτάχρονα έχουν προλάβει να γίνουν τέρατα κατανάλωσης που νιώθουν ανικανόποιητα όσα δώρα κι αν παίρνουν, μια ολόκληρη νέα γενιά παιδιών μαθαίνει ότι τα ηλεκτινικά παιχνίδια είναι σπουδαιότερα από τα φυσικά παιχνίδια με την άμμο και τα κουβαδάκια, το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα θα τους ανρνηθεί τις σωματικές τους λειτουργίες και την ανάγκη να παίζουν και να γνωρίζονται ουσιαστικά μεταξύ τους για να τους φορτώσει κοινότοπες τεχνικές γνώσεις που διδάσκονται με τρόπο που καταστρέφουν την φυσική περιέργεια και κάνουν το σχολείο αυτό το βαρετό μέρος που μισείται από τα παιδιά.
Ας το ξανατονίσουμε.
Το ανθρώπινο ζώο είναι παγιδευμένο σε μια κοινωνική οργάνωση που το συντρίβει και μέσα στην παγίδα του γίνεται συνένοχο αυτής κοινωνικής οργάνωσης που ξεδιάντροπα καταστρέφει την φύση στο όνομα της προόδου και της ανάπτυξης.
Η Επαναστατική πολιτική προσπαθεί να δώσει μια διέξοδο και ένα σχέδιο διαφυγής από αυτή την παγίδα όμως συχνά και η ίδια εκφύλιζεται σε δεκανίκι αυτής της παγίδας. Πολλές φορές δημιουργεί την ελπίδα και την υπόσχεση υπέρβασης της παγίδας αλλά ως τώρα δεν έχει κατορθώσει να υλοποιήσει αυτή την υπόσχεση παρότι το παλεύει για αιώνες.
Η Επαναστατική πολιτική μάλιστα έφτασε σε κάποιες ιστορικές περιοδους να φέρει το δικό της ιερατείο εξανδραποδισμού κι ας βασιόταν τυπικά σε κείμενα που ήταν ενάντια σε τέτοιους σφετερισμούς.
Γιατί συνέβη αυτό;
Η απάντηση βρίσκεται στην ίδια την φύση της πολιτικής που διχάζει, απολυτοποιεί και διαφθείρει και περισσότερο στην δομική ανικανότητα του μέσου ανθρώπου να στηρίξει κοινωνικά πειράματα που βασίζονται στην αυτοοργάνωση και στην αυτορύθμιση.
Κάποιοι αμβισβητούν αυτή την δομική ανικανότητα και μάλιστα την θεωρουν ως έννοια απαξιωτική για την κοινωνία και τις δυνατότητες της.Όμως αυτή υπάρχει γιατί διαφορετικά ήδη θα είχαμε καταφέρει να φέρουμε κοινωνίες αυτοοργάνωσης και ελευθερίας. Το να αναφερόμαστε σε αυτή την δομική ανικανότητα δεν το κάνουμε για να θεμελιώσουμε κάποιου είδους κοινωνικό πεσσιμισμό που ακυρώνει τις ιστορικές προοπτικές της ατομικής και κοινωνικής απελευθερώσης, ούτε για να μειώσουμε τον παράγοντα των μειοψηφικών οργανωμένων δυνάμεων που με το χρήμα και την εξουσία έχουν μπαστακωθεί στο σώμα της κοινωνίας και δεν το αφήνουν να αναπνεύσει.
Το αναφέρουμε πρώτον γιατί αναγνωρίζουμε ότι αυτός ο παράγοντας υπάρχει, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Δεύτερο για να δώσουμε εξήγηση γιατί υπάρχει.(εξήγηση που έχει ήδη δωθεί και αφορά τον τρόπο που μια οργανωμένη κοινωνία σκοτώνει το αυθόρμητο, το πρωτοβουλιακό, το ζωικό σε κάθε ξεχωριστό άνθρωπο από τα μικράτατα του)
Και τρίτο και σημαντικότερο για να δείξουμε ότι αυτό μπορεί να αλλάξει όσο κι αν είναι δύσκολο συνολικά για μια κοινωνία να απαλλαχτεί από αυτό.
Το αναφέρουμε όμως και για έναν άλλο λόγο που δίνει άλλη διάσταση στην ανθρώπινη ιστορία.
Η δομική ανικανότητα που έχει φωλιάσει στον μέσο άνθρωπο (αυτό που ο Ράιχ έλεγε βιολογική απολίθωση) είναι αυτή που του στερεί πρωτογενώς την ενέργεια και την ικανότητα να παλέψει για να φύγει από την παγίδα του.
Είναι αυτή που του εγκολπώνει τις ολέθριες δοξασίες ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα, ότι έτσι ήταν τα πράγματα πάντα, έτσι είναι ο άνθρωπος, κακός και φοβιτσιάρης, που διψά για εξουσία και την υπηρετεί όταν δεν την έχει κλπ
Κι αναφέρουμε την δομική ανικανότητα του μέσου ανθρώπου ως βιολογικό γεγονός έτσι όπως αυτό έχει επικρατήσει στην φύση του ύστερα από την κοινωνική επέμβαση που δέχτηκε αυτή.
Ως βιολογικό γεγονός εξαρτά και αφορά τις ίδιες τις πρωταρχικές βιολογικές του λειτουργίες.Πώς αναπνέει(ή δεν αναπνέει!), πώς βιώνει την σεξουαλικότητα του αλλά και το ίδιο το στομάχι του, τελικά πώς νιώθει και αντιλαμβάνεται την ίδια την βιοφυσική του λειτουργία που ονομάζουμε αίσθηση της ζωής.
