Raoul Vaneigem–»Το κράτος δεν είναι τίποτε, ας γίνουμε τα πάντα». Και άλλα κείμενα.

http://wp.me/pPn6Y-fRX

Νέα Ενημέρωση: 04-03-2013  17:00 [προσθήκη 4 κειμένων (μετά το πρώτο)]

[…] Eίμαστε άραγε διατεθειμένοι να προσφέρουμε τις δυνάμεις μας για να ανακουφίσουμε τη χρεωκοπία ενός κράτους που όχι μόνο δεν υπηρετεί πια τους πολίτες αλλά ως βρυκόλακας τους ρουφά το αίμα για να ταΐσει τα πλοκάμια του παγκόσμιου τραπεζικού κήτους; […]

*ΒΜΡ: Παραθέτω το πρώτο κείμενο που ακολουθεί, μαζί με άλλα σχετικά θέματα, γιατί το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον. Αυτό δε σημαίνει ότι συμφωνώ σε όλα τα στοιχεία/θέματα στα οποία αναφέρεται. /Θα προστεθούν κάποια ακόμη κείμενα εδώ. Όσοι ενδιαφέρονται, ας τσεκάρουν για νέες ενημερώσεις.

17-07-2010

Δεν είναι τυχαίο που η Ελλάδα, όπου γεννήθηκε η ιδέα της δημοκρατίας, δίνει πρώτη το σύνθημα της μάχης ενάντια σε μια διεφθαρμένη δημοκρατία, όπου αυξάνονται παντού οι πιέσεις από τις πολυεθνικές και τις χρηματοπιστωτικές μαφίες. Σ’αυτή τη χώρα είδαμε να εκδηλώνεται μια αντίσταση που έρχεται σε έντονη αντίθεση με τον λήθαργο του ευρωπαϊκού προλεταριάτου, που κείται πλέον αναίσθητο υπό την επήρεια δεκαετιών καταναλωτισμού και ψευδοχειραφέτησης.

Επιτρέψτε μου να θυμίσω ορισμένες βασικές κοινοτοπίες.

.

.

Ο καταναλωτισμός έχει εκλαϊκεύσει και εξαπλώσει παντού τη δημοκρατία του σουπερμάρκετ, όπου ο πολίτης διαθέτει τη μεγαλύτερη ελευθερία επιλογής υπό τον όρο να καταβάλλει το αντίτιμο κατά την έξοδο από το κατάστημα. Οι παλιές ιδεολογίες έχουν χάσει το ουσιαστικό τους περιεχόμενο κι έχουν καταντήσει διαφημιστικά χαρτοφυλάκια που εξυπηρετούν τους εκλεγμένους πολιτικούς να πολλαπλασιάσουν την πελατεία και την εξουσία τους. Η πολιτική, είτε αριστερή θέλει να λέγεται είτε δεξιά, δεν είναι παρά ένα σύστημα πελατειακό, όπου οι εκλεγμένοι προάγουν τα προσωπικά τους συμφέροντα κι όχι αυτά των πολιτών που υποτίθεται πως εκπροσωπούν. Για μια ακόμα φορά, η Ελλάδα είναι στην ευχάριστη θέση να αποκαθιστά την αρχική σημασία της λέξης πολιτική, που είναι η τέχνη του να κυβερνάς την πόλη.

.

.

Η δεύτερη κοινοτοπία είναι ότι τα κράτη έχουν απολέσει το προνόμιο, που περηφανεύονταν ότι κατέχουν, να διαχειρίζονται τα δημόσια αγαθά. Το παραδοσιακό κράτος πάντοτε βέβαια ξάφριζε τους πολίτες για να γεμίζει το παγκάρι του, επιβάλλοντας φόρους και δασμούς, από την άλλη, όμως, διασφάλιζε και τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών, όπως η παιδεία, η υγεία, τα ταχυδρομεία, οι συγκοινωνίες, τα επιδόματα ανεργίας, οι συντάξεις…

Τα κράτη σήμερα είναι πλέον σκέτοι υπηρέτες των τραπεζών και των πολυεθνικών.

Ωστόσο, αυτές αντιμετωπίζουν τώρα την πανωλεθρία του «τρελού χρήματος» το οποίο, αφού επενδύεται στην κερδοσκοπία του χρηματιστηρίου και όχι σε παραγωγικές βιομηχανίες βασικών ειδών ή σε εταιρείες κοινής ωφελείας, γίνεται φούσκα που σκάει – αυτό είναι το χρηματιστηριακό κραχ.

Είμαστε έρμαια των διαχειριστών της χρεωκοπίας, που βιάζονται να στραγγίξουν και την τελευταία σταγόνα γρήγορου κέρδους με την υπερεκμετάλλευση των πολιτών, των πολιτών που καλούνται να γεμίσουν, με αντάλλαγμα μια ζωή ολοένα και πιο επισφαλή, τον απύθμενο λάκκο του ελλείμματος που έσκαψαν οι τραπεζικές αγυρτείες.

.

.

Το κράτος όχι μόνο δεν είναι πια σε θέση να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, αυτές που προκύπτουν από τους όρους του κοινωνικού συμβολαίου, αλλά επιπλέον ψαλιδίζει τους προϋπολογισμούς των δημοσίων υπηρεσιών, κάνει κομμάτια ό,τι μπορούσε να εγγυάται τουλάχιστον την επιβίωση – αφού δεν κατάφερνε να επιτρέπει στον καθένα να ζει μια πραγματική ζωή. Κι όλ’ αυτά στο όνομα μιας τεράστιας απάτης που λέγεται δημόσιο χρέος.

.

.

Η μοναδική αρμοδιότητα που έχει απομείνει στο κράτος είναι η αστυνομική καταστολή.

Η μοναδική δικλείδα ασφαλείας του κράτους είναι να σπέρνει το φόβο και την απελπισία. Τα χειρίζεται πολύ αποτελεσματικά, επενδύοντας τα μ’ ένα είδος αποκαλυψιακής αχλής.

Σκορπά τη φήμη ότι το αύριο θα είναι χειρότερο από το σήμερα.

Το συνετό είναι επομένως να καταναλώνεις, να ξοδεύεις ό,τι προλάβεις πριν την πτώχευση, να βγάζεις στο σφυρί ό,τι μπορεί να αποφέρει κέρδος, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θυσιάζεις την ύπαρξή σου και τον πλανήτη ολόκληρο μόνο και μόνο για να διαιωνίζεται η γενικευμένη αυτή απάτη.

.

.

Φιλοσοφία των επιχειρήσεων είναι ο μηδενισμός. Εκεί όπου το παν είναι το χρήμα, όλες οι αξίες, εκτός από την εμπορευματική, εξαφανίζονται εντελώς.

Είδαμε πώς ο καταναλωτισμός υπονόμευσε τις δήθεν αιώνιες αλήθειες του παρελθόντος:

την αυθεντία του πατέρα και την πατριαρχική εξουσία,

τις θρησκείες,

τις ιδεολογίες,

το κύρος του στρατού και της αστυνομίας,

το σεβασμό προς τ’ αφεντικά,

την ιερότητα της θυσίας,

την αρετή της σκληρής δουλειάς,

την περιφρόνηση προς τη γυναίκα, το παιδί, τη φύση…

Την ίδια στιγμή όμως ο καταναλωτισμός έχει αποκοιμίσει τη συνείδηση, τη συνείδηση που σήμερα μας υποχρεώνει να εγερθούμε με οδηγό τις ανθρώπινες αξίες, εκείνες που τόσες φορές βρέθηκαν στην καρδιά των ξεσηκωμών, των εξεγέρσεων, των επαναστάσεων.

.

.

Γνωρίζουμε ότι πάει να συγκροτηθεί μια νέα συμμαχία μ’ όλ’ αυτά που η φύση προσφέρει δωρεάν, μια συμμαχία που θα δώσει ένα τέλος στη στυγνή εκμετάλλευση της γης και του ανθρώπου. Σε μας αναλογεί να αρπάξουμε, με την έξαρση και το δυναμισμό του καπιταλισμού που εξορμά εις άγραν νέων κερδών, τις ελεύθερες και δωρεάν μορφές ενέργειας, που εκείνος ετοιμάζεται να μας πουλήσει πολύ ακριβά. Γιατί η εποχή μας, που δεν μαστίζεται από κρίση οικονομική, αλλά από κρίση της οικονομίας της εκμετάλλευσης, προσφέρει ταυτόχρονα και μια ευκαιρία στον άνθρωπο να γίνει ανθρώπινος.

Και γίνομαι ανθρώπινος σημαίνει αρνούμαι να είμαι σκλάβος της εργασίας ή της εξουσίας και την ίδια στιγμή επιβεβαιώνω το δικαίωμά μου να διαμορφώνω τη μοίρα μου και να δημιουργώ καταστάσεις που ευνοούν την ευτυχία όλων.

.

.

Πολλά ερωτήματα τίθενται με μιαν αίσθηση επείγοντος, αίσθηση που κινδυνεύει να ενταθεί υπερβολικά με την ορμή των γεγονότων.

Θα φροντίσω να μην δώσω απαντήσεις, αφού έξω από το πλαίσιό τους, έξω δηλαδή από τις πρακτικές συνθήκες και τις συλλογικότητες όπου τίθενται τα ερωτήματα, κινδυνεύουν να πέσουν στο κενό της αφαίρεσης – και η αφαίρεση, ως σκέψη αποκομμένη από τη ζωή, πάντοτε νεκρανασταίνει τα παλιά τέρατα της εξουσίας. Θα αρκεστώ λοιπόν να δώσω ορισμένες διευκρινήσεις.

.

.

1. Eίμαστε άραγε διατεθειμένοι να προσφέρουμε τις δυνάμεις μας για να ανακουφίσουμε τη χρεωκοπία ενός κράτους που όχι μόνο δεν υπηρετεί πια τους πολίτες αλλά ως βρυκόλακας τους ρουφά το αίμα για να ταΐσει τα πλοκάμια του παγκόσμιου τραπεζικού κήτους;

.

.

Η δύναμη της αδράνειας λειτουργεί εναντίον μας.

Οι οικογενειακές, κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές, θρησκευτικές, ιδεολογικές παραδόσεις εξακολουθούν να αναπαράγουν από γενιά σε γενιά την εθελοδουλία που κατήγγειλε ο Étienne de la Boétie.

Από την άλλη, μπορούμε και να επωφεληθούμε από το σοκ που θα προκαλέσει η κατάρρευση του συστήματος και η αποσύνθεση του κράτους, να αξιοποιήσουμε τον πειρασμό να κοιτάξουμε πέρα από τα σύνορα της εμπορευματικής μιζέριας.

Αναμενόμενο είναι να αντιστραφούν οι προοπτικές μας.

Πέρα από τις ενδεχόμενες λεηλασίες σουπερμάρκετ, που ενέχουν και τον κίνδυνο να επιταχύνουν την εξάπλωση της φτώχειας, πολλοί καταναλωτές που απειλούνται με αποκλεισμό από την κατανάλωση, δεν θ’ αργήσουν να συνειδητοποιήσουν ότι ζωή δεν σημαίνει απλά επιβίωση, ότι η συσσώρευση προϊόντων νοθευμένων και άχρηστων δεν αξίζει τίποτε μπρος στην ευχαρίστηση μιας ύπαρξης όπου η ανακάλυψη των μορφών ενέργειας και των αγαθών που γεννά η φύση εναρμονίζεται με τις εκκλήσεις των επιθυμιών μας. Ότι η ζωή είναι εδώ και τώρα, ότι βρίσκεται στα χέρια της μεγάλης πλειοψηφίας και το μόνο που ζητά είναι να οικοδομηθεί και να εξαπλωθεί.

.

.

Ας πάψουμε να αυτο-οικτιρόμαστε για τις αποτυχίες της χειραφέτησης που στιγματίζουν την ιστορία μας, όχι όμως για να εορτάσουμε τις όποιες επιτυχίες σημειώσαμε: Όλη τούτη η συζήτηση για νίκες και ήττες, αποτυχίες κι επιτυχίες αναδίδει τη δυσωδία του εμπορευματικού ανταγωνισμού, της τακτικής και της στρατηγικής, της αρπακτικότητας.

Το ζήτημα είναι να προωθήσουμε εγχειρήματα που να διαπνέονται από ευτυχία και τόλμη και που

να απαιτούν από μας να εφαρμόζουμε στην πράξη σχέδια αυτοδιαχείρισης

και συνελεύσεις αμεσοδημοκρατικές.

.

.

Οι ζαπατιστικές κοινότητες της Τσιάπας ίσως να είναι οι μοναδικές που εφαρμόζουν σήμερα την άμεση δημοκρατία.

Η κοινοκτημοσύνη της γης αποκλείει εκ των προτέρων τις συγκρούσεις για την ιδιοκτησία.

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να μετέχει στις γενικές συνελεύσεις, να παίρνει το λόγο και να λέει τη γνώμη του, ακόμη και τα παιδιά.

Ουσιαστικά δεν υπάρχουν αξιωματούχοι εκλεγμένοι με ψηφοφορία.

Στα άτομα της κοινότητας που εκδηλώνουν ενδιαφέρον για κάποιον συγκεκριμένο τομέα, όπως η παιδεία, η υγεία, η μηχανική, ο καφές, η οργάνωση γιορτών, οι μορφές βιοκαλλιέργειας, οι εξωτερικές σχέσεις κ.ο.κ., η συνέλευση αναθέτει την αντίστοιχη αρμοδιότητα.

Οι αρμόδιοι αυτοί εντάσσονται κατόπιν σε ένα «συμβούλιο καλής διακυβέρνησης» και για όσο διαρκεί η αποστολή τους, κάνουν τακτικά απολογισμό των δραστηριοτήτων τους στην κοινότητα.

Οι γυναίκες, επιφυλακτικές στην αρχή, εξαιτίας των πατριαρχικών συνηθειών των Μάγιας, κατέχουν σήμερα εξέχουσα θέση στα «συμβούλια καλής διακυβέρνησης».

Για να συνοψίσουμε τη βούληση των ζαπατίστας να δημιουργήσουν μια κοινωνία πιο ανθρώπινη, ιδού ένα σύνθημά τους, που μας θυμίζει πως πρέπει να είμαστε συνεχώς σε επιφυλακή:

Δεν είμαστε παράδειγμα, είμαστε πείραμα.

.

.

2. Το χρήμα δεν οδεύει μόνον προς την υποτίμησή του, οδεύει προς την εξαφάνισή του.

Κατά τη διάρκεια της ισπανικής επανάστασης, οι κοινότητες της Ανδαλουσίας, της Αραγονίας και της Καταλωνίας εφάρμοζαν ένα σύστημα διανομής που ακύρωνε την ανάγκη να καταφύγεις στο χρήμα.

Σήμερα έγκειται σ’ εμάς να εξετάσουμε πώς θα ξεριζώσουμε, μέσα από σχέσεις ανθρώπινες, βασισμένες περισσότερο στη χαριστικότητα παρά στην ανταλλαγή, την εκμεταλλευτική συνθήκη στην οποία οι συναλλαγές μεταξύ αντικειμένων επικαθορίζουν τις συναλλαγές μεταξύ ανθρώπων.

.

.

Υπήρξαμε σκλάβοι μιας οικονομικής επιχείρησης που εγκαινίασε τον εμπορευματικό πολιτισμό, επιδεινώνοντας τις ατομικές και κοινωνικές συμπεριφορές, διατηρώντας μια μόνιμη σύγχυση μεταξύ άνεσης και αποφυσικοποίησης, προόδου και οπισθοδρόμησης, ανθρώπινης επιθυμίας και βαρβαρότητας.

.

.

Σίγουρα, οι χρηματοπιστωτικοί μηχανισμοί, απτοί ή άυλοι, συγκεκριμένοι ή εικονικοί, εξακολουθούν να συγκροτούν ένα σύστημα συνεκτικό. Όσο παράλογη κι αν είναι αυτή η συνοχή, διατηρεί την ικανότητα να κυριαρχεί στους θεσμούς και τις συμπεριφορές μας.

Από την άλλη, μπορούμε να αναλογιστούμε τι μπορεί να συμβεί όταν η χρηματοπιστωτική κρίση αφαιρέσει από το χρήμα την αξία και τη χρησιμότητά του;

.

.

Ας μην έχουμε καμιά αμφιβολία ότι όσοι αρνούνται να παραχωρήσουν στο χρήμα το δικαίωμα να δεσπόζει τυραννικά στην καθημερινότητά τους, θα χαιρετίσουν την εξαφάνιση του χρήματος ως απελευθέρωση.

