Γράφει ο Παύλος
Αν πραγματικά βρισκόμαστε καθ’ οδόν προς μια Νέα Εποχή, όπως εμείς υποστηρίζουμε, οι απαιτήσεις αυτής της πορείας, για όλους εμάς τους υποψιασμένους οδοιπόρους, πρόκειται να είναι σημαντικές. Ίσως η μεγαλύτερη απαίτηση είναι αυτή που επιτάσσει να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Τίποτα δεν πρέπει να είναι εξαρχής σαν δεδομένο ∙ καμία αρχή , κανένα αξίωμα , καμία θεωρία , καμία αξία ∙ όλα δηλαδή πρέπει να επανεξετασθούν από την αρχή.
Η Αναρχία, όπως προέκυψε, σαν ένα από τα τέκνα του Διαφωτισμού, τον 18ο αιώνα, είναι μια σημαντική θεωρητική παράδοση, καθώς και παράδοση αγώνων. Δεν πρόκειται όμως να σεβασθούμε τόσο πολύ αυτή τη παράδοση, ώστε να μην υπακούσουμε στην απαίτηση της Νέας Εποχής για την ανάγκη ριζικής επανεξέτασης των πάντων, επομένως και της δικής της.
Έτσι όταν πέσαμε μπροστά σε ένα κεφάτο «Μικρό Λεξικό» (Eagainst.com), που ανακαλύψαμε εδώ στους ΣχΣ, διαβάσαμε και το λήμμα περί Αναρχίας και αποφασίσαμε τότε να δοκιμάσουμε τη μέθοδο μας, της ριζικής κριτικής επανεξέτασης.
Λέει λοιπόν το “Μικρό Λεξικό”:
ΑΝΑΡΧΙΑ: «Δεν είναι ένα ακόμη σύστημα ιδεών, μια ιδεολογία, που αγωνίζεται να κυριαρχήσει πάνω στην ατομική, συλλογική και κοινωνική συνείδηση. Με την επίκληση της ελευθερίας και του αγώνα για την κατάκτηση της, διαμορφώνονται αξίες-σημεία αναφοράς για την εγκαθίδρυση προσωπικών, συλλογικών και κοινωνικών σχέσεων στην προοπτική της διαλεκτικής καθολικής τους γενίκευσης».
Εδώ, φαίνεται να υπάρχει μια σημαντική αντίφαση. Λέει, το λήμμα, αναφερόμενο στην Αναρχία:
1.: «Δεν είναι ένα ακόμη σύστημα ιδεών, μια ιδεολογία, που αγωνίζεται να κυριαρχήσει πάνω στην ατομική, συλλογική και κοινωνική συνείδηση» και
2.: «διαμορφώνονται αξίες-σημεία αναφοράς για την εγκαθίδρυση προσωπικών, συλλογικών και κοινωνικών σχέσεων στην προοπτική της διαλεκτικής καθολικής τους γενίκευσης»
Τα 1 και 2 βρίσκονται σε αντίθεση γιατί αφού η Αναρχία είναι το 1, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πρέπει να επιδιώκει το 2, δηλαδή μια «προοπτική καθολικής γενίκευσης» (: αξιών, ιδεών, προσωπικών και κοινωνικών σχέσεων). Βέβαια ο συντάκτης του ορισμού, για να απαλύνει ακριβώς την αυταρχική εντύπωση, πριν από τη «καθολική γενίκευση», βάζει τον όρο «διαλεκτική», υπονοώντας ασφαλώς ότι το τελικό αποτέλεσμα της καθολικής γενίκευσης θα προέλθει μέσα από ελεύθερες και διαλογικές διαδικασίες. Ωστόσο, το βάρος της πρότασης πέφτει στην καθολική γενίκευση και το σπουδαιότερο είναι πως προεξοφλείται το τελικό αποτέλεσμα των ελεύθερων και διαλογικών διαδικασιών.
Όμως, όταν εξαγγέλλεις το 1, τότε πρέπει να αρνείσαι την προοπτική της καθολικής γενίκευσης , ακόμη και αν ισχυρίζεσαι ότι αυτή θα προέλθει μέσα από διαλεκτική διαδικασία. Αλλιώς, επαναλαμβάνεις αυτό που γινότανε πάντα στην ιστορία μέχρι τώρα, από τους εξουσιαστές κάθε είδους.
