Παρασκευή 23 Ιουλίου γύρω στις 6.00 το απόγευμα όπου περισσότεροι από 90 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους μετά από βομβιστικό χτύπημα στο Όσλο και επίθεση ενόπλου στο νησί Οτόγια. Το διάστημα ανάμεσα στο διπλό μακελειό και την σύλληψη από την αστυνομία του Νορβηγού Anders Behring Breivik (πρώην μέλος του ακροδεξιού ‘Κόμματος της Προόδου’) ήταν αρκετό για να αναδείξει για άλλη μια φορά το μέγεθος της αντι-ισλαμιστικής προπαγάνδας στην οποία -με πολύ έντεχνο τρόπο -επιδίδονται οι δυτικοί φιλοσιωνιστές.
Έτσι, το ρεπορτάζ του “ειδικού” των New York Times Will McCants έδειχνε καθαρά προς την κατεύθυνση ακραίων μουσουλμανικών ομάδων, θυμωμένων με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν. Οι Νew York Times λοιπόν επέτρεψαν να προκύψει μέσα από το ρεπορτάζ ότι ένας Μουσουλμάνος τρομοκράτης ευθύνεται για τη μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία της Νορβηγίας μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακολουθώντας την ίδια τακτική οι Financial Times από την αρχή ανέφεραν ισχυρισμούς περί ισλαμικής τρομοκρατίας και μάλιστα επικαλέστηκαν ειδικούς στην τρομοκρατία οι οποίοι πειστικά εξηγούσαν ότι η επίθεση στο camping της νεολαίας πραγματοποιήθηκε από κάποιον “πρόθυμο να θυσιάσει τη ζωή του”, άρα από κάποιον Μουσουλμάνο καμικάζι.
Ένα παρόμοιο σενάριο ακολούθησε και η Judy Woodruff σε συνέντευξη με έναν δημοσιογράφο από τη Νορβηγία , στην εκπομπή PBS’s Newshour. Από την συνέντευξη μαθαίνουμε πως ένας 32χρονος λευκός Νορβηγός συνελήφθη ως βασικό ύποπτος, όμως η Woodruff δεν θέτει κανένα ερώτημα σχετικά με το κίνημα των νεοναζί στη Νορβηγία και τις κομματικές του διασυνδέσεις . Αντιθέτως, εστιάζει το υπόλοιπο της συνέντευξης κυρίως στις σχέσεις της Νορβηγίας με χώρες όπως η Σρι Λάνκα, το Σουδάν, η Λιβύη και το Αφγανιστάν και πως η Νορβηγία, ως ενεργό μέλος του ΝΑΤΟ, συμμετέχει στον πόλεμο στη Λιβύη και στο Αφγανιστάν.
Η εκστρατεία που προσπαθεί να αμαυρώσει την εικόνα των Αράβων -προς όφελος βέβαια των σιωνιστών- δεν είναι κάτι καινούργιο, έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες και αυτό βέβαια έχει επιτευχθει με όλα τα μέσα που ελέγχουν, δηλαδή ΜΜΕ αλλά και τον κινηματογράφο.
Το άρθρο που ακολουθεί είναι του Ab. Mohamed Sidi ο οποίος κατάγεται από τη Σαουδική Αραβία και ζει στην Καλιφόρνια όπου εργάζεται ως πανεπιστημιακός. Το κείμενό (σε συντόμευση) δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο Journal of Historical Review, τόμ. 17, αρ. 6, Σεπτέμβριος/Οκτώβριος 1998, σσ. 2-9.