Και στον δομικά ανίκανο άνθρωπο να αυτεξουσιαστεί και να συνεργαστεί ορθολογικά με το είδος του, όλες αυτές οι λειτουργίες σε διαφόρους βαθμούς είναι πειραγμένες, άρρωστες, πονεμένες, φραγμένες και καταπιεσμένες.
Για να το θέσουμε διαφορετικά και πιο θετικά, στον άνθρωπο που ΔΕΝ είναι δομικά ανίκανος να αυτοκυβερνηθεί και αντίθετα είναι προικισμένος με την ικανότητα της αυτορύθμισης και της αυτενέργειας, πολύ πιο πιθανά έχει την ευτυχία να βιώνει την αναπνοή του, την σεξουαλικότητα του, το ίδιο το ρεύμα της ζωής του αλλιώς.
Δεν είναι τυχαίο ότι άνθρωποι σαν τον Ντουρούττι, τον Τρότσκι, τον Τσε Γκεβάρα, τον Μαρξ και τον Μπακούνιν αναεξάρτητα αν συμφωνεί κάποιος με τις ιδέες και τις δρασεις τους ήταν άνθρωποι με απελευθερωμένη ζωικότητα και ανεπτυγμένη αισθαντικότητα τέτοια που μαρτυρά ότι έχουμε να κάνουμε με ισχυρά αυτορυθμισμένα ανθρώπινα ζώα που κατάφεραν να νικήσουν τις κοινωνικές δυνάμεις που νίκησαν τον μέσο άνθρωπο και τον υποβίβασαν στην κοινωνική υποδούλωση και κομφορμισμό.
Το ίδιο μπορώ να γράψω ότι ισχύει σε προσωπικό επίπεδο και για πολλούς συντρόφους που είναι στους πυρήνες της φωτιάς και είχα την τύχη να γνωρίσω σε άλλη εποχή.Ανεξάρτητα αν διαφωνώ με τους μεθόδους πάλης και της θεωρητική δικαιολόγηση τους αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση σε αυτούς όταν ήταν ακόμη 18χρονοι έφηβοι στην κατάληψη της ΑΣΟΕΕ ήταν ακριβώς ότι ήταν ελεύθεροι, ζωντανοί οργανισμοί χωρίς ίχνος από την δομική ανικανότητα του μέσου ανθρώπου.Και είναι τρομερό έγκλημα ότι τέτοιοι άνθρωποι είναι κλεισμένοι σε κελιά.
Αυτό το θέμα, η μεταβλητότητα της ανθρώπινης φύσης και πώς συγκεκριμένα υποδουλώνεται από κοινωνικές δυνάμεις αλλα’και το τι συνιστά ελεύθερη και υπεύθυνη ανθρώπινη φύση και πώς μπορεί μια τέτοια να αναδυθεί από μια προηγούμενα υποδουλωμένη φύση, έχει τρομερά συσκοτιστεί και υποτιμηθεί από τον επαναστατικό πολιτικό λόγο που αρέσκεται να γράφει τόνους κειμένους για ταξικές αναλύσεις και το κακό και αυθαίρετο της εξουσίας αλλά που φοβάται να αναφερθεί συγκεκριμένα και χειροπιαστά στις ζωικές λειτουργίες που μας κάνουν ελεύθερους ή υποδουλωμένους.
Ίσως γιατί αν το έκανε τότε θα έπρεπε να αναθεωρήσει πάρα πολλά για τις εμφάσεις του και τις στοχεύσεις και να μετατοπίσει το κέντρο βάρους από το πολιτικό στο κοινωνικό και το ατομικό.
Κι άλλωστε πόσο δύσκολο είναι αυτό από μόνο του!Και πόσοι μπορούν πραγματικά να το κάνουν;
Πόσοι δεν είναι έρμαια συνηθειών και νοοτροπιών αυτής της κοινωνίας κι ας κηρύττουν τα πιο επαναστατικά;
Πόσοι είναι πραγματικά ευτυχισμένοι με την ερωτική τους ζωή ώστε να μην τους δημιουργεί ενόχληση η συζήτηση πάνω στο θέμα;
Πόσοι δεν είναι εξαρτημένοι από ουσίες νόμιμες και παράνομες που θίγουν και την υγίεια και την αξιοπρέπεια και την ανεξάρτησια τους;Πόσοι πραγματικά έχουν ξεπεράσει την ανάγκη του χρήματος και στέκονται πραγματικά εχθρικά στην ύπαρξη του;Πόσοι άλλοι δεν κουβαλούν τις μικροτήτες τους, τους μικροανταγωνισμούς τους, τις κακίες τους κι ας πιστέουν τα πιο ωραία για την κοινωνική απελευθέρωση; Ποιος είναι αναμάρτητος;Γιατι να τα συζητάμε αυτά; Σάμπως όλοι δεν έχουμε βρωμίσει από αυτή την κοινωνία, τις συνηθείες της, την τιποτολογία της, τα θεάματα και τους στημένους ρόλους της;
Κι έτσι ο πολιτικός λόγος αφήνει τα ζητήματα που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου, αυτά τα θέματα δηλαδή που καίνε τον κάθε άνθρωπο, την σεξουαλικότητα του, τις μικρές ταπεινές ενασχολήσεις του, τον ίδιο τον μπερδεμένο συναισθηματικό του κόσμο στο σκοτάδι, στον σχετικισμό και τελικά στην σιωπή.