Εδώ θα δώσουμε ένα προκλητικό παράδειγμα του τι εννοούμε με την απαίτηση της μη καθολικής γενίκευσης ή μη καθολικότητας. Κατά την άποψη μας, λοιπόν, ο πραγματικός αναρχικός δεν επιδιώκει τη κατάργηση του καπιταλισμού, γιατί αυτό θα σήμαινε μια καθολική απαγόρευση συγκεκριμένων κοινωνικών σχέσεων. Αντίθετα επιδιώκει το ξεπέρασμα του καπιταλισμού σαν μοναδικής μορφής οργάνωσης των σύγχρονων κοινωνικών σχέσεων. Πρακτικά σημαίνει ότι καταργεί οτιδήποτε στερεώνει την κυριαρχία του καπιταλισμού, αλλά δεν επιθυμεί απαραίτητα να τον εξαφανίσει. Για παράδειγμα, μέσα σε μια χώρα που ορίζεται από ένα νέο κοινωνικό σχηματισμό, στον οποίο έχει ξεπερασθεί ο καπιταλισμός σαν κυρίαρχη κοινωνική μορφή, επιτρέπονται ενδεχομένως καπιταλιστικές ζώνες ή και καπιταλιστικές επιχειρήσεις ορισμένου μεγέθους. Η λογική αυτή σημαίνει ότι όποιος θέλει μπορεί να επιλέξει τον τρόπο ζωής του ελεύθερα. Εννοείται βέβαια ότι το «ξεπέρασμα του καπιταλισμού σαν μοναδικής μορφής οργάνωσης των σύγχρονων κοινωνικών σχέσεων» σημαίνει κατακλυσμιαίες κοινωνικές αλλαγές. Υπάρχουν πολλά που μπορεί να πει κάποιος ακόμη εδώ, αλλά τα περισσότερα θα γραφτούν σε άλλο κείμενο(πιθανά του τύπου: Πόσο αντικαπιταλιστική είναι η Ορμή και Θύελλα).*1 Εδώ θέλαμε μόνο να δείξουμε, μέσα από ένα σημαντικό παράδειγμα, τι σημαίνει η άρνηση της καθολικής γενίκευσης.
Θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι η άποψη του συντάκτη του ορισμού της Αναρχίας, που την ταυτίζει (την Αναρχία) με την προσπάθεια καθολικής γενίκευσης, δεν είναι μια αστοχία ούτε μια μειοψηφική άποψη. Στην πραγματικότητα εκφράζει συνειδητά την πλειοψηφία εντός των υπαρκτών αναρχικών κινημάτων. Έχουμε όμως την γνώμη, ότι η υιοθέτηση εκ μέρους τους της θεμελιώδους θέσης της καθολικής γενίκευσης, με όσο ελευθεριακό περιτύλιγμα και αν συνοδεύεται, αποτελεί επηρεασμό από εξουσιαστικές λογικές και τελικά ακυρώνει την αναρχία.
Σύμφωνα με τα προηγούμενα, να και μια, ατελέστατη*2, προσπάθεια ορισμού του τι είναι Αναρχικός:
ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ: Εκείνος που δεν παραδέχεται καμία εξουσία και αρχή, αλλά ενδεχομένως όχι παντού και όχι πάντα. Επίσης, εκείνος που έχει μεν ιδέες που σχετίζονται με το προηγούμενο, αλλά δεν δέχεται ότι οι ιδέες του αυτές, σίγουρα, είναι οι καταλληλότερες για να ρυθμίσουν τα πράγματα του κόσμου, γιατί γενικά δεν υπάρχουν σίγουρες τέτοιες. Επίσης, εκείνος που, ταυτόχρονα με τα προηγούμενα, αρνείται ότι είναι Αναρχικός, γιατί μια τέτοια παραδοχή θα σήμαινε ότι δέχεται κάποιον όρο για τον εαυτό του να τον ορίζει (και ξέρουμε τη δύναμη και την εξουσία που έχουν οι λέξεις) και επομένως να τον εξουσιάζει.
Αντίθετα, τώρα, από το λεξικό, μας άρεσε πολύ αυτό:
“Ελευθερία: όταν επιχειρείται να οριστεί τότε αυτόματα καταργείται”
*1 Πρέπει να ξεκαθαρισθεί ότι οι παραπάνω θέσεις δεν υποστηρίζουν τον αναρχοκαπιταλισμό. Ο αναρχοκαπιταλισμός επιθυμεί να καταργήσει το κράτος, ενώ, ταυτόχρονα, παραδέχεται την αξία της καπιταλιστικής επιχείρησης. Η δική μας κριτική προς την καπιταλιστική επιχείρηση είναι ριζική και ασυμβίβαστη. Είναι άλλη όμως η απαίτηση να εξαφανισθεί η καπιταλιστική επιχείρηση από προσώπου γης. Αυτή η τελευταία γενίκευση είναι προβληματική.
*2 Κάθε προσπάθεια ορισμού είναι ατελέστατη και εν μέρει ακυρώνει αυτό που επιζητά να ορίσει. Γίνεται δε (η προσπάθεια ορισμού) επικίνδυνη, όταν δεν κατανοεί και δεν αναγνωρίζει το ατελές και περιορισμένο της φύσης της.
Shortlink άρθρου: http://wp.me/pPn6Y-a6G
Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα COMMENTATORS WITHOUT FRONTIERS Comentadores SIN FRONTERAS 
Στα πλαίσια της μη επιβολής απόψεων και πρακτικών (εξουσιαστικό) δεν μπορούμε να μιλάμε για καθολική γενίκευση.
Υπάρχει όμως, π.χ., «εξουσία των ειδικευμένων γνώσεων». Το θέμα πάλι είναι να μη σου επιβάλλονται.
Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί η προσπάθεια ορισμού «ακυρώνει» αυτό που επιζητεί να ορίσει, αν πάρουμε ως δεδομένο ότι ο οποιοσδήποτε ορισμός δεν μπορεί να περικλείει τα πάντα. Και ποια είναι η διαφορά του να λες «είμαι αναρχικός» από το να υποστηρίζεις αναρχικές απόψεις; Μόνο στο ψυχολογικό επίπεδο του «όχι ταμπέλες» μπορώ να το καταλάβω, αλλά επί της ουσίας δε νομίζω ότι υπάρχει κάποια διαφορά.