Ωστόσο, ο φετιχισμός του χρήματος είναι τόσο βαθιά αγκυροβολημένος στα ήθη μας,

που πολλοί απ’ όσους βρίσκονται υπό τον χιλιετή του ζυγό,

θα βυθιστούν σε μια κατάσταση ψυχικής αναστάτωσης και κοινωνικής διαστροφής,

μια κατάσταση όπου κυριαρχεί ο νόμος της ζούγκλας,

ξεσπά ο πόλεμος όλων εναντίον όλων και σηκώνει κεφάλι η τυφλή βία που ψάχνει για εξιλαστήρια θύματα.

.

.

Ας μην αγνοήσουμε τα πλοκάμια του κήτους που κουλουριάστηκαν στα τελευταία τους αναχώματα.

Η κατάρρευση του χρήματος δεν συνεπάγεται απαραίτητα και τέλος του φθονερού ανταγωνισμού, της εξουσίας, της ιδιοποίησης πραγμάτων και ζωντανών οργανισμών.

Η όξυνση του χάους, που είναι τόσο επικερδής για τις κρατικές οργανώσεις και τις μαφίες, μεταδίδει έναν ιό αυτοκαταστροφής. Με τον ιό αυτόν, εθνικιστικές εξεγέρσεις, γενοκτονίες, θρησκευτικές συγκρούσεις, ανακάμψεις της φασιστικής πανούκλας, μπολσεβίκικες ή τρομοκρατικές, θα δηλητηριάσουν τα μυαλά μας, αν η ευαίσθητη και συνετή διάνοια του ζωντανού στοιχείου δεν επαναφέρει στο επίκεντρο των αναζητήσεών μας την ευτυχία και τη χαρά της ζωής.

.

.

Πόσο γοητευτική ήταν ανέκαθεν η ολική απόρριψη, εκείνη που, μετά τις πρώτες επιφυλάξεις που συναντά, διανοίγει ένα μυστικό πέρασμα και περιμένει να κερδίσει όλα τα στρώματα του πληθυσμού για να εγγυηθεί κατόπιν την ατιμωρησία και τη νομιμοποίηση της βαρβαρότητας που έχει πια γενικευθεί.

Η άνοδος του ναζισμού στη Γερμανία έδειξε πώς ο αφηρημένος ανθρωπισμός μπορεί να μεταλλαχθεί στην χειρότερη αγριότητα.

.

.

Από την άλλη, η απανθρωπιά του παρελθόντος δεν πρέπει να επισκιάσει τη μνήμη του πιο ριζοσπαστικού στοιχείου που ενείχαν τα μεγάλα κινήματα κοινωνικής χειραφέτησης:

της επιθυμίας να απελευθερώσουν τον αλλοτριωμένο άνθρωπο και να γεννήσουν εντός του την αληθινή ανθρωπότητα που σε κάθε γενιά, αναπόφευκτα και αναπόδραστα, θα επανεμφανίζεται.

.

.

Η κοινωνία που έρχεται δεν έχει άλλη επιλογή.

Πρέπει να ξαναπιάσει και να αναπτύξει τα εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης,

από την Κομμούνα του Παρισιού μέχρι τις ελευθεριακές κοινότητες της επαναστατικής Ισπανίας,

τα οποία θεμελίωσαν στην αυτονομία του ατόμου την αναζήτηση μιας αρμονίας,

όπου η ευτυχία όλων θα είναι αλληλένδετη και αλληλέγγυα με την ευτυχία του καθένα και της καθεμιάς.

.

.

3. Η χρεωκοπία του κράτους θα αναγκάσει τις τοπικές κοινότητες να ιδρύσουν διοικητικούς μηχανισμούς κοινής ωφελείας προσαρμοσμένους στα ζωτικά συμφέροντα των ατόμων. Μην έχουμε όμως την αυταπάτη ότι η απελευθέρωση εδαφών της εμπορευματικής αυτοκρατορίας και η δημιουργία ελεύθερων ζωνών, όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα θα καταργούν τα δικαιώματα του εμπορίου και του κέρδους, θα επιτευχθούν δίχως κλυδωνισμούς και συγκρούσεις. Πώς λοιπόν θα υπερασπιστούμε τους θύλακες της χαριστικότητας που θέλουμε να σπείρουμε σ’ έναν κόσμο οριοθετημένο και ελεγχόμενο από ένα παγκόσμιο σύστημα λαίμαργο και αρπακτικό;

.

.

Στο πλαίσιο της πραγμάτευσης αυτής, μου φαίνεται εξαιρετικά σημαντικό το παραπάνω ερώτημα.

Μου το έθεσε ένας φίλος Πέρσης.

Αντιμέτωπος με την κατασταλτική βία της ισλαμιστικής δικτατορίας στο Ιράν, απηχεί τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνική αντιπολίτευση, όταν συνειδητοποιεί την αριθμητική της δύναμη, αλλά ταυτόχρονα και την τραγική της αδυναμία μπρος στις ωμές επεμβάσεις του στρατού, της αστυνομίας και των «φρουρών της επανάστασης», δηλαδή παραστρατιωτικών ομάδων αποτελούμενων από κακοποιούς με θρησκευτική εξουσία η οποία νομιμοποιεί τις βιαιοπραγίες τους. Οι σκέψεις που ακολουθούν γράφτηκαν κατόπιν δικού του αιτήματος.

.

.

Ούτε στρατιώτης ούτε μάρτυρας

«Όποιος μπορεί τα περισσότερα, μπορεί και τα λιγότερα»:

Να ένα ρητό κατάλληλο για όποια περίσταση μας καλεί να καταφύγουμε στη βία ή τη μη-βία, παντού όπου η καταστολή, κρατική, κομματική, ταξική, μαφιόζικη, θρησκευτική, ιδεολογική, εμποδίζει την ελευθερία και την έκφραση των ατόμων.

Αν καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα εκεί που υπάρχει η αγριότερη, η πιο αμείλικτη καταστολή, θα μπορέσουμε κατ’ αναλογίαν να εξαγάγουμε κάποια συμπεράσματα σχετικά με τις χώρες όπου ο δημοκρατικός φορμαλισμός περιορίζει κάπως τις ακρότητες της όλης βαρβαρότητας. Είναι σαφές ότι υπάρχουν έντονες διαφορές στις συνθήκες της καταπίεσης ανάμεσα π.χ. στο Ιράν, τη Σαουδική Αραβία, την Αλγερία, τη Γαλλία, την Ιταλία, τη Ρωσία, την Κίνα, τις ΗΠΑ, την Κολομβία…

.

.

Μου φαίνεται πως μπορούμε άνετα να προσεγγίσουμε το ερώτημα παραμένοντας στο παράδειγμα του Ιράν, της Βόρειας Κορέας ή της Βιρμανίας και να προσαρμόσουμε τις προτάσεις μας για αντίσταση και σε άλλες χώρες, λιγότερο συνηθισμένες στη χρήση της βαναυσότητας.

.

.

Μέχρι σήμερα είχαμε δύο εναλλακτικές:

Είτε η αποφασιστικότητά μας να βάλουμε τέλος στην κατασταλτική βία εισέβαλλε στο πεδίο του εχθρού για να αντιπαραθέσει στον εχθρό βία ίδια με τη δική του, αλλά με αντίθετη κατεύθυνση, από εμάς προς αυτόν·

είτε η αντίθεση στην τυραννία κατέφευγε στην παθητική αντίσταση, στο ύφος του ειρηνισμού που είχε εφαρμόσει με αδιαμφισβήτητη επιτυχία ο Γκάντι.

.

.

Μπορεί βέβαια ο ειρηνισμός του Γκάντι να θριάμβευσε επί της αγγλικής κατοχής, αυτό όμως συνέβη επειδή είχε απέναντί του έναν αντίπαλο ο οποίος, όσο άσπλαχνος κι αν ήταν, σάστισε και οι αντιδράσεις του παρέλυσαν. Κι αυτό γιατί ο εχθρός εκείνος, η αγγλική κατοχή, διαπνεόταν από έναν φιλανθρωπικό φορμαλισμό, από τα υπολείμματα δηλαδή ενός ήθους, μιας πολεμικής δεοντολογίας, που τον έκαναν να διστάζει να σφάξει έναν πληθυσμό εχθρικό μεν, αλλά άοπλο.

.

.

Παρά την υποκρισία του, κάπου τον φαγούριζε ένα είδος στρατιωτικού fair play και τον εμπόδιζε να ξεδιπλώσει μια και καλή την τακτική της κατάπνιξης του εξεγερσιακού κινήματος από τη γένεσή του. Γνωρίζουμε ότι η διπλωματική ευφυΐα του λόρδου Μαουντμπάτεν επηρέασε και τη νίκη κάποιων λαϊκών διεκδικήσεων. Από την άλλη, όταν ο ειρηνισμός του Γκάντι πήγε να αντιπαρατεθεί με μια εξουσία πολύ λιγότερο επιρρεπή σε ηθικούς προβληματισμούς, όπως ήταν το απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής, αποδείχτηκε άχρηστος. Παρομοίως, η χούντα της Βιρμανίας δεν δίστασε να ανοίξει πυρ εναντίον του πλήθους των αντιφρονούντων που διαδήλωνε ειρηνικά. Σε μια παρόμοια λογική υπάγεται και η καταστολή στο Ιράν.

.

.

Τι απάντηση προτείνει το αντάρτικο; Κάθε φορά που κουβαλά μαζί του την απάντηση, είναι για κακό. Ο θρίαμβος των όπλων οδηγεί πάντοτε σε πικρή ήττα των ανθρώπων.

.

.

Το βασικό λάθος της ένοπλης πάλης είναι ότι δίνει προτεραιότητα σε έναν στόχο στρατιωτικό έναντι της δημιουργίας μιας ζωής καλύτερης για όλους. Αν πρέπει να διεισδύσεις στο πεδίο του εχθρού για να επιτύχεις τον στόχο σου, τότε έχεις ήδη προδώσει τη βούληση για ζωή υπέρ της βούλησης για δύναμη. Οι Κομμουνάροι είχαν τα κανόνια, όταν όμως αδιαφόρησαν για τα χρήματα στην τράπεζα της Γαλλίας και για το πώς θα μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν, βρέθηκαν σε μειονεκτική θέση μπρος στα στρατεύματα των Βερσαλλιών. Γνωρίζουμε με ποιον τρόπο, στο όνομα της επανάστασης, ο στρατιωτικοποιημένος μπολσεβικισμός εξόντωσε τα πρώτα σοβιέτ, τους ναύτες της Κρονστάνδης, τους μαχνοβίτες και αργότερα τις ελευθεριακές κοινότητες στην Ισπανία. Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο δήθεν κομμουνιστικό κόμμα, το ίδιο σταλινικό πνεύμα, αποστράγγιξε τον Μάη του ’68 από την ουσία του: Χωρίς εκεί να τέθηκε ζήτημα αντάρτικου, βλέπουμε ότι η ίδια έμμονη ιδέα της εξουσίας διαστρέβλωσε την ορμή της εξέγερσης.

.

.

Χρειάζεται μήπως να θυμίσουμε πως όπου θριάμβευσε το αντάρτικο, στην Κίνα του Μάο, στο Βιετνάμ, την Καμπότζη ή την Κούβα, η ένοπλη ιδεολογία έγινε ιδεολογικός στρατός που κατάργησε την ελευθερία για την οποία ισχυριζόταν ότι πολεμούσε; Το αποκρουστικό σύνθημα «η εξουσία βρίσκεται στην κάνη του όπλου» στην αρχή φέρνει στο μυαλό όσους αντιμάχονται κάθε μορφή αυταρχικής εξουσίας. Μετρά ωστόσο λιγότερα θύματα μεταξύ των αντεπαναστατών απ’ όσα μεταξύ των επαναστατών, των εχθρών της τυραννίας.

.

.

Από την άλλη βέβαια δεν θέλουμε άλλα Φρανκενχάουζεν. Εκεί, το 1535, οι εξεγερμένοι Γερμανοί αγρότες αρνήθηκαν να αντισταθούν και αφέθηκαν να σφαχτούν από τον στρατό των πριγκίπων, επειδή, υπολογίζοντας στη βοήθεια του Θεού, ξέχασαν ότι, όπως έλεγε κι ο Μπυσύ-Ραμπουτέν, «ο Θεός είναι πάντοτε στο πλευρό των μεγάλων στρατευμάτων».

.

.

Θέλετε πιο πρόσφατο παράδειγμα; Στις 22 Δεκεμβρίου 1997, 45 άνθρωποι, κυρίως γυναίκες και παιδιά, δολοφονήθηκαν από παραστρατιωτικούς, στο Actéal, ένα μεξικανικό χωριό, μέσα σε μια εκκλησία την ώρα που προσεύχονταν. Επρόκειτο για ανθρώπους του κινήματος των Abejas, μιας ομάδας χριστιανών ειρηνιστών οι οποίοι, παρότι βρίσκονται κοντά στους ζαπατίστας, ενστερνίζονται την απόλυτη μη-βία. Αιτία της φρικωδίας αυτής ήταν η εγκατάσταση των Αμπέχας σε εδάφη που εποφθαλμιούσαν άλλοι ινδιάνοι, μέλη του διεφθαρμένου Θεσμικού Επαναστατικού Κόμματος (PRI).

.

.

Πέρα από την αποστροφή που προκαλεί τούτη η βαναυσότητα, μπορεί κανείς να εξοργιστεί με τους βασανιστές χωρίς να θεωρήσει συνυπεύθυνη και τη χριστιανική τάση του μαρτυρίου και της αυταπάρνησης, που επιδρά στον δειλό ως διεγερτικό και προικίζει τον ακόμη πιο δειλό με την αμείλικτη σκληρότητα του Ματαμόρ; [Στμ:θρασύδειλο στρατιώτη-ήρωα της commedia dell’ arte]. Ο πιο δειλός απ’ όλους γνωρίζει ότι δεν ρισκάρει τίποτε όσο τα θύματά του αρνούνται να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και σφίγγει τη θηλιά στο λαιμό τους.

.

.

Οφείλουμε να είμαστε πιο προσεκτικοί με τα στοιχεία εκείνα στη συμπεριφορά μας που προκαλούν τον εχθρό να μας επιτεθεί, γιατί, χωρίς πάντοτε να το συνειδητοποιούμε, είναι σαν να του ανοίγουμε την πόρτα.

.

.

Πώς επιτυγχάνουν το στόχο τους οι αντίπαλοί μας;

Συχνά ενσταλάζουν στο μυαλό μας μια παράλογη πίστη στην παντοδυναμία τους.

Ενεργοποιούν το αντανακλαστικό του φόβου ότι ο παλιός κόσμος είναι αήττητος,

την ώρα που ο κόσμος αυτός καταρρέει ολοσχερώς.

Η καταστροφική επήρεια του δόγματος αυτού δεν εκδηλώνεται μόνο με την παραίτηση και τη μοιρολατρία των μαζών.

Το ίδιο δόγμα εμψυχώνει και την απέλπιδα τόλμη που σε οδηγεί να ορμήξεις στην επίθεση με την αίσθηση ότι θα πεθάνεις σε μια μάχη ανώφελη μεν, αλλά τουλάχιστον ένδοξη.

.

.

Κι όμως, είναι άραγε τόσο εκλεπτυσμένο το κατασταλτικό τους οπλοστάσιο, ώστε να είναι ικανό για παρεμβάσεις αστραπιαίες; Η πανταχού παρούσα τεχνολογία επιτήρησης δεν εμπόδισε την καταστροφή των πύργων της Νέας Υόρκης και μάλιστα με μέσα στοιχειώδη και ερασιτεχνικά. Έτσι είχε γελοιοποιηθεί και η αήττητη γραμμή Μαζινό από το γερμανικό στράτευμα, που απλά αγνοούσε την ύπαρξή της!

.

.

Αν τα μέσα της επιτήρησης των αντιπάλων παρουσιάζουν τέτοια κενά στον αγώνα τους ενάντια στις καταστροφικές δυνάμεις που τους απειλούν διαρκώς, με τι φόντα θα πολεμήσουν αποτελεσματικά μια δράση που δεν έχει στόχο να τα εξοντώσει, αλλά σχεδιάζει να δημιουργήσει μια κοινωνία ριζικά διαφορετική, μια κοινωνία που να αχρηστεύει και να χλευάζει τα σκιάχτρα των καλάσνικοφ ή των πυρηνικών.

.

.