Μετάφραση: Βαγγέλης Πατσός
Οι κακοί Άραβες και οι καλοί Ισραηλινοί στα αμερικανικά ΜΜΕ
Ο συνήθης “κακός”
Πλάνες
[ ] Όσο για την ταύτιση των Αράβων με “τρομοκράτες”, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι “τρομοκράτες” δραστηριοποιούνται σ’ όλο τον κόσμο, σε χώρες τόσο διαφορετικές όσο η Βρετανία, η Ιταλία, η Ιρλανδία, η Ρωσία, η Γερμανία, η Ισπανία, η Ιαπωνία, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ. Η Εβραϊκή Αμυντική Ένωση (JDL), για παράδειγμα, έχει ένα αρκετά πλούσιο ιστορικό τρομοκρατικής δραστηριότητας. Το 1985 το FBI υπέδειξε το JDL σαν την δεύτερη κατά σειράν πιο ενεργό τρομοκρατική ομάδα στις ΗΠΑ2. Εντούτοις, το Χόλλυγουντ έχει κάνει πολλά για να ενθαρρύνει τους Αμερικανούς να συνεχίσουν να συσχετίζουν τους “τρομοκράτες” με τους Άραβες (ειδικά τους Παλαιστίνιους) και τους μουσουλμάνους “αγωνιστές”.
Κυριαρχία των Αράβων;
Το Χόλλυγουντ, στο τέλος του 20ού αιώνα, παραμένει πάντα μια βιομηχανία με σαφή εθνικό προσδιορισμό. Στην ουσία, όλοι οι διευθυντές στα μεγάλα στούντιο είναι εβραϊκής καταγωγής. Το ίδιο ισχύει για τους συγγραφείς, τους παραγωγούς, και, σε μικρότερο βαθμό, για τους σκηνοθέτες (σε μια πρόσφατη μελέτη για τις κορυφαίες εμπορικές ταινίες, το ποσοστό της συμμετοχής τους φτάνει το 59%). Η ισχύς τους σε μια από τις πιο κερδοφόρες και αποδοτικές βιομηχανίες της Αμερικής τους δίνει μεγάλη πολιτική δύναμη. Αποτελούν μια βασική πηγή χρημάτων για τους Δημοκρατικούς υποψηφίους. Ο άτυπος πατριάρχης της βιομηχανίας, ο πρόεδρος της MCA Λιου Βάισμαν (Lew Weisserman), διοχετεύει τα τεράστια αποθέματα του κύρους του στην πολιτειακή και την ομοσπονδιακή πολιτική.
Τα διευθυντικά στελέχη του Χόλλυγουντ χαιρέτησαν με ενθουσιασμό την ίδρυση του Ισραήλ το 1948. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, το Χόλλυγουντ προβάλλει συχνά μια ωμή και βάρβαρη εικόνα των Αράβων. Διαδηλώνοντας την υποστήριξή τους προς το Ισραήλ και την αντίθεσή τους προς τον Αραβικό και τον Μουσουλμανικό κόσμο που έχουν αντιταχθεί με σθένος στο επιθετικό σιωνιστικό κράτος, το Χόλλυγουντ ανέπτυξε ένα ιδιαίτερο κινηματογραφικό είδος που αφορά την Αραβο-ισραηλινή σύγκρουση.8 Σ’ αυτό το πνεύμα παρήχθησαν αναρίθμητες ταινίες “καλών-κακών” τα τελευταία 50 χρόνια, οι οποίες περιγράφουν με απλουστευτικό τρόπο τους Ισραηλινούς ως καλούς και δίκαιους ν’ αντιμετωπίζουν τους αναξιόπιστους και βάρβαρους Άραβες.
Μόνο κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, παρήχθησαν τουλάχιστον 10 τέτοιες μεγάλες ταινίες.9 Σ’ αυτές τις ταινίες οι ισραηλίτες και οι αμερικανοί φίλοι τους συχνά αποδίδονται από δημοφιλείς και όμορφους αμερικανούς ηθοποιούς εβραϊκής καταγωγής, σαν τους Πωλ Νιούμαν, Τόνυ Κέρτις, Κερκ Ντάγκλας, όπως επίσης και από εμφανίσιμους μη Εβραίους ηθοποιούς όπως οι Γιούλ Μπρίνερ, Τζον Γουέιν, Τζέιν Φόντα, Φράνκ Σινάτρα, Τσάρλτον Ήστον, Τζωρτζ Πέπαρντ, Ροκ Χάτσον, Σαλ Μινέο και Άρνολτ Σβαρτσενέγκερ. Οι Άραβες, προφανώς, παρουσιάζονται, εκ μηχανικής συνηθείας, ωμοί, κυνικοί και άσχημοι.