«αν πάρουμε ως δεδομένο ότι ο οποιοσδήποτε ορισμός δεν μπορεί να περικλείει τα πάντα»
Ακριβώς επειδή δεν μπορεί, εξ ορισμού, ο ορισμός να περιλαμβάνει τα πάντα, η περιορισμένη φύση του είναι μια στρέβλωση αυτού που θέλει να ορίσει. Κάθε ευγενική (που σημαίνει ότι ξέρει τα όρια της) προσπάθεια ορισμού όμως είναι χρήσιμη.
Νομίζω ότι έχει ουσιώδη διαφορά η πεποίθηση «είμαι αναρχικός», απο το έχω «αναρχικές απόψεις». Στην πρώτη περίπτωση ο εαυτός υψώνεται σαν συγκεκριμένη οντότητα που ζητά να αντιληφθεί και να ορίσει τα πάντα κάτω απο ένα συγκεκριμένο πρίσμα. Τότε ο άνθρωπος γίνεται δούλος αυτού του συγκεκριμένου πρίσματος και της συγκεκριμένης κλειστής οντότητας που έχει γίνει ο εαυτός του. Στην δεύτερη περίπτωση διακηρύσσεις απλώς ότι έχεις «απόψεις» (πιθανά, ανάμεσα σε άλλες απόψεις – άλλωστε η άποψη είναι κάτι το ευλύγιστο) που έχουν ωστόσο μια ορισμένη κατεύθυνση. Είναι απλή σοφιστική επιμονή; Θα έλεγα όμως ότι οι λέξεις, αν δεν σέρνουν πλοίο, σίγουρα σέρνουν τους ανθρώπους…
πες τα ρε Παυλο! βαλε μας στη θεση μας…. 😆 😆 😆 (προτιμω να γελασω απο το να παρω στα σοβαρα την δηθεν αναλυση σου ή την αναρχομανια καταδιωξης που εχεις)
μονο αυτο θα πω για να μη δημιουργειται συγχυση σε οποιον διαβασει το κειμενο σου: ο αναρχισμος επιδιώκει την κατάρρευση/ισοπεδωση του καπιταλισμου και αυτο ειναι απολυτο
«μονο αυτο θα πω για να μη δημιουργειται συγχυση σε οποιον διαβασει το κειμενο σου: ο αναρχισμος επιδιώκει την κατάρρευση/ισοπεδωση του καπιταλισμου και αυτο ειναι απολυτο»
Προσπάθησα να εισαγάγω μια διάκριση: Το Σύστημα Κυριαρχίας του Καπιταλιστικού συστήματος (ΣΚΚ) απο τη μια και απο την άλλη οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Κανω ακόμη μια διάκριση: η κατάρρευση/ ισοπέδωση του συστήματος κυριαρχίας των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής δεν ταυτίζεται ούτε λογικά, ούτε πραγματολογικά ούτε αναγκαία με την ολοσχερή κατάργηση των Καπιταλιστικών Σχέσεων Παραγωγής (ΚΣΠ). Κατόπιν, συνδέω τη δυνατότητα να εργασθεί κάποιος μέσα σε ΚΣΠ με τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Άρα αντίκειται στα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα να του το απαγορέψεις. Επισημαίνω όμως ότι μετά την ισοπέδωση του ΣΚΚ, οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις θα λειτουργούν μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια που έχει θεσπίσει η ελεύθερη κοινωνία. Η τυχόν ύπαρξη ζωνών περισσότερο «άγριου» καπιταλισμού θα σχετίζεται με την φαντασία καθώς και άλλους στόχους της ελεύθερης κοινωνίας, αλλά αυτό δεν μπορώ να το αναπτύξω εδώ.
Μιλώντας τώρα για την αναρχία, κατά τη γνώμη μου, η ποιότητα της αναρχίας, πάνω απ’ όλα, συνδέεται με τους βαθμούς ελευθερίας που προσφέρει. Τους βαθμούς μιας τέτοιας ελευθερίας επιθυμεί δημιουργικά (ελπίζω) να αυξήσει αυτό το κείμενο. Επομένως δεν βλέπω γιατί πρέπει να το κατηγορήσεις. Περισσότερο υποπτεύομαι ότι το παρανόησες.
Επίτρεψε μου όμως να κάνω και μια τελική παρατήρηση: Η Αναρχία δεν είναι ένα συγκεκριμένο δόγμα, με Πάπες και ιερείς και ιέρειες. Ούτε είναι ένα μονοσήμαντο κίνημα, χωρίς πολλές και διαφορετικές εκδοχές και τάσεις. Αυτά …
«ο πραγματικός αναρχικός δεν επιδιώκει τη κατάργηση του καπιταλισμού, γιατί αυτό θα σήμαινε μια καθολική απαγόρευση συγκεκριμένων κοινωνικών σχέσεων.»
Οταν ενα κοινωνικο συστημα επιβαλλεται στους ανθρωπους, καθηκον καθε ανθρωπου που αποζητα την ελευθερια και την ελευθερια των συνανθρωπων του, ειναι να ισοπεδωσει αυτο το συστημα.
Μονο η ιδια κοινωνια,απο κατω, θα αποφασισει και για τις οποιες κοινωνικες σχεσεις θα υπαρξουν, σαν αυτονομη και αυτοδιευθυνουμενη.
Μας έχετε πρήξει πια με τις βαθυστόχατες και οργισμένες αναλύσεις σας για το «μικρό λεξικό».
