Ένας χρόνος ΣΧΣ. Χρόνια πολλά ΣΧΣ!

Επειδή σιχαίνομαι τις αποχαιρετιστήριες μελούρες και γενικά τις μελούρες, ειδικά όταν χρησιμοποιούνται με τα καντάρια από ελευθεριάζουσες δήθεν πρωτοπορίες, θα μπω κατευθείαν στο ψαχνό.

Δεν με νοιάζει που βαφτίζεται το κρέας ψάρι και το άσπρο μαύρο. Δεν με νοιάζει που ο ακραίος ατομικισμός βαφτίζεται ελευθεριακότητα. Δεν με νοιάζει που η εκμετάλλευση ξένης εργασίας βαφτίζεται κοινοκτημοσύνη. Δεν με νοιάζει που ο σεβασμός της συντριπτικής πλειοψηφίας ή ακόμη και της ομοφωνίας βαφτίζεται φασισμός. Δεν με νοιάζει που η ενός ανδρός (ή στην περίπτωσή μας μίας γυναικός) αρχή βαφτίζεται ισοτιμία (το ίδιο θα ισχυριζόταν και κάθε μονάρχης στους πληβείους του). Στην προηγούμενη εργασία μου άλλωστε είχα μάθει τι σημαίνει να διαστρέφεις τη γλώσσα και να μην τρέχει κάστανο και ούτως ή άλλως στον πολύχρωμο χώρο των ελευθεριακών κινημάτων φυτοζωεί μπόλικη παρασιτική χλωρίδα που έχει μπλέξει τα μπούτια της μεταξύ πολιτικής αμπελοφιλοσοφίας, παραψυχολογίας και ουφολογίας. Με θυμώνει όμως η ηθικοπλαστική παπαρολογία και με εξοργίζει η αδιαφορία και ο σταρχιδισμός από ανθρώπους που αποκαλούνται μεταξύ τους σύντροφοι, αντί για «μαλάκα» ως όφειλαν. Κάτι υπερφουσκωμένα «εγώ» που θα χάριζαν απλόχερα μόνο την κλανιά τους.

Αυτό κυριολεκτικά δεν το ανέχομαι. Ή καλύτερα, πίστευα ότι δε θα το ανεχόμουν…

Η δική μου αλήθεια

Σε αντίθεση με εκείνους που πιστεύουν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια, την απόλυτη άποψη και γενικά οτιδήποτε απόλυτο, εγώ θα εκφράσω μόνο τη δική μου αλήθεια:

