Με αφορμή μια φοιτητική συνέλευση: ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

Γράφει ο Παύλος

Είμαι απόφοιτος του Οικονομικού Πανεπιστημίου (ΑΣΟΕΕ). Προχθές λοιπόν πήγα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο και παρακολούθησα για λίγο τη συνέλευση που θα αποφάσιζε για συνέχιση ή όχι της κατάληψης. Τελικά αποφάσισε συνέχιση, με διαφορά περίπου 100 ψήφων. Μόνο η ΔΑΠ, από τις φοιτητικές παρατάξεις, υποστήριζε τη λήξη της κατάληψης.

Κάθισα δυο ώρες μόνο (στην ψηφοφορία δεν ήμουνα εκεί). Αλλά δεν ήταν μόνο γιατί η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη και η παρακολούθηση της συνέλευσης γινόταν έτσι επίπονο έργο. Κυρίως ήταν γιατί ένοιωθα μια αυξανόμενη στενοχώρια. Πρέπει να πω ότι υποστηρίζω τη συνέχιση των καταλήψεων. Από συζητήσεις που έκανα λοιπόν με διάφορους φοιτητές, από νωρίς σχημάτισα την εντύπωση ότι το μπλοκ υπέρ των καταλήψεων θα κέρδιζε την ψηφοφορία. Επομένως, γιατί ένοιωσα έτσι; Γιατί η παρακολούθηση της συνέλευσης μου προκαλούσε αυξανόμενη δυσφορία;

Όταν βγήκα έξω από το κτίριο της ΑΣΟΕΕ περιπλανήθηκα αρκετά , περπατώντας χωρίς συγκεκριμένο σκοπό , μπαινοβγαίνοντας στην Πατησίων, και προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τις βαθύτερες και ασυνείδητες σκέψεις μου. Τελικά, ξαφνικά (έτσι δεν συμβαίνει συνήθως;) κατάλαβα.

Η συνέλευση που παρακολούθησα (αυτό που εγώ παρακολούθησα των δυο ωρών και ίσως γίνομαι άδικος), παρότι είχε ένταση, ήταν γεμάτη από τα συνηθισμένα συνδικαλιστικά τερτίπια και οι λόγοι των φοιτητών ήταν οι αναμενόμενοι λόγοι που γίνονται από μέλη των φοιτητικών παρατάξεων. Υπήρχε και μια ομάδα φοιτητών που μερικές φορές φώναζε – δεν κατάλαβα σε τι απαντούσαν – «πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών – η αλληλεγγύη είναι το όπλο των λαών». Όλα αυτά ήταν τα συνηθισμένα και καθιερωμένα, με την παραπάνω ένταση να οφείλεται στην κρισιμότητα του νομοσχεδίου, που, για παράδειγμα, ουσιαστικά απαγορεύει σε έναν εργαζόμενο φοιτητή να σπουδάσει. Και επειδή, λόγω των αυξανόμενων οικογενειακών οικονομικών δυσκολιών λόγω αυξανόμενης πτώχευσης της ελληνικής κοινωνίας, οι εργαζόμενοι φοιτητές θα είναι πλέον οι συντριπτικά περισσότεροι, νομίζω ότι πλέον το όραμα των πλουσίων για δική τους αποκλειστική ανώτατη μόρφωση θα επιτευχθεί.

Όμως, και παρά τη κρισιμότητα των παραπάνω, οι στιγμές που ζει η χώρα δεν είναι οι συνηθισμένες που αναλογούν απλώς σε επιχείρηση, έστω μεγάλης, κοινωνικής αδικίας. Δεν συμβαίνει, για παράδειγμα, απλώς μια επιπλέον επίθεση εναντίον των δικαιωμάτων στη μάθηση. Ούτε ακόμη, απλώς, μια επίθεση, βασικότερο αυτό, εναντίον της ίδιας της ιδέας του Πανεπιστημίου. Ακόμη, βγαίνοντας έξω από τα ΑΕΙ, δεν συμβαίνει απλώς μια ακόμη «αντιλαϊκή επίθεση» – μια ακόμη επίθεση εναντίον των «λαϊκών δικαιωμάτων». Δεν πρόκειται για μια ακόμη επίθεση των «αφεντικών» απέναντι στους εργαζόμενους. Όλα αυτά είναι πολύ μερικά και ανεπαρκή για να αποδώσουν αυτό που πραγματικά συμβαίνει.

