Αναδημοσιεύει και σχολιάζει ο Παύλος
Οι δέκα φυλακισμένοι που τοποθετούν τον εαυτό τους στον αναρχικό χώρο και υπογράφουν το κείμενο που παρακάτω αναδημοσιεύω, αναφέρονται σε μια ενέργεια άσκησης έντονης βίας («σπασμένο χέρι και πόδι») των φυλακισμένων μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς (ΣΠΦ) εναντίον άλλου αναρχικού συγκρατουμένου τους.
Κατηγορούν λοιπόν τους ΣΠΦ για «πράξη ωμής εξουσιαστικής βίας» και επίσης για «μαφιόζικου χαρακτήρα εκβιασμό» και ότι τελικά όλα αυτά οδηγούν στην έκφραση ενός «επικίνδυνου ολοκληρωτισμού».
Δυστυχώς, κατά τη γνώμη μου, είναι τελείως λάθος ανάγνωση να θεωρηθούν τέτοιες συμπεριφορές σαν μεμονωμένες μέσα στους «υπαρκτούς αναρχικούς χώρους». Κάτι που παραδέχονται και οι δέκα υπογράφοντες όταν λένε ήδη από την αρχή των συλλογισμών τους ότι:
«Αυτό που πρέπει να απασχολήσει είναι οι εξουσιαστικές συμπεριφορές που υπάρχουν μέσα στον αναρχικό χώρο και που όχι λίγες φορές εκφράζονται μέσα από τη φυσική-λεκτική βία«
και παρακάτω:
«Η λεκτική βία που χρόνια τώρα ανέχεται και αναπαράγει ο αναρχικός χώρος ξεριζώνει βασικές αναρχικές αξίες όπως ο αλληλοσεβασμός και η συνεννόηση και έστρωσε το δρόμο για την εφαρμογή τέτοιων πρακτικών«
Και όταν ακόμη παραδέχονται για τον εαυτό τους (!!):
«Και φυσικά ας μην υποδυόμαστε τις οσίες παρθένες, οι περισσότεροι έχουμε ανάμιξη σε περιστατικά ενδοαναρχικής βίας«
Εκείνο λοιπόν το ζήτημα που, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να τεθεί με αποφασιστικότητα και σαφήνεια, είναι το αν και γιατί (εφόσον ισχύει) οι αναρχισμοί και οι «υπαρκτοί αναρχικοί χώροι » έχουν πάρει τέτοια τροπή, ώστε να αντιστρατεύονται τελικά την ίδια την αναρχία και την ελευθερία. Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι το στρατηγικότερο και θεμελιωδέστερο ερώτημα και πρόβλημα για τους δρώντες αναρχικούς στη σημερινή δύστροπη από όλες τις πλευρές ιστορική συγκυρία.
….
Παραθέτω το κείμενο των δέκα φυλακισμένων:
Με αφορμή κάποια ζητήματα που έχουν προκύψει σε σχέση με τα τελευταία γεγονότα στον Κορυδαλλό πιστεύουμε πως είναι απαραίτητο να γίνουν κάποιες επισημάνσεις.
Αυτό που θεωρούμε κομβικό δεν είναι να αποδοκιμαστεί ή να απομονωθεί πολιτικά συγκεκριμένα η Σ.Π.Φ. (αναφερόμαστε στον πυρήνα φυλακισμένων καθότι οι πυρήνες υπογράφουν με το ίδιο όνομα στο εξωτερικό πιθανότατα δεν έχουν επίγνωση, ούτε και ευθύνη για τις πράξεις άλλων ανθρώπων) και ακόμα περισσότερο θεωρούμε πως αυτό δεν πρέπει να γίνει λόγω του θεωρητικού της προσανατολισμού. Είναι η χειρότερη μορφή πολιτικαντισμού να χρεώνεις ένα ολόκληρο αναρχικό ρεύμα συλλήβδην, για πράξεις και επιλογές που αφορούν ένα μέρος του. Είτε πρόκειται για αναρχικοσυνδικαλιστές είτε για αναρχομηδενιστές, η κριτική είναι ανεξάρτητη.
Αυτό που πρέπει να απασχολήσει είναι οι εξουσιαστικές συμπεριφορές που υπάρχουν μέσα στον αναρχικό χώρο και που όχι λίγες φορές εκφράζονται μέσα από τη φυσική-λεκτική βία.