Ήθελα να ήξερα:
1. Είστε μύωπες η πρεσβύωπες (αναλόγως την ηλικία σας) και δεν βλέπετε ότι είναι ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ;
2. Είστε τόσο σοβαροί επαναστάτες που έχετε χάσει κάθε αίσθηση χιούμορ; Αν είναι να μας διαγράψετε από το κίνημα ή τίποτα χειρότερο, όταν γίνετε λαϊκοί επίτροποι, να μας το πείτε.
3. Είστε τόσο κακοπροαίρετοι ώστε να κάνετε κριτική σ’ εμάς για άρθρο που δεν είναι δικό μας, ή απλώς δεν θέλετε να διαβάσετε κάποιο δικό μας άρθρο; ή μήπως πρέπει να αναδημοσιεύουμε μόνο ό,τι μας βρίσκει 100% σύμφωνους;
4. Την Αλέκα τί την έχετε;
5. «ο πραγματικός αναρχικός δεν επιδιώκει τη κατάργηση του καπιταλισμού, γιατί αυτό θα σήμαινε μια καθολική απαγόρευση συγκεκριμένων κοινωνικών σχέσεων. Αντίθετα επιδιώκει το ξεπέρασμα του καπιταλισμού σαν μοναδικής μορφής οργάνωσης των σύγχρονων κοινωνικών σχέσεων.» Βρες εσύ, ένα δικό μας άρθρο που να μην μιλάει για ξεπέρασμα του καπιταλισμού και μετά τα ξαναλέμε.
6. Που μοιράζετε ταυτότητα αναρχικών φρονημάτων με ISO, να έρθουμε να πάρουμε;
Νομίζω ότι το δικό σου σχόλιο είναι οργισμένο και όχι το κείμενο το οποίο σχολίασες. Ειλικρινά αναρωτιέμαι αν το διάβασες με κάποια προσοχή.
Το Μικρό Λεξικό είναι πραγματικά γεμάτο κέφι, χιούμορ, ευρηματικότητα και ουσία. Και μπράβο που το ανακαλύψατε και το ανεβάσατε.
Για τα περί Αλέκας, αναρχικών φρονημάτων με ISO κλπ., με συγχωρείς, αλλά νομίζω ότι είσαι εκτός τόπου και χρόνου…
Εκτός αν, τελικά, το σχόλιο σου κάνει ένα είδος δυσδιάκριτου χιούμορ ή ειρωνίας…
@ Ian Delta
Εάν διάβαζες τα σχόλια κάτω από την αναδημοσίευση του λεξικού θα έβλεπες πως προσωπικά το τόνισα πως το άρθρο δεν είναι δικό σας .
Απλά δεν καταλαβαίνω τον πληθυντικό , σε ποιους απευθύνεσαι λέγοντας «μας έχετε πρήξει με τις βαθυστόχαστες και οργισμένες αναλύσεις σας…» ?
1.»Οταν ενα κοινωνικο συστημα επιβαλλεται στους ανθρωπους, καθηκον καθε ανθρωπου που αποζητα την ελευθερια και την ελευθερια των συνανθρωπων του, ειναι να ισοπεδωσει αυτο το συστημα»
2.»Μονο η ιδια κοινωνια,απο κατω, θα αποφασισει και για τις οποιες κοινωνικες σχεσεις θα υπαρξουν, σαν αυτονομη και αυτοδιευθυνουμενη»
1.Συμφωνούμε στο ότι το σύστημα κυριαρχίας του καπιταλισμού πρέπει να ισοπεδωθεί. Θέτουμε όμως το ζήτημα αν πρέπει να εξαλειφθούν πλήρως από προσώπου γης οι καπιταλιστικές σχέσεις, αφού τους έχει αφαιρεθεί η δυνατότητα κυριαρχίας.
2. Εδώ δίνεις απάντηση για το πως θα αποφασίζονται οι «όποιες κοινωνικές σχέσεις» . Ωστόσο, προκύπτουν ερωτήματα με γενικότερη σημασία. Πως θα παίρνονται οι αποφάσεις; Με τον τρόπο του πλειοψηφικού συστήματος; Υπάρχει λοιπόν η εξής σκέψη: Επειδή η επιλογή των κοινωνικών σχέσεων μέσα στις οποίες θέλει να ζήσει ή απλώς να δραστηριοποιηθεί (π.χ. εργασιακά) κάποιος, μπορεί να θεωρηθεί θεμελιώδες δικαίωμα, όπως πρέπει να συμβαίνει με τα θεμελιώδη δικαιώματα, δεν μπορούν να υπάγονται σε πλειοψηφικό σύστημα αποφάσεων. Επομένως, εφόσον είναι απαίτηση έστω και μικρής μειοψηφίας, πρέπει να επιτραπεί η ύπαρξη καπιταλιστικών σχέσεων. Σ’ αυτή τη περίπτωση όμως, οι καπιταλιστικές σχέσεις, χωρίς το σύστημα κυριαρχίας τους, θα είναι κάτι το τελείως διαφορετικό. Εννοείται ότι σε καμμιά καπιταλιστική μονάδα δεν θα μπορεί να επιτρέπεται το μεγάλωμα της πέρα απο συγκεκριμένα όρια. Όρια πρέπει να υπάρχουν και ως προς τη δυνατότητα συγκέντρωσης πλούτου. Η δικαιολόγηση των ορίων είναι η εξής: Δεν μπορεί να επιτρέπεται οτιδήποτε δίνει τη δυνατότητα σε κάποιους να συγκεντρώσουν μέσα ισχύος που θα μπορούσα να χρησιμοποιηθούν σε βάρος των υπολοίπων.