Κατά τη διάρκεια μιας διαφημιστικής συνέντευξης για την ταινία της “Rollover” το 1981, στην οποία οι “Άραβες” καταστρέφουν το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, η ηθοποιός Τζέιν Φόντα, “η προοδευτική αριστερίστρια” του ’60, εξέφρασε αυθόρμητα τη δικιά της φανατική αντίληψη για τους Άραβες: “Το να μη φοβόμαστε τους Άραβες σημαίνει ότι πρέπει να κοιταχτούμε σε γιατρό. Έχουν μια στρατηγική ισχύ την οποία στρέφουν εναντίον μας. Είναι ασταθείς, φονταμενταλιστές, τύραννοι, μισογύνηδες και εχθροί της ελευθεροτυπίας.”10 Στην ταινία “Έξοδος” (1960), κτηνώδεις Άραβες σκοτώνουν μια όμορφη 15χρονη Εβραιοπούλα που υποδύεται η Jill Hayworth. Στο “Cast a giant shadow” (1966), Άραβες κοροϊδεύουν και γελούν, καθώς πυροβολούν μια ισραηλινή εγκλωβισμένη σ’ ένα φορτηγό. Στο “Δίκτυο” (1976), μια ταινία βραβευμένη με 4 Όσκαρ, παρουσιάζεται μια σταυροφόρος σχολιάστρια ειδήσεων να προειδοποιεί ότι οι Άραβες, “οι οπισθοδρομικοί φανατικοί”, ελέγχουν τις Η.Π.Α. Στην “Μαύρη Κυριακή” (1977), ο Ισραηλινός είναι ο ήρωας, ενώ οι Άραβες είναι οι κακούργοι και οι τρομοκράτες που θέλουν να σκοτώσουν τους θεατές της Υπερσφαίρας, συμπεριλαμβανομένου του πρόεδρου των Η.Π.Α. Στο “Δύναμη Δέλτα” (1986), τον “Ατσαλένιο Αετό” (1986) και το “Θάνατος πριν την Ατίμωση”, το Χόλλυγουντ δείχνει στους θεατές πώς να λειτουργήσουν αποφασιστικά ενάντια σε κοινούς, βρώμικους, υπάνθρωπους Άραβες τρομοκράτες. Στο “Αλλαντίν”, ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney(1992), το τραγούδι της ταινίας παρουσιάζει την Αραβία ως βαρβαρική. (“Είναι βάρβαρη αλλά είναι η πατρίδα”). Στ’ “Αληθινά Ψέμματα” (1994), ένας Άραβας τρομοκράτης με πυρηνικά όπλα πρέπει να εξοντωθεί. Στην “Executive Decision” (1996), και πάλι μια ομάδα Αράβων αγωνιστών πραγματοποιεί αεροπειρατεία σε αμερικανικό αεροπλάνο, ενώ στο “Kazaam” (1996) ένας Άραβας δολοφόνος κι ένα μαύρο τζίνι απολαμβάνουν μια “παραδοσιακή αραβική λιχουδιά”, ένα πιάτο από μάτια κατσικιών.