Θεωρούμε τη βία αναπόσπαστο μέρος της ζωής και της πολιτικής δράσης όταν στρέφεται κατά κράτους, κεφαλαίου και εξουσίας, αλλά άγονη, επιζήμια και αυτοκαταστροφική όταν διαμεσολαβεί στις σχέσεις μεταξύ αναρχικών. Καθότι ο αντικειμενικός της στόχος είναι η επιβολή και επαναφέρει με το χειρότερο τρόπο την εξουσιαστική σχέση ανάμεσα σε ανθρώπους που υποτίθεται ότι την εχθρεύονται. Το μοναδικό της αποτέλεσμα είναι η περιχαράκωση, η καταστροφή της διαλεκτικής και εντέλει η ακύρωση στην πράξη του αναρχικού μας προτάγματος.
Φυσικά όμως δεν αποτελεί παρθενογέννεση. Άλλωστε, η φυσική ροπή για εξουσία και επιβολή, ενυπάρχει στον καθένα μας, όπως αντίστοιχα το πάθος για ελευθερία και επιθυμία για ισότητα στις συντροφικές σχέσεις. Πολλές φορές προκύπτει αυθόρμητα από την έκφραση των αντιφατικών ενστίκτων μας και εκδηλώνεται με ή χωρίς προσχήματα ηθικά και πολιτικά, αλλά τις περισσότερες φορές με προφανή αιτία.
Δεν έχει νόημα να μιλήσουμε εδώ για τη βία που εκδηλώνεται για προσωπικούς λόγους στις διαπροσωπικές σχέσεις, θα αρκεστούμε να πούμε πως είναι ζήτημα συνείδησης και αξιακής συνέπειας η αποφυγή αυτών των εξουσιαστικών μεθόδων.
Θα μιλήσουμε για τη χρήση της βίας ως εργαλείο πολιτικής επιβολής, το οποίο, όταν δε στοχεύει τους εξουσιαστές και στρέφεται εναντίον αναρχικών, καταστρέφει κυριολεκτικά το νόημα του αναρχικού μας οράματος: είτε ασκείται σε μια πορεία για παράδειγμα, κατά συντρόφων που επιλέγουν μια στρατηγική σύγκρουσης με τους μπάτσους όταν κάποιοι άλλοι έχουν μια διαφορετική στρατηγική, είτε αφορά στην κριτική που κάποιος θεωρεί προσβλητική ή συκοφαντική.
Στην πρώτη περίπτωση η μόνη δυνατή λύση είναι η σύνθεση των στρατηγικών και αν αυτό δεν είναι εφικτό λόγω κενού οργάνωσης και κοινότητας, λύση είναι η χάραξη διαφορετικών διαδρομών αγώνα. Στη δεύτερη περίπτωση οι αναλύσεις θα έπρεπε να περισσεύουν. Εφόσον είναι κοινός τόπος ότι ακόμα και αν υπάρχει μια πραγματικότητα, βιώνεται διαφορετικά από τον καθένα οι υποκειμενικές αλήθειες κάθε συντρόφου διαφέρουν. Οπότε, όταν κάποιος ασκεί κριτική το πιθανότερο είναι ο θιγόμενος να αισθανθεί ότι συκοφαντείται. Τα όρια μεταξύ κριτικής και συκοφαντίας είναι από λεπτά εώς ανύπαρκτα. Η μόνη δυνατή αποκατάσταση της υποκειμενικής αλήθειας του θιγόμενου είναι η έκφρασή της μέσω του λόγου. Καμία βίαιη επιβολή δεν μπορεί να υποδείξει ποιός λέει αλήθεια, παρά μόνο ποιός έχει περισσότερη ισχύ (σωματική, οργανωσιακή ή ένοπλη).
Η ουσία όμως είναι πως η επίκληση ενός κώδικα τιμής που θίγεται και μίας εικόνας που τσαλακώνεται δεν μπορεί να έχει σχέση με τον εικονοκλαστικό χαρακτήρα της αναρχικής κριτικής που προωθεί την αέναη αμφισβήτηση και βεβηλώνει τα ιερά απελευθερώνοντας το ανθρώπινο πνεύμα από τις διανοητικές αγκυλώσεις.