Οταν θα προκυψει η νεα κοινωνια λοιπον (φυσικα οχι με καποιο μαγικο τροπο οπως καποιοι φανταζονται), δεν θα τεθει ζητημα για το ΑΝ πρεπει να εξαλειφθουν οι καπιταλιστικες σχεσεις.. ο καπιταλισμος θα θεωρηθει κατι επιβλαβες για αυτην την κοινωνια, αρα, και απλα, θα σταματησει να υπαρχει.
Τωρα για το πως θα παιρνονται οι αποφασεις..
Δεν ξερω αν θα ειναι πλειοψηφικα ή με την μεθοδο της συνδιαμορφωσης(μαλλον αυτο μου φαινεται ως το πιο «σωστο») ή με οποιαδηποτε αλλη μεθοδο. Και αυτο θα καθοριστει με τις αναγκες της κοινωνιας αυτης.
Παυλε, ξεχασα να σε ρωτησω στο προηγουμενο ποστ μου.. Εισαι οικονομολογος?
Επαγγελματικά και τυπικά, ναι …
να ορίσεις και τον καπιταλισμό και τότε θα καταλάβεις οτι δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία μέσα σε «καπιταλιστικές ζώνες» ασχετα αν η πλειοψηφία σου ψηφίσει την σκλαβιά της ακριβώς γιατι πχ μπορεί να είναι παραπλανημένη, να μην έχει παιδεία η φαντασία να σκεφτεί άλλες απο τις καπιταλιστικές σχέσεις…και τότε ίσως καταλάβεις ότι πιο σημαντικό απο την «δημοκρατία» και την άποψη των πολλών είναι η γνώση και η ελευθερία ατόμου και συνόλου….πριν κάποιους μήνες τελείως «δημοκρατικά» μια πλειοψηφία 30 σχολιαστών ήθελε να διαγράψει και να λογοκρίνει 3….σηκώνει πολύ νερό η λατρεία της γνωμης των πολλών αν δεν επανα-ορίσεις παιδεία , νεο σύστημα αξιών και βασικα ανθρώπινα δικαιώματα που δεν μπορούνε ποτέ να γινουν αντικείμενο ψηφοφορίας
Πότε θα έχουμε την τέλεια παιδεία, το τέλειο σύστημα αξιών, ώστε να θεωρούμε οτι οι πολλοί κρίνουν σωστά; Και αν τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως τα έχει ορίσει μια κοινωνία δεν μπορούν ποτέ να γίνουν αντικείμενο ψηφοφορίας, τότε σε ένα άλλο παράδειγμα, αυτό του Μπρέιβικ, δεν μπορεί η Νορβηγική κοινωνία να επανεξετάσει την απαγόρευση της θανατικής ποινής ή των ισοβίων για την περίπτωση του αν το ζητήσει η πλειοψηφία; Δεν είναι εύκολες οι απαντήσεις, γι αυτό σωστά λέει ο Παύλος πως πρέπει να είμαστε κριτικοί και με τους εαυτούς μας ανά πάσα στιγμή. Αυτό είναι δείγμα ελεύθερου ανθρώπου και ασφαλής δικλείδα για να μειώνεις τις πιθανότητες λάθους και αδικίας.
…το δικαίωμα στην απεριόριστη κερδοφορία και στη κλοπή της αξίας της εργασίας μέσα από την «μισθωτή εργασία» δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα είναι ανθρώπινη απληστεία και εφεύρεση ικανοποίησής της
Λυπάμαι παιδάκια αλλά Αναρχία είναι ο αγώνας από το μηδέν , με το μηδέν για το μηδέν.
το Α κεφαλαίο όμως. Μπράβο , μπράβο….
Μαρκο λυσε μου μια απορια..
Εσυ δεν εισαι αυτος που ειχε γραψει στο aristerovima.gr το » Να δουμε ποτε θα τελειωνουμε με τους αναρχικους» , το οποιο σβηστηκε??
Πολύ ενδιαφέρουσα η παραπάνω συζήτηση. Ωστόσο, μια και κάθε αναρχικός ορίζει διαφορετικά το τι σημαίνει Αναρχία (κεφαλαίο Α, έτσι;) γι’ αυτόν, και μια και τον καπιταλισμό δεν πρόκειται να τον ισοπεδώσουμε αύριο, δεν κοιτάζουμε καλύτερα πώς θα ισοπεδώσουμε σήμερα αύριο μεθαύριο και για όσο χρειαστεί το νομοσχέδιο για τα πανεπιστήμια;
Επίσης, αν δεν κατασκευάζεις ορισμούς -και δεν τους τροποποιείς φυσικά (ρευστότητα ορισμών)- άγεσαι και φέρεσαι γιατί είναι σαν να μην έχεις set point.