Επιστρέφω στο ερώτημα:

Πώς θα γίνει να αρνηθούμε και να μείνουμε ανυπεράσπιστοι μπρος στα όπλα της καταστολής, αλλά και να αντιτάξουμε στην κυρίαρχη εξουσία των όπλων τα ίδια όπλα που αυτή στρέφει εναντίον μας;

Η συζήτηση είναι ανοιχτή. Δεν έχω καμία έτοιμη απάντηση. Θα ήθελα απλώς να κάνω ορισμένα διευκρινιστικά σχόλια.

Η καλύτερη δικλείδα ασφαλείας είναι να μην εισερχόμαστε στο στρατόπεδο του εχθρού, εκεί δηλαδή όπου μας περιμένει και εύχεται να μας συναντήσει. Γνωρίζει καλά ως και τις πιο απόκρυφες γωνιές της επικράτειάς του, που οριοθετείται από το εμπόρευμα και τις συνήθεις συμπεριφορές που έχει εγκαθιδρύσει ο ίδιος (αρπακτικότητα, ανταγωνισμός, αυταρχικότητα, φόβος, ευπιστία, φετιχισμός του χρήματος, λαιμαργία, πελατειακές σχέσεις). Από την άλλη, αγνοεί τα πάντα για τη ζωή και τους αναρίθμητους δημιουργικούς της πόρους.

.

.

Ένα προληπτικό μέτρο, για τη δική μας προστασία, είναι να εξαφανίσουμε από τις συνελεύσεις μας κάθε μορφή και κάθε παρόρμηση της εξουσίας και της αυταρχικής οργάνωσης.

Η ατομική αυτονομία είναι προϋπόθεση της αυτοδιαχείρισης.

Αυτήν προσπαθεί να εφαρμόσει και το κίνημα VOCAL στην Οαχάκα,

με τη συνέλευση βάσης που λαμβάνει απευθείας τις αποφάσεις για τα ζητήματά της και

απορρίπτει κάθε παρέμβαση κομμάτων, συνδικάτων, πολιτικών σχημάτων, ή πελατειακών δημαγωγών.

.

.

Η συνοχή οφείλει να στηρίζεται σε ένα σχέδιο ατομικής και κοινωνικής ζωής.

Το μέλλον ανήκει στις τοπικές κοινότητες που είναι ικανές να σκέφτονται παγκόσμια.

Θέλω να πω: στις κοινότητες που με την εξάπλωση της ριζοσπαστικότητάς τους επιδιώκουν να χτίσουν τα θεμέλια μιας Διεθνούς του ανθρώπινου είδους. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αποφύγουμε την παγίδα του τοπικιστικού κοινοτισμού, που είναι προϊόν του κρατικού ιακωβινισμού.

.

.

Αξίζει να διερευνηθεί η ιδέα των επιτροπών γειτονιάς που εφαρμόστηκε στην Οαχάκα.

Το Μεξικό μακράν απέχει από το να είναι Ιράν,

ωστόσο δεν προσφέρει και τις συνθήκες που έχουμε στην Ευρώπη.

Στην Οαχάκα οι παραστρατιωτικοί δολοφονούν με την ευλογία ενός αυταρχικού κυβερνήτη.

Εκείνος έχει ανάγκη από συνομιλητές στους οποίους θα διακρίνει τα σπέρματα της διαφθοράς που ενυπάρχουν σε κάθε εξουσία, όποια κι αν είναι. Έχει ανάγκη από κόμματα, συνδικάτα, φράξιες. Τα εντοπίζει εύκολα. Μαζί τους νιώθει πως βρίσκεται σε οικείο έδαφος και μπορεί, ανάλογα με τις περιστάσεις, να τα εξοντώσει ή να συνεργαστεί μαζί τους.

.

.

Αντίθετα, οι επιτροπές γειτονιάς έχουν μοναδικό τους στόχο να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του τοπικού πληθυσμού, προσεγγίζοντας τα προβλήματα ανθρώπων, ζώων και πραγμάτων στη ρίζα τους, έτσι ώστε οι πρωτοβουλίες που λαμβάνονται για ορισμένους, να είναι ευπρόσδεκτες και από τη μεγάλη πλειοψηφία (το ξαναλέμε: η αρχή της τοπικότητας είναι αδιαχώριστη από την αρχή της παγκοσμιότητας).

Οι επιτροπές γειτονιάς δεν εκπροσωπούν μιαν ένοπλη απειλή, δεν είναι κίνδυνος αναγνωρίσιμος από την εξουσία. Αποτελούν ένα πεδίο όπου φροντίζει κανείς για τις προμήθειες τροφής, νερού, ενέργειας, ένα πεδίο δηλαδή που η εξουσία δύσκολα ταυτοποιεί και αντιλαμβάνεται.

.

.

Έχει αρχίσει να αναπτύσσεται μια μορφή αλληλεγγύης σε ζητήματα φαινομενικά ευτελή και ανώδυνα, που μεταμορφώνει τις νοοτροπίες και τις διανοίγει προς τη συνείδηση και την επινοητικότητα. Επίσης, η ισότητα του άντρα και της γυναίκας, το δικαίωμα στην ευτυχία, η βελτίωση της καθημερινής ζωής και του περιβάλλοντος απεκδύονται τον αφηρημένο τους χαρακτήρα και αλλάζουν τις συμπεριφορές και τις συνήθειές μας.

.

.

Δίνοντας προτεραιότητα στα ερωτήματα που θέτει η καθημερινή ζωή καθιστούμε σιγά-σιγά ανενεργά και απαρχαιωμένα τα παραδοσιακά προβλήματα που μονότονα σφυροκοπούν οι ιδεολογίες, οι θρησκείες της γερασμένης αυτής πολιτικής, που είναι η πολιτική του παλιού κόσμου. Έτσι επιστρέφουμε και στην αρχική σημασία της λέξης πολιτική, που είναι η τέχνη του να κυβερνάς την πόλη, να βελτιώνεις δηλαδή κοινωνικά και ψυχολογικά τον τόπο όπου ένας πληθυσμός φιλοδοξεί να ζήσει σύμφωνα με τις επιθυμίες του.

.

.

Δεν έχουμε παρά να κερδίσουμε αν επιτεθούμε στο σύστημα και όχι στους ανθρώπους που είναι μεν υπεύθυνοι γι’ αυτό, αλλά είναι ταυτόχρονα και σκλάβοι του. Αν προσδεθούμε στο άρμα της συναισθηματικής πανούκλας, της εκδίκησης, της παρακμής, τότε θα συμμετέχουμε στο χάος και την τυφλή βία που έχουν ανάγκη το κράτος και οι κατασταλτικοί του μηχανισμοί για να συνεχίσουν να υπάρχουν. Δεν υποτιμώ την ανακούφιση που φέρνει σ’ ένα οργισμένο πλήθος η πυρπόληση μιας τράπεζας ή η λεηλασία ενός σουπερμάρκετ. Γνωρίζουμε όμως ότι η υπέρβαση αυτή εν τέλει αποτίει φόρο τιμής στο απαγορευμένο, είναι βαλβίδα εκτόνωσης της καταστολής, δεν καταστρέφει την καταστολή, την αποκαθιστά. Η καταστολή έχει ανάγκη από ανταρσίες τυφλές, χωρίς όραμα.

.

.

Τελικά δεν βλέπω να υπάρχει καταλληλότερο μέσο για την καταστροφή του εμπορευματικού συστήματος από τη διάδοση της έννοιας και των πρακτικών της χαριστικότητας (επί τόπου, κάτι τέτοιο ασκούν δειλά-δειλά όσοι μπλοκάρουν τα παρκόμετρα, προς μεγάλη απογοήτευση των εταιρειών που επιδιώκουν να κλέβουν το χώρο και τον χρόνο μας).

.

.

Τόσο λίγη φαντασία έχουμε, τόσο λίγη δημιουργικότητα, που να μην μπορούμε να απαλείψουμε τους περιορισμούς των διαφόρων λόμπι, κρατικών και ιδιωτικών; Ποια μέσα θα βρουν να επιστρατεύσουν εναντίον ενός συλλογικού κινήματος που θα διεκδικεί δωρεάν δημόσιες συγκοινωνίες, θα αρνείται να πληρώνει φόρους και δασμούς σ’ ένα κράτος-απατεώνα και αντίθετα θα επενδύει, για το καλό όλων, στον εξοπλισμό μιας περιοχής για την παραγωγή ανανεώσιμης ενέργειας, θα αποκαθιστά την ποιότητα των υπηρεσιών υγείας, παιδείας, διατροφής και την ποιότητα του περιβάλλοντος;

.

.

Αποκαθιστώντας μια πραγματική πολιτική συσπείρωσης της κοινότητας θα θέσουμε τα θεμέλια της αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας. Στις απεργίες στα τρένα, τα λεωφορεία, τα μετρό, αντί να εμποδίζουμε τη μετακίνηση των πολιτών στα μέσα συγκοινωνίας, γιατί να μην τα κινούμε, αλλά χωρίς εισιτήριο; Η ωφέλεια είναι τετραπλή: Πλήττονται τα έσοδα των εταιρειών, μειώνονται τα κέρδη των πετρελαϊκών λόμπι, χτυπιέται ο γραφειοκρατικός έλεγχος των συνδικάτων και κυρίως, αναζωπυρώνεται το αίσθημα της συμμετοχής και γεννιέται η μαζική στήριξη όλων όσων χρησιμοποιούν τις συγκοινωνίες!

.

.

Είμαστε βυθισμένοι σε προβλήματα πλαστά που αποκρύπτουν τα πραγματικά προβλήματα. Οι διάφορες αντιλήψεις, πάντοτε χειραγωγημένες, τελικά χειραγωγούν αυτό που θα έπρεπε να είναι το μοναδικό μας κίνητρο:

η αβεβαιότητα και το ρίσκο των καθημερινών επιθυμιών,

δηλαδή οι εμπειρίες που θα θέλαμε να βιώσουμε, τα μέσα για να απαλλαγούμε από ό,τι μας αλυσοδένει…

Ποιο το νόημα όλων αυτών των συζητήσεων για την κρίση από την οποία πρέπει να εξέλθουμε,

όσο δεν εξερχόμαστε απ’ αυτήν, όσο μένουμε με την απελπισία της υποχρεωτικής εργασίας, την ανία της κατανάλωσης, την απάρνηση κάθε πάθους για να αποκτήσουμε περισσότερα χάνοντας όμως τη χαρά της ζωής – χάριν ενός κέρδους που, επιπλέον, είναι καταδικασμένο να καταρρεύσει;

.

.

Μαζί με τις πόζες της χειραφέτησης (φιλελευθερισμός, σοσιαλισμός, κομμουνισμός), ο καταναλωτισμός και οι πελατειακές σχέσεις των λεγόμενων δημοκρατικών καθεστώτων έχουν αμβλύνει την ταξική συνείδηση, η οποία είχε αρπάξει από τον καπιταλισμό κάμποσες κοινωνικές δεξιότητες και τις έκανε δικές του. Οι αφηρημένες ιδέες μας πέταξαν στη λάσπη και το αίμα. Έπεσε από πάνω και η δήθεν «κοινή υπόθεση του λαού», το «καλό του τόπου» και μας αποτελείωσε.

.

.

Ο μόνος ριζοσπαστισμός σήμερα είναι η επιστροφή στα βασικά. Η επιστροφή στα βασικά εξουδετερώνει τους πλαστούς προβληματισμούς που τροφοδοτούν το συναισθηματικό χάος εις βάρος της συνείδησης. Παρεμπιπτόντως, το παράδειγμα του «καυγά για το ισλαμικό βέλο» αποκαλύπτει ανάγλυφα τη θεαματική λειτουργία που ιδιοποιείται, αφομοιώνει και πλαστογραφεί το δικαίωμά μας στην αυθεντική ζωή. Η όλη διαμάχη, είτε δικαιώνει είτε αναθεματίζει το βέλο, είτε είναι πουριτανική είτε ελαστική, είτε μιλά για καταπίεση είτε για ελευθερία, είτε για άρση είτε για απαγόρευση, τελικά κάνει κύκλους και αποκρύπτει μια πραγματικότητα που από κάποιους ανθρώπους βιώνεται καθημερινά: τις συνθήκες που υφίστανται οι γυναίκες.* Το θέαμα, ως μέρος του όλου σχεδίου άρτος και θεάματα, προσφέρει ατέρμονες συζητήσεις για το πάπλωμα: υπογραφές για την εθελούσια υποταγή, προβοκάτσιες, φολκλορική διαδήλωση, κοινοτική συνοχή, δικαίωμα θρησκευτικής επιλογής, αντίδραση στην περιφρόνηση της γυναίκας από τη διαφήμιση, ερωτική υπόσχεση στα κρυμμένα κάλλη των γυναικών, συνδυασμός φιλαρέσκειας και σεμνότητας, έκφραση ιερότητας, κατάλληλο μέσο άμυνας ενάντια στη σεξουαλική παρενόχληση των ανδρών – που νομιμοποιούνται από την πατριαρχική παράδοση να ανακουφίζονται με την υγρή πλαδαρότητα της στέρησης στο βλέμμα…

*(ΒΜΡ: Εδώ δεν είναι έτσι ακριβώς όπως το θέτει. Είναι θέμα πολιτισμικό & δε λύνεται ούτε με μια κουβέντα, ούτε μια απλή αναφορά ή εξήγηση. Σηκώνει περισσότερο ανάλυση. Το μάτι ενός Δυτικού το βλέπει έτσι. Δεν είναι, όμως, έτσι ακριβώς τα πράγματα. Η Ανατολή το βιώνει μέσα από δική της οπτική γωνία, που ένας Δυτικός αδυνατεί να κατανοήσει.)

.

.

Ο πραγματικός αγώνας δεν βρίσκεται εκεί, είναι στα βασικά, είναι στη χειραφέτηση που ενώνει τον άντρα και τη γυναίκα, είναι στην απόρριψη του απαρτχάιντ, του αποκλεισμού, της μισογυνικής και της ομοφοβικής συμπεριφοράς. Φτάνει πια με τους ψευδεπίγραφους διαλόγους, φτάνει με τις ιδεολογίες! Στο Τίποτε δεν είναι ιερό, όλα μπορούν να ειπωθούν, διατύπωσα την εξής αρχή:

Ανοχή σε όλες τις ιδέες, καμιά ανοχή σε βάρβαρες ενέργειες. Το μοναδικό μας κριτήριο είναι η ανθρώπινη πρόοδος, η γενναιοδωρία, ο εμπλουτισμός της καθημερινότητας. Οι πράξεις μας δικαιώνονται από το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή.

.

.

Η εξουσία στοχεύει κι επιδρά στα συναισθήματα.

Ο παράλογος φόβος που σκορπά είναι πηγή της τυφλής βίας από την οποία κατεξοχήν επωφελείται.

Το πλεονέκτημα των τοπικών συλλογικοτήτων, που ανυπομονούν να καθορίσουν οι ίδιες τη μοίρα τους, που δίνουν προτεραιότητα στη δημιουργία μιας ζωής αυθεντικά ανθρώπινης, είναι ότι η πρακτική τους ξεπερνά το βάρβαρο αίσθημα της ακατέργαστης σκληρότητας και αφυπνίζει την ποιητική συνείδηση.

.

.

Όπως είναι άχρηστο το μποϋκοτάζ των νοθευμένων προϊόντων που μας σερβίρουν οι πετροχημικές και αγροβιομηχανικές μαφίες, αν δεν υπάρχει ταυτόχρονα πρόσβαση σε ποιοτική διατροφή, έτσι και η επιθυμία να τελειώνουμε με τον καταναλωτισμό που υποκαθιστά το είναι με το έχειν, δεν γεννιέται από κάποιο ηθικό δόγμα, αλλά από τη γοητεία που ασκεί η ιδέα της ελεύθερης ζωής.

.

.

Αν το να καταφεύγουμε στα όπλα του εχθρού είναι το προοίμιο μιας προκαθορισμένης ήττας, η αντίστροφη πορεία οδηγεί ξεκάθαρα κάπου αλλού: Όσο εξαπλώνεται η αίσθηση ότι η ζωή και η ανθρώπινη αλληλεγγύη είναι η μαγιά μιας ύπαρξης που σέβεται το όνομά της, τόσο η δειλία και η διχόνοια θα κάμπτουν την αποφασιστικότητα και τον φανατισμό που κινητοποιούν τους μισθοφόρους του κόμματος της διαφθοράς και του θανάτου.

.

.