Οπότε, να προσπαθείς να δώσεις τέλος στη εσωστρέφεια των αναρχικών με μια πράξη ωμής εξουσιαστική βίας μπορεί να έχει δύο ενδεχόμενα: 1ον την πυροδότηση μιας ακόμα βίαιης σύγκρουσης- σφαγής μεταξύ αναρχικών για την οποία θα χυθεί άφθονο αίμα, σάλιο και μελάνι, ή 2ον την υποταγή όλων στον παραπάνω συντηρητικό κώδικα ιπποτικής τιμής που συνεπάγεται τον ακρωτηριασμό της κριτικής μέσω του φόβου και τον συνακόλουθο ευνουχισμό της αναρχίας από το σημαντικότερο εργαλείο της αυτεξέλιξης
Φυσικά και δεν έχουμε αυταπάτες ότι ο ξυλοδαρμός του συντρόφου μας Γ. Ναξάκη είχε στην πραγματικότητα σκοπό να θεραπεύσει τη<< σύφιλη της εσωστρέφειας>>. Διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές όταν η Σ.Π.Φ. Γράφει πως δεν υπάρχει σωστό ή λάθος αλλά τα πάντα είναι υποκειμενικά κάλλιστα μπορούν να βαφτίσουν τη δική μας αλήθεια ψέμμα και άμεσα να μας στοχοποιήσει ως συκοφάντες.
Γνωρίζοντας λοιπόν ότι η απειλή της δολοφονίας στοχοποιεί έμμεσα και εμάς θεωρούμε πως η δόλια ενέδρα στο σύντροφό μας, αποτέλεσε μία στιγμή ενός πολιτικοστρατιωτικού σχεδίου επιβολής της σιωπής γύρω από ζητήματα που αφορούν την εν λόγω οργάνωση. Πέραν του ότι ένας, μαφιόζικου χαρακτήρα, εκβιασμός καταστρατηγεί τις αναρχικές αξίες αποτελεί πλέον, όχι μόνο επίδειξη ακραίας εξουσιατικής συμπεριφοράς αλλά και έκφραση ενός επικίνδυνου ολοκληρωτισμού και φετιχισμού της βίας που δυνητικά στρέφεται κατά πάντων και το σχέδιο αυτό ολοκληρώνεται με την απειλή εναντίον του συντρόφου ότι αν δεν ανακαλέσει θα έχει πρόβλημα σε όλες τις φυλακές και θα καταλήξει σε πτέρυγα απομόνωσης- προστασίας.
Και φυσικά ο ολοκληρωτισμός είναι απλά η αναμενόμενη εξέλιξη της χρήσης της βίας σα ρυθμιστή της επαναστατικής διαλεκτικής. Είναι γνωστό ότι από τους κόλπους του επαναστατικού κινήματος ξεπήδησαν, η τρομοκρατία της δημοκρατικής γκιλοτίνας, η αιματηρή λογοκρισία του σταλινισμού αλλά και ο ίδιος ο φασισμός.
Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε όσο οξύμωρο και αν φαντάζει μια “αναρχική” εξουσία που απαιτεί την αποδοχή της αναρχικής της φύσης ως προυπόθεση για να μη χαρακτηριστείς συκοφάντης του αναρχικού κόμματος και οδηγηθείς στην κρεμάλα. Ο χειρότερος εφιάλτης για το αναρχικό πρόταγμα και πραγματικός κίνδυνος όσο βρίσκουν χώρο και αναπτύσσονται σκεπτικά, σαν αυτό που εξέφρασε λόγω και έργω ο πυρήνας φυλακισμένων της Σ.Π.Φ.
Υπάρχουν βέβαια αρκετές προεκτάσεις που καθιστούν ανατριχιαστικό το εν λόγω γεγονός, όπως το ότι επιλέγεις να ρισκάρεις την πυροδότηση ενός κύκλου αίματος μεταξύ των θεωρούμενων ως αναρχικών στον Κορυδαλλό ( μέσα στο εχθρικό περιβάλλον της φυλακής) αφήνοντας το κράτος σε ρόλο διαιτητή να μοιράζει ισόβια σε λευκά κελιά και τα κοράκια των media να συκοφαντούν και να απονοηματοδοτούν τον αγώνα μας στα μη άμεσα σχετιζόμενα με τον αναρχικό χώρο υποκείμενα διάχυσης που μας βλέπουν σαν αδιαίρετο σύνολο στο οποίο οι πράξεις του ενός μας χρεώνουν όλους.
Το ότι πιστεύουμε πως στο εχθρικό περιβάλλον της φυλακής δεν υπάρχει χώρος για επιστροφή της εξουσιαστικής βίας ώς αντιβία, σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι θα δεχτούμε τη διέξοδο που στρατηγικά αφήνει το κείμενο της Σ.Π.Φ., αλλά σίγουρα θα σπάσουμε τη σιωπή που πάει να μας επιβληθεί μέσω απειλών όντας έτοιμοι να σηκώσουμε τις συνέπειες των λεγόμενών μας.