σαν την ελευθερια προς στιγμη δεν καθοριζεται γιατι ανακαλειται ομως την διαισθανεσαι οταν την πλησιαζεις
παυλο μ αρεσε πολυ το κειμενο σου
οπως λεει και ενας αγαπημενος δασκαλος «Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέσει στη γη και αποθάνει, αυτός μόνος μένει, εάν όμως αποθάνει πολύ καρπό φέρει»
καλως βρεθηκαμε
Σιγουρα πρέπει πρώτα απ’ολα να είμαστε κριτικοί με τους εαυτούς μας αλλά η γνώμη των πολλών σε μια καπιταλιστική κοινωνία αγοράς και θεάματος ειναι οπωσδήποτε αλλοτριωμένη, θα σας φέρω οικείο και πολυ κοντινό μας παράδειγμα, Πάνω απο 70% των Ελλήνων είναι εναντίον των μεταναστών με όποιο τρόπο θέσει κανείς το ερώτημα και όποια εταιρεία κάνει την δημοσκόπηση. Αυτή η «δημοκρατική» γνώμη είναι αλλοτριωμένη η οχι? είναι αποτέλεσμα παιδείας και συγκεκριμένης πληροφόρησης? είναι κακο-αναλυμένο το θέμα? σκέφτηκαν ποτέ πριν εναντιωθούν στους ξένους ότι άν αγωνιζόταν μαζί τους για ιση αμοιβή και δικαιώματα ενας εργοδότης θα προτιμούσε τον καλύτερο και οχι τον φτηνότερο?….σηκώνει πολύ νερό η γνώμη των πολλών…να μιλήσουμε για την εκπαίδευση, αντι-ενημέρωση ,συζήτηση με τους πολλούς πριν πάρουμε την γνώμη τους….πρέπει να ξανακάτσουμε ολοι στα θρανία της ζωής, των συλλογικών αγώνων και του διαλόγου μεταξύ μας πριν απλα «σεβαστούμε τη γνωμη των πολλών»….τέλος μιά παραδοσιακή και βασική εναντίωση των αναρχικών ήταν η εναντίωση στην «μισθωτή εργασία» που είναι ένας βασικός πυλώνας του καπιταλισμού καταννοώ την προσπάθεια να επανα-οριστεί η αναρχία για να ταιριάξει με την σημερινή σύμβαση πολλών ανθρώπων που δεν βλέπουν εφικτότητα παρα μόνο στον καπιταλισμό και να την κάνει κάποιος πιο «φιλικη στον χρήστη» αλλά με την ίδια λογική επανα-ορίζεις κάτι εξουσιαστικά για να το δεχτούμε η το βάζεις για συζήτηση?…αν το βάζεις για συζήτηση (που θα ηταν και το πιο ελευθεριακό) τότε η γνώμη μου είναι καθαρή…δεν μπορεί να υπάρξει μέσα στον καπιταλισμό…σέβομαι τις άλλες γνωμες και καταθέσα επιχειρηματολογία για την δική μου..
ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ: Εκείνος που δεν παραδέχεται καμία εξουσία και αρχή, αλλά ενδεχομένως όχι παντού και όχι πάντα. Επίσης, εκείνος που έχει μεν ιδέες που σχετίζονται με το προηγούμενο, αλλά δεν δέχεται ότι οι ιδέες του αυτές, σίγουρα, είναι οι καταλληλότερες για να ρυθμίσουν τα πράγματα του κόσμου, γιατί γενικά δεν υπάρχουν σίγουρες τέτοιες. Επίσης, εκείνος που, ταυτόχρονα με τα προηγούμενα, αρνείται ότι είναι Αναρχικός, γιατί μια τέτοια παραδοχή θα σήμαινε ότι δέχεται κάποιον όρο για τον εαυτό του να τον ορίζει (και ξέρουμε τη δύναμη και την εξουσία που έχουν οι λέξεις) και επομένως να τον εξουσιάζει.
Αντίθετα, τώρα, από το λεξικό, μας άρεσε πολύ αυτό:
“Ελευθερία: όταν επιχειρείται να οριστεί τότε αυτόματα καταργείται”
σύντροφοι συγχωρέστε με …δεν είμαι ιδιαίτερα διαβασμένη…
να σας πω εγώ πώς μου φαίνεται το αρθρο….ότι ο αναρχικός είναι οτι να’ναι. Τι ακριβώς πάει να πει ότι ἁναρχικός είναι εκείνος που δεν παραδέχεται καμία εξουσία και αρχή, αλλά ενδεχομένως όχι παντού και όχι πάντα»;;
Ποιός είναι τελικά αναρχικός;
H ξύλινη γλώσσα της Αλέκας μου φαίνεται πιο κατανοητή…διαφωτίστε με παρακαλώ!
Ποιος είχε πει ότι όσοι αναρχικοί υπάρχουν άλλοι τόσοι ορισμοί της αναρχίας υπάρχουν; Εγώ δεν έχω πρόβλημα με το «ό,τι να ‘ναι», αρκεί να μην αποδέχεται κάποιος/α την επιβολή της οποιασδήποτε αρχής και εξουσίας. Το να έχεις πρόβλημα όμως με την οποιαδήποτε αρχή και εξουσία γενικά -και όχι με την προσπάθεια επιβολής της- είναι σαν να εθελοτυφλείς. Δεν τα ξέρουμε όλοι όλα. Ακούς λοιπόν και αποφασίζεις μόνος/η σου. Ή συνδιαμορφώνεις απόψεις.