Υπάρχουν μαρτυρίες ότι ένας αυξανόμενος αριθμός δολοφόνων με πατέντα, είτε πρόκειται για «φρουρούς της επανάστασης» στο Ιράν, κακοποιούς που στρατολογεί η Χαμάς, ισραηλινούς στρατιώτες που προπόνησαν τη σκληρότητά τους στη λωρίδα της Γάζας, για δολοφόνους στο βόρειο ή το νότιο Σουδάν, για σουδανούς που λεηλατούν χωριά … ότι όλος αυτός ο συρφετός έχει αρχίσει να διαβρώνεται από την αβεβαιότητα. Για μένα, τέτοιες μαρτυρίες δεν εξυπηρετούν κάποια ρητορική τακτική, δεν υπάγονται σε κάποιο στρατιωτικό σκεπτικό που μου επιτρέπει να συμπεράνω, αφελώς βέβαια, ότι ο εχθρός τάχα σκάβει το λάκκο του. Εδραιώνουν ωστόσο μια πιθανότητα: Όπως η χρηματοπιστωτική κρίση πάει να καταστρέψει το χρήμα, έτσι και η αυτοκτονική αποφασιστικότητα στην οποία ποντάρουν οι γραφειοκράτες του οργανωμένου εγκλήματος, οι μαφίες της κερδοσκοπικής βαρβαρότητας για να στρατολογούν τους πολεμιστές τους, απειλείται με υποτίμηση – ακόμη περισσότερο τώρα, που οι παλιές θρησκευτικές ή ιδεολογικές προφάσεις χάνουν την αξιοπιστία τους και οι φανατικοί αρχίζουν και αμφισβητούν την παντοδυναμία του Θεού-δολοφόνου.

.

.

Με αυτήν τη έννοια λοιπόν, προσβλέπω σε μιαν αντίσταση ικανή να γονιμοποιήσει τα εδάφη που ρήμαξε και ξέρανε η οικονομία της εκμετάλλευσης και οι γραφειοκρατικές της μαφίες. Ο δημιουργικός μας πλούτος κατέχει το μυστικό να προετοιμάσει και να διαχειριστεί, στο πλαίσιο της κοινωνικής και της ατομικής ζωής, τους χώρους και τους χρόνους που επιτέλους θα απελευθερωθούν από την εμπορευματική κυριαρχία. Μόνον η ποίηση μπορεί να ξεφύγει από το διαπεραστικό βλέμμα της εξουσίας. Μόνον το πάθος της ζωής μπορεί να αποκρούσει τον θάνατο.

.

.

Δύο υποσημειώσεις για την αυτοάμυνα

1. O EZLN αποτελείται από μερικές χιλιάδες πολεμιστές στο τροπικό δάσος της Λακαντόνα. Στις γενικές συνελεύσεις, οι γυναίκες πρότειναν –και εισακούστηκαν- ο EZLN να μην διεξάγει επιθετικές επιχειρήσεις, αλλά να κρατά μια στάση αμυντική. Όταν, ωστόσο, τα ζαπατιστικά χωριά απειλήθηκαν από παραστρατιωτικές ομάδες, ο EZLN δεν ενεπλάκη, έμεινε απλώς σε επιφυλακή. Τα «συμβούλια καλής διακυβέρησης» σχημάτισαν μια ανθρώπινη ασπίδα, μαζί με εκατοντάδες μέλη και συμπαθούντες, που είχαν έρθει από παντού. Οι δημοσιογράφοι και οι καμεραμέν της τηλεόρασης κάλυψαν το γεγονός, αξιοποιώντας το θέαμα, ώστε όλος ο κόσμος να είναι ενήμερος για το τι θα επακολουθούσε σε περίπτωση επίθεσης. Αυτό ήταν αρκετό για να αναχαιτίσει τους επιτιθέμενους.

.

.

2. Σύμφωνα με ένα ινδικό παραμύθι, οι χωρικοί πάνε στο σοφό να παραπονεθούν για ένα τεράστιο φίδι που τους ορμάει και τους δαγκώνει θανάσιμα. Ο συριγμός που αναγγέλλει τον ερχομό του αρκεί για να σκορπίσει τον τρόμο στο χωριό. Ο σοφός πάει και βρίσκει το φίδι και καταφέρνει να το πείσει ν’ αφήσει ήσυχους τους χωρικούς. Αμέσως κάποιοι σπεύδουν να κοροϊδέψουν το φίδι που έπαψε ξαφνικά να σφυρίζει κι έγινε ειρηνικό, χλευάζουν την αδυναμία του και δεν χορταίνουν να το προκαλούν. Απηυδησμένο από την περιφρόνηση που του δείχνουν, το φίδι σέρνεται ως το σοφό και του εξομολογείται την ταραχή του: Πώς να φερθεί τώρα; Ο σοφός σκέφτεται λίγο και του απαντά: «Εγώ σου ζήτησα να σταματήσεις να σκοτώνεις, όχι να σταματήσεις να σφυρίζεις».

.

.

ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Σύντροφοι, δεν έπαψα ποτέ να ελπίζω στην επανάσταση της αυτοδιεύθυνσης και την επανάσταση της καθημερινής ζωής. Πόσο μάλλον σήμερα.

Έχω την πεποίθηση ότι, πάνω και πέρα από τα οδοφράγματα της αντίστασης και της αυτοάμυνας, οι ζωντανές δυνάμεις ολόκληρου του κόσμού ξυπνούν από έναν ύπνο βαθύ. Η ορμή τους, δυναμική και ειρηνική, θα σαρώσει κάθε εμπόδιο που ορθώνεται ενάντια στην απέραντη επιθυμία για ζωή, επιθυμία που τρέφει αναρίθμητους ανθρώπους που γεννιούνται και ξαναγεννιούνται με κάθε καινούργια μέρα. Ο κόσμος που έχουμε να χτίσουμε θα ξεριζώσει τον κόσμο που καταστρέφει τον εαυτό του.

Μέχρι σήμερα δεν ήμαστε παρά υβρίδια, μισός άνθρωπος – μισό θηρίο. Οι κοινωνίες μας υπήρξαν ως τώρα τεράστιες αποθήκες, όπου ο άνθρωπος, υποβιβασμένος σε εμπόρευμα, εξίσου φθηνός και ευτελής, μπορούσε να πουληθεί και να αλλαχθεί με κάποιο άλλο. Ας εγκαινιάσουμε μια εποχή όπου ο άνθρωπος θα ξαναβρεί την αποστολή του ως στοχαστή και δημιουργού και θα ξαναγίνει αυτό που είναι και θα είναι πάντα: ένα ολοκληρωμένο ανθρώπινο ον.

Δεν διεκδικώ το αδύνατο. Δεν απαιτώ τίποτα. Δεν με απασχολεί η ελπίδα ή η απελπισία. Θέλω μόνο να δω χειροπιαστή, στα χέρια τα δικά μας και στα χέρια ολόκληρου του κόσμου, μια Διεθνή του ανθρώπινου είδους, που θα θάψει στο παρελθόν τον ετοιμοθάνατο πολιτισμό του εμπορεύματος και το κόμμα του θανάτου που συσπάται και σκιρτά λίγο πριν ξεψυχήσει.

Raoul Vaneigem- 17 Ioυλίου 2010

Πηγή: eagainst.com

(Οι υπογραμμίσεις, δικές μας)

*

*

Raoul Vaneigem: «Ο Μάης του ΄68;»… «Μα μόλις τώρα αρχίζει!»

Situationist International, November 1962 (from left to right: an unknown woman, J.V. Martin, Raoul Vaneigem and Guy Debord). ( photo: e-flux.com/journal )

(photo: historywillabsolvemike.blogspot.gr)

Δρόμοι – του Ρούσσου Βρανά. Τα ΝΕΑ -12/5/2008

Εβδομήντα τεσσάρων ετών σήμερα, ο Ραούλ Βανεγκέμ διατηρεί ακέραιες τις ελπίδες και το πνεύμα εκείνων των φοιτητών που πριν από σαράντα χρόνια βάδιζαν στα οδοφράγματα κρατώντας παραμάσχαλα το βιβλίο του «Η επανάσταση της καθημερινής ζωής».

Δεν έγινε υπουργός όπως άλλοι πρωτεργάτες του Μάη, ούτε αφεντικό σε κάποια επιχείρηση.

Διατηρεί ατόφιες εκείνες τις απόψεις του που έφεραν τότε την άνοιξη σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Και είναι δύσκολος στις συνεντεύξεις. Αδιαφορεί για την προσωπική προβολή του.

Δεν θα μιλούσε στον δημοσιογράφο της εφημερίδας «Λιμπρ Μπελζίκ» που τον πλησίασε με αφορμή το νέο του βιβλίο «Ανάμεσα στο πένθος του κόσμου και τη χαρά της ζωής», αν δεν αποσπούσε πρώτα από αυτόν μιαν υπόσχεση:

πως θα έπιναν κατόπιν μαζί ένα- δυο ποτηράκια. Έτσι, για τη χαρά της ζωής.

.

.

Πώς μπορεί…

… να είναι ακόμη τόσο αισιόδοξος;

Η εμπορευματική κοινωνία, η κοινωνία του θεάματος, μοιάζει να τα έχει καταπιεί όλα, ακόμη κι εκείνους τους «εξηνταοχτάρηδες».

Ζούμε σήμερα στο βασίλειο του χρήματος. Όχι όμως κι ο Ραούλ Βανεγκέμ.

.

.

«Βρισκόμαστε μπροστά στην αποτυχία ενός συστήματος που στηρίχτηκε στην ακόρεστη εκμετάλλευση του ανθρώπου και της φύσης», λέει.

«Ο καπιταλισμός θυσιάζει στον βωμό της χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας τη βιομηχανία και τις δημόσιες υπηρεσίες που άλλοτε διατυμπάνιζε την προώθησή τους.

Η κυριαρχία της αποδοτικότητας και του κέρδους έχει προκαλέσει έναν μηδενισμό και μια καταναλωτική φρενίτιδα που όμως δεν μπορεί να ικανοποιηθεί, αφού η αγοραστική δύναμη των ανθρώπων μικραίνει ολοένα.

Όμως, αυτός ο σκοταδισμός δεν θα μπορέσει να εμποδίσει την πρόοδο της ριζοσπαστικής σκέψης που θα ανατρέψει αυτό το θέαμα, στο οποίο η αθλιότητα της καθημερινής ζωής έχει αναχθεί σε αρετή».

.

.

Ο Βανεγκέμ εξακολουθεί να πιστεύει πως το μέλλον ανήκει σε εκείνους που δεν θέλουν να είναι ούτε εξουσιαστές ούτε εξουσιαζόμενοι, που δεν ξεχωρίζουν τις ιδέες τους από τις καθημερινές πράξεις τους και που προτιμούν το «είναι» από το «έχειν».

.

.

Η επιβίωση…

… είναι για τα ζώα. Η ζωή είναι για τους ανθρώπους.

Πώς να ξεφύγει όμως κανείς από την εμπορευματοποίηση της ζωής;

.

.

«Αυτοί που μας καλούν να δουλεύουμε περισσότερο, είναι οι ίδιοι που κλείνουν τα εργοστάσια και τα παίζουν στα χρηματιστήρια», λέει ο Βανεγκέμ.

«Ενθαρρύνουν τις παρασιτικές δουλειές και ξεπουλάνε χρήσιμους τομείς, σχολεία, νοσοκομεία, μεταλλουργία, υφαντουργία, μεταφορές.

Οι σημερινοί νέοι πρέπει να μάθουν να ζουν κι όχι να πουλιούνται.

Θα το καταλάβουν όταν δουν τη δουλεία που τους περιμένει στην απατηλή αγορά εργασίας,

όταν πιστέψουν πως ο πραγματικός πλούτος δεν είναι στο “έχειν” αλλά στο “είναι”,

όταν δεχτούν πως το σημαντικό δεν είναι να βγαίνουν οι πρώτοι και οι καλύτεροι αλλά να ζουν καλύτερα».

.

.

 Στον κόσμο…

… του Ραούλ Βανεγκέμ, η ζωή έχει κάθε δικαίωμα, η πλεονεξία κανένα.

Στον κόσμο του Βανεγκέμ, είναι πάντα Μάης.

Πηγή: η πολύ ενδιαφέρουσα ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ creatio ex nihilo ( +indymedia)

*

*

Η μεγαλοφυία της  τριανταφυλλιάς

Ραούλ Βανεγκέμ: Πολιτική, σαν ποίηση.

( photo: nothingness.org )

(Δημοσίευση: 1 Μαΐου 2012 /filomantis.gr> Ὁ φίλος ἀναγνώστης ποὺ διάλεξε νὰ ὑπογράψει μὲ τὸ εὔγλωττο ὄνομα Odyssey ἀπὸ τὸ «Δίκτυο Ἰθάκη» μᾶς ἔστειλε, μὲ φόντο τὶς εκλογὲς, κείμενο γεμάτο πάθος καὶ ἀσυμβίβαστη οὐτοπία – ποὺ βρίσκεται λίγο πιο κεῖ ἀπὸ τὴν ἄκρη τοῦ χεριοῦ μας. )

.

Γράφει: Odyssey ἀπὸ τὸ «Δίκτυο Ἰθάκη»

.

Όταν μιλά και γράφει ο Raoul Vaneigem, όταν δημιουργεί πολιτική σκέψη, το κάνει με τον τρόπο των ποιητών.

Το Φλεβάρη στην Liberation, δήλωσε, παρέα με τον Γιάννη Γιουλούντα:

«Η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας.

Είναι επίσης το μέλλον μας.

Ανακαλύψτε την ξανά μαζί της!

Το 2012 ας γίνουμε όλοι Έλληνες!»

Φυσικά, δεν αναφέρεται στην Ελλάδα των πολιτικών, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, της μισαλλοδοξίας, των ατιμώρητων φυλετικών δολοφονιών, των κολαούζων της Siemens, των αναξιόπιστων κομμάτων, της ολιγαρχικής – ναζιστικής διακυβέρνησης ενός ακόμα παγκόσμιου Ράιχ.

.

Με τρόπο πολλαπλό και πολύπλοκο,  το θέμα μας, σήμερα, είναι:

Η μεγάλη τέχνη δεν στηρίζεται σε κανόνες. Δημιουργεί νέους και γίνεται σημείο αναφοράς. Αυτό για τον Βανεγκέμ και όχι μόνο.

«…πώς είναι δυνατό να διαμορφώσει κανείς έγκυρη κρίση όταν πρόκειται για κάτι που εμφανίζεται ως κατ’ εξοχήν αντικείμενο αυθαιρεσίας, δηλαδή για το έργο τέχνης», γράφει ο Κορνήλιος Καστοριάδης, μιλώντας για αυτό το ερώτημα από το έργο του Καντ, η Κριτική της κριτικής.

Και συνεχίζει:

«Ο Καντ, αναφερόμενος στο έργο τέχνης, λέει ότι είναι πάντα έργο μεγαλοφυΐας.

Κατ’ αυτόν, είναι σαφές ότι τα μικρά πράγματα στερούνται ενδιαφέροντος:

ή είναι έργο τέχνης ή δεν είναι τίποτα.

Ορίζει όμως το μεγάλο έργο τέχνης ως έργο που θέτει τους ίδιους του τους κανόνες, που είναι δηλαδή πρωτότυπο, με την έννοια ότι το ίδιο γίνεται πρότυπο και κανόνας άλλων πραγμάτων…» (Η ελληνική ιδιαιτερότητα, τόμος Α’).

.

Προεκλογικώς, πού μπορεί κάποιος να ανταμώσει την πρωτότυπη σκέψη και ποιο μπορεί να διαλέξει για  πρότυπο, ανάμεσα σε 36 κόμματα και πολιτικές;

Όλα κακέκτυπες αντιγραφές πολιτικών σχεδίων, που πήγασαν από πολύ σοφούς ή ελάχιστα έξυπνους άνθρώπους.

Υπάρχει έστω κι  ένα προς θαυμασμό; Κάτι το ερωτεύσιμο; Έστω μια και μόνη καινούργια ιδέα, σκέψη, πράξη;

Μία… ; Ένα…;

Και πάει πολύ να αναζητήσουμε κάποιο έργο τέχνης. Μένει το τίποτα. 36 πολιτικά τίποτα και χιλιάδες άνθρωποι γύρω από αυτά τα τίποτα. Οι χιλιάδες κανένας. Τι ζητούν από μένα; Από μας;

.

Ο Βανεγκέμ γράφει ποίηση, όταν κάνει πολιτική, άρα δημιουργεί έργο τέχνης.

Βάζει κανόνες, με τον τρόπο του, με τη ζωή του, με το έργο του.

Όχι απλώς η πολιτική ως τέχνη, αλλά και η ζωή του, κάπου σε κάποιο χωριό, περιτριγυρισμένη από ένα μποστάνι και αληθινούς ανθρώπους.