Εδώ φτάσαμε τα ίδια τα συναισθήματα να θεωρούνται φασιστικό υλικό (επειδή ο φασισμός μπόρεσε να τα χρησιμοποιήσει για τους δικούς του σκοπούς) στιγματισμένα ως απατηλά, επίφοβα και αναξιόπιστα όταν σε αυτά στην λειτουργία και στην κίνηση τους βρίσκεται το μυστικό ενός ελεύθερου και ενός υποδουλωμένου ανθρώπου.
Φτάσαμε η σεξουαλική πείνα, αθλιότητα και ανικανότητα και ο κοινωνικός της ρόλος να διαιωνίζει αυταρχισμούς και παράλογες κοινωνίες να εξαφανίζεται σε έναν σεξουαλικό σχετικισμό που είτε θεωρεί το θέμα λυμένο μετά την αναγνώριση των δικαιωμάτων τν γυναικών και των ομοφυλόφιλων είτε ακόμη χειρότερα νομιμοποιεί την πορνογραφία και προωθεί για σεξουαλική απελευθερωση την ιδέα όλοι να γαμιόμαστε με όλους.
Φτάσαμε να μην μπορεί να οριστεί με σαφηνεία τι είναι φασιστικό και να θεωρούνται κραυγαλέα φασιστικά θεάματα όπως το εμπορικό ποδόσφαιρο πεδία κοινωνικής αντίστασης και ζύμωσης.
Φτάσαμε το θέμα της διατροφής και των επιλογών μας σε αυτή να έχει καθοριστεί από μια υπερβιομηχανία κρέατος και ολοκαυτωματος ζωικών οργανισμών και να θεωρείται όποιος καταγγέλει αυτό το έγκλημα γραφικός χορτοφάγος που πουλάει lifestyle και αποπροσανατολίζει από τον ταξικό αγώνα.
Φτάσαμε η δικτατορία του αμαξιού μεσα στις πόλεις και η διάλυση τους προκειμένου να εξπυπηρετεί τις αναγκές κυκλοφορίας τους να θεωρείται δεδομένη εως και επιθυμητή και οι καθημερινά δολοφονημένοι από το σύστημα χαοτικής αυτοκίνησης να μην αξίζουν καν να μνημομεύνοται σαν νεκροί.
Όχι ότι δεν έχουν βγει κείμενα και δράσεις που δεν έχουν στιγματίσει όλα αυτά και δεν έχουν αναδείξει τις κρυφές και ανείπωτες όψεις της καθημερινής καταπίεσης που καθηλώνουν το κοινωνκό σύνολο στον κομφορμισμό και στην αθλιότητα.
Είναι όμως που αυτά τα κείμενα και δράσεις είναι ακόμη σχετικα λιγοστά και ωχριούν μπροστά στον ποταμό κειμένων που προβάλουν τις κλασικές ταξικές και αντεξουσιαστικές αναλύσεις.
Το ξέρουμε ότι η άρχουσα τάξη είναι στο σύνολο της σιχαμένη και ένοχη.Το ξέρουμε ότι οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί είναι καλά οργανωμένοι με μεθοδικά μας πνίγουν.Δεν είναι καιρός όμως να ασχοληθούμε τι έχει εμποδίσει τον μέσο άνθρωπο να τα ανατρέψει όλα αυτά και να φέρει κάτι άλλο;Τι πραγματικά τον καθηλώνει και τι πραγματικά τον απελευθερώνει;Δεν είναι καιρος να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι;Πιο αυτοκριτικοί στους ίδιους τους ευτούς μας;Να θέσουμε στον εαυτό μας πρώτα ότι το να είσαι ελεύθερος και κοινωνικός αγωνιστής προαπαιτεί μια ξεχωριστή μάχη με ό,τι προσωπικά μας περιοριζει, μας ελέγχει και μας αλλοτρονιώνει;Μήπως ήρθε ο καιρός τώρα που το σύστημα τους καταρρέει οικονομικά να ξανακοιτάξουμε τις συνήθεις μας, τους εθισμούς και τις αδυναμίες μας , τις εσώτερες νοοτροπίες μας που δημιουργούν τον δούλο, τον μπάτσο, τον αφέντη και τον εξουσιαστή;
Μήπως το να μην το κάνουμε αυτό σε τελική ανάλυση πλήττουμε το επαναστατικό δυναμικό μιας κοινωνίας, την ικανότητα της να φέρει κάτι άλλο πραγματικά ελεύθερο και μήπως τελικά έτσι δεν γινόμαστε εμείς φαφλατάδες και υποκριτές που από την μια λέμε με έπαρση παχυά λόγια για κοινωνική απελευθέρωση και από την άλλη συχνά σε ατομική βάση είμαστε δούλοι, μπάτσοι αφέντες και εξουσιαστές;
Τελικά η δικαιολογία ότι ζούμε σε μια άθλια κοινωνία και είμαστε η εικόνα της πόσο μπορεί να σταθεί σε ανθρώπους που πραγματικά αποζητούν την ελευθερία τους ατομικά και κοινωνικά;Και πόσο αυτό δεν είναι ο πιο ύπουλος τρόπος να γινόμαστε συνένοχοι μιας κοινωνίας που στα λόγια την αναθεματίζουμε;
Η διαπίστωση για πολλούς είναι δυσάρεστη και έχουν επινοηθεί τόνοι σοφιστικών επιχειρημάτων για να αναιρεθεί, όμως η ουσία παραμένει ότι αυτό που κάνουμε κάθε στιγμή στην καθημερινή μας ζωή με όλες τις επιλογές και τα διλλήματα της καθορίζει στο ακέραιο αν πολεμάμε την παγίδα που έχουμε βρεθεί και έμπρακτα δραπετεύουμε από αυτή ή αν την ενισχύουμε και την διαιωνίζουμε.