Μία άλλη εξοργιστική διάσταση του γεγονότος, είναι ότι οι ξυλοδάρτες προφασίζονται ως αφορμή τη συκοφαντία, μια πρακτική που έχουν εφαρμόσει πολλάκις τόσο εναντίον μας όσο και εναντίον πολλών αναρχικών εγχειρημάτων με τα οποία δε συμφωνούν, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα όπου η σκληρή κριτική αναμειγνύεται με την εμπάθεια και την επιθετική έκφραση.
Πόσο μάλλον όταν για να αντιπαρέλθουν τις ( ασαφούς και ως εκ τούτου παρεξηγήσιμης κατεμάς) κριτικής του συντρόφου Ναξάκη ( που στοχεύει και εμάς, όχι για να διαχωριστεί, αλλά για να εκφράσει τη διαφορετική του σκέψη) τον συκοφαντούν ακραία. Ο ανυπόστατος ισχυρισμός ότι ο σύντροφος κριτικάρει τη Σ.Π.Φ. για ευνοϊκότερη μεταχείρηση στο δικαστήριο, σκοντάφτει στο γεγονός ότι έχει επιλέξει τη συνολική άρνηση νομικής υπεράσπισης.Ενώ παράλληλα οι κατηγορίες περί ωφελιμισμού και καβατζώματος διαψεύδονται από την μόνιμα συγκρουσιακή του στάση με την υπηρεσία.
Η χρήση φυσικής βίας ως μέσο επιβολής απόψεων στο εσωτερικό του α/α χώρου είναι ακριβώς η συνέπεια της μετατροπής καφενειακών συζητήσεων και προσωπικών εχθροτήτων σε πολιτικά κείμενα, είτε λόγω διανοητικών αγκυλώσεων είτε λόγω ματαιοδοξίας. Η λεκτική βία που χρόνια τώρα ανέχεται και αναπαράγει ο αναρχικός χώρος ξεριζώνει βασικές αναρχικές αξίες όπως ο αλληλοσεβασμός και η συννενόηση έστρωσε το δρόμο για την εφαρμογή τέτοιων πρακτικών.
Εν κατακλείδι, το ζητούμενο για εμάς δεν είναι να μνημονεύσουμε μία ακόμη μάυρη σελίδα στην ιστορία του αναρχικού αγώνα, δεν είναι να απομονώσουμε πολιτικά ρεύματα ή αναρχικές οργανώσεις, αλλά να διαγράψουμε μία για πάντα συμπεριφορές που εκφυλίζουν την ουσία του αγώνα μας. Και φυσικά ας μην υποδυόμαστε τις οσίες παρθένες, οι περισσότεροι έχουμε ανάμιξη σε περιστατικά ενδοαναρχικής βίας.
Η Σ.Π.Φ –πυρήνας φυλακισμένων μας προσέφερε ένα παράδειγμα προς αποφυγήν, που απλά αναδεικνύει ποια ειναι η εξέλιξη της κουλτούρας της βίας. Ας το ξεπεράσουμε.
Δεν είναι επίσης ζητούμενο να εφαρμόσουμε ένα αναρχόμετρο και να κρίνουμε αν και κατά πόσο είναι αναρχικός ο κάθε κρατούμενος· αυτή η λογική οδηγεί στην εύκολη στοχοποίηση συντρόφων. Ζητούμενο είναι η ένταση της βίας (σπασμένο χέρι και πόδι) που εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται ως μέσο πίεσης που στοχεύει στην ανάκληση του κειμένου, να προβληματίσει και να επαναφέρει τις αναρχικές αξίες της ευαισθησίας και της επιείκιας που μας οδήγησαν στον να αηδιάσουμε και να πολεμήσουμε το σύστημα εξουσίας.
Για να ξεριζωθεί μία για πάντα η βία ως εργαλείο πολιτικής ενδοαναρχικής επιβολής· και να στραφεί εναντίον κράτους και εξουσίας.
Γιατί η σύφιλη της εσωστρέφειας αντιμετωπίζεται μόνο με τη δράση ενάντια στον πραγματικό εχθρό και όχι με ματσό επιδείξεις πυγμής.