Δεν είναι ιεροσυλία, λοιπόν, η δική μας κρίση για το μεγάλο έργο. Οι κανόνες έχουν τεθεί.

Eμείς, ούτε λίγο πιο κει, δεν μπορούμε να πάμε, αγνοώντας την αναφορά στους κανόνες όσων κάνουν Μεγάλη Τέχνη. Υπάρχει, όμως, κάτι άλλο που υπερβαίνει, δίχως να γνωρίζει, τον Βανεγκέμ.

.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Ραούλ Βανεγκέμ: Δεν ψηφίζω. …Tι θα πει πραγματική δημοκρατία;
Μια συνέλευση πολιτών διαλέγει αντιπροσώπους για να υπερασπιστούν τις διεκδικήσεις της, τους δίνει εντολή να την εκπροσωπούν και τους ζητάει να δώσουν λόγο για την επιτυχία ή την αποτυχία της αποστολής τους…

Απ’ την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά, αυτό που προέχει είναι η αναζήτηση πελατείας, είναι η εξουσία, το ψέμα, η απάτη και τα φούμαρα.

Είναι η περιφρόνηση του φουκαρά που ρίχνει στα χαμένα την εμπιστοσύνη του στην κάλπη χωρίς να σκέφτεται τη χολέρα της απογοήτευσης που, καθώς τον οδηγεί εξαγριωμένο στην τυφλή λύσσα, τον προετοιμάζει για τη βαρβαρότητα του «ο καθένας για πάρτη του» και του «όλοι εναντίον όλων»…

Θέλω να ξαναβρεί η πολιτική το αρχικό της νόημα: τέχνη της διακυβέρνησης της πολιτείας.

Θέλω μια άμεση δημοκρατία που να πηγάζει όχι από δαρμένους, προδομένους πολίτες που λένε «καλά είμαι εδώ», αλλά από άνδρες και γυναίκες που νοιάζονται να προάγουν παντού την αλληλεγγύη και την πρόοδο του ανθρώπου.

Όταν τοπικές κοινότητες δρώντας συνολικά -στο πρότυπο των διεθνών ομοσπονδιών-αποφασίσουν την αυτοδιαχείρισή τους και εξετάσουν:

• Με ποιο τρόπο θα προωθηθεί η δημιουργία μορφών δωρεάν ενέργειας προς χρήση όλων.

• Πώς θα ιδρυθεί ένας eπενδυτικός συνεταιρισμός που θα χρηματοδοτήσει την οικοδόμησή της.

• Πώς θα τεθεί σε λειτουργία η συλλογική διαχείριση ενός επενδυτικού ταμείου συγκροτημένου με τέτοια χρηματοδοτική συμμετοχή που να καθιστά δυνατή την άρνηση των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων να καταβάλλουν τους δασμούς και τους φόρους που επιβάλλει το Κράτος-μπάνγκστερ.

• Πώς θα γενικευθεί η κατάληψη των εργοστασίων και η διαχείρισή τους από τους εργαζόμενους σε αυτά.

• Πώς θα οργανωθεί μια τοπική παραγωγή που θα προορίζεται για κατανάλωση από τις τοπικές και τις ομόσπονδες κοινότητες, ώστε να γλιτώσουμε από τις κομπίνες της αγοράς και να εξασφαλίσουμε σιγά σιγά τη δωρεάν διάθεση των αγαθών επιβίωσης, που καταργεί το χρήμα. (Μην πείτε πως είναι ουτοπία! Αυτό ακριβώς έκαναν το 1936 οι ελευθεριακές κοινότητες της Καταλονίας και της Αραγoνίας, πριν να τις συντρίψουν οι κομμουνιστές.)

• Πώς θα διαδοθεί η ιδέα και η πρακτική αυτού του δωρεάν που είναι το μόνο απόλυτο όπλο απέναντι στο εμπορευματικό σύστημα.

• Πώς θα ευνοηθεί η εξάπλωση των λεγόμενων βιολογικών αγροκτημάτων και η διείσδυσή τους μέσα στις πόλεις.

• Πώς θα πολλαπλασιαστούν μικρές σχολικές μονάδες γειτονιάς, απ’ όπου να έχουν εξοριστεί οι έννοιες του συναγωνισμού, του ανταγωνισμού και της αλληλοσφαγής. Ουτοπικό; Όχι. Στο Μεξικό, στο Σαν Κριστόμπαλ, το Πανεπιστήμιο της Γης προτείνει μια δωρεάν εκπαίδευση στους πιο διαφορετικούς τομείς (συν τους παραδοσιακούς: εργαστήρια τσαγκαράδων, μηχανικών, ηλεκτρονικών, σιδηρουργίας, φυσικής καλλιέργειας, μαγειρικής, μουσικής, ζωγραφικής κτλ). Η μόνη απαιτούμενη ιδιότητα είναι η επιθυμία για μάθηση. Δεν υπάρχουν διπλώματα, αλλά ζητιέται από αυτούς «που ξέρουν» να μεταδίδουν δωρεάν και παντού τις γνώσεις τους.

• Πώς θα προικιστούν οι τοπικές κοινότητες με υγειονομικούς σταθμούς, όπου θα μπορεί να εξασφαλίζεται η βασική περίθαλψη με τη βοήθεια αγροτικών και συνοικιακών γιατρών.

• Πώς θα οργανωθεί ένα δίκτυο δωρεάν μεταφορών, που να μη μολύνει.

• Πώς θα τεθεί σε λειτουργία μια ενεργή αλληλεγγύη με στόχο τα παιδιά, τους γέροντες, τους αρρώστους και τους αναπήρους, τα άτομα με νοητικές δυσκολίες.

• Πώς θα φτιαχτούν εργαστήρια καλλιτεχνικής δημιουργίας ανοιχτά σε όλους.

• Πώς θα μετατραπούν τα σουπερμάρκετ σε αποθήκες, όπου τα προϊόντα, τερπνά και ωφέλιμα, θα ανταλλάσσονται με πράγματα ή με υπηρεσίες, με στόχο να εξαφανιστεί το χρήμα και η εξουσία.

Τότε θα ψηφίσω. Με πάθος!!!».

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

.

Η ουτοπία του ποιητή, σαν προϋπόθεση ψήφου! Κάπως έτσι σκέφτονται κι άλλοι πολλοί και απέχουν  ή ψάχνονται.

Οι τοπικές κοινότητες είναι το κλειδί. Εγώ κι εσύ. Το θέμα έχει τεθεί κι ίσως εκεί, στις κοινότητες των ανθρώπων, να βρίσκεται το αίτημα, η απάντηση, το θαυμαστό, το έργο τέχνης.

Πρόκειται για την απάντηση των Ελλήνων, με τον δικό τους παλιό τρόπο. Τρόπος, που δεν είναι υλοποίηση κάποιου προετοιμασμένου σχεδίου, και είναι λιγότερο ουτοπικός, από αυτόν που προτείνει ο Ραούλ. Έχει λιγότερα κενά, λιγότερη βία, δεν έχει δοσμένη αρχιτεκτονική, δεν στηρίζεται σε κάποιο προετοιμασμένο σχέδιο. Με τρόπο απρόβλεπτο, κάτι χτίζεται. Κάτι γίνεται.

Ίσως, όχι με όρους αυτονομίας, δηλαδή πλήρους συνείδησης, του τι έχει ξεκινήσει, δημιουργείται και μορφώνεται. Απλώς, συμβαίνει.

2011, με τρόπο απρόσμενο, ο λαός βγήκε στους δρόμους και επικρινόμενος πανταχόθεν, ζήτησε (άμεση) δημοκρατία!! Κανείς τους δεν ήξερε τον Βανεγκέμ ή τον Καστοριάδη. (Αυτοί που τους ήξεραν είναι αλλού γι’ αλλού)

Κανείς από αυτό που αυτοαποκαλείται «διανόηση» ή «πρόοδος», «πολιτική» ή «σωτήρια λύση» δεν άκουσε, δεν υιοθέτησε, δεν αγάπησε τους «αγανακτισμένους» και το μικρό, το μέγα αίτημα τους: Δημοκρατία, τώρα!

2012, ξεκίνησε το «κίνημα της πατάτας»!! Κι αυτό «σωστό» είναι!  Δεν γίνεται δημοκρατία, δίχως την αγορά της. Πού θα ανταμώνουν οι άνθρωποι, δίχως αγορά; Πού θα αγοράζουν και θα αγορεύουν;

Ο λαός, μόνος του!!  Ούτε εγώ ούτε εσύ. Δίχως «διανόηση», δίχως γραφή και ανάγνωση.

Ο λαός κάνει Μεγάλη Τέχνη:

Το 2011, έδωσε το πρόταγμα, το αίτημα, το στόχο.

Το 2012, έδωσε τον τρόπο: Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία, δίχως αγορά.

Καταρράκωσε τα νεωτερικά και επικρατούντα συνθήματα του τύπου: «Πρώτα ο άνθρωπος και μετά οι αγορές«.

.

Και συνεχίζει ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ερμηνεύοντας τον Καντ:

«(Κατά τον Καντ)…η μεγαλοφυΐα δημιουργεί το έργο αυτό χωρίς να μπορεί να εξηγήσει τι ακριβώς κάνει, ούτε γιατί το κάνει: δεν το δημιουργεί επομένως ούτε κατόπιν υπολογισμού, ούτε συλλογισμού, ούτε επαγωγικά, αλλά ως φύση: δηλαδή της φύσης ως αυτό που παράγει το είναι, αυτό που γεννά τα πράγματα, ως γενεσιουργός δύναμη, που δεν είναι σε θέση να δώσει έλλογο απολογισμό των πεπραγμένων της, όπως ακριβώς η τριανταφυλλιά που δεν είναι σε θέση να εξηγήσει γιατί και πώς κάνει τριαντάφυλλα».

Το γένος των Ελλήνων, που οι πατεράδες και οι μανάδες του έδωκαν τη γλώσσα την ελληνική διέλυσε νοήματα, πολιτικές και συνθήματα κι έβαλε στη θέση του κενού το δικό του νόημα.

«Οι άνθρωποι είναι η αγορά. Λέξη ελληνική, που σημαίνει «τόπος συνάντησης ανθρώπων». Δεν υπάρχουν αγορές, δίχως συνάντηση και δίχως ανθρώπους«.

Η μεγαλοφυΐα στον τρόπο με τον οποίο ένας λαός υλοποιεί, ασυνείδητα, το αίτημα για (άμεση) δημοκρατία!! Το κάνει με τον τρόπο της τριανταφυλλιάς, που δεν ξέρει γιατί κάνει τριαντάφυλλα. Απλώς, τα κάνει!

(Σημ.: Πριν λίγες μέρες, στον μικρό μας τόπο, διαφωνήσαμε, όταν κάποιος, μόνος του(!), με άγνοια κινδύνου,  πήρε την πρωτοβουλία να ζητήσει εγγραφές για παραγγελία 25 τόνων πατάτας. Σε ένα τόσο μικρό τόπο και σε τόσες λίγες μέρες, εμείς οι σπουδαγμένοι, το θεωρήσαμε αδύνατο. Λίγες μέρες, μετά, η ποσότητα έχει παραγγελθεί! Και ένα ακόμα θαυμαστικό: Μόνοι τους, άνθρωποι αγοράζουν για λογαριασμό ανθρώπων που δεν έχουν! Κανείς δεν τους το είπε. Ήρθε και αυτό, ως φύση!)

Η Ελλάδα, οι Ἐλληνες πάνε πέρα από τον Βανεγκέμ και είναι βέβαιο πως αυτός θα χαίρεται.

Σε λίγο, όπου να ΄ναι, έρχεται η συνέχεια, σαν κάτι το φυσιολογικό, «ως φύση«, κι όχι γιατί κάποιος το διάβασε κάπου:

Δεν θα λένε μόνο «αγοράζω ελληνικά», αλλά και «παράγω όσα εγώ θέλω να μοιράζομαι, με τον πλησίον μου». Κι ας μην τον ήξερα και ας μη τού ‘δινα σημασία, ως τα χτες. Έτσι μ’ έμαθαν, έτσι έκανα. Τώρα, όλα είναι αλλιώς. Μη ρωτάς το πώς και το γιατί.

Το ρήμα «μοιράζω» και «μοιράζομαι», σε ενεργητική και παθητική φωνή είναι ενεργητικό. Προϋποθέτει ενέργεια, πράξη, πάθος, έρωτα για τον πλησίον.

«…Το ιδιο ισχυει και για τους παθιασμενους, αυτα τα παιδια που ξαναανακαλυφθηκαν μεσα στον εαυτο τους. Οι εραστες δινουν τα παντα και παιρνουν τα παντα ανεπιφυλακτα. Σαν να συναγωνιζονται ποιος θα προσφερει τα περισσοτερα διχως να ζητα τιποτα σε ανταποδοση. Κι αυτο δεν παυει να δινει περισσοτερη δυναμη στον ερωτα, που αντλει νεες απολαυσεις ακομα κι απο τις ατονιες του και τις εξαντλησεις του…Αν η συγκυρια των συναντησεων μου προσφερει τον ερωτα σου και σου προσφερει τον δικο μου, μην υποβιβαζεις  την αρμονια των επιθυμιων μας σε ανταλλαγη… [Πρεπει να ζητω ανταποδοση] για να αγαπησω; …τοσο λιγο αγαπω τον εαυτο μου; …Οποιος δεν ειναι γεματος απο τις δικες του επιθυμιες δεν μπορει να δωσει τιποτα. Οποιος βαδιζει στο δρομο του δουναι και λαβειν, προχωρα σιγα σιγα προς την ανια, την κουραση και το θανατο…» (Raoul Vaneigem)

.

Ξαναανακαλύπτουμε την Ελλάδα, τον άνθρωπο, το νόημα και τη σημασία, με τρόπους απλούς.

Σαν τα παιδιά που ερωτεύονται, χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν το γιατί.

Ο λαός τους παίρνει τις αγορές, το μόνο πράγμα που φτιάχνει, περιουσίες για λίγους ή δημοκρατία για τους πολλούς!!

«Η αγορά είμαστε όλοι εμείς«, φαίνεται να λένε. Δίχως εμάς, δεν έχουν τίποτα.  Ο βασιλιάς θα γυμνωθεί ενώπιον του πλήθους.

Δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας; Τις δημιουργούμε*, αφαιρώντας την υπεραξία, από αυτούς που πουλούσαν και κέρδιζαν χρήμα, ισοδύναμο ζωών κατεστραμμένων!

Όπου να ΄ναι, πάει περίπατο η αντίθεση παραγωγού – καταναλωτή. Όλα θα ισορροπήσουν, αργά ή γρήγορα, στηριγμένα σε ένα νόμισμα που θα το λένε αγάπη. Δίχως τους κανόνες των εκπροσώπων του τίποτα.Δίχως σχέδιο και κονσερβαρισμένη ιδεολογία.

Θα φτιαχτεί κι ένα κόμμα, το οποίο θα μπορεί να ψηφίσει και ο Ραούλ Βανεγκέμ. Ένα κόμμα – ομοσπονδία, όπου κομματικές οργανώσεις θα είναι οι κοινές αγορές της γειτονιάς, της πόλης, του χωριού, της περιφέρειας, της Ελλάδας και θα κάνουμε ανταλλαγή και εξαγωγή ιδεών, προϊόντων και επανάστασης.

Κομματική οργάνωση, με έδρα το μπακάλικο των συνεταίρων της γειτονιάς. Πάντα ανοιχτό σε όλους. Πολύ λιγότερο ουτοπικό, από το όραμα του Ραούλ.

Γιατί να καταλάβεις  το εργοστάσιο του άλλου; Σε ποιον θα πουλήσει, όταν εμείς είμαστε η αγορά; Όταν δεν τους χρειαζόμαστε; Όταν τους γυρίσουμε την πλάτη; Θα μας δώσουν τα κλειδιά, για να αποφύγουν τη χρεοκοπία.

Δεν έχουμε ευρώ, έχουμε, όμως αγάπη, θέληση, φαντασία.

Ερώτηση σε σένα, τον ένα, τον ίδιο, κατανεμημένο σε 36 έξυπνες και λιγότερο έξυπνες κομματικές πόζες:

(Στη γλώσσα του δρόμου και της πλατείας)

Γιατί ρε μάγκες «σωτήρες», το χρήμα να είναι ιδιοκτησία του τραπεζίτη; Όλοι οι άνθρωποι, λίγο ως πολύ, κάτι παράγουν. Αυτοί οι τραπεζίτες, τι παράγουν; Χρήμα από το τίποτα και το πουθενά; Ποιος τους έδωσε αυτό το δικαίωμα;

Σήμερα,  εμείς «τυπώνουμε» το δικό μας χρήμα: Αγάπη, το λένε, ως τη μέρα που και τυπικά το νόμισμα θα είναι «ο ανταλλάξιμος αντιπρόσωπος της ανάγκης, με κοινή συμφωνία«, όπως ακριβώς το είπε ο Αριστοτέλης.

Κρατείστε, φορολογείστε, τοκογλυφείτε και δώστε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι…» . Ο λαός  κρατά τα δικά του, τα θεανθρώπινα. Το θαύμα, ως ανθρώπινο έργο. Και σε μας, τους γραμματιζούμενους θνητούς, απομένει ο θαυμασμός μιας πράξης που αναζητεί το  θείο, σε μέρη που δεν φαίνεται να φυτρώνει μήτε κάκτος. Στο έρημο χρηματοπιστωτικό τοπίο, σε Κρανίου τόπους, καμωμένους από κολαούζους που ζητούν ψήφο.

Γιατί το νόμισμα να ανήκει στον Καίσαρα;

Δεν χρωστάμε δεκάρα. Δημόσιο και ιδιώτες είμαστε θύματα μιας μεγάλης απάτης: Το χρήμα δεν ήταν δημόσιο αγαθό και κανείς δεν μας το είπε.

Πότε  συμφωνήσαμε να είναι εμπόρευμα στα χέρια των Ρόθτσιλντ, Ροκφέλερ και των υπολοίπων, αντί για δημόσιο εργαλείο;

Ο λαός παίρνει τις αγορές και θα τους πάρει και το χρήμα.

Όλα αυτά, η Ελλάδα είναι, ηλίθιε; Πού περίμενες να τη βρεις; Την ψάχνεις στην προκατασκευασμένη ψήφο προς προκατασκευασμένα κόμματα;

Τον ξέρουμε τον ένοχο και είναι γνωστή η αιτία. Ξέρουμε και τους συνεργάτες του.

Ο Ραούλ, ο Χόλογουεη, η Ευρώπη, ο κόσμος μας περιμένουν. «Είμαστε όλοι Έλληνες» , έχουν ήδη φωνάξει. Με τον τρόπο των Ελλήνων που αντιστέκονται και όχι των προσκυνημένων της Siemens και του βεζύρη.

Κι αφού ο Ραούλ δήλωσε Έλληνας. Σας ενοχλεί που το αίμα του δεν είναι «ελληνικό»;

Να του το πείτε. Σ’ αυτόν και στους χιλιάδες, εκατομμύρια άλλους, που δηλώνουν Έλληνες. Η Ελλάδα είναι ο κόσμος.

Και ο Βανεγκέμ συνεχίζει και «προφητεύει»:

«Με τις συνελεύσεις της άμεσης δημοκρατίας, το κίνημα της πολιτικής ανυπακοής, το κίνημα «Δεν πληρώνω» και τις πρώτες εμπειρίες της αυτοδιαχείρισης, μια νέα Ελλάδα αναδύεται αυτή τη στιγμή, που απορρίπτει την τυραννία της αγοράς για λογαριασμό των ανθρώπων. Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό θα πάρει για τους ανθρώπους να ελευθερωθούν από την εθελοντική δουλεία τους, αλλά είναι βέβαιο ότι, αντιμετωπίζοντας τη γελοιότητα της πελατειακής πολιτικής, των διεφθαρμένων δημοκρατιών, τον τραγελαφικό κυνισμό του κράτους των banksters (τραπεζική μαφία), θα έχουμε μόνο την επιλογή -ενάντια σε κάθε εκβιασμό- να διαχειριστούμε τις υποθέσεις μας εμείς οι ίδιοι. «.

Μόνο αυτό δεν ξέρουμε: Το πότε. Όλα τα άλλα τα ξέρουμε και τα βλέπουμε να προχωρούν.

Αγωνία, για την Κυριακή των εκλογών έχουν μόνο οι ολιγαρχικοί απρόσωποι πολιτικοί. Η  ζωή είναι αλλού.

ΥΓ. Πώς το είπε, ο Ραούλ Βανεγκέμ;

«Η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας.

Είναι επίσης το μέλλον μας.

Ανακαλύψτε την ξανά μαζί της!

Το 2012 ας γίνουμε όλοι Έλληνες!»

Αυτό τώρα τι είναι; «Διεθνιστικό» ή «εθνικιστικό»;

Η Ελλάδα είναι, ηλίθιοι. Δίχως τα δικά σας μίζερα σύνορα στα μυαλά.

«Βάτος φλεγομένη και μηδέποτε καιομένη» είναι, εκ φύσεως, ο άνθρωπος. Τριανταφυλλιά που φυτρώνει εκεί που δεν την  έσπειρε κανείς.

Odyssey από το «Δίκτυο Ιθάκη»

 Πηγή: filomantis.gr

(Οι υπογραμμίσεις, από την πηγή/ μόνο η καφέ υπογράμμιση πριν το τέλος είναι δική μας)

*

*

Ραούλ Βανεγκέμ:Τίποτε δεν είναι ιερό,όλα μπορούν να λεχθούν

[…]

.

.

.

.

κι άλλες σελίδες του βιβλίου>>>εδώ

*Για όσους δεν γνωρίζουν πως γίνεται: πως μπορείτε να μεγεθύνετε για λίγο κείμενα ή ιστοσελίδες

Δίπλα από το παράθυρο που πατάτε για τη διεύθυνση ιστοσελίδων, είναι ένα αστεράκι ( με το οποίο σώζετε «Favourites» =τις πιο αγαπητές σας ιστοσελίδες. Δίπλα από το αστέρι είναι ένα κυκλάκι. Δίπλα από το κυκλάκι είναι 3 γραμμές. Πατάτε εκεί με το «ποντίκι», επάνω στις 3 γραμμές. Ανοίγει ένα παράθυρο. Προσέξτε την 6η ένδειξη «Μεγέθυνση». Πατώντας επάνω στο «+» , το «-» ή το νούμερο, μπορείτε να αυξομειώσετε τη διάσταση της φωτογραφίας ή του κειμένου που θέλετε, ώστε να το διαβάσετε τόσο εύκολα, όσο σας βολεύει. Αφού τελειώσετε, μπορείτε να επαναφέρετε την ιστοσελίδα στο αρχικό της μέγεθος. 

.

Πηγή (μόνο οι σελίδες του βιβλίου)>από τη Φαρμακόγλωσσα Κίρκη

*

*

Ραούλ Βάνεγκεμ – Εγκώμιο εκλεπτυσμένης τεμπελιάς

Από Eagainst | 08/08/2011

O Ραούλ Βάνεγκεμ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πόλη Λεσίν του Βελγίου. ‘Ήταν γιος σοσιαλιστή και αντικληρικαλιστή σιδηροδρομικού υπαλλήλου που συμμετείχε ενεργά στην αντίσταση εναντίον των ναζί κατακτητών. Σπούδασε στις Βρυξέλλες λατινική φιλολογία και δίδαξε επίσης στο πανεπιστήμιο.

Χαρακτηριστικό του έργου του είναι η απόρριψη της ηθικής της εργασίας και η δριμύτατη κριτική που ασκεί στον παραγωγισμό του καπιταλισμού.«Δούλεψε για να επιβιώσεις, επιβίωσε καταναλώνοντας, επιβίωσε για να καταναλώνεις: ο κύκλος της κόλασης έχει ολοκληρωθεί»! Όμως ο Βάνεγκεμ είχε σαφή ερμηνεία σχετικά με την έννοια της «τεμπελιάς»:«Να τελειώνουμε λοιπόν με τη σύγχυση που ταυτίζει την τεμπελιά του σώματος με την πνευματική μαλάκυνση που ονομάζεται νωθρότητα του πνεύματος»

Το 1953 ο Γκι Ντεμπορ είχε γράψει σε έναν Παρισινό τοίχο «Ne travaillez jamais» (μη δουλεύετε ποτέ,) ως απάντηση  έγραψε το 1953, σε έναν παρισινό τοίχο, ως απάντηση στη φράση: «Arbeit macht frei» (η εργασία απελευθερώνει,) που ήταν γραμμένη στην πύλη του Άουσβιτς. Τόσο ο Ντεμπόρ, όσο και ο Βάνεγκεμ περιφρονούσαν την εργασιακή ηθική, ως μια ηθική υποκρισίας της τότε μπουρζουαζίας. Μάλιστα με τον Ντεμπόρ ο Βάνεγκεμ συναντήθηκε το 1960, όπου και προσχώρησε στην Καταστασιακή Διεθνή. Το 1967 γράφει ένα από τα θεμελιώδη κείμενα της ομάδας, την «Πραγματεία για την τέχνη του βίου προς χρήση των μελλοντικών γενεών», ενώ αρθρογραφεί τακτικά στο ομώνυμο έντυπο της ομάδας. Το 1970 έρχεται σε ρήξη με τον Ντεμπόρ. Από τότε οι δύο άνδρες δεν θα ξαναβρεθούν ποτέ.

.

Links>>>

Εγκώμιο της εκλεπτυσμένης τεμπελιάς εδώ   Η τεμπελιά είναι απόλαυση του εαυτού μας ή δεν είναι τίποτα. Μην ελπίζετε να σας παραχωρηθεί από τα αφεντικά σας ή από τους θεούς τους. Την προσεγγίζουμε, όπως το παιδί, μέσω μιας φυσικής τάσης να αναζητούμε την απόλαυση και να παρακάμπτουμε ό,τι της εναντιώνεται. Πρόκειται για κάτι απλό που η ώριμη ηλικία διαπρέπει στο να περιπλέκει. Να τελειώνουμε λοιπόν με τη σύγχυση που ταυτίζει την τεμπελιά του σώματος με την πνευματική μαλάκυνση που ονομάζεται νωθρότητα του πνεύματος -λες και το πνεύμα δεν είναι η αλλοτριωμένη μορφή της συνείδησης του σώματος. Η επιτηδειότητα που απαιτεί η τεμπελιά δεν είναι άλλη από την επιτηδειότητα των επιθυμιών τις οποίες έχει ανάγκη ο μικρόκοσμος του σώματος για να απελευθερωθεί από την εργασία που το εμποδίζει εδώ και αιώνες. Όταν η τεμπελιά δεν θα τρέφει παρά την επιθυμία να ικανοποιήσει τον εαυτό της, θα περάσουμε σε έναν πολιτισμό όπου ο άνθρωπος δεν θα είναι το προϊόν μιας εργασίας που παράγει το απάνθρωπο.(ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ / politeianet.gr )

*

*

O Raoul Vaneigem, γιος σοσιαλιστή και αντικληρικαλιστή σιδηροδρομικού υπαλλήλου που συμμετείχε ενεργά στην αντίσταση εναντίον των ναζί κατακτητών, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πόλη Λεσίν του Βελγίου. Σπουδάζει στις Βρυξέλλες λατινική φιλολογία και αρχίζει να διδάσκει στο πανεπιστήμιο. Το 1960 συναντά την Γκυ Ντεμπόρ και προσχωρεί στην Καταστασιακή Διεθνή. Το 1967 γράφει ένα από τα θεμελιώδη κείμενα της ομάδας, την «Πραγματεία για την τέχνη του βίου προς χρήση των μελλοντικών γενεών», ενώ αρθρογραφεί τακτικά στο ομώνυμο έντυπο της ομάδας. Το 1970 έρχεται σε ρήξη με τον Ντεμπόρ και από τότε οι δύο άνδρες δεν θα ξαναβρεθούν ποτέ.

*

Βιβλιογραφία

Γράμμα στα παιδιά μου και στα παιδιά του κόσμου που έρχεται

Συγγραφείς:   Ραούλ Βανεγκέμ

Θέμα:  Κοινωνικές επιστήμες (γενικά)

Εκδότης: Εκδόσεις των ξένων

Σελίδες:  108

ISBN: 9780008736828

Ημ. Έκδοσης: 27/02/2013

.

Παρουσίαση

Αισθάνθηκα αυτή τη νέα πνοή που διεγείρει -όχι μόνο στα παιδιά και τα εγγόνια μου, αλλά και σε ολοένα και περισσότερους νέους ανθρώπους- τη θέληση να θέσουν τις βάσεις για πραγματικές ανθρώπινες αξίες (την αλληλεγγύη, τη δημιουργικότητα, τη γενναιοδωρία, τη γνώση, την επανεφεύρεση του έρωτα, τη συμμαχία με τη φύση, τη γιορτινή γοητεία της ζωής), σε ρήξη με τις πατριαρχικές αξίες (την ηγεμονία, τη θυσία, την εργασία, την ενοχή, τη δουλεία, την πελατειακή σχέση, τη συγκράτηση και απώθηση των συναισθημάτων), οι οποίες ουσιαστικά βασίζονται στην αρπακτικότητα, το χρήμα, την εξουσία και αυτόν τον διαχωρισμό από το είναι, απ’ όπου πηγάζουν ο φόβος, το μίσος και η περιφρόνηση του άλλου.
Στη σκιά των μέσων ενημέρωσης που την αγνοούν κατ’ επάγγελμα, μια ζωντανή κοινωνία οικοδομείται παράνομα κάτω από τη βαρβαρότητα και τα ερείπια του παλαιού κόσμου. Δεν είναι ανώφελο να δείξουμε με ποιο τρόπο εκδηλώνεται και πώς θα προχωρήσει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Περιεχόμενα

Προλεγόμενα
-Μια αλλαγή πολιτισμού συντελείται μπροστά στα μάτια σας
-Οι παλιοί εφιάλτες βασανίζουν ακόμη τα όνειρά μας για αναγέννηση
-Ο σεισμός της Γαλλικής Επανάστασης
-Η παγίδα του ελεύθερου εμπορίου
-Από τον παραγωγισμό στον καταναλωτισμό
-Η ψευδαίσθηση της καταναλωτικής ευημερίας
-Ο καταναλωτισμός ισοπέδωσε όλες τις αξίες προς όφελος της εμπορευματικής αξίας
-Η επανάσταση της καθημερινής ζωής
-Ο χρηματοοικονομικός καπιταλισμός ή το χρήμα της κεντρικής αποχέτευσης
-Υπέρ και κατά της κουλτούρας
-Τον αφέντη της σκέψης διαδέχεται ο σκλάβος δίχως σκέψη
-Η λαϊκιστική οπισθοδρόμηση, η κουλτούρα του τίποτα και η αποκτήνωση των μαζών
-Συνείδηση και συναισθήματα
-Η διανοητική κηλίδα αίματος
-Η ιδεολογία, ασθένεια του ανθρώπου
-Ο άνθρωπος της μνησικακίας ή η εκδίκηση του στερημένου από τις επιθυμίες του σώματος
-Η τελευταία σύγκρουση περιορίζεται σ’ έναν ενδημικό πόλεμο που αντιπαραθέτει στην πλευρά του θανάτου την πλευρά που τάσσεται με τη ζωή
-Μια νέα αγορά ηλιθίων: ο οικολογικός νεοκαπιταλισμός
-Η συνειδητοποίηση η δική μας και του κόσμου είναι αυτό που λείπει περισσότερο
-Για να απαλλαγούμε από ένα απάνθρωπο παρελθόν
-Να αντλήσουμε από το παρελθόν τη γραμμή ζωής που έχει κρύψει
-Η αγάπη για τη ζωή δεν έχει καμία ανάγκη από ηθική
-Η υπέρβαση της επιβίωσης προϋποθέτει τη γέννηση ενός τρόπου ζωής
-Είστε τα παιδιά μιας αιώνιας άνοιξης
-Ο αγώνας για τη ζωή δεν είναι αγώνας ενάντια στον θάνατο
-Για μια γιορτινή κοινωνία