Αν είμαστε επιεικείς με προσωπικές μας επιλογές που μας καθιστούν κοινωνικά συνένοχους τότε είμαστε και επιεικείς με τήν ίδια την κοινωνία της αθλιότητας.
Και επειδή η επαναστατικότητα όπως αναλύθηκε παραπάνω σχετίζεται άμεσα με την απελευθερωμένη ανθρώπινη βιολογία και επομένως είναι κάτι που πρωταρχικά ζεις και αισθάνεσαι και μετά σκέφτεσαι πάνω σε αυτή, κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί από τον ίδιο τον εαυτό του. Μπορεί να τον κοροϊδεύει καθημερινά και να βαφτίζει τους μικροσυμβιβασμούς και τις αδυναμίες του αναγκαία κακά που δεν μπορεί να τους ξεφύγει αλλά αυτή η κοροϊδία δεν γίνεται ατιμώρητα για τον ίδιο τον οργανισμό του που σε πρωτογενές επίπεδο λειτουρεί με τους απλούς κανόνες του ζωντανού.Kαι αυτοί οι απλοί κανόνες της ζωής που λειτουργούν σε κάθε μορφή ζωής από το πρωόπλασμα ως τον άνθρωπο (να μαζεύεται όταν νιώθει κίνδυνο και να απλώνεται όταν νιώθει ευχαρίστηση) όταν παραβιάζονται για να εξυπηρετηθούν άσχετοι κοινωνικοί σκοποί, φέρνουν παραμορφώσεις και αρρώστιες στο ζωντανό ενώ το επιβαλουν κοινωνικά το ψευτικο, το κίβδηλο και το προσποιητό. Ας ειπωθεί με παρρησία!Ο κοινωνικός επαναστάτης δεν είναι άλλος από αυτόν που ξαναφέρνει στο ζωικό του την φυσική του λειτουργία απωθώντας ότι πάει να το υποδουλώσει και να το δισαστρέψει. Ένας πραγματικός επαναστάτης δεν μπορεί παρά να είναι συνεπής με τον ίδιο το εαυτό του και τις εσώτερες λειτουργίες του. Αυτές τις λειτουργίες που ανεμπόδιστα δημιούργησαν τους καλλιτέχνες, τους ανθρωπιστές επιστήμονες, τους μαχητές της ζωής και που φραγμένες σε συνολικό κοινωνικό επίπεδο έφεραν τον ευθυνόφοβο μπερδεμένο και αιώνια μαζεμένο ανθρωπάκο.
Ναι!Οι επαναστάτες κινδυνεύοουν από πρόωρη δολοφονία, από τον εγκλεισμό και το κηνύγι της εξουσίας. Όμως δεν κινδυνεύουν από πρόωρη γήρανση, από νευρώσεις της πλήξης και της ρουτίνας, από το υπαρξιακό κενό που φέρνει την κατάθλιψη, από την ασχήμια που έρχεται από τα άκαμπτα πρόσωπα μάσκες που εκτελούν διαταγές, από την αίσθηση της βρωμιάς και της σαπίλας που φέρνει η κοινωνική υποταγή και υποκρισία.
Από όλα αυτά κινδυνεύουν όλοι αυτοί που σε διάφορους βαθμούς έχουν υποκύψει στο κοινωνικά παράλογο, αποθεώνουν το κοινωνικά ανούσιο και έχουν δέσει την ζωή τους μέσα σε αφεντικά και προσταγές, ακολουθώντας νοσηρές κανονικότητες που αδειάζουν την ύπαρξη από τα βαθύτερα νοήματα και αισθήματα της.
Είμαστε όμως ακόμη στα προκαταρκτικά του κειμένου και έχουμε μόνο δείξει ότι ο άνθρωπος έιναι τμήμα του ζωικού βασιλείου, ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να αναιρεθεί από τον άνθρωπο αυτή η φυσική ζωικότητα είτε από τον θρησκευτικό μυστικισμό, είτε από την μηχανσιτική επιστήμη που ακόμη ονειρεύεται να φτιάξει ένα μηχανικό ισοδύναμο της ζωής, είτε από ουτοπίες που θεωρούν τον άνθρωπο λευκή κόλλα που μπορούν να της γράψουν ό,τι θέλουν μοιραία θα οδηγήσει όχι στον αφανισμό ρης ζωικότητας αλλά στην εμφάνιση μιας άλλης που είναι πολύ πιο βρώμικη, προσποιητή και αρπαχτική.
Μια από τις μεγαλύτερες ειρωνείς του χριστιανισμού και του πολέμου του στην σάρκα και της αναγωγής των επιθυμιών της σε κάτι διαβολικό ήταν ότι όντως έφερε τον διάολο μέσα στο ανθρώπινο σώμα και ψυχή. Γιατί οι διασυρμένες σεξουαλικές λειτουργίες που θέλησε ο χριστιανισμός να εξαφανίσει με την αποχή επανήλθαν δριμύτερες σε μια μορφη παραμορφωμένη και υποκριτική, αρπακτική και λάγνα. Και έτσι ο πόλεμος ενάντι στην ζωικότητα του ανθρώπου που έγινε αναθεματίζοντας την βρώμικη σάρκα κατάντησε να φέρει αυτή την βρώμικη λάγνα σάρκα σαν μια πραγματικότητα.