Πιο πρόσφατες ταινίες με αρνητικές εικόνες Αράβων ή μουσουλμάνων είναι οι: “Όχι χωρίς την κόρη μου” και το “Η Πολιορκία”. Στο “Η Πολιορκία” οι μουσουλμάνοι επιχειρούν μια βομβιστική εκστρατεία εναντίον αθώων Αμερικανών. Σαν απάντηση, οι ομοσπονδιακές αρχές κηρύσσουν στρατιωτικό νόμο και διενεργούν μαζικές συλλήψεις μουσουλμάνων και Αράβων σ’ όλες τις Η.Π.Α.11
Τηλεόραση
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο καθηγητής Νόρμαν Κάντορ σημειώνει: “ήδη ένα τηλεοπτικό δίκτυο διευθύνεται από έναν αμερικανοεβραίο (Laurence Tisch του CBS) και το ίδιο συμβαίνει με τους διευθυντές και τους παραγωγούς σε άλλα δύο μεγάλα δίκτυα”.14 Ο αμερικανοεβραίος Μπέν Στάιν (Ben Stein), συγγραφέας του “Η θέα από τη Δυτική Λεωφόρο”, ομολογεί με παρρησία:15 “η σαφής πλειοψηφία των συγγραφέων, ιδιαίτερα εκείνων που γράφουν τις σειρές, είναι εβραϊκής καταγωγής. Οι άνθρωποι της τηλεόρασης έχουν συμπάθειες και αντιπάθειες που μεταφέρονται στα προγράμματα της τηλεόρασης. Με τη σειρά του αυτό ενισχύει τη δημόσια αποδοχή των ευνοούμενων ομάδων και η αντιπάθεια του κοινού κατευθύνεται προς τις υπολειπόμενες ομάδες.” Δεδομένης αυτής της πραγματικότητας, σίγουρα θα εκπλαγεί κανείς αν ποτέ μια εβραϊκή ή ισραηλινή φιγούρα σκιαγραφηθεί ως “κακός” στην αμερικανική τηλεόραση. Αντιθέτως, οι Ισραηλινοί ειδικά και οι Εβραίοι γενικά παρουσιάζονται σε σταθερή βάση στα αμερικανικά μαζικά μέσα ως ηρωικοί, φρόνιμοι, εκλεπτυσμένοι, χαρίεις, έξυπνοι, συμπαθητικοί, όμορφοι, έμπιστοι, ανθρώπινοι και επιτυχημένοι. Απ’ την άλλη, όπως ο Άραβας στις Χολλυγουντιανές ταινίες, ο τηλεοπτικός Άραβας των ΗΠΑ είναι συνήθως άσχημος, πλούσιος, βλαξ, σεξιστής, σκληρός, τεμπέλης, ακαλλιέργητος, βίαιος, άσεμνος, άπληστος, φανατικός, αντιαμερικανός και αντιχριστιανός· τρομοκράτης, αεροπειρατής, πολυγαμικός, σεξομανής, άρπαγας ομήρων, φονιάς, απαγωγέας νεαρών ξανθών γαλανομάτηδων γυναικών, εκβιαστής, πετρελαιάς και παλιομοδίτης στο ντύσιμο (συχνά με κόκκινη καρό αραβική μαντίλα ή με ρόμπες και κελεμπίες). Οι ειδήσεις της αμερικανικής τηλεόρασης όπως και οι ιστορικές εκπομπές και άλλα σοβαρά θέματα έχουν μια σταθερή φιλο-εβραϊκή και φιλο-ισραηλινή οπτική. Αυτό είναι κατανοητό βέβαια δεδομένου του πρωτεύοντος ρόλου των Εβραίων στους τηλεοπτικούς τομείς των ειδήσεων και του γεγονότος ότι είναι πολλοί αυτοί (συνήθως με φανερές σιωνιστικές προκαταλήψεις) που εργάζονται σαν δημοσιογράφοι, και συχνότατα καλύπτουν την αραβο-ισραηλινή διαμάχη ή τη Μέση Ανατολή γενικά. Σπάνια τα ελεγχόμενα από τα αμερικανο-σιωνιστικά μέσα παρουσιάζουν αντικειμενικά την αραβική ή μουσουλμανική σκοπιά, ιδιαίτερα σε θέματα όπως η εξαθλίωση των διωκόμενων Παλαιστινίων, η πετρελαϊκή πολιτική και ο αγώνας ενάντια στον δυτικό ιμπεριαλισμό. Για