*

Θαβωρίτες – Τόμας Μίντσερ – Αναβαπτιστές Αιρετική εξέγερση και κομμουνισμός στην Κεντρική Ευρώπη του 15ου και 16ου αιώνα. Συγγραφείς:   Ραούλ Βανεγκέμ –  Καρλ Κάουτσκι – Σαφάρεβιτς Ιγκόρ Θέμα:  Ιστορία Ευρώπης Εκδότης: Ιδιωτική Έκδοση Σελίδες:  340 ISBN: 9780008907501 Ημ. Έκδοσης: 20/03/2012 . Παρουσίαση Το αντικείμενο της παρούσας μετάφρασης αφορά τη μέση του νήματος που συνδέει τις εξεγέρσεις των σκλάβων του αρχαίου κόσμου με τα σύγχρονα επαναστατικά κινήματα που φιλοδοξούν να καταστήσουν τον καπιταλισμό το τελευταίο εκμεταλλευτικό σύστημα της ιστορίας. Αν τη μια άκρη του νήματος αυτού την κρατάνε οι εξεγερμένοι είλωτες της Σπάρτης, οι επαναστατημένοι δούλοι και προλετάριοι της Πολιτείας του Ήλιου στην Πέργαμο κι οι 70.000 σύντροφοι του Σπάρτακου, και την άλλη, οι Παρισινοί Κομμουνάροι, οι εργάτες κι αγρότες της Ρώσικης κι Ισπανικής Επανάστασης, όπως κι οι τωρινοί ταξικοί τους επίγονοι, τότε ανάμεσά τους στέκονται τα χιλιαστικά επαναστατικά κινήματα του Μεσαίωνα. Χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι αυτών υπήρξαν οι Θαβωρίτες της Βοημίας (15ος αι.), οι αγροτικές μάζες που συντάραξαν τη Γερμανία το πρώτο τέταρτο του 16ου αιώνα κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου των Χωρικών, εμπνεόμενες και καθοδηγούμενες από προσωπικότητες σαν κι αυτή του Τόμας Μίντσερ, κι η μαχητική πτέρυγα των Αναβαπτιστών που συνέδεσε τ’ όνομά της με την κατάληψη της πόλης του Μύνστερ, στα μέσα της δεκαετίας του 1530. Τέτοιου είδους κινήματα έσπειραν τον τρόμο στις τάξεις της κοσμικής κι εκκλησιαστικής ιεραρχίας (τα όρια μεταξύ των δύο υπήρξαν πολλές φορές δυσδιάκριτα στο Μεσαίωνα), αναγκάζοντας Αυτοκράτορες, Πάπες, Βασιλιάδες, τοπικούς πρίγκηπες κι ηγεμόνες αλλά και θρησκευτικούς μεταρρυθμιστές, να συνάψουν τις πλέον ετερόκλητες συμμαχίες με μοναδικό σκοπό το βίαιο σβήσιμο της εξεγερτικής φλόγας. […] (Από τον πρόλογο της έκδοσης) Περιεχόμενα Για πρόλογο… ΚΑΡΑ ΚΛΟΥΤΣΚΥ – Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 – ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ – Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ Ι. Παποσύνη, το Επίκεντρο των Επιθέσεων του Αιρετικού Κομμουνισμού ΙΙ. Ο Ανταγωνισμός μεταξύ Πλούσιων και Φτωχών στο Μεσαίωνα ΙΙΙ. Η Επιρροή της Χριστιανικής Παράδοσης ΙV. Η Κοινοκτημοσύνη στα Μέσα Κατανάλωσης V. Η Αποστροφή προς το Γάμο VI . Το Μυστικιστικό και το Ασκητικό VII. Ο Διεθνισμός και το Επαναστατικό Πνεύμα ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 – ΟΙ ΘΑΒΩΡΙΤΕΣ Ι. Το Μεγάλο Σχίσμα II. Οι Κοινωνικές Συνθήκες στη Βοημία πριν τους Χουσσιτικούς Πολέμους III. Το Ξεκίνημα του Χουσσιτικού Κινήματος IV. Οι Εσωτερικές Παρατάξεις του Χουσσιτικού Κινήματος V. Οι Κομμουνιστές του Θαβώρ VI. Η Πτώση του Θαβώρ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 – ΟΙ ΒΟΗΜΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 – Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΚΑΙ Ο ΤΟΜΑΣ ΜΙΝΤΣΕΡ Ι. Η Γερμανική Μεταρρύθμιση II. Η Πλούσια Παραγωγή των Σαξονικών Ορυχείων III. Οι Ζηλωτές του Τσβικάου IV. Οι Βιογράφοι του Μίντσερ V. Τα Πρώτα Χρόνια του Μίντσερ VI. Ο Μίντσερ στο Άλστεντ VII. Η Αφετηρία του Μεγάλου Πολέμου των Χωρικών VIII. Οι Προετοιμασίες του Μίντσερ για την Εξέγερση IX. Ο Πόλεμος των Χωρικών ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5 – ΟΙ ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΤΕΣ Ι. Οι Αναβαπτιστές πριν τον Πόλεμο των Χωρικών. ΙΙ. Οι Αρχές των Αναβαπτιστών III. Η Τύχη και η Μοίρα των Αναβαπτιστών στην Ελβετία IV. Οι Αναβαπτιστές στη Νότια Γερμανία V. Οι Αναβαπτιστές στη Μοραβία VI. Οι Αναταραχές στο Μύνστερ VII. Οι Αναβαπτιστές στο Στρασβούργο και τις Κάτω Χώρες VIII. Πως κερδήθηκε το Μύνστερ IX. Η Νέα Ιερουσαλήμ (α) Οι Πηγές των Πληροφοριών μας (β) Το Καθεστώς του Τρόμου (γ) Ο Κομμουνισμός (δ) Η Πολυγαμία Χ. Η Πτώση του Μύνστερ Υποσημειώσεις του συγγραφέα ΙΓΚΟΡ ΣΑΦΑΡΕΒΙΤΣ – ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ (απόσπ.) ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ – ΧΙΛΙΑΣΤΙΚΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ι. Ο Σοσιαλισμός των Αιρέσεων. -ΙΙ. Γενική Επισκόπηση Θαβωρίτες Αναβαπτιστές Παράρτημα – Βιογραφίες: Τόμας Μίντσερ Ο Ιωάννης του Λέυδεν και η «Νέα Ιερουσαλήμ» του Μύνστερ ΡΑΟΥΛ ΒΑΝΕΓΚΕΜ – Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ – Οι Αιρέσεις ως τις Αρχές του 18ου Αιώνα (απόσπ.) Κεφάλαιο 36 – Οι Μεταρρυθμιστές της Ανατολής: Χουσσίτες και Θαβωρίτες Κεφάλαιο 37 – Οι Άνθρωποι της Νόησης και οι Πικάρδοι της Βοημίας ΟΙ ΠΙΚΑΡΔΟΙ Ή ΑΔΑΜΙΤΕΣ ΤΗΣ ΒΟΗΜΙΑΣ Κεφαλαίο 42 – Οι Αναβαπτιστές STORCH, PFEIFFER ΚΑΙ ΜΙΝΤΣΕΡ HUT, HUEBMAIER ΚΑΙ HUTTER MELCHIOR HOFFMANN ΟΙ ΜΥΝΣΤΕΡΙΑΝΟΙ ΠΑΣΙΦΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΕΡΡΟΡΙΣΤΕΣ: MENNO SIMONSZ ΚΑΙ BATTENBURG ΟΙ ΕΙΚΟΝΟΚΛΑΣΤΕΣ Σημειώσεις της μετάφρασης

*

Το τέλος της εξάρτησης AVERTISSEMENT AUX ECOLIERS ET AUX LYCEENS Συγγραφείς:   Ραούλ Βανεγκέμ Θέμα:  Κοινωνικές επιστήμες (γενικά) Εκδότης: Ελεύθερος Τύπος Σελίδες:  63 ISBN: 9780002850179 Ημ. Έκδοσης: 20/03/2012 . Παρουσίαση Το σχολείο υπήρξε, μαζί με την οικογένεια, το εργοστάσιο, τον στρατώνα και δευτερευόντως το νοσοκομείο και τη φυλακή, το αναπόφευκτο πέρασμα προς το οποίο η κοινωνία του εμπορεύματος εξέτρεπε, προς όφελός της, το πεπρωμένο των όντων που ονομάζονται ανθρώπινα… είναι στο κέντρο μιας ζώνης αναταραχής όπου τα νεανικά χρόνια χάνονται μέσα στην κατήφεια, όπου η αμοιβαία νεύρωση του διδάσκοντος και του διδασκόμενου αποτυπώνει την κίνησή της στη ζυγαριά της παραίτησης και της εξέγερσης, της αλλοτρίωσης και της οργής… Όπου απουσιάζει η ευφυΐα της ζωής δεν υπάρχουν παρά μόνο κτηνώδεις σχέσεις. Γι’ αυτό, τα περισσότερα σχολεία είναι πεδία μάχης όπου η περιφρόνηση, το μίσος και η καταστροφική βία επιβεβαιώνουν τη διαπίστωση της χρεωκοπίας ενός εκπαιδευτικού συστήματος που υποχρεώνει τον διδάσκοντα σε δεσποτισμό και τον διδασκόμενο σε δουλοπρέπεια… Δεν υπάρχουν ηλίθια παιδιά, υπάρχουν μόνο βλακώδεις μέθοδοι εκπαίδευσης… Όσο δεν σχηματίζεται μια κοινότητα μαθητών και διδασκόντων προσηλωμένων στην τελειοποίηση του όποιου δημιουργικού στοιχείου έχει ο καθένας μέσα του, μάταια θα εξοργίζεστε από την βαρβαρότητα σε όλες της τις μορφές, του θρησκευτικού φανατισμού, του πολιτικού σεχταρισμού, της υποκρισίας και της διαφθοράς των κυβερνώντων, δεν πρόκειται να εκδιώξετε ούτε τους δογματισμούς, ούτε τις μαφίες των ναρκωτικών και των επιχειρήσεων, γιατί μέσα στην ιεραρχική οργάνωση της εκπαίδευσης υπάρχει ένα ύπουλο ένζυμο που ευνοεί την επίδρασή τους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

*

Για την κατάργηση της εμπορευματικής κοινωνίας Για μια κοινωνία του ζώντος POUR L’ ABOLITION DE LA SOCIETE MARCHANDE – POUR UNE SOCIETE VIVANTE Συγγραφείς:   Ραούλ Βανεγκέμ Θέμα:  Κοινωνικές επιστήμες (γενικά) Εκδότης: Ελεύθερος Τύπος Μετάφραση:  Άντα Γαρμπή Σελίδες:  109 ISBN: 9780002852364 Ημ. Έκδοσης: 01/12/2007 . Παρουσίαση Εξωθώντας στα άκρα μια διαδικασία μη παραγωγικής οικονομικής συσσώρευσης, ο εμπορευματικός ολοκληρωτισμός διέδωσε σε ολόκληρο τον πλανήτη ένα σύστημα διαφθοράς και τρόμου, το οποίο η επιχειρηματική ατολμία κάποιων σικελικών χωριών έκανε γνωστό με το όνομα μαφία. . . .Χωρίς να νοιάζονται για το μακροπρόθεσμο (οι κερδοσκόποι), αντλούν ένα άμεσο κέρδος από το κοινωνικό χάος που προκαλεί η εξαθλίωση, η ανεργία, η αβεβαιότητα της επιβίωσης και αυτή η έμμονη ιδέα του χρήματος πάση θυσία, που φθείρει την σκέψη και τα ήθη από την ανώτερη μέχρι την κατώτερη βαθμίδα της αξιοθρήνητης κοινωνικής κλίμακας. . . .Αντί να θέσουν εκτός μάχης αυτό το σκυλολόι, βλέπουμε τους περισσότερους ανθρώπους να συγκατανεύουν στα βδελυρά τους ψέματα, να αποδέχονται τις μειώσεις των μισθών, να σκύβουν το κεφάλι υπό την απειλή της ανεργίας, να βυθίζονται στην απόγνωση (. . .). Ο μοναδικός μας πλούτος είναι η ζωή, μια ζωή που εξευγενίζεται αδιάκοπα από την πρόοδο της ανθρώπινης ευαισθησίας και ευφυΐας. . . .Ο αγώνας μας δεν έχει πλέον ως σκοπό να επιβιώσουμε μέσα σε μια κοινωνία αρπακτικών, αλλά να ζήσουμε ανάμεσα στους ζωντανούς. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ) Περιεχόμενα I. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΠΟΥ ΑΞΙΩΝΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΑ ΙΙ. ΠΡΟΣ ΟΣΟΥΣ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΑΓΝΟΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΔΥΣΗ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

*

Γενική διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπινου όντος Για την κυριαρχία της ζωής ως ξεπεράσματος των ανθρώπινων δικαιωμάτων Συγγραφείς:   Ραούλ Βανεγκέμ Θέμα:  Κοινωνικές επιστήμες (γενικά) Εκδότης: Βάνιας Μετάφραση:  Χριστίνα Σαρίκα Επιμέλεια:  Ζήσης Σαρίκας –  Λία Γυιόκα –  Κώστας Δεσποινιάδης Σελίδες:  268 ISBN: 9789602881903 Ημ. Έκδοσης: 01/01/2007 . Περιεχόμενα Ι. ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΙΙ. ΟΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΣΚΙΑΓΡΑΦΟΥΝ ΚΑΙ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΙΙΙ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ IV. ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΧΩΡΙΣ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΣΤΥΛ ΖΩΗΣ V. ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

*

Τίποτα δεν είναι ιερό, όλα μπορούν να λεχθούν

Σκέψεις για την ελεύθερη έκφραση RIEN N’ EST SACRE, TOUT PEUT SE DIRE

Συγγραφείς:   Ραούλ Βανεγκέμ

Θέμα:  Κοινωνικές επιστήμες (γενικά)

Εκδότης: Σαββάλας

Μετάφραση:  Αναστασία Καραστάση

Επιμέλεια:  Μαρία Ζιώγου

Σελίδες:  86

ISBN: 9799604235598

Ημ. Έκδοσης: 01/06/2005

Παρουσίαση

«Δεν υπάρχει ούτε καλή ούτε κακή χρήση της ελεύθερης έκφρασης, υπάρχει μονάχα ανεπαρκής χρήση της». Αυτή η ρήση του Ραούλ Βανεγκέμ δίνει τον τόνο σ’ ένα δοκίμιο που είναι αφιερωμένο στην πιο θεμελιώδη ελευθερία του ανθρώπου. Ένα μαχητικό κείμενο που υπερασπίζεται μια ελευθερία η οποία δεν πρέπει να υπόκειται σε περιορισμούς, είτε πολιτικούς είτε ηθικούς είτε νομικούς. Απέναντι στις απαράβατες αλήθειες και τα κρατικά μυστικά, απέναντι στους νόμους για τη συκοφαντία, το ρατσισμό και την πορνογραφία, ο συγγραφέας θεωρεί πως δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε και να νικήσουμε την ανοησία και την ατιμία, παρά μόνο αν αντιπαλέψουμε τις συνθήκες που τις καθιστούν δυνατές. (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

Περιεχόμενα

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΡΟΜΠΕΡ ΜΕΝΑΡ
Ι. ΠΟΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ;
ΙΙ. ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΔΙΔΕΙ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑ
ΙΙΙ. ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΩΞΗ ΤΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ
IV. Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΣΥΝΕΠΑΓΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΕΞΑΓΕΙ ΕΡΕΥΝΕΣ ΠΑΝΤΟΥ, ΟΠΟΥ ΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΖΩΝΤΟΣ ΠΛΗΤΤΟΝΤΑΙ Ή ΑΠΕΙΛΟΥΝΤΑΙ
V. Η ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΦΟΝΟ, ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ, Η ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ, Η ΠΡΟΣΒΟΛΗ, Η ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ, ΣΧΕΤΙΖΟΝΤΑΙ ΑΡΑΓΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ;
VI. ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
VII. ΑΣ ΘΕΜΕΛΙΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

*

Η μουσική του ζώντος

Νότες χωρίς αξία NOTES SANS PORTEE

Συγγραφείς:   Ραούλ Βανεγκέμ

Θέμα:  Πολιτικές επιστήμες

Εκδότης: Ελεύθερος Τύπος

Μετάφραση:  Αλέξανδρος Ζαγκούρογλου

Σελίδες:  60

ISBN: 9780002850353

Ημ. Έκδοσης: 01/01/1997

.

