Οι Ισραηλινοί «αγανακτισμένοι» και η «Σκηνή 1948»

Ήταν 14 Ιουλίου όταν χτύπησε το ξυπνητήρι της «αγανάκτησης» για το Ισραήλ. Κάποιοι μίλησαν για ένα  «Ισραηλινό καλοκαίρι» που έρχεται σε συνέχεια της «Αραβικής ‘Ανοιξης», ελάχιστες ομοιότητες έχει όμως με την εξέγερση των αραβικών λαών εναντίον των δικτατορικών καθεστώτων τους,  ενώ θυμίζει περισσότερο το κίνημα των Ισπανών Ιndignados αλλά και των Ελλήνων «Αγανακτισμένων».

Οι χιλιάδες των ανθρώπων που έχουν καταλάβει τους δημόσιους  χώρους  στις πόλεις του Ισραήλ δεν αποτελούν μια ομοιογενή ομάδα και δεν διαθέτουν αναγνωρισμένη ηγεσία . Απορρίπτουν το νεοφιλελεύθερο καθεστώς του Ισραήλ, την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών και τη στενή σχέση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την κυβέρνηση. Πέρα από αυτό, οι διαδηλωτές δεν συμφωνούν σε τίποτα.

Η διαμαρτυρία δεν έχει εθνική ηγεσία. Καμμιά ομάδα  διαμαρτυρίας δεν αντιπροσωπεύει την άλλη.    Οποιαδήποτε ομάδα ακτιβιστών μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις όπως και κάθε άλλη ομάδα,  σταδιακά όμως διαμορφώνεται η πρακτική της διεξαγωγής συνελεύσεων  στην οποία οι αποφάσεις βγαίνουν με συναίνεση.  Ωστόσο, η διαμαρτυρία έχει δημιουργήσει ένα χώρο που χρησιμεύει ως σημείο αναφοράς για την τοπική και διεθνή τύπο. Αυτός ο χώρος είναι η Rothschild Boulevard στο Τελ Αβίβ.

Η άμορφη φύση αυτού του κινήματος διαμαρτυρίας αποτρέπει από το να είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης από ομάδες που  παραδοσιακά χειρίζονται την κοινωνική διαμαρτυρία στο Ισραήλ, όπως η Γενική Ομοσπονδία των Εργαζομένων στο Ισραήλ (Histradut).  Σε μια συνέντευξη με το ραδιόφωνο του Ισραηλινού Στρατού  ο Γενικός Γραμματέας της  Histadrut, Ofer Eini, δήλωσε ότι η Ένωση δεν καθοδηγεί αυτη τηνκοινωνική πάλη και πως δεν πρόκειται να συμμετάσχει  αν ο σκοπός των διαδηλωτών είναι η ανατροπή της κυβέρνησης Νετανιάχου . «Είμαστε μια δημοκρατική χώρα, δεν είμαστε σαν την Αίγυπτο ή τη Συρία», δήλωσε ο Eini.

Αναλόγως, η Εθνική Ένωση των Φοιτητών του Πανεπιστημίου δήλωσε κατά της διαμαρτυρίας. Η Molly Itzik, Πρόεδρος της Εθνικής Ένωσης των φοιτητών, δήλωσε στον Τύπο ότι    «θα φερθούν ως υπεύθυνοι ενήλικες όταν θα συνομιλήσουν με την κυβέρνηση».  Τα μέλη της Φοιτητικής Ένωσης είπαν ότι στην κατασκήνωση της Rothchild Boulevard έχουν διεισδήσει   «αναρχικά στοιχεία που αυξάνουν   τις απαιτήσεις».  

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει μια εργατική τάξη στο Ισραήλ που αγωνίζεται κατά του σιωνισμού και της κυβέρνησης Νετανιάχου. Τμήματα της εργατικής τάξης κατέβηκαν σε απεργία την Δευτέρα 8/8  σε αλληλεγγύη των διαδηλωτών- φοιτητών και  πολλές δημόσιες υπηρεσίες έκλεισαν.   Περισσότεροι από 20.000 νέοι εργαζόμενοι εξέφρασαν στο διαδίκτυο την υποστήριξή τους   σε γενική απεργία. Οι γιατροί είναι σε απεργία εδώ  και εβδομάδες, γεγονός που αντικατοπτρίζει την ευρύτερη δυσαρέσκεια   των επαγγελματιών  εργαζομένων.

Ο Patrick O’Connor γράφει στο άρθρο του με τίτλο: «The Israeli protests and the unity of Arab and Jewish workers»

«Η σημερινή κρίση στο Ισραήλ  αποδεικνύει  εντυπωσιακά την αποτυχία του Σιωνιστικού σχεδίου. Αυτό που παρουσιάστηκε ως μέσο σωτηρίας για τους Εβραίους μετά το ναζιστικό Ολοκαύτωμα, είναι το ίδιο που αποκαλύπτεται όλο και πιο φανερά  ως παγίδα για τις Εβραϊκές μάζες και αποτελεί ένα πολιτικό μέσο για τον εμπλουτισμό   μιας καπιταλιστικής ελίτ που εξαρτάται από τη συνέχιση των επιδοτήσεων των αμερικανών  ιμπεριαλιστών χορηγών της, των ακατάπαυστων επιθετικών πολέμων, και της όλο και πιο στυγνής εκμετάλλευσης της δικής τους εργατικής τάξης.