Γιατί την αντικειμενική αλήθεια κατέχουνε μόνο οι ιεροεξεταστές· οι εξεγερμένοι άνθρωποι πάντα θα την αμφισβητούν σηκώνοντας το βάρος των επιλογών τους.
Οι αναρχικοί
Γιάννης Μιχαηλίδης
Μπάμπης Τσιλιανίδης
Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος
Δημήτρης Πολίτης
Τασος Θεοφίλου
Αλέξανδρος Μητρούσιας
Γρηγόρης Σαραφούδης
Γιώργος Καραγιαννίδης
Αργύρης Ντάλιος
Φοίβος Χαρίσης
ΠΗΓΗ: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1510749
….
Το περιστατικό στο οποίο αναφέρεται το κείμενο έχει καταγγελθεί έτσι:
Σήμερα Κυριακή 5/1 στις 18.30, έξω απ τη Α’ πτέρυγα ο αναρχικός σύντροφος μας Γ. Ναξάκης έπεσε σε ενέδρα και ξυλοκοπήθηκε από τουλάχιστον 5 μέλη της ΣΠΦ που κρατούσαν παλούκια.
Ο σύντροφος έχει μεταφερθεί σε εξωτερικό νοσοκομείο.
Μπάμπης Τσιλιανίδης
Γιάννης Μιχαηλίδης
Τάσος Θεοφίλου
Δημήτρης Πολίτης
Φοίβος Χαρίσης
Αργύρης Ντάλιος
Γιώργος Καραγιαννίδης
Ανδρέας- Δημήτρης Μπουρζούκος
Αλέξανδρος Μητρούσιας
Γρηγόρης Σαραφούδης
ΠΗΓΗ: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1509503
…………………………………………………………………………………………………….
………………………………………………………………………………………………………………………
Σύντομος σύνδεσμος: http://wp.me/pPn6Y-hUu
……………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Για επικοινωνία: ormithiella@hotmail.gr
……………………………………………………………………………………………………………………………………………
Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα COMMENTATORS WITHOUT FRONTIERS Comentadores SIN FRONTERAS 
Reblogged this on anatolikoblog.
Μερικές σκέψεις στα γρήγορα:
– Για πολλούς ανθρώπους, η πολιτική τους άποψη εξαντλείται στην επιλογή που κάνουν στην κάλπη κάθε 4 χρόνια. Για έναν αναρχικό η πολιτική άποψη είναι στάση ζωής και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Το να είσαι αναρχικός σημαίνει να επαληθεύεις καθημερινά αυτό που πιστεύεις (που είναι και αυτό που είσαι), δεν έχεις την πολυτέλεια να παραπέμψεις σε ευαγγέλια, σε ορολογίες «παράπλευρων απωλειών», σε αριβίστικες λογικές που θα οδηγήσουν κάποτε σε ένα λαμπρό μέλλον όπου όλα θα είναι διαφορετικά.
– Το να είσαι αναρχικός σημαίνει σε πρακτικό επίπεδο μεταξύ άλλων: να νιώθεις σκουπίδι κάθε μέρα που περνάς στους χώρους εργασίας. Να σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι κάθε φορά που είσαι αναγκασμένος να χρησιμοποιείς το ΧΡΗΜΑ τους. Να νιώθεις εξευτελισμένος αν αναγκαστείς να πας στο στρατό για να αποφύγεις τις κυρώσεις. Αν έχεις δική σου επιχείρηση να κάνεις τη δουλειά σου μόνος σου, μην μπορώντας να προσλάβεις εργαζόμενο, γιατί τότε θα του αποσπάσεις υπεραξία και αυτό σε κάνει ΑΦΕΝΤΙΚΟ. Και αυτά συμβαίνουν 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα. Γιατί τα αναφέρω αυτά;
– Ολοι είμαστε έρμαια των κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών στις οποίες μεγαλώσαμε. Το ίδιο και ένας αναρχικός, παρότι αρνείται την άσκηση εξουσίας, το χρήμα, την ιδιοκτησία, τη μισθωτή εργασία, το γάμο και ένα σωρό εξουσιαστικά φαινόμενα, κάποιες φορές εξαναγκαστικά και κάποιες φορές με δική του ευθύνη, θα υποκύψει σε αυτά.