Ο σεξουαλικός συντηρητισμος και η πορνογραφία φαίνονται να είναι στους αντίποδες ενώ είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Η Καταπίεσμενη σάρκα ξεσπά πορνικά και θρέφει την πορνογραφία ενώ η βρωμιά της πορνογραφίας ενοχοποιεί το σεξ και ωθεί στον σεξουαλικό συντηρητισμό.
Η λύση δεν μπορεί να είναι στην υπέρβαση του ζωικού αλλά αντίθετα στην απελευθεωση του και στην εναρμόνηση του με φυσική άδολη ροή της ζωής.
Το φλέγον ζήτημα για το ανθρώπινο ζώο είναι πια να ξαναβρεί αυτή την χαμένη λησμονημένη και συκοφαντημένη πρωτοταγής ζωικότητα βρίσκοντας την ισορροπία του με τα άλλα ζωικά είδη και με τον ίδιο τον πλανήτη.Είναι η κοινωνία που λειτουργώντας με απάνθρωπες αρχές τον σπρώχνει στο να πνίξει το ζωικό του δυναμικό και να αντιμετώπισει τον συνάνθρωπο του αλλά και τα ξαδέρφια του από τα άλλα είδη σαν εχθρό και αντικείμενο εκμετάλλευσης.Μια τέτοια αντιζωική κοινωνία που δεν σέβεται την ζωή και την υποβιβάζει στην αξία του άψυχου ενώ ανυψώνει τα άψυχα εμπορεύματα σε στάτους ανώτερο από της ίδιας της ζωής δεν μπορεί παρά να αλλάξει προσανατολισμό και λειτουγία μόνο μετά από δεκάδες κοινωνικές μάχες και εξεγέρσεις και μετά από μια πορεία που θα πάρει στην καλύτερη περίπτωση πολλές δεκαετίες.
Γιατί ακόμη είμαστε στην φάση που τα θέματα τίθονται και άχλη του πολιτικού λόγου μας έχει εγκλωβίσει σε σχήματα σκέψης και αντίληψης που δεν δίνουν καμιά πραγματική διέξοδο.
Και μόλις αποκτάμε δειλα δειλά την λεγόμενη
ΚΟΣΜΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
Αν η μια θεμελιακή διατύπωση για το ανθρώπινο ζήτημα είναι ότι ο άνθρωπος προέρχεται και είναι τμήμα του ζωικού βασιλείου και ότι συνεπώς πρέπει να βρει έναν τρόπο να ξανανιώσει σαν ζώο όλα τα θέματα χωρίς να είναι η καταστροφή και ο όλεθρος για το ίδιο το είδος του και για τα υπόλοιπα ζώα και τον πλανήτη, μια άλλη εξίσου σημαντική θεμελιακή διατύπωση είναι ότι ο άνθρωπος είναι ένα από τα ζώα ενός πλανήτη που βρίσκεται σε ένα ηλιακό σύστημα ανάμεσα σε τρισεκατομμύρια άλλα πλανητικά συστήματα.
Ότι δηλαδή κατοικεί σε έναν ευρύτερο χώρο απειροελάχιστο τμήμα του οποίου είναι ο πλανήτης του που είναι ασύλληπτα απέρνατος, επιταχυνόμενα διαστελόμενος για τον οποίο μόλις τον τελευταίο καιρό παίρνει μια ιδέα της υπάρξης και που αγνοεί ακόμη πολλά και κατά πάσα πιθανότητα τα πιο σημαντικά για την συνολική λειτουργία του και ιστορία του.
Αυτή η συνειδητοποίηση λέγεται κοσμική συνείδηση και είναι θεμελιακή για την αυτεπίγνωση του ανθρώπινου ζώου όσο και ότι προέρχεται από άλλα ζώα.(και δεν χρησιμοποιείται μυστικιστικά όπως γίνεται σε κάποια new age κινήματα…)
Για την ανθρωπότητα είναι μια σοκαριστικά καινούργια συνειδητοποίηση που αρνείται να ακομη να εξετάσει τις συεπειες.Να μην ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος με την παραδοσιακή αλαζονεία του είχε τοποθετήσει την γη στο κέντρο του σύμπαντος ενώ αγννούσε μέχρι πολύ πρόσφατα σε πόσο μεγάλο και απίστευτο σε μυστήρια σύμπαν κατοικεί.
Η κοσμική συνείδηση όταν επιτέλους γίνει κτήμα του μέσου ανθρώπου και όχι μια τρομακτική υποψία που αρνείται να εξετάσει στα σοβαρά θα βοηθήσει πρώτα πρώτα στην επανενοποίηση του είδους και σε αλλαγή στάσης στον ίδιο τον πλανήτη.
ΕΝδεχόμενα μετά από αιώνες να οδηγήσει σε επέκταση της ζωής από την γη σε άλους πλανήτες, όμως μέχρι τότε θα αρκούσε να ενστάλαζε στο συγκλονισμένο ανθρώπινο ζώο μια αίσθηση ταπεινότητας και δίψας να διαφυλάξει τον δικό του ασήμαντο και τιποτένιο σε συμπσντική κλίμακα πλανήτη.
Η Κοσμική Συνείδηση είναι το αντίθετο της αλαζονικής εθνικής, ρατσιστικής ή σπεσιστικής συνείδησης και κατά ένα τρόπο ο πιο θανάσιμος εχθρός τους. Ως ποιότητα συνείδησης ωθεί στην ενοποίηση ενός ολόκληρου σύμπαντους την στιγμή που οι άλλες συνειδήσεις είναι συγκριτικά αξιοθρήνητα στενοκέφαλες και διχαστικές.