παράδειγμα, οι Σιωνιστές που εισέβαλαν στην αραβική Παλαιστίνη κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1930 και του 1940, συχνά (και αποπροσανατολιστικά) αναφέρονται σαν “ανέστιοι” Εβραίοι. Παρομοίως, οι ισραηλινές στρατιωτικές ενέργειες κατά των Αράβων κατά τα τελευταία 50 χρόνια σταθερώς αναφέρονται ως ενέργειες “ανταπόδωσης” κατά της παλαιστινιακής και αραβικής επιθετικότητας ή τρομοκρατίας. Επιπροσθέτως, παράγοντας ταινίες και προγράμματα που υποστηρίζουν το Ισραήλ και διαστρεβλώνοντας τις οπτικές και θέσεις των Αράβων και μουσουλμάνων (ειδικά με απόκρυψη του αγώνα κατά της σιωνιστικής κατοχής της Παλαιστίνης), το Χόλλυγουντ και τα αμερικανικά τηλεοπτικά δίκτυα λογοκρίνουν αποτελεσματικά τις φιλο-αραβικές και φιλο-μουσουλμανικές ταινίες και τα τηλεοπτικά προγράμματα. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, για παράδειγμα, οι κινηματογράφοι και τα δίκτυα της τηλεόρασης της Αμερικής μποϋκοτάρισαν και “σκότωσαν” μια φιλο-παλαιστινιακή ταινία που παρήχθη από την Βανέσσα Ρεντγκρέιβ, την πασίγνωστη Βρετανίδα ηθοποιό και ενεργή αριστερίστρια. Ο Τζέιμς Μακ Κάρντεϋ, ένας βετεράνος δημοσιογράφος, είπε κάποτε αυτό που για δεκαετίες σκεφτόντουσαν πολλοί Άραβες και μουσουλμάνοι:16 “Προσωπικά πιστεύω ότι αν τα ΜΜΕ ως σύνολο στον Δυτικό κόσμο είχαν κάνει μια αντικειμενική δουλειά στις αναφορές τους από τη Μ. Ανατολή, δεν θα χρειαζόταν οι Παλαιστίνιοι να καταφύγουν στη βία για να τραβήξουν την προσοχή στην υπόθεσή τους”.
Χριστιανοί Απολογητές
Μια διάχυτη αρνητική εικόνα
Πιέζοντας για εξηγήσεις
Δεν ήταν όμως τόσο διαθέσιμα όλα τα στελέχη –εβραϊκής καταγωγής. Για παράδειγμα, η παραγωγός τηλεόρασης, Μέτα Ρόζενμπεργκ, απάντησε νωθρά στην έρευνα του Σαχήν λέγοντας ότι δεν ενδιαφέρεται για τους Άραβες και θεωρεί την αραβο-αμερικανική κοινότητα –η οποία αριθμεί πάνω από 3 εκατομμύρια– ασήμαντη. Άλλο παράδειγμα είναι ο Νόρμαν Λίαρ, ένας από τους επιτυχημένους και με επιρροή τηλεοπτικούς παραγωγούς (εκπομπές: “Όλα στην οικογένεια”, “Οι Τζέφερσονς”) ο οποίος, σημειώνει ο Σαχήν, σε καμία από τις αναρίθμητες παραγωγές του δεν παρουσίασε ποτέ έναν ανθρώπινο Άραβα.19
Τέλος πολύ λίγοι ήταν εκείνοι που έδειξαν να ανησυχούν για την μεροληπτική παρουσίαση των Αράβων Ο δημοσιογράφος Τζων Κούλεϋ παραδέχτηκε ότι “καμία άλλη εθνική ομάδα στην Αμερική δεν θα μπορούσε να υποταχθεί οικειοθελώς σ’ αυτό που αντιμετωπίζουν οι Άραβες και οι μουσουλμάνοι γενικά στα ΜΜΕ των ΗΠΑ”.20 Ο σχολιαστής της εφημερίδας Ουάσιγκτον Ποστ, Νίκολας φον Χόφμαν, έλεγε στους αναγνώστες: “Καμία εθνική, θρησκευτική ή πολιτική ομάδα δεν έχει τόσο μαζικά και επίμονα εξευτελιστεί όσο οι Άραβες”. Ο Εβραίος συγγραφέας Μεγκ Γκρήνφελντ, ένας βετεράνος επιφυλλιδογράφος της Ουάσιγκτον Ποστ εξέφρασε την άποψη ότι “εδώ έχει τεθεί σε κίνηση μια απανθρωποιητική κυκλική διαδικασία… Η καρικατούρα απανθρωποποιεί… ενώ εμπνέεται και γίνεται αποδεκτή από μια απανθρωποιητική επιρροή που προηγείται, δηλαδή την απουσία αισθήματος για το ποιοί είναι οι Άραβες και που και πότε είχαν υπάρξει”. Και ο Στηβ Μπελ των ειδήσεων του ABC λεει ξεκάθαρα: “Ο Άραβας είναι χωρίς αμφιβολία το τελευταίο θύμα των στερεοτύπων όχι μόνο στην τηλεόραση αλλά σ’ όλα τα ΜΜΕ των ΗΠΑ”.21
Υψηλό τίμημα για την έκφραση επικριτικής άποψης
Επιφανείς προσωπικότητες που τολμούν να παραβιάσουν αυτή την απαγόρευση κατηγορούνται αμέσως ως “Αντι-σημίτες” (που σημαίνει αντι-Εβραίοι) και πληρώνουν ένα βαρύ τίμημα με την καταστροφή της φήμης τους ή της καριέρας τους. Οι πολιτικοί που δημόσια καταγγέλλουν την αμερικανική υποστήριξη στον σιωνισμό υποθηκεύουν την πολιτική τους καριέρα. Πολιτικοί για παράδειγμα που καταστράφηκαν γιατί παραβίασαν το ισχυρό ταμπού είναι οι γερουσιαστές Γουίλιαμ Φουλμπράιτ, ο Αντλάυ Στήβενσον ΙΙΙ και ο Τσαρλς Πέρσυ, οι βουλευτές Πωλ Μακλόσκυ και Πωλ Φίντλεϋ και ο υφυπουργός Τζώρτζ Μπωλ.22 Αυτοί που απλώς “ολισθαίνουν” είναι υποχρεωμένοι ν’ ανακαλέσουν.
Ακόμα και ο Μάρλον Μπράντο επικρίθηκε αυστηρά επειδή κατήγγειλε τους Εβραίους παραγωγούς του Χόλλυγουντ για προώθηση βίαιων, ρατσιστικών στερεοτύπων σε βάρος των μειονοτήτων. Παρ’ όλο που αυτά που είπε ο πασίγνωστος ηθοποιός, στη συνέντευξη που έδωσε τον Απρίλη του 1996 σε μια εκπομπή του Λάρρυ Κινγκ, ήταν η καθαρή αλήθεια, αναγκάστηκε αμέσως σε προβεί σε μια άνανδρη ανασκευή. Καμιά φορά το τίμημα της ελεύθερης έκφρασης είναι πολύ μεγαλύτερο από την καταστροφή μιας φήμης ή μιας καριέρας. Στις 11 Οκτωβρίου 1985, ο Άλεξ Όντεχ, ο τοπικός διευθυντής Δυτικής Ακτής της αμερικανο-αραβικής επιτροπής κατά των διακρίσεων, σκοτώθηκε με μια έκρηξη βόμβας καθώς έμπαινε στο γραφείο του στην Σάντα Άννα της Νότιας Καλιφόρνιας. Το προηγούμενο βράδυ, ο παλαιστίνιος Όντεχ είχε εμφανιστεί σε μια τοπική εκπομπή για να παρουσιάσει την αραβική άποψη για την Αραβο-ισραηλινή σύγκρουση. Το FBI ανακοίνωσε ότι η (JDL) Εβραϊκή Αμυντική Ένωση ήταν υπεύθυνη για τον φόνο τον Όντεχ και για τουλάχιστον 2 ακόμα τρομοκρατικά περιστατικά.
Οι τρεις ύποπτοι για τον φόνο, μέλη του JDL, έφυγαν αεροπορικώς για το Ισραήλ ώστε να αποφύγουν τη δίωξη. Κανείς ποτέ δεν δικάστηκε για τον φόνο του Άλεξ Όντεχ.23
Εγκλήματα μίσους
Δυσοίωνα συμπεράσματα
Αυτή η αρνητική προπαγάνδα δεκαετιών έχει μακροχρόνιες επιπτώσεις. Αυτό το κύμα εθνο-θρησκευτικού δηλητηρίου δημιουργεί βαθιά απογοήτευση στα εκατοντάδες εκατομμύρια Αράβων και μουσουλμάνων του πλανήτη, προκαλώντας μια ευρύτατη και διογκούμενη δεξαμενή μνησικακίας και οργής που μια μέρα σίγουρα θα εκραγεί με τρομερή μανία.