– Βία υπάρχει σε όλους τους πολιτικούς χώρους, σε όλες τις κοινωνικές δομές, στους χώρους της δουλειάς, μέσα στην οικογένεια, στο σχολείο, στις πλατείες ανάμεσα σε πιτσιρικάδες, αλλά δυστυχώς κάποιοι οφείλουν μεγαλύτερη συνέπεια. Όταν ως πολιτικός χώρος έχεις βάλει τον πήχυ τόσο ψηλά, είναι και φυσικό επόμενο να υποπέσεις και σε λάθη και να φανείς ασυνεπής. Πχ στο θέμα της βίας, έχει απόλυτο νόημα να εγκαλέσεις έναν αναρχικό που θα την ασκήσει. Γιατί υποτίθεται ότι η βία ασκείται μόνο ως τελευταίο μέσο, σε απάντηση της καθημερινής βίας που μας ασκείται (εξ ου και ο όρος αντιβία), και πάντα «προς τα πάνω» προς εξουσιαστικά πρόσωπα και θεσμούς. Δεν έχει κανένα νόημα να εγκαλέσεις πχ. πασπίτες ή δαπίτες που είναι πρωταθλητές στις καρεκλιές στα αμφιθέατρα και στα μπραβιλίκια) γιατι δεν είναι ασυνεπείς προς κάτι που διακηρύσσουν.
– Για να συνοψίσω, υπάρχει και έτοιμο ρητό, που σύμφωνα με πληροφορίες κυκλοφορεί ελεύθερο στους αντιεξουσιαστικούς κύκλους: Είμαστε αυτό που κάνουμε για να ξεπεράσουμε τις αντιφάσεις μας. Τις αντιφάσεις ανάμεσα σε αυτό που πρεσβεύεις ΠΟΛΙΤΙΚΑ και αυτό που πράττεις. Αυτό το ρητό δεν θα ακουστεί εύκολα από άλλους πολιτικούς χώρους, γιατί δεν μπαίνουν και πολλά τέτοια ζητήματα…
– Μέσα σε όλα τα άλλα, έχεις και τα εξής ζητήματα. α) Ως αναρχικός, δεν έχεις και πολύ εύκολη την προσφυγή στην θεσμική (βλ. κρατική) δικαιοσύνη. Αν με χτυπήσεις ΔΕΝ θα πάω στην αστυνομία να σου κάνω μήνυση. β) Ως αναρχικός, έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα μάτσο τύπους που θεωρούν τους εαυτούς τους οτιδήποτε δηλώσουν, οι οποίοι βεβαίως αρνούνται να λειτουργήσουν έτσι όπως υποτίθεται ότι θα έπρεπε να λειτουργούν, αλλά εσύ και πάλι πρέπει να λειτουργήσεις σύμφωνα με τον δικό σου αξιακό κώδικα. Οπως αντιλαμβάνεται κανείς, η πίεση είναι μεγάλη και εύκολα κάνεις το λάθος. γ) Ως αγωνιζόμενος άνθρωπος βρίσκεσαι σε συνελεύσεις (που συχνά απαιτούν τεράστια ψυχραιμία), σε πορείες, αντιμέτωπος με κάθε είδους καταστολή, αγανακτισμένους νοικοκυραίους, δημοσιογράφους, χουλιγκάνια των γηπέδων, κομματικούς στρατούς κλπ. Με λίγα λόγια, βία δεν πρόκειται να ασκήσει ποτέ του όποιος δεν βγαίνει από το σπίτι του.
– Αυτό σε καμία περίπτωση όμως δεν δικαιολογεί τίποτε. Η άσκηση ενδοκινηματικής βίας είναι ΤΡΑΓΙΚΗ και ΘΛΙΒΕΡΗ. Αλλά όπως είπα, ο πήχυς είναι πολύ ψηλά…
ΥΓ.: Το συγκεκριμένο περιστατικό δεν το θεωρώ ενδοκινηματική βία και σε αυτό διαφωνώ και με το κείμενο των 10 φυλακισμένων συντρόφων, όπου αφήνουν να εννοηθεί κάτι τέτοιο. Δεν θεωρώ τον πυρήνα φυλακής ΣΠΦ μέρος του αναρχικού χώρου και δεν είμαι ο μόνος. Με κάθε σεβασμό σε διαφορετικές γνώμες άλλων συντρόφων, θεωρώ ότι το όλο φαινόμενο της «νέας αναρχίας» είναι κάτι διαφορετικό και μάλλον ασύμβατο με την αναρχία. Και ναι αδιαφορώ για το πώς χαρακτηρίζουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους. Σύνηθες φαινόμενο…
https://interarma.info/el/2014/01/13/na_ginoume_epikindinoi/
αχ τι τραβάμε…
Human pride,
Επομένως, παραπέμπεις τα εξουσιαστικά φαινόμενα που παρουσιάζονται στους αναρχικούς χώρους, στους, αναγκαστικά, ατελείς χαρακτήρες των αναρχικών: Ο τέλειος αναρχικός είναι ένα πρότυπο δύσκολο να το φτάσει κανείς. Επομένως έτσι εξηγείς και τις εξουσιαστικές συμπεριφόρές των (αναγκαστικά ατελών) αναρχικών.