Η κοσμική συνείδηση δίνει έναν προορισμό στο ανθρώπινο ζώο που είναι διαμετρικά αντίθετος από αυτόν της σημερινής κοινωνίας.
Σκέφτεται με όρους δισεκατομμύριων χρόνων και ασχολείται με το μέλλον και την περιπέτεια της ζωής μέσα σε ένα αχανές σύπμαν προτάσσοντας το αναντικατάστατο της ζωής.Δέχεται την ίδια την ζωή σαν ένα κοσμικό γεγονός του σύμπάντος όπως αυτή πρωτοδημιουργήθηκε μέσα στο χάος και έτσι αντιμετωπίζει το ίδιο το σύμπαν σαν μια αέναη δημιουργία ζωής, εξετάζοντας σοβαρά το ενδεχόμενο η ζωή να υπάρχει σε εκατομμύρια διαφορετικά σημεία του, είτε σε ανθρώπινη μορφή είτε σε άλλη.
Η Κοσμική συνείδηση επιπλέον είναι η μόνη που μπορεί να συμφιλιώσει τον Άνθρωπο με το γεγονός του Θανατου καθώς τον ατενίζει σαν πραγματικότητα που συμβαίνει σε ένα σύμπαν που ενεργειακά τίποτα δεν χάνεται. Κι έτσι δίνει μια πιο ορθολογική παρηγοριά στην απώλεια του από αυη που προσφέρει η δογματική θρησκεία.
Δεν ξέρουμε πώς θα αντιδουσαν οι αρχαίοι αν μάθαιναν θετικά ότι υπάρχει αυτό το σύμπαν που σήμερα γνωρίζουμε και πόσο αυτό θα άλλαζε τις στάσεις τους και τις νοοτροπίες τους, όμως ξέρουμε ότι στην δική μας εποχή αυτή η ενημέρωση έχει κατορθωθεί να μην είναι τμήμα της γενικότερης φιλοσοφίας του ανθρώπου.
Περισσότερο έχει χρησιμοποιηθεί η σημερινή συμπαντική γνώση να τροφοδοτήσει μια αξιοθρήνητη συνομωσιολογική ουφολογία που αποδίδει στους εξωγήινους τα σημερινά χάλια του ανθρώπου παρά έχει επηρεάσει βαθιά τον άνθρωπο να δει αλλιώς το είδος, τον πλανήτη του και την ίδια την ζωή. Αυτό εξηγείται από την βαθιά παθολογία του σημερινού ανθρώπου να βράζει μικρόψυχα στο ζουμί του και στον μικρόκοσμο ενώ άν στρέψει τα μάτια του ψηλά θα αντικρύσει το άπειρο…
Όμως καθώς φτάσαμε σε καθημερινή βάση να ανακαλύπτονται εξωηλιακοί πλανήτες κι ενώ ήδη άνθρωποι έχουν περπατήσει στο διάστημα βλέποντας την γη απέξω η κοσμική συνείδηση βρίσκει τρόπους να τρυπώνει από παντού.
Είναι τμήμα της αυτεπίγνωσης του ανθρώπινου Ζώου που τον εφοδιάζει με άλλες ευθύνες και ενοράσεις.
Τόσο η κοσμική συνείδηση όσο και το συμπλήρωμα της η ζωική συνείδηση έρχονται να συναντήσουν τον άνθρωπο ενώ αυτός αναζητά τις εσώτερες κινητήριες δυνάμεις του.
Αυτές οι κινητήριες δυνάμεις του είναι συκγεκριμένες και ονοματίζονται.
ΕΡΩΤΑΣ-ΕΡΓΑΣΙΑ-ΓΝΩΣΗ
Tι 10.000 στο Συνταγμα μας λες. Πλάκα κάνεις? Ετσι είναι 10,000 ψυχές. Πάνω από 3,000 δεν ήμασταν.
@blackpanther
Σχολιαζεις το εξης:
«Γράφεις: “Δηλαδη συμφωνα με την ανάλυση των γεγονοτων της περασμενης βδομαδας, αφου χτες δεν ειμασταν πανω απο 10.000 στο Συνταγμα και πολλους λεω, τελειωσαμε οριστικα.”
αλλά από πουθενά δεν προέκυψε ένα τέτοιο ζήτημα στο κείμενο μου.»
Κι ομως προκυπτει απο εδω:
«Τα μάτια είναι στραμμένα στην Ελλάδα και όλος ο κόσμος περιμένει την συνέχεια. Η Κυριακή που έρχεται θα δείξει αν τα γεγονότα της προηγούμενης βδομάδας θα έχουν την συνέχεια που τους αξίζει.Υπό τις δεδομένες αντικειμενικές συνθήκες θα ήταν ολέθριο να μην την έχουν…»
Και απο εδω:
«Αύριο Κυριακή είναι η πιο κρίσιμη μέρα για το μέλλον αυτής της εξέγερσης.
Εκεί θα φανεί αν το φοβερό ξέσπασμα της προηγούμενης Κυριακής έχει δυνάμεις να συνεχίσει και να κλιμακώσει ή αν ήδη τα καλύτερα είναι πίσω μας.»
Επισης λες:
«Ως εξέγερση δεν έφερε το αίμα και τα δάκρυα που έφεραν άλλες και έτσι διαφωνώ με τον ουν και στην εκτίμηση του ότι ο κόσμος γύρισε σπίτι του εκείνη την κυριακή φοβισμένος και τρομοκρατημένος.»