1. Το μπλογκ αυτό σχεδιάστηκε και θεμελιώθηκε ένα μεσημέρι πριν ένα χρόνο στην πλατεία Εξαρχείων. Μία αρχική ιδέα του στυλ «κάνουμε κάτι εμείς οι πρώην tvxs-ίτες» της Ερέντιρα, που μετεξελίχθηκε σε μπλογκ από δέκα άτομα που δούλεψαν μαζί για να το στήσουν κουτσά-στραβά.
2. Στο μπλογκ αυτό συνεισέφερα με, εκτός από τα κείμενά μου και κάποιες αναδημοσιεύσεις, έναν μεγάλο όγκο προσωπικής εργασίας και χρόνου: Από τα γραφικά και τον κώδικα, έως την επιμέλεια και την τεχνική υποστήριξη (τα δύο τελευταία εκ παραλλήλου με πολλούς και καλούς φίλους εδώ μέσα που δε βγήκαν ποτέ να πουλήσουν μούρη και υποχρέωση, αλλά πρόσφεραν σιωπηλώς τον «οβολό» τους στους «κοινόχρηστους» ΣΧΣ).
3. Στο μπλογκ αυτό φέραμε μαζί με τους παραπάνω φίλους συνεντεύξεις -όχι μόνο από Ελλάδα- και βίντεο από το χώρο των άμεσων γεγονότων και της κινηματικής δραστηριότητας. Επιμεληθήκαμε ηχητικού και οπτικού υλικού. Λειτουργήσαμε ως ερασιτέχνες ρεπόρτερ από διαδήλωση σε συναυλία υποστήριξης και από συνέλευση συλλογικοτήτων σε διάλεξη διεθνών προσωπικοτήτων του χώρου. Πολλοί και καλοί φίλοι, σύντροφοι και εξίσου διαθέσιμοι να προσφέρουν τον προσωπικό τους χρόνο, κόπο και χρήμα, χωρίς ανταλλάγματα.
4. Οι αποφάσεις στη διαχείρηση του μπλογκ παίρνονταν πάντα συλλογικά, δεν υπήρχαν ψήφοι δύο ταχυτήτων και το κυριότερο δεν υπήρχε σοβαρό ζήτημα (π.χ. moderation) που να μην απαιτούνταν ομοφωνία. Κάτι μάλιστα που μας δημιούργησε σημαντικό πρόβλημα λειτουργίας, αλλά προτιμήσαμε να έχουμε προβλήματα και καθυστερήσεις παρά «παραγοντισμούς» της πλειοψηφίας. Ουδέποτε άλλαξε έστω και ένα χρώμα, έστω και μία αράδα, έστω και μία παράμετρος του μπλογκ, δίχως συλλογική συνεννόηση και, στα σημαντικότερα ζητήματα, γενική συνέλευση ή και ομοφωνία. Ουδέποτε. Και καλώ οποιονδήποτε θέλει να το διαψεύσει αυτό αν τολμά.
5. Παραμερίσαμε συχνά προσωπικά προγράμματα και υποχρεώσεις όταν ξεσπούσαν (συχνά-πυκνά) κρίσεις προκειμένου να βρεθεί η χρυσή τομή για την ομαλή πορεία και το κυριότερο εξέλιξη του μπλογκ. Κι όταν λέω χρυσή τομή, εννοώ τη διπλωματική υποχώρηση της πλειοψηφίας απέναντι σε μία μονίμως απούσα και ταυτόχρονα απαιτούσα μειοψηφία. Ενός μπλογκ που κανείς μας δεν θεώρησε «ιδιοκτησία» του και χαιρόμασταν εξίσου από τη θεαματική ανταπόκριση που είχε τη χρονιά που πέρασε. Ανταπόκριση που ούτε φανταζόμασταν ότι θα μπορούσαμε να πετύχουμε όταν ξεκινάγαμε -για το κέφι μας και μόνο- καμιά δεκαριά από μας τους ΣΧΣ ακριβώς ένα χρόνο πριν. Ίσως γι’ αυτό κάποιοι κόπτονται για τα «δικαιώματα του κινηματικού κοπιράιτ».

Η ρήξη

Κεραυνός εν αιθρία η σημερινή κατάντια; Όχι βέβαια.

Δεν παριστάνω ότι πέφτω από τα σύννεφα για τον μανιχαϊσμό της Ερέντιρας που ήταν αναμενόμενο να καταλήξει σε γελοία απολυταρχικές κινήσεις (εν κρυπτώ μάλιστα). Γελοία, γιατί τη μαζική αλλαγή status μέσα στη μαύρη νύχτα τη βάφτισε «αναγκαστική κίνηση για τη λειτουργία του μπλογκ». Να δεις τι μου θυμίζει; Τι μου θυμίζει; Α, ναι μωρέ. Το «σώσαμεν την χώραν από τον κομμουνισμόν». Είπαμε όμως. Το μαύρο-άσπρο…