Ωστόσο θα ήθελα να σου θυμίσω ότι και οι κομμουνιστές αποδίδουν όλα τα κακά των πεπραγμένων τους επίσης στους ατελείς χαρακτήρες των κομμουνιστών: Τέλειος κομμουνιστής είναι το άπιαστο πρότυπο. Και ένας φιλότιμος και συνειδητός κομμουνιστής θα έφτιαχνε ένα παρόμοιο κατάλογο κομμουνιστικών αρετών, όπως έφτιαξες εσύ για τις αναρχικές αρετές. Και θα δικαιολογείτο με τον ίδιο τρόπο που δικαιολογείς και εσύ τους αναρχικούς
Σου θυμίζω όμως επίσης ότι οι Μπακούνιν, Κροπότκιν και όλοι οι αναρχικοί στη συνέχεια, απέναντι σε αυτούς τους κομμουνιστικούς ισχυρισμούς περί των υποκειμενικών σφαλμάτων και παρεκκλίσεων από την απόλυτη επαναστατική αρετή, ανέδειξαν τα αντικειμενικά στοιχεία των δομών σαν πραγματικά υπεύθυνα: Είναι οι δομές εξουσίας λοιπόν που βασικά ευθύνονται για τις κακές καταλήξεις των επαναστατικών προσπαθειών και όχι οι προσωπικές αδυναμίες και τα ιδιωτικά βίτσια.
Επομένως, γιατί σπεύδεις να αποδώσεις τα εξουσιαστικά φαινόμενα που απαντώνται στους αναρχικούς χώρους σε υποκειμενικές αδυναμίες και δεν πιθανολογείς καθόλου ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν και δομές εξουσίας στους αναρχικούς χώρους και στους αναρχισμούς, που κατά κάποιο τρόπο έχουν διαφύγει, κατά κανόνα, της αναρχικής σκέψης; Γιατί δεν σκέπτεσαι και αυτό το ενδεχόμενο αφού οι ίδιοι οι αναρχικοί παραδέχονται, τουλάχιστον στα λόγια, ότι δεν υπάρχουν τελειωμένες και τελικές ιδεολογίες και επομένως το ζήτημα του τι είναι και πως παράγεται η εξουσία θα είναι πάντα ένα ανοικτό ζήτημα;
Στο βαθμό που οι αναρχικοί αποκλείουν ότι πέρα από τη θέληση τους και τη πρόθεση τους είναι ενδεχόμενο να παράγουν εξουσιαστικά φαινόμενα όχι σαν κάποιο ατύχημα ή από την προσωπική τους ατέλεια, αλλά από τις ίδιες τις ιστορικές δομές δράσης τους, τότε, κατά τη γνώμη μου, έχουν ήδη χάσει το παιχνίδι της αναρχίας, αφού ουσιαστικά ξεκινούν από τη παραδοχή ότι γνωρίζουν τα πάντα για τη φύση της εξουσίας και τις πονηριές της και επομένως οι ίδιοι σαν κάτοχοι της αλήθειας περί εξουσίας είναι αδύνατο να ξεγελασθούν
Προς A/A
Λένε οι ΣΠΦ, στο κείμενο που μας υπέδειξες:
«Να προωθήσουμε την αντιπολιτισμική τάση της αναρχίας και να εφεύρουμε ένα νέο τρόπο ζωής»
Ποιός ακριβώς είναι ο «νέος τρόπος ζωής» που έχουν εφεύρει;
Eβαλα το link μόνο για ενημερωτικούς λόγους και για όποιον ενδιαφέρεται …
Το κείμενο των ΣΠΦ έχει κατά τη γνώμη μου ενδιαφέροντα σημεία, αλλά και πολλά προβλήματα. Άλλωστε θεωρώ την αναρχομηδενιστική άποψη προβληματική στα θεμέλια της. Οι άνθρωποι απλώς δεν είναι μηδενιστές παρά μόνο επιφανειακά. Και οι αντιπολιτισμικές επιθέσεις τους, είναι βουτηγμένεδς μέσα στα μέσα του υπάρχοντος πολιτισμού, πράγμα που καθιστά αστεία την άποψη τους για πραγματική πολιτισμική αντιπαράθεση με τον υπάρχοντα πολιτισμό. Αυτή είναι η γνώμη μου.