Δεν εγραψα αυτο. Αντιθετως συμφωνω απολυτα. Γυρισε ακομα πιο θυμωμενος. Το προβλημα ειναι οτι ο κοσμος αυτος που βρεθηκε στο Συνταγμα την προηγουμενη Κυριακη δεν ηταν ολος ο κοσμος. Κι εκει εγκειται η λανθασμενη εκτιμηση αλλα και ολη η προβληματικη αλλα και η προβληματικοτητα του κινηματος. Το μεγαλο κομματι της κοινωνιας που εξεγειρεται και αντιλαμβανεται τον εαυτο του σαν καθοριστικο παραγοντα διαμορφωσης οσο και αν αυξανεται δραστικα το τελευταιο εξαμηνο μεσα σε μια πρωτοφανη συμπυκνωση του ιστορικου χρονου, παραμενει μειοψηφια ως προς τη συνειδηση της δυναμης που αποκτα μεσω της συλλογικης δρασης. Το μεγαλο κομματι της κοινωνιας παραμενει χειραγωγησιμο απο τους μηχανισμους του κρατους που βασιζομενοι στην μαζικη ψυχαναλυση – εργαλειο εξελιγμενο στα χερια του εδω και δεκαετιες – ελεγχει τη συλλογικη συνειδηση σχετικα ακοπα καθοδηγωντας τη με τετοιο τροπο που ακομα και στην περιπτωση που θα γενικευτει σε ένα κυμα οργης ευκολα θα τη βαφτισει χουλιγκανισμο και βανδαλισμο στοχοποιωντας εξεγερσιακους και συγκρουσιακους χωρους, απενεργοποιωντας αυτη την οργη του μαζικου αλαλαγμου. Και ομως αυτο ειναι με απλα μαθηματικα το κομματι που θα υποστηριξει ή θα υπονομευσει μια επανασταση.
Εντωμεταξυ ταυτοχρονα το μεγαλο κομματι περιμενει την παρεμβαση ενος τριτου παραγοντα για να του λυσει το προβλημα. Αρα αυτο που πρεπει να σπασει με στοχο την αυτοσυνειδηση της κοινωνιας ειναι αυτη ακριβως η αντιληψη περι μεσσιανισμου και ρομπεν των δασων πασης προελευσης. Αναμεσα σε αυτους τους λαϊκους ηρωες κατατασσονται πολλοι: απο εναν αγνωστο Χ που θα βομβαρδισει το κοινοβουλιο, καθαριστες και καθαριστριες της Χρυσης Αυγης, εναλλακτικα πολιτικα μορφωματα που προκυπτουν αλλα στην πραγματικοτητα δεν ειναι καν αυτο – αφου απλως υπαρχουν μετακινησεις απο τη μια βαρκα στην αλλη -, ο στρατος, καποιες «δημοκρατικες δυναμεις» της αστυνομιας και αλλα πολλα. Δεν αντιλαμβανομαι το κινημα ως τριτο παραγοντα εξωθεν ορμωμενο και με θλιψη παρακολουθω και διαπιστωνω οτι παντα υπαρχει ο κινδυνος ο αναρχικος χωρος να προστεθει σε αυτον τον μακρυ καταλογο των λυτρωτων του λαου. Αν ο αντιεξουσιαστικος χωρος αντιλαμβανεται το ρολο του ετσι, τοτε απλα επιβεβαιωνει το κατακερματισμενο κοινωνικο τοπιο που το κρατος μας εχει προετοιμασει για να ζουμε. Μιλησες για «ανοδο της αναρχιας». Δεν πιστευω ότι στεκει ο ορος «ανοδος», – αλλωστε ποτε δεν ηταν αυτοσκοπος η θεσμικη του ένταξη τουλαχιστον οχι σε αυτο το πολιτικο πλαισιο – ισως αποδοχη και καταξιωση απο μεγαλυτερο μερος της κοινωνιας ειναι αυτο που μπορει να συμβαινει. Σιγουρα όμως οχι απο το μεγαλυτερο.
Επανερχομαι και κλεινω διερωτωμενος: Μπορουμε να συνυπαρξουμε και να συγχρωτιστουμε σε κοινες δρασεις με πατριωτες και μεσους πολιτες, περα απο το Συνταγμα; Μπορουμε να συμβαλλουμε να απλωθει η εξεγερμενη συνειδηση παντου; Μπορουμε να μην μιλησουμε για αυτοοργανωση και αλληλεγγυη αλλα να την εφαρμοσουμε περα απο τον μικροκοσμο μας; Σε μια περιοδο που οι εννοιες και οι θεωριες μετασχηματιζονται σε πραξη γνωριζουμε τι σημαινει ατοοργανωση και αλληλεγγυη; Εχουμε εμπιστοσυνη στις δυναμεις μας και στο λογο μας οτι μπορουμε να το καταφερουμε; Αν ναι, η επανασταση μπορει να παψει κυριολεκτικα να αποτελει ουτοπια. Αν οχι, τοτε μαλλον μας βολευει να κραταμε την εξεγερμενη μας συνειδηση σε προστατευτικη γυαλα μη τυχον και μολυνθει απο τη δυναμικη της συλλογιστικης των «νυκοκοιραιων» (κλαιω), ανατροφοδοτωντας την στο απειρο μεσα απο την αφ υψηλου κριτικη και τελικα ειμαστε και κατωτεροι των ιστορικων απαιτησεων και περιστασεων.