Σημειώσεις
25. Αναφέρεται από τον Terry Allen, “Professional Arab-Bashing,” Covert Action Quarterly, No. 53, Καλοκαίρι 1995, σ. 20.
Οι κακοί Άραβες: Πώς το Χόλιγουντ δυσφημεί έναν λαό (ντοκυμαντέρ του Sut Jhally )
Στο παρακάτω ντοκιμαντέρ ο σκηνοθέτης Sut Jhally διερευνά την συκοφαντική πλευρά της ιστορίας του κινηματογράφου, που σχεδόν αδιαμφιβήτητα , έχει παρουσιαστεί από τις πρώτες μέρες του βωβού μέχρι τις μεγάλες επιτυχίες του Χόλιγουντ στις μέρες μας. Με την βοήθεια του καταξιωμένου συγγραφέα Dr. Jack Shaheen, η ταινία εξερευνά μια μακρά σειρά υποτιμητικών εικόνων των Αράβων-από ληστές βεδουίνους, υποτακτικές νεαρές σε απαίσιους σεΐχηδες και οπλισμένους «τρομοκράτες» –μαζί με τους τρόπους που παρουσιάζονται αυτές οι στερεοτυπικές εικόνες, την ανάπτυξή τους σε κεντρικά σημεία της ιστορίας των ΗΠΑ και γιατί έχουν τόση σημασία στις μέρες μας. Ο Shaheen δείχνει πως η επιμονή σε αυτές τις εικόνες έχει εξυπηρετήσει μέσα στην πάροδο του χρόνου,στο να δικαιολογούνται οι επιζήμιες προς τους Άραβες και τον αραβικό πολιτισμό συμπεριφορές. Η ταινία, εμπνέοντας την για κριτική σκέψη πάνω στις συνέπειες που έχει η ανεξέλεγκτη αυτή δημιουργία καρικατούρων από το Χόλιγουντ, προκαλεί τους θεατές να αναγνωρίσουν την επείγουσα ανάγκη για «αντι-αφηγήσεις» που να δικαιώνουν την ποικιλομορφία και την ανθρωπιά του Αραβικού λαού, όπως και τον πλούτο της Αραβικής ιστορίας και πολιτισμού.
http://www.youtube.com/watch?v=Ko_N4BcaIPY&feature=player_embedded (Part 1)
http://www.youtube.com/watch?v=GwF49Vpc6NA&feature=youtu.be (Part 2)
http://www.youtube.com/watch?v=WliVrRvXiOM&feature=youtu.be (Part 3)
http://www.youtube.com/watch?v=kyzrTPzmoAs&feature=youtu.be (Part 4)
http://www.youtube.com/watch?v=HZ9MEGZdX48&feature=youtu.be (Part 5)
Τα αμερικάνικα (δηλαδή και παγκόσμια) ΜΜΕ και ο αμερικάνικος (δηλαδή και παγκόσμιος) κινηματογράφος, κυριαρχούνται από το εβραϊκό λόμπυ. Γνωστό και κάποιοι να μη μας λένε σκέτα για καπιταλισμό και διεθνισμό, αφού υπάρχουν και έθνη κράτη (Ισραήλ), και θρησκευτικές, φυλετικές οντότητες, που καταπιέζουν άλλα έθνη κράτη και λαούς με διαφορετικές θρησκείες και άλλες φυλές. Παρεμπιπτόντως, τούρκικη σειρά που προβάλλεται με μεγάλη επιτυχία αυτό τον καιρό στην Ελλάδα, είναι γεμάτη πιστολίδι, δολοφονίες εν ψυχρώ, μαφιόζους, στα πρότυπα του μητρικού αμερικάνικου σινεμά, με ολίγον από χίλιες και μία νύχτες! Τελικά έχει σημασία αν τις αγριότητες τις κάνουν χριστιανοί ή μουσουλμάνοι ή βουδιστές; Ο φόνος είναι φόνος.