Φίλε Παύλο, στην ουσία δεν διαφωνούμε.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ δομές απρόσβλητες από τις παθογένειες του οικονομικού και κοινωνικού συστήματος. Ποτέ και καμία. Αυτό που αναφέρεις το έχεις παρερμηνεύσει. Υπάρχουν δομές που λόγω της φύσης τους είναι φύσει υποκείμενες στις ατέλειες και τις αδυναμίες του συστήματος. Αν πχ φτιάξεις μια ιεραρχική συλλογικότητα ή ιεραρχικά δομημένο σωματείο, τότε αυτό θα είναι ευάλωτο σε εξουσιαστικές συμπεριφορές, και δεν θα κατηγορήσεις την «ανθρώπινη φύση». Αν πάλι το φτιάξεις οριζόντιο και δίχως ιεραρχία, αποφεύγεις την εξουσιαστική συμπεριφορά που θα προκύψει από μια κάθετη δόμηση, αλλά δεν αποφεύγεις την εξουσιαστική συμπεριφορά που θα προέλθει από άλλη αιτία (πχ κάποιος είναι υπερβολικά εγωιστής, ισχυρογνώμονας ή απλά φασίζουσας νοοτροπίας).
Αλλο πράγμα είναι οι προβληματικές συμπεριφορές που προέρχονται από τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας σου και άλλο πράγμα οι προβληματικές συμπεριφορές που προέρχονται από αλλού (πχ από τις σύγχρονες τάσεις καταναλωτισμού, αμοραλισμού και αμορφωσιάς). Σε μία εξουσιαστική δομή δεν έχει νόημα να παραπονιέσαι για εξουσιαστικές συμπεριφορές, γιατί έτσι είναι δομημένη μία εξουσιαστική δομή. Αλλά εξουσιαστικές συμπεριφορές δεν υπάρχουν μόνο σε εξουσιαστικές δομές. Και σίγουρα δεν μπορείς να θέλεις να αποφύγεις εξουσιαστικές συμπεριφορές ταυτόχρονα να έχεις δομηθεί εξουσιαστικά. Δεν ξέρω αν γίνομαι αντιληπτός.
Η πραγματικότητα είναι διαλεκτική. Η ζωή η ίδια είναι διαλεκτική. Οι συνειδήσεις διαμορφώνουν την πραγματικότητα και η πραγματικότητα διαμορφώνει τις συνειδήσεις. Και οι αναρχικοί είναι άνθρωποι (όσο και αν κάποιοι αμφιβάλλουν). Κανείς δεν είναι απρόσβλητος σε οτιδήποτε και όποιος το ισχυρίζεται μάλλον είναι για το άγιο όρος ή για το ψυχιατρείο και όχι για αναρχική συλλογικότητα. Επίσης κανείς δεν είπε ότι «γνωρίζει τα πάντα» για τη φύση της εξουσίας και τις πονηριές της, πολύ περισσότερο δε που αυτή βρίσκει συνεχώς νέους τρόπους να επιβιώνει και να εξαπλώνεται. Απλά ένας αναρχικός γνωρίζει περισσότερα γι’ αυτήν απ’ ότι άλλοι, και είναι λιγότερο ευάλωτος σε αυτήν (όχι όμως και απρόσβλητος).
ΥΓ. Επίσης ο αναρχικός δεν είναι «πρότυπο», πολύ περισσότερο «τέλειο» και «δύσκολο να το φτάσει κανείς». Είναι αυτός που έχει κάνει την άρνηση της εξουσίας κομβική έννοια στη θεωρία και τη ζωή του και μάχεται με τον τρόπο αυτό. Με την όποια επιτυχία.
ΥΓ 2. Έναν «άλλο τύπο» ανθρώπου, «ανώτερο» και «τέλειο» ήθελαν να φτιάξουν άλλοι. Και αυτοί διαφέρουν πολύ από εμάς. Κανένας νέος τύπος ανθρώπου δεν θα φέρει την αναρχία. Τον αγώνα θα τον δώσει ο σημερινός τύπος ανθρώπου και θα τον δίνει για πάντα, καθώς στην αναρχία θα πορευόμαστε για πάντα, φτάσουμε δεν φτάσουμε