πιστευω οτι ετσι οπως ειναι δομημενες οι κοινωνιες ο αναρχισμος μπορει να παρει βασικα θεωρητικη μορφη και πρακτικα να δοκιμαζεται σε μικρες ομαδες/κοινοτητες. οι προϋποθεσεις της αναρχιας «επιβαλλουν» ενα υψηλο επιπεδο υλικης ευημεριας (οχι στα προτυπα της ιδιωτικης ιδιοκτησιας, αλλα σε ενα, υψηλου τεχνολογικου επιπεδου, δημοσιο πλουτο που επιτρεπει πιο αμεσες διαπροσωπικες σχεσεις) και μιας βαθειας παιδειας των ανθρωπων που την ασπαζονται.
υπαρχει και ενα «μεταφυσικο» ζητημα που εχει να κανει με την επιθυμια πολλων ανθρωπων να μην βαραινουν τη ζωη τους με το βασανο της σκεψης. ετσι προτιμουν να ανταλλαξουν τις σκεψεις τους με υλικα αγαθα και να ζησουν οσο πιο επιφανειακη ζωη γινεται.
επισης αρκετοι ψαχνουν να βρουν απαντησεις στις σκεψεις αλλων ανθρωπων και δημιουργουν σχεσεις εξαρτησης και κατ’ επεκταση εξουσιας με τη μορφη πομπου-δεκτη. παντα εχω στο μυαλο μου τη ζωη του μπραϊαν. οταν αρχιζουν να ακολουθουν τον μπραϊαν οπου παει και να κανουν ο,τι κανει και σε καποια φαση ο μπραϊαν απελπισμενος τους λεει οτι πρεπει μονοι τους να σκεφτουν και να κανουν πραγματα. και οι «οπαδοι» αφου το σκεφτονται λιγο, λενε με μια φωνη: ενταξει αποφασισαμε μονοι μας, αποφασισαμε να σκεφτομαστε και να κανουμε ο,τι κανεις εσυ.
υ.γ. το «μεταφυσικο» το εβαλα σε εισαγωγικα γιατι δεν υπαρχει κατι μεταφυσικο. στην ουσια συνηθειες ριζωμενες τοσο βαθεια στο χρονο ειναι, που στους περισσοτερους φαινονται αιωνιες και ανεξαρτητες της ανθρωπινης διανοησης.
Ένα μεγάλο μέρος αυτών των επιθυμιών είναι μάλλον «έξωθεν επιβαλλόμενες», κάτι που φυσικά δεν συνειδητοποιείται. Εκεί νομίζω πως εντάσσεται και το «ακολουθώ σαν πρόβατο τους γνώστες» – βοηθάει φυσικά και η άθλια παιδεία μας (που παραμένει άθλια γιατί οι άνθρωποι-πιόνια είναι στρατηγική επιλογή πια). Η τεχνολογία βοηθάει πολύ και γι’ αυτό πάνε να τη φιμώσουν με όποιον τρόπο μπορούν.
Είναι αναγκαίο νομίζω να αναδειχθεί πλέον το αδιέξοδο των προσωπικών μόνο επιλογών και η ανάγκη για συλλογικές αντιδράσεις και αλληλεγγύη.
Δεν νομίζω πως ο ορισμός του «Μικρού Λεξικού» πως «Αναρχία δεν είναι ένα ακόμη σύστημα ιδεών, μια ιδεολογία, που αγωνίζεται να κυριαρχήσει πάνω στην ατομική, συλλογική και κοινωνική συνείδηση» θα βρει πολλούς που να συμφωνήσουν μαζί του. Αναρχικούς και μη αναρχικούς.
Οποιος έχει πολιτικές ιδέες, πρόσωπο ή ομάδα, θέλει να διαδοθούν και στους άλλους. Αλλιώς του φαίνεται, και είναι πράγματι, άχρηστο να τις έχει τις ιδέες που έχει.
Επίσης το να επιθυμεί ένα πρόσωπο ή μια ομάδα προσώπων να διαδοθούν οι ιδέες τους «για την εγκαθίδρυση προσωπικών, συλλογικών και κοινωνικών σχέσεων στην προοπτική της διαλεκτικής καθολικής τους γενίκευσης» των ιδεών αυτών, δεν είναι απαραίτητα κακό. Ισα ίσα. Αυτό ΟΦΕΙΛΟΥΝ να πράξουν. Αναρχικοί, ξε-αναρχικοί.
Κι αν ακόμα κάποιος το θεωρεί κακό, τουλάχιστον οφείλει να παραδεχτεί πως είναι κάτι που συμβαίνει από «την αρχή του κόσμου». Κάθε δημοσίευσή μας στο διαδίκτυο, ανάρτηση ή σχόλιο, κάθε συμμετοχή μας σε μια πολιτική συζήτηση, είναι προσπάθεια διάδοσης των πολιτικών μας ιδεών ή υπεράσπισής τους από μια απειλούμενη συρρίκνωση. Τι σημαίνει αυτό δηλαδή; Πως είμαστε εξουσιαστές; Οχι φυσικά.
Ο ορισμός του «Μικρού Λεξικού» είναι φυσικά αντιφατικός, όπως διαπιστώνει και ο Παύλος, και εγώ τουλάχιστον θεωρώ πως αποπνέει έναν λογιωτατισμό. Αχρείαστο κιόλας. Ισως μόνο χρειαζούμενο σαν πνευματική άσκηση, αλλά τίποτε σπουδαιότερο. Νά ‘χαμε να λέγαμε κάτι.