Εκείνο που συμβαίνει είναι κάτι πολύ ριζικότερο και δεν μπορεί να περιγραφεί με τα συνηθισμένα λόγια στα οποία είναι συνηθισμένοι οι κατεστημένοι ιδεολογικοπολιτικοί χώροι να εκφράζουν τις κοινωνικές εντάσεις. Εκείνο που συμβαίνει, συμβαίνει λίγες φορές στην ιστορία των λαών και σφραγίζει αδυσώπητα τη μοίρα τους. Εκείνο που συμβαίνει είναι κάτι πολύ μεγάλο, που πρέπει να πάμε πολλά πολλά χρόνια πίσω για να βρούμε μέτρο σύγκρισης. Πρόκειται για αυτό που δεν θέλουμε να διανοηθούμε. Γιατί η συνειδητοποίηση του φέρνει τρόμο αποκαλύπτοντας την θεμελιώδη σύγκρουση που συμβαίνει:

                            Η ΧΩΡΑ ΔΕΧΕΤΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ

 

Η επίθεση αυτή δεν συγκρίνεται με την επίθεση οποιουδήποτε εξωτερικού εχθρού. Π.χ. της Τουρκίας. Στην περίπτωση αυτή θα διακυβεύονταν κομμάτια εδαφικής επικράτειας και ακόμη και η στρατιωτική ήττα της χώρας δεν θα απειλούσε την ίδια την ύπαρξη της παρά σε οριακές καταστάσεις. Αλλά ακόμη και αν υπήρχε γενικευμένη Τουρκική κατοχή τα πράγματα για τη χώρα δεν θα ήταν χειρότερα. Γιατί η ολοκληρωτική επίθεση που δέχεται αυτή τη στιγμή η χώρα με αόρατα και βαρύτατα όπλα οικονομικού και πολιτικού εκβιασμού στοχεύει στην διάλυση της στοιχειώδους και θεμελιακής ενέργειας της, σ΄ αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ψυχή της χώρας. Και μια Τουρκική κατοχή θα προσπαθούσε να υποδουλώσει την ψυχή, αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να την διαλύσει, όπως επιχειρείται τώρα. Γιατί μια Τουρκική κατοχή ποτέ δεν θα μπορούσε να κάνει τη χώρα να πάψει να πιστεύει στον εαυτό της και στον λόγο της ύπαρξης της. Αυτό λοιπόν που διακυβεύεται τώρα είναι ακριβώς αυτό: Η πίστη ότι αυτή η χώρα έχει δικαίωμα και λόγο να υπάρχει σαν ανεξάρτητη χώρα. Οι ξένοι επικυρίαρχοι αυτό προσπαθούν να επιβάλλουν: Ότι αυτή η χώρα δεν έχει νόημα να υπάρχει σαν τέτοια και όσο περισσότερο αντιστέκεται τόσο περισσότερο κακό κάνει σ΄ αυτό που δεν θα είναι πια χώρα, αλλά, απλώς, έδαφος και αυτή τη μοίρα, του εδάφους, πρέπει να την αποδεχθούμε.

Απέναντι σ’ αυτήν την ολοκληρωτική επίθεση, φοβάμαι ότι, δεν έχει νόημα να ζητούν οι φοιτητές, απλώς, την απόσυρση ενός νομοσχεδίου, έστω αυτού του νομοσχεδίου της Διαμαντοπούλου ή τα συνδικάτα, απλώς, την απόσυρση των άλλων νομοσχεδίων και αποφάσεων, όσο σκληρά κι αν είναι αυτά. Όλοι οι αγώνες πρέπει να ενωθούν σε έναν αγώνα βαθύτατα υπαρξιακό, με μοναδικό αίτημα – σύνθημα:

                                                      ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

 

Και παρασύνθημα, το γνωστό:

ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΤΩΡΑ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ Η ΤΡΟΙΚΑ

Και αφού γίνει αυτό, αφού νοιώσουμε πάλι σαν χώρα, αφού μείνουμε ενώπιος ενωπίω, τότε θα διαπραγματευθούμε πραγματικά με τους πιστωτές, που θα είναι απλώς πιστωτές και όχι ξένοι επικυρίαρχοι που επιβουλεύονται την ύπαρξη μας, και τότε ακόμη θα προχωρήσουμε σε στρατηγική αναγέννησης της χώρας που είναι απολύτως αναγκαία. Αλλά, τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν πρώτα δεν αποκτήσουμε ξανά τη χώρα μας.

                                                     ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

 

Μ’ αυτό το σύνθημα πρέπει να δώσουμε τη ζωή μας, στους δρόμους της χώρας, πεθαίνοντας ή ζώντας σαν χώρα.

Shortlink:  http://wp.me/pPn6Y-avN