κ.κ., αυτό το άρθρο εστιάζει στην προπαγάνδα εναντίον των ισλαμιστών και όχι γενικά για την βία στην τηλεόραση. Είναι μεθοδευμένη δουλειά που γίνεται εδώ και δεκαετίες έτσι ωστε να περάσει σταδιακά στη συνείδηση του κόσμου η «κατωτερότητα» και η «επικινδυνότητα» των Αράβων έτσι ώστε να δικαιολογούν στη συνέχεια τους πολέμους και τις εισβολές στη Μέση ανατόλή για να καλύψουν τα συμφέροντα τους.
Ο Μπρέιβικ παραδέχθηκε σήμερα πως διέπραξε τις δύο επιθέσεις, χωρίς ωστόσο να δηλώσει ένοχος και σημείωσε ότι σκοπός του ήταν να υπερασπιστεί τη χώρα του και την Ευρώπη από το Ισλάμ και τον μαρξισμό και πώς δεν ήταν μόνος αλλά ειχε συνεργούς. http://news247.gr/kosmos/news/sto_edwlio_o_psyxros_ektelesths_ths_norvhgias.1199516.html
Και δεν είμαι της άποψης πως η βία είναι βία από όπου προέρχεται. π.χ. η βία από έναν Παλαιστίνιο που αντιστέκεται και αγωνίζεται για την ελευθερία του δεν εξισώνεται με την βία των φασιστών του Ισραήλ
filistina
Noμίζω, χωρίς να είμαι απόλυτος ούτε βέβαια να εξισώνω θύτες με θύματα, πως ο φόνος γενικά είναι κακός …
Βαραίνει την συνείδηση του ανθρώπου, λερώνει την υπαρξη του ασχέτως αν αυτός το αντιλαμβάνεται ή όχι…
Θυμάμαι πως ο Μακρυγιάννης λέει σε κάποιο κείμενο του πως τα βράδια μετά τις μάχες με τους τούρκους, έκλαιγε και προσευχόταν και για τους σκοτωμένους τούρκους..
Ακόμα κι ένα αρνί αν σφάξεις δεν μένεις ο ίδιος, κάτι αλλάζει μέσα σου…
Αυτά στα λέω έχοντας ζήσει πολύ κοντά σε ανθρώπους που πολέμησαν για την πατριδα και μετείχαν στην εθνική αντίσταση και με την απέλπιδα ελπίδα να σταματήσει κάποτε αυτό το λουτρό αίματος που δεν λέει να σταματήσει όσο κι αν «ξεμαγεύεται» ο κόσμος…
Μίσα, δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος που να θεωρει τον φόνο «καλό». Ακόμα κι αυτός ο τύπος (ο Μπρέιβικ) πιστεύει πως βοήθησε στο να σωθεί ο κόσμος και πιθανόν να σου έλεγε ότι δεν του άρέσει να σκοτώνει. Θα ‘πρεπε όμως νομίζω να μην ξεχνάμε τί τον οδήγησε εκεί και αναφέρομαι βέβαια στις πολιτικές του πεποιθήσεις. Οδηγούμενος από ένα φασιστικό Ισλαμοφοβικό όραμα ο Μπρέιβνικ σκότωσε δεκάδες ανθρώπους και αν δεχτούμε πως η πράξη του είναι το ίδιο βίαιη με εκείνου που αντιστέκεται, απλώς δίνουμε στον φασισμό την δυνατότητα να συνεχίζει να υπάρχει (και να συνεχίσει να έχει «οραμα» βέβαια)
Κατα τ’ άλλα συμφωνώ, κι εγώ σε μια ειρηνική κοινωνία θα ήθελα να ζω όπως και όλοι μας νομίζω..
Το κείμενό (σε συντόμευση) δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο Journal of Historical Review, τόμ. 17, αρ. 6, Σεπτέμβριος/Οκτώβριος 1998, σσ. 2-9.…
και, προσθέτω, αναδημοσιεύτηκε σε ελληνική μετάφραση, του Βαγγέλη Πατσού, στο περιοδικό Άρδην, τ.35, Απρίλιος 2002.
εξαποδώ, σ’ ευχαριστώ, είχα το άρθρο στο αρχείο μου χωρίς το λινκ της αναδημοσίευσης