Επιμενω οτι η μη συνειδητοποιημενη, ως προς τα γενικολογα προταγματα μιας παλλαϊκης οργης, εκρηξη μιας μαζας ειναι χαρακτηριστικο της συλλογικης συνειδησης του επαναστατικου υποκειμενου του προηγουμενου αιωνα και δεν προοιωνιζει τιποτα το καινουργιο αλλα μια ακομα ηττα.
Τα αποσπάσματα που παρέθεσες ήταν αποσπάσματα της στιγμής χωρίς να είναι οργανικά δεμένα με τον κύριο κορμό του κειμένου.
Μην ξεχνάς ότι το δεύτερο μέρος του κειμένου δημοσιεύτηκε στις 18 Φλεβάρη παραμονή της άλλης κυριακής και έτσι έβαλα κάποιες σειρές που έλπιζα να λειτουργήσουν ξεσηκωτικά για τις 19 Φλεβάρη κι αυτό έγινε ενώ η ιδεολογική και κρατική τρομοκρατία για τις 12 Φλεβάρη ήταν στο απώγειο της και το ιντιμίντια κατεβασμένο…
Κατά βάση συμφωνώ μαζί σου και για αυτό εμπνεύστηκα πολύ από το κίνημα του Ιούνη όπου συγχρωτίζονταν στην πράξη διαφορετικές απόψεις, ιδεολογικές αναφορές και κινηματικές εμπειρίες ενώ άλλοι στάθηκαν μακριά από αυτό το κίνημα φοβούμενοι αυτόν τον συγχρωτισμό.
Ο ίδιος ο τίτλος του κειμένου μου το έδειξε αυτό.
Και γενικότερα πιστεύω ότι χρειάζεται να επαναθεμελειώσουμε τις έννοιες της ανατρεπτικής πολιτικής, τους στόχους της και τα εργαλεία της αλλά και να ξαναορίσουμε τι είναι αυτή η ρημάδα η Ζωή που θέλουμε να απελευθερώσουμε.
Και σε αυτή την κατεύθυνση εξαιρετικά πολύτιμος είναι ο Βίλχελμ Ράιχ και το έργο του που ασχολήθηκε συγκεκριμένα με το τι είναι η Ζωή, τι την εμποδίζει να αυτορυθμίζεται και πώς μια καταπιεστική κοινωνία αναπαράγει στο ίδιο το σώμα μας την δουλικότητα και την δομική ανευθυνότητα.
Και για μένα λοιπόν τα διανοητικά εργαλεία των προηγούμενων αιώνων που μιλάνε αφηρημένα για επαναστατικά υποκείμενα είναι φθαρμένα και ξεπερασμένα και για αυτό και έβγαλα στην φόρα ένα απόσπασμα αδημοσίευτου κειμένου μου που ισχυρίζεται αυτό ακριβώς (αλλά και προς τα που πρέπει να ψάξουμε…)
ok blackpanther, κατανοητο με τα παραθεματα.
«ελεγχει τη συλλογικη συνειδηση σχετικα ακοπα καθοδηγωντας τη με τετοιο τροπο που ακομα και στην περιπτωση που θα γενικευτει σε ένα κυμα οργης ευκολα θα τη βαφτισει χουλιγκανισμο και βανδαλισμο στοχοποιωντας εξεγερσιακους και συγκρουσιακους χωρους»
Εγώ διαφωνώ με το να μεγαλοποιούμε περισσότερο από ότι πρέπει τη σημασία των μηχανισμών ελέγχου της εξουσίας. Κάνω μια παρένθεση για να πω ότι όταν μια καπιταλιστική επιχείρηση δεν πάει καλά, σύμφωνα με την κλασική θεωρία επιχείρησης, πρώτα πρώτα κοιτάζει τι εκείνη κάνει λάθος, παίρνοντας το εξωτερικό περιβάλλον σαν δεδομένο. Βέβαια δεν είναι έτσι ακριβώς, γιατί οι μεγάλες επιχειρήσεις μπορούν να επηρεάσουν και το εξωτερικό περιβάλλον. Ωστόσο, υπάρχει μια κατεύθυνση στο να αναλύσουν και να επανασχεδιάσουν τη στρατηγική και τις τακτικές τους. Από την άλλη οι αντικαπιταλιστές επαναστάτες εξαιρετικά σπάνια φθάνουν στο βάθος της αυτοκριτικής που μπορεί να κάνει μια καπιταλιστική επιχείρηση, που μπορεί να οδηγήσει και στη διάλυση της (ή το πούλημα της). Μετά δεν είναι να αναρωτιόμαστε γιατί ο καπιταλισμός θριαμβεύει.
Δεν νομίζω ότι πρέπει πλέον να επαφιόμαστε στην κυριαρχία της οργής. Αυτό είναι πρωτόγονο και οδηγεί στην ήττα. Εκείνο που χρειάζεται είναι οι επαναστάτες να απλώσουν μια νέα δημιουργία παντού. Ακόμη και στους δρόμους. Και να στρέψουν προς τα εκεί την οργή. Σε μια έκρηξη δημιουργίας και πρέπει να δούμε τι αυτό σημαίνει. Ωστόσο, νομίζω ότι είμαστε πολύ στην αρχή ως προς αυτό και δεν πιστεύω ότι οι εξελίξεις θα έρθουν από τους κλασισκούς επαναστατικούς χώρους, οι οποίοι διακατέχονται από μεγάλη πνευματική νωθρότητα…