Δεν εκπλήσσομαι καν γιατί έφτασαν τα πράγματα εδώ που έφτασαν. Όπως είπαν κάποιοι σχολιαστές που παρατηρούν τα καραγκιοζιλίκια μας των τελευταίων ημερών, «ίσως θα έπρεπε να το έχετε κάνει εδώ και μήνες». Πράγματι, θα έπρεπε οι ΣΧΣ να έχουν ξεκαθαρίσει τις διαφορές τους εδώ και μήνες και αν χρειαζόταν να διασπαστούν, ας διασπάζονταν. Η μόνιμη προσπάθεια να συγκολληθούν τα (από την αρχή) σπασμένα, να συνδυαστούν τα ασυνδύαστα και να συνεννοηθούν οι λίγοι ασυνεννόητοι (κατά βάση εγωπαθείς), ήταν μάταιη και πρόσφερε μόνο λίγες ημέρες ηρεμίας πριν την επόμενη καταιγίδα. Δε θα αναφερθώ στα αλλεπάλληλα προβλήματα που δημιουργούσε ο ίδιος πάντα άνθρωπος (κάποια εκ των οποίων θα μπορούσαν να έχουν και νομικές κυρώσεις). Δεν είναι αυτό το θέμα, όπως τελικά δεν είναι το θέμα μας τα διαμελισμένα πτώματα ανθρώπων με ακάλυπτα τόσο τα άντερά τους όσο και τα πρόσωπά τους (σ.σ. πλέον μιλάμε για κανιβαλισμό) πάνω στην τάβλα σαν σφαχτά στον χασάπη. Το συνεχώς διογκούμενο πρόβλημα λειτουργίας του μπλογκ είχε να κάνει με την διαρκή αδιαφορία του Πάνθηρα για τους υπόλοιπους και το ίδιο το μπλογκ. Εγωπαθής μέχρι εκεί που δεν παίρνει (δε νομίζω να χρειάζεται πολύ ψάξιμο για να το καταλάβει κανείς) και αδιάφορος σε απαράδεκτο βαθμό, έριχνε τη βόμβα του (συνήθως τύπου εξώφυλλου Espresso) και την έκανε για άλλες πολιτείες… επαναστατικές. Τηλέφωνα, SMS, mails, εκκλήσεις στο φόρουμ, ακόμη και στο χώρο σχολιασμού, δεν πτοούσαν τον μονίμως απόντα Πάνθηρα. Ατομικισμός; Ωχαδερφισμός; Σταρχιδισμός; Κλάσιμο; Όπως θέλετε πείτε το. Το θεμα είναι ότι αδιαφορούσε για τους πάντες και όταν εξόργιζε τα μέλη του μπλογκ με την αδιαφορία του, αναγκάζοντάς τα συχνά να τον επιτιμούν στα σχόλια, εμφανιζόταν ξαφνικά ως μωρά παρθένος να διαμαρτυρηθεί (πού άλλού;) δημόσια στο μπλογκ ότι τον καταπιέζουμε, τον λογοκρίνουμε και τον στοχοποιούμε. Έφτασε σε σημείο να θεωρεί ότι ακόμη και η διαφοροποίηση στην άποψή του (βλ. αποψάρα) ήταν ένδειξη «αντισυντροφικότητας». Κάπου εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά…

Εννοείται βέβαια ότι οποιαδήποτε αναφορά στα τρέχοντα της διαχείρισης του μπλογκ δεν αφορούσαν τον Συγγραφέα-Δημιουργό Πάνθηρα. Άποψη είχε μόνον όταν μία διαχειριστική απόφαση (που μπορεί να είχε παρθεί μήνες πριν με ομοφωνία) τον ενοχλούσε. Η μόνιμη δικαιολογία για την απουσία του και τον σταρχιδισμό του: Δεν προλάβαινε γιατί του έπαιρνε ένα μήνα να «συγγράψει» ένα άρθρο. Δεκτό. Ο καθένας όσο μπορεί αποδίδει και ό,τι δύναται προσφέρει. Τι διάολο πιστεύουμε σε κάποια ιδανικά όπως «από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του»;

Όμως, όπως αποδείχτηκε περίτρανα, ο Πάνθηρας, παρά την αδιαφορία του για όλους τους υπόλοιπους δεν ήταν εμπαθής. Παράξενος ναι. Περιπτωσάρα ίσως. Αλλά όχι κακός. Το μπάχαλο κάθε φορά δημιουργούσε η σύντροφός του Ερέντιρα που στην πιο κρίσιμη φάση των εκρήξεών του, λειτουργούσε σαν λάδι στη φωτιά. Σα να έσπρωχνε μονίμως τα πράγματα προς τα άκρα, υποτίθεται σπεύδοντας προς υποστήριξή του, αλλά στην πράξη για να τον ξεσηκώσει και γενικά να εκνευρίσει και διασπάσει όσο το δυνατόν περισσότερο τη συνοχή της ομάδας.

Κι επειδή λοιπόν γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλές μισές αλήθειες και ακόμη περισσότερες χονδροειδέστατες διαστρεβλώσεις, δηλώνω ότι:

–          Υπήρξε πρόταση οικειοθελούς αποχώρησης του Πάνθηρα με το εξής σκεπτικό: η ομάδα των ΣΧΣ καλεί το μέλος Πάνθηρα να αποδεχτεί τους όρους με τους οποίους ο ίδιος συμφώνησε (και συγκεκριμένα απλώς να επικοινωνεί με τους συντρόφους του στο φόρουμ, αυτήν τη ρημάδα την ελαχιστότατη απαίτηση), ή να αποχωρήσει οικειοθελώς αφού δεν μπορεί καν να συμβιώσει στοιχειωδώς με τα υπόλοιπα μέλη. Αυτή η πρόταση, για το αν θα τεθεί δηλαδή στον Πάνθηρα το ερώτημα, δεν έφτασε καν για ψήφισμα. Αυτή η πρόταση που έγινε προφανώς στα φανερά στο φόρουμ των ΣΧΣ ήταν η αφορμή για το «πραξικοπηματάκι» της Ερέντιρας και βέβαια από εκεί και πέρα ήταν πανεύκολη η γκεμπελίστικη διαστρέβλωση περί διαγραφών και λοιπών εύηχων και εύπεπτων σαχλαμάρων που επικαλέστηκε για να εκδιώξει ουσιαστικά τα 25/30 του μπλογκ. Τυχαίο; Μπορεί… τι να πω;

–          Η αποφασιστική κίνηση της Ερέντιρας σήμανε εκ των πραγμάτων τη ρήξη της εμπιστοσύνης με ένα άτομο που δρα αυτοβούλως πέρα και έξω από την ομάδα. Κι αν μέχρι τώρα το έκανε σιωπηλώς, απέχοντας από τις συλλογικές αποφάσεις, πλέον έδωσε ξεκάθαρα το μήνυμα με την μονομερή της ενέργεια που ήταν σα να φώναζε: «Μη με εμπιστεύεστε. Αύριο το πρωί αν γουστάρω σας εκπαραθυρώνω». Και μη γελιόμαστε. Οι αηδιούλες περί εξίσωσης των πάντων και απόλυτης ελευθερίας από εδώ και πέρα δεν ευσταθούν για έναν πολύ απλό λόγο: την κίνηση την έκανε νύχτα και από μόνη της. Ακόμη και με το καρφιτσωματάκι της δικής της θεόσταλτης αποψάρας, για το μπάχαλο που ίδια δημιούργησε, καρφώνεται πανάθεμά την.

Οι ΣΧΣ πέθαναν. Ζήτω οι ΣΧΣ!

Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, οι ΣΧΣ είναι νεκροί. Κλινικά διαγνωσμένα νεκροί. Κατανοώ ότι η Ερέντιρα που θεωρεί εαυτόν δημιουργό, θέλοντας να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα, και ότι θα επιθυμούσε να αποκτήσει «ιδιοκτησιακά δικαιώματα» στο «brand name», γιατί έτσι το αντιλαμβάνεται τώρα που (νομίζει ότι) εξασφαλίζει μόνο του 200.000 views το μήνα. Συγχαρητήρια και μαγκιά της. Με μία κίνηση ρουά-ματ, εκτοπίζει τα τέσσερα πέμπτα των Σχολιαστών και καρπώνεται τον «τίτλο».

Εξ όσων γνωρίζω, πέρα από την προσωπική πικρία, οι περισσότεροι από τα μέλη που θα αποχωρήσουν είναι μεν συναισθηματικά δεμένα με τους «Σχολιαστές», αλλά δεν έχουν καμία ιδιοκτησιακή καούρα, όντας έτοιμα να ανοίξουν καινούριους δρόμους. Ίσως το ίδιο επιτυχημένους, ίσως περισσότερο, ίσως και λιγότερο. Αλλά καινούριους.

Προσωπική πρόταση απολύτως έντιμη: προτείνω και στα δύο μέρη να εγκαταλείψουν το όνομα «Σχολιαστές χωρίς Σύνορα» ως κάτι ωραίο που λειτούργησε με έναν τρόπο και έφτιαξε ένα προφίλ, που όμως εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει πια. Αν μη τι άλλο, η επιμονή πάνω στη χρήση του ονόματος (προσωπική άποψη πάντα αυτή) ενδέχεται να υποδηλώνει και την προσωπική ατζέντα εκείνου που πάει να καρπωθεί το όνομά. Ας το αφήσουμε να πεθάνει, αφού το πληγώσαμε θανάσιμα τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Η αποψή μου είναι ότι αν χρησιμοποιηθεί το πτώμα, μάλλον θα σαπίσει παρά θα ανθίσει. Αλλά είπαμε… οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες: Όλοι έχουμε από μία!

Όπως και να’ χει. Τα λέμε εκεί έξω!

Zaphod (ένας νερόβραστος μαθητευόμενος συγγραφέας)