Παρουσίαση

Οι περισσότεροι απ’ αυτούς που μίλησαν για την ευτυχία, το έκαναν σαν να επρόκειτο για αρρώστια. Η καλοσύνη τρεφόταν πάντα από την κακία του κόσμου και του σώματος. Αποτίει φόρο τιμής στο κτήνος, στον δολοφόνο, στον απατεώνα, στον φανατικό, στα σκοτάδια που επιτρέπουν να λαμποκοπάει το φως της: όποιος ακολουθεί το δρόμο της, καταλήγει στο σπίτι του δράκου. Η κοινότοπη φρίκη που το παγκόσμιο θέαμα μας παρουσιάζει καθημερινά, κρύβει μιαν άλλη φρίκη, ακόμα πιο θλιβερή, αυτή του καθαυτό θεάματος που, τοποθετώντας τον θεατή μεταξύ παραίτησης και αγανάκτησης, τον κάνει να τρέμει στις τέσσερις γωνιές του σύμπαντος, χωρίς να εγκαταλείπει την πολυθρόνα της νοσηρής απόλαυσης. (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

*

Εγκώμιο της εκλεπτυσμένης τεμπελιάς ELOGE DE LA PARESSE AFINEE Συγγραφείς:   Ραούλ Βανεγκέμ Θέμα:  Πολιτικές επιστήμες Εκδότης: Ελεύθερος Τύπος Μετάφραση:  Αλέξανδρος Ζαγκούρογλου Σελίδες:  46 ISBN: 9780002850261 Ημ. Έκδοσης: 01/01/1997 . Παρουσίαση Η τεμπελιά είναι απόλαυση του εαυτού μας ή δεν είναι τίποτα. Μην ελπίζετε να σας παραχωρηθεί από τα αφεντικά σας ή από τους θεούς τους. Την προσεγγίζουμε, όπως το παιδί, μέσω μιας φυσικής τάσης να αναζητούμε την απόλαυση και να παρακάμπτουμε ό,τι της εναντιώνεται. Πρόκειται για κάτι απλό που η ώριμη ηλικία διαπρέπει στο να περιπλέκει. Να τελειώνουμε λοιπόν με τη σύγχυση που ταυτίζει την τεμπελιά του σώματος με την πνευματική μαλάκυνση που ονομάζεται νωθρότητα του πνεύματος -λες και το πνεύμα δεν είναι η αλλοτριωμένη μορφή της συνείδησης του σώματος. Η επιτηδειότητα που απαιτεί η τεμπελιά δεν είναι άλλη από την επιτηδειότητα των επιθυμιών τις οποίες έχει ανάγκη ο μικρόκοσμος του σώματος για να απελευθερωθεί από την εργασία που το εμποδίζει εδώ και αιώνες. Όταν η τεμπελιά δεν θα τρέφει παρά την επιθυμία να ικανοποιήσει τον εαυτό της, θα περάσουμε σε έναν πολιτισμό όπου ο άνθρωπος δεν θα είναι το προϊόν μιας εργασίας που παράγει το απάνθρωπο.(ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

*

Μήνυμα στους ζωντανούς

Περί του θανάτου που τους κυβερνά και της ευκαιρίας να τον ξεφορτωθούν

Συγγραφείς:   Ραούλ Βανεγκέμ

Θέμα:  Κοινωνικές επιστήμες (γενικά)

Εκδότης: Ελεύθερος Τύπος

Μετάφραση:  Εύα Πέππα

Επιμέλεια:  Αλέξανδρος Ζαγκούρογλου

Σελίδες:  165

ISBN: 9780002850834

Ημ. Έκδοσης: 01/01/1995

Παρουσίαση

ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ
«Η ιδέα και η αίσθηση της κρίσης κυριαρχούν σήμερα στις ανησυχίες όλων. Παρ’ όλο που ο χαρακτήρας αυτής της κρίσης παραμένει συγκεχυμένος, φαίνεται όλο και πιο καθαρά ότι δεν επηρεάζει μόνο την οικονομία του πλανήτη, αλλά και ότι μεταβάλλει επίσης την παραδοσιακή δομή των κοινωνιών, καταφέρνει ένα σημαντικό πλήγμα στις πολιτικές ιδεολογίες, μειώνει την αξία των πατριαρχικών αρετών, γελοιοποιεί τις διάφορες μορφές εξουσίας. Ο κόσμος με κομμένη την ανάσα από την σταδιακή εκμετάλλευση περιμένει μια επανάσταση. Προμηνύεται μια μετάλλαξη. Και πάνω στο σωρό των ερειπίων της εργασίας, του χρήματος, της πολιτικής αξιοπιστίας, της εξουσίας, εμφανίζονται καινούριες αξίες που αναγγέλλουν τον εξανθρωπισμό της φύσης γενικότερα και της ανθρώπινης φύσης ειδικότερα, αφήνοντας να διαφανούν το τέλος μιας εποχής και οι πρώτοι καρποί ενός νέου τρόπου ζωής. Το Μήνυμα στους Ζωντανούς χαράζει επακριβώς τα όρια όπου θα αντιπαρατεθούν στο εξής ένας θνησιγενής πολιτισμός κι ένας πολιτισμός εν τη γενέσει του». (ΡΑΟΥΛ ΒΑΝΕΓΚΕΜ) (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

*

Επιστολή του Στάλιν στα παιδιά του

Ανατολής και Δύσης που επιτέλους έχουν συμφιλιωθεί LETTRE DE STALIN A SES ENFANTS, ENFIN RECONCILIES, DE L’ EST E DE L’ OUEST

Συγγραφείς:   Ραούλ Βανεγκέμ

Θέμα:  Πολιτικές επιστήμες

Εκδότης: Ελεύθερος Τύπος

Μετάφραση:  Ελένη Ψυχούλη –  Άννα Φλωροπούλου

Σελίδες:  93

ISBN: 9780002850803

Ημ. Έκδοσης: 01/01/1993

.

Παρουσίαση

Στο βιβλίο αυτό, ο Ραούλ Βανεγκέμ, μία από τις σημαντικότερες μορφές του Καταστασιακού Κινήματος, υιοθετώντας κατά κάποιον τρόπο έναν ιλαρό τόνο, θεωρώντας ίσως ότι σ’ αυτόν τον αντεστραμμένο κόσμο το ιλαρό είναι μία στιγμή του τραγικού, επαναπροσεγγίζει παλιές (αλλά όχι ανεπίκαιρες, το αντίθετο μάλιστα) αλήθειες – αλήθειες που είχαν διατυπωθεί πριν από δεκαετίες μέσα σ’ ένα κλίμα γενικής κατακραυγής και περιφρόνησης. Ο Βανεγκέμ παριστάνοντας ότι δεν μιλάει αυτός αλλά ο Στάλιν, ξαναβρίσκει τον πιο καλό του εαυτό. Οι προθέσεις του είναι εξαρχής αποκρυσταλλωμένες: Θέλω να διασκεδάσω. Αποφεύγοντας μια κοινότυπη κριτική, επιδίδεται σ’ ένα όργιο κριτικής των σημαντικότερων χαρακτηριστικών του γεωπολιτικού τοπίου και της νοοτροπίας του, σ’ ένα πανηγύρι κριτικής, στο οποίο κανείς δεν θέλουμε να μείνει εγκρατής. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

*

Η επανάσταση της καθημερινής ζωής Πραγματεία σαβουάρ βιβρ προορισμένη για τις νέες γενιές TRAITE DE SAVOIR – VIVRE A L’ USAGE DES JEUNES GENERATIONS Συγγραφείς:   Ραούλ Βανεγκέμ Θέμα:  Κοινωνικές επιστήμες (γενικά) Εκδότης: Άκμων*** Μετάφραση:  Σεραφείμ Βελέντζας Σελίδες:  342 ISBN: 9780008435097 Ημ. Έκδοσης: 01/01/1990 Παρουσίαση Η «Πραγματεία» είναι ένα βιβλίο κυριολεκτικά αμφιλεγόμενο, και -γι’ αυτό- γοητευτικό: απ’ τη μια μεριά, οι καθαρά υπαρξιακές του προθέσεις, που συγχωνεύονται σ’ ένα κεντρικό σημείο οντολογικής φύσης, κι απ’ την άλλη, οι ξεκάθαροι δεσμοί του με την επαναστατική θεωρία, όπως την γνωρίσαμε στον Ντεμπόρ. Είναι γνωστό πως ο τελευταίος καθόρισε το θέαμα σαν τον υποβιβασμό της αξίας χρήσης σε αξία αναπαράστασης, δηλαδή σαν τον υποβιβασμό της ίδιας της ζωής σ’ ένα θεωρητικό σχήμα. Μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε πως, η συνέπεια της μεθόδου που οδηγεί σ’ ένα τέτοιο συμπέρασμα, αντιστοιχεί σε μια καινούργια χρήση της διαλεκτικής, χρήση που κατάγεται όχι μόνον από συγκεκριμένες οικονομικές αντιλήψεις αλλά, επίσης, από μια κρίσιμη προέκταση της χεγκελιανής αντίληψης του κόσμου. Ο τρόπος έκθεσης αυτών των θέσεων ευνόησε, στην συνέχεια, τη διαστρέβλωσή τους, από τη συνδιασμένη δράση της «μεσαίας» πανεπιστημιακής σκέψης και των αριστερίστικων χειρισμών. Έτσι, μπορεί να υποστηρίξει κανείς πως μια κοινωνιολογία του θεάματος που θα απόφευγε να προτείνει ένα συγκεκριμένο επαναστατικό σχέδιο θάταν, επίσης, αναγκαία και, πιθανόν, περισσότερο απαλλαγμένη από «μεθοδολογικές» αλλοτριώσεις. […] (Από την έκδοση) Περιεχόμενα ΕΝΑ ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ Η ΑΔΥΝΑΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ‘Η Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΑΝ ΣΥΝΟΛΟ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΜΩΝ Η ΑΔΥΝΑΤΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ‘Η Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΑΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ Η ΑΔΥΝΑΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ ‘Η Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΑΝ ΣΥΝΟΛΟ ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΕΩΝ Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΚΑΙ Η ΨΕΥΔΗΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ ΠΡΟΠΟΣΗ ΣΤΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΕΡΓΑΤΕΣ

*

Μέσα στη γέννηση της επιθυμίας ξαναγεννιέται ο κόσμος

Συγγραφείς:   Ραούλ Βανεγκέμ

*(ΕΞΑΝΤΛΗΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΟΙΚΟ)

Θέμα:  Ξένη ποίηση

Εκδότης: Ερατώ

ISBN: 9780002290517

Ημ. Έκδοσης: 01/01/1990

*

Η βίβλος των ηδονών

Συγγραφείς:   Ραούλ Βανεγκέμ

Θέμα:  Πολιτικές επιστήμες

Εκδότης: Ελεύθερος Τύπος

Μετάφραση:  Θέμης Μιχαήλ

Σελίδες:  157

ISBN: 9780002850766

Ημ. Έκδοσης: 01/01/1990

.

Παρουσίαση

Η απόλαυση της ζωής δεν έχει ούτε κανόνα ούτε νόμο, αυτό που την ορίζει, την περικυκλώνει, την εξειδικεύει, είναι ακριβώς αυτό που την αρνείται και την αντιστρέφει: η εργασία, ο καταναγκασμός, η ανταλλαγή, ο διαχωρισμός, η ενοχή. Όπως την επανάσταση της πείνας δεν την έκαναν οι πιο πεινασμένοι, έτσι και την επανάσταση της ζωής δεν θα την κάνουν αυτοί που απολαμβάνουν λιγότερο. (Ραούλ Βανεγκέμ) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

*

Τρομοκρατία ή επανάσταση;  * Συγγραφείς:   Ραούλ Βανεγκέμ Θέμα:  Πολιτικές επιστήμες Εκδότης: Ελεύθερος Τύπος Μετάφραση:  Θέμης Μιχαήλ Σελίδες:  59 ISBN: 9780002850421 Ημ. Έκδοσης: 01/01/1990

.

Παρουσίαση

Το κοινωνικό ζήτημα έπαψε να τίθεται σε όρους κατανομής του έχειν. Τώρα εμφανίζεται ως αυτό που πάντοτε ήταν στην πραγματικότητα, μια κατασκευή του συγκεκριμένου είναι, μια χειραφέτηση όχι του πολίτη αλλά του κοινωνικού ατόμου. Γενικευόμενος υπό την πίεση των ίδιων του των απαιτήσεων, ο ιμπεριαλισμός του εμπορεύματος απλουστεύει τις επιλογές. Το κυρίαρχο σύστημα χαράζει, με χιούμορ νεκροθάφτη, πάνω στο πετσί του καθένα τη διακεκομμένη γραμμή σύμφωνα με την οποία η χρήση επιτάσσει να κόψουμε. Πρέπει να προχωρήσουμε ολόψυχα στην εξουσία του και να πεθάνουμε μέσα του, ή να αποδεχθούμε τον ακρωτηριασμό και να επιβιώσουμε (κι αυτό είναι το πιο επώδυνο), ή να το καταστρέψουμε για να θεμελιώσουμε την κοινωνική αρμονία. . . (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

*

Βασικές κοινοτοπίες Συγγραφείς:   Ραούλ Βανεγκέμ Θέμα:  Πολιτικές επιστήμες Εκδότης: Ελεύθερος Τύπος Μετάφραση:  Θέμης Μιχαήλ Σελίδες:  59 ISBN: 9780002850414 Ημ. Έκδοσης: 01/01/1990 . Παρουσίαση Ο γραφειοκρατικός καπιταλισμός βρήκε στον Μαρξ την έγκυρη δικαιολόγησή του. Το ζήτημα εδώ δεν είναι να αποδώσουμε στον ορθόδοξο μαρξισμό την αμφίβολη αρετή της ενίσχυσης των νεοκαπιταλιστικών δομών, των οποίων η τωρινή αναδιοργάνωση εμπεριέχει τον εκθειασμό του σοβιετικού ολοκληρωτισμού, αλλά να υπογραμμίσουμε το πόσο οι βαθύτερες αναλύσεις του Μαρξ για την αλλοτρίωση εκχυδαΐστηκαν στα άκρως κοινότυπα γεγονότα που, απογυμνωμένα από τη μαγική τους θωράκιση και ενσαρκωμένα σε κάθε χειρονομία, απαρτίζουν από μόνα τους και καθημερινά τη ζωή ενός αυξανόμενου αριθμού ανθρώπων. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

*

Δύο μελέτες για τον Λοτρεαμόν Συγγραφείς:   Ραούλ Βανεγκέμ –  Φρ. Καραντέκ Θέμα:  Γλώσσα (γενικά) Εκδότης: Ύψιλον Μετάφραση:  Γ. Δ. Ιωαννίδης Σελίδες:  79 ISBN: 9780006900962 Ημ. Έκδοσης: 01/01/1985

*

Η αντι-ιστορία του σουρρεαλισμού …από το καμπαρέ Βολταίρ στο γκουλάγκ του θεάματος, η «άλλη» ιστορία μιας πρωτοπορίας που ονειρεύτηκε το αδύνατο! Συγγραφείς:   Ραούλ Βανεγκέμ Θέμα:  Πολιτικές επιστήμες Εκδότης: Ελεύθερος Τύπος Μετάφραση:  Νίκος Κούρκουλος Σελίδες:  115 ISBN: 9780002851213 Ημ. Έκδοσης: 01/01/1985 . Παρουσίαση Ο σουρρεαλισμός βρίσκεται παντού κάτω απ’ τις επαναφομοιωμένες μορφές του: εμπόρευμα, έργο τέχνης, διαφημιστικές τεχνικές, γλώσσα της εξουσίας, μοντέλο αλλοτριωμένων εικόνων, αντικείμενα λατρείας, αξεσουάρ κάθε θρησκείας. Αυτές τις επαναφομοιωμένες παραλλαγές του, όσο κι αν ορισμένες μοιάζουν ασυμβίβαστες με το πνεύμα του, αξίζει -περισσότερο απ’ το να τις διακρίνουμε- να δείξουμε πως ο σουρρεαλισμός τις περιείχε απ’ τις απαρχές του όπως ο μπολσεβικισμός περιείχε το «αναπόφευκτο» του σταλινικού κράτους. . . Ο σουρρεαλισμός έφτασε στη διαύγεια των παθών του, ποτέ όμως στο πάθος της διαύγειας. Ανάμεσα στους τεχνητούς παράδεισους του καπιταλισμού και τους σοσιαλιστικούς παράδεισους δημιούργησε ένα χωρόχρονο θλιβερής αναδίπλωσης και στομωμένης επιθετικότητας, που το σύστημα του εμπορεύματος και του θεάματος, ενοποιώντας τις δυο όχθες του παλιού κόσμου, τον ροκάνισε ως το μεδούλι. Σε τέτοιο σημείο που πρέπει σήμερα να ψάξουμε, όπως σ’ όλες τις κουλτούρες, για να βρούμε σ’ αυτόν τα ραδιενεργά στοιχεία της ριζοσπαστικότητας. . . (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

Βιβλία-Πηγές πληροφοριών: protoporia.gr, politeianet.gr

*

Θα προστεθούν κάποια ακόμη κείμενα & βιβλία στην παρούσα ανάρτηση. Όσοι ενδιαφέρονται, ας τσεκάρουν για νέες ενημερώσεις.

(συνεχίζεται)

*