Η προσπάθεια να διαδώσουμε τις πολιτικές μας ιδέες, και σαφώς σαφέστατα ΚΑΙ αναρχικοί δικαιούνται και ΟΦΕΙΛΟΥΝ να το κάνουν αυτό, δεν σημαίνει φυσικά πως κάνουμε κάτι κακό, εξουσιαστικό ή αθέμιτο. ΠΡΕΠΕΙ να το κάνουμε. Ετσι ακονίζεται το μυαλό και το πολιτικό αισθητήριο. Μέσα από αυτή την διαπάλη των ιδεών θα προκρίνει κάποια στιγμή η κοινωνία μας τις καλύτερες από τις ιδέες που έχουν τεθεί σε κυκλοφορία. Μέσα από την ιδεολογική σύγκρουση, την διαπάλη της πολιτικής συζήτησης και το κοσκίνισμα έρχεται η εμπειρία και η πολιτική παιδεία.
Αθέμιτα μπορεί να είναι τα μέσα με τα οποία επιχειρούμε να διαδώσουμε τις ιδέες μας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση και ένα άλλο πεδίο.
Το να θέλουμε να διαδοθούν οι πολιτικές μας ιδέες είναι φυσική και υγιής τάση. Και απαραίτητη.
Θραξ Αναρμόδιος
Όπως λες όλοι θέλουν να διαδώσουν τις ιδέες τους, και οι φασίστες…. Τι σε διαφοροποιεί λοιπόν, οι ιδέες, ή το τι κάνεις; Μα το πώς το κάνεις εσύ και πώς οι εξουσιαστές, φασίστες κ.λπ. Αν λοιπόν χρησιμοποιείς βία κάθε είδους – σωματική, ψυχολογική – δεν διαφέρεις σε τίποτα από αυτούς, ακόμα κι αν λες κάτι άλλο, γιατί σημασία έχει τι κάνεις, όχι τι λες. Με την πράξη πείθεις, όχι με τις θεωρίες. Τι αν – αρχικός, αντι – εξουσιαστής είσαι όταν δέρνεις ή χλευάζεις ή αποκλείεις ή λογοκρίνεις όσους έχουν διαφορετική από εσένα άποψη; Λεπτό σημείο!
Υπάρχει όμως και η περίπτωση της αντι-βίας κ.κ. Με πολύ ξεκάθαρα όρια, βεβαίως. Ως αντίδραση της στιγμής σε κάτι που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή.
αναρχία σημαίνει «χωρίς εξουσία» και το κοινό χαρακτηριστικό όλων των αναρχικών κινημάτων είναι το αίτημά τους για κατάργηση του κράτους, το οποίο βλέπουν ως βασικό καταπιεστικό παράγοντα περιορισμού της ελευθερίας του ατόμου ή / και της κοινωνίας.αυτό τα λέει όλα…
«Θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι η άποψη του συντάκτη του ορισμού της Αναρχίας, που την ταυτίζει (την Αναρχία) με την προσπάθεια καθολικής γενίκευσης, δεν είναι μια αστοχία ούτε μια μειοψηφική άποψη. Στην πραγματικότητα εκφράζει συνειδητά την πλειοψηφία εντός των υπαρκτών αναρχικών κινημάτων»
Γεια σας. Εγώ θα ήθελα να επισημάνω ότι το κείμενο αναβλύζει μεταμοντερνισμό κι από τ’ αυτιά…. Δεν έχει καμία σημασία αν «η άποψη του συντάκτη» εκφράζει κάποια πλειοψηφία ή κάποια μειοψηφία, σημασία έχει ότι εκφράζει μία πολύ συγκεκριμένη θεωρητική οπτική γωνία, τη μεταμοντέρνα οπτική του Φουκώ και των συνοδοιπόρων του, γεγονός που κρύβεται επιμελώς στο άρθρο. Οι φοβίες για τα «καθολικά σχήματα» και τις «μεγάλες αφηγήσεις» ως σώνει και καλά εγγενώς εξουσιαστικά φαινόμενα δεν είναι η «αναρχία του μέλλοντος» όπως τις παρουσιάζετε, είναι ένα κατάλοιπο της δεκαετίας του ’70 στο όνομα του πολέμου στον μαρξισμό από ριζοσπαστική σκοπιά. Χωρίς καμία διάθεση να υπερασπιστώ τον μαρξισμό, πρόκειται για προβληματικό και αποπροσανατολιστικό κατάλοιπο για εμένα, τη στιγμή που ο κυρίαρχος αντίπαλος καπιταλισμός-κοινοβουλευτισμός έχει «καθολική υπόσταση» μέχρι το μεδούλι.
Επίσης, στο όνομα του σεβασμού όσων θέλουν να ζουν καπιταλιστικά (!!!!!!! τι άλλο θ’ ακούσουμε;) επαναφέρετε ουσιαστικά την αντίληψη των σοσιαλιστικών νησίδων οι οποίες κάποτε υποτίθεται ότι θα γιγαντωθούν και θα «ξεπεραστεί» έτσι ο καπιταλισμός, αντί να καταργηθεί από τη δυναμική της επαναστατημένης κοινωνίας. Παρόλο που ξανά και ξανά ο καπιταλισμός έχει δείξει ότι όταν αφήνεται ελεύθερος τείνει να κατασπαράξει τα πάντα, αφού η αέναη και ληστρική επέκταση είναι στο DNA του. Επομένως νομίζω πως δεν λέτε τίποτα καινούργιο, τίποτα αδοκίμαστο και τίποτα αξιόλογο.