Ποιος είναι λοιπόν ο κύριος εχθρός των Εβραίων της εργατικής τάξης; Δεν είναι οι  Παλαιστίνιοι και οι Άραβες εργαζόμενοι, αλλά η Ισραηλινή άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί παραγόντες της   Κνεσέτ, καθώς και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις  οι οποίες τώρα επιδιώκουν να θέσουν τους εαυτούς τους επικεφαλής του κινήματος διαμαρτυρίας έτσι ώστε να μπορέσουν να  το στραγγαλίσουν».

Η άμεση λύση στο οξυμένο πρόβλημα της στέγης και της ακρίβειας είναι τελικά  η βασική απαίτηση   των Ισραηλινών διαδηλωτών από την κυβέρνηση Νετανιάχου. Δημοσκόπηση της «Χααρέτζ» καταδεικνύει ότι το 87% των πολιτών στηρίζει το κίνημα των αγανακτισμένων και το 85% τις απεργίες των γιατρών, ενώ η δημοτικότητα του πρωθυπουργού Νετανιάχου έχει καταβαραθρωθεί στο 32% από 51% προ διμήνου.

Αλλά υπάρχει ένα ζήτημα που εμφανώς λείπει από τις διαμαρτυρίες: Η 44 ετών ισραηλινή κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών, η οποία εξαναγκάζει σε βαρύ τίμημα   τον κρατικό προϋπολογισμό και έχει άμεση σχέση με την έλλειψη   στέγης στο Ισραήλ.

Σύμφωνα με έκθεση που δημοσίευσε η  ομάδα ακτιβιστών Peace Now, η Ισραηλινή κυβέρνηση χρησιμοποιεί πάνω από 15 τοις εκατό του κρατικού προϋπολογισμού σε κατασκευές για να επεκτείνει τους εποικισμούς  στη Δυτική Όχθη, οι οποίοι στεγάζουν μόνο το 4 τοις εκατό των πολιτών του Ισραήλ.  Σύμφωνα με το Adva Center, ένα ερευνητικό ινστιτούτο, το Ισραήλ δαπανά δύο φορές περισσότερα για τους  κάτοικος των εποικισμών από όσα  ξοδεύει για τους άλλους Ισραηλινούς.

Στην πραγματικότητα το πρόβλημα  της έλλειψης οικονομικά προσιτής στέγασης στις Ισραηλινές πόλεις ξεκινάει από την δεκαετία του 1990. Τότε είναι που  η διαθεσιμότητα   κατοικίας στο Ισραήλ αρχίζει να περιορίζεται σημαντικά,  ενώ αυξάνονται οι επιδοτήσεις   στους  εποικισμούς  οδηγώντας πολλούς πολίτες της  κατώτερης,  μεσαίας και εργατικής τάξης  και πολλούς νέους μετανάστες, στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας.

Το Ισραήλ σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπο με τις συνέπειες μιας πολιτικής που ευνοεί τη διατήρηση της κατοχής και την επέκταση των εποικισμών.   Το ετήσιο κόστος για τη διατήρηση του ελέγχου επί των Παλαιστινιακών εδαφών, εκτιμάται σε περισσότερα από $ 700 εκατ. ευρώ.

Το ζήτημα όμως είναι ότι αν είχαν οι διαδηλωτές ξεκινήσει την διαμαρτυρία τους θέτοντας το θέμα της κατοχής , σίγουρα αυτή τη στιγμή θα ήταν ελάχιστα άτομα στις σκηνές.  Καταργώντας το πιο καυτό και διχαστικό θέμα στην πολιτική του Ισραήλ, οι διαδηλωτές  δημιούργησαν  για τους Ισραηλινούς όλων των ιδεολογιών και τάξεων, έναν ασφαλή χώρο διαμαρτυρίας όπου δεν θα  φοβούνται να εκφράσουν τα αιτήματά τους.

Σύντομα όμως οι διαδηλωτές θα πρέπει να πάρουν θέση. Η  επικείμενη ψηφοφορία των Ηνωμένων Εθνών για την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους τον Σεπτέμβριο,  πιθανόν να προκαλέσει αντιδράσεις από την μεριά των Παλαιστινίων   και τότε οι  Ισραηλινοί διαδηλωτές θα πρέπει ή να επιλέξουν  να διακινδυνέψουν  την εσωτερική τους συνοχή υποστηρίζοντας τους Παλαιστίνους, ή να εγκαταλείψουν οποιαδήποτε αξίωση τους υπέρ της δημοκρατίας,    συντασσόμενοι με τους Ισραηλινούς στρατιώτες που είναι επιφορτισμένοι με την καταστολή τους.

Η Σκηνή 1948

 της ABYRCOPTY*

 http://mondoweiss.net/2011/08/tent-1948.html

Αν είσαι Παλαιστίνιος,   είναι δύσκολο να  να ταυτιστείς  με τις σκηνές στην  Rothschild Boulevard του Τελ Αβίβ.  Μέχρι να φτάσεις στη Σκηνή 1948.  Η πρώτη φορά που πήγα στην διαμαρτυρία   ήταν όταν -λίγες μέρες πριν- αποφάσισα να ενταχθώ στη  Σκηνή 1948.  Το βασικό μήνυμά της Σκηνής 1948 είναι ότι η κοινωνική δικαιοσύνη θα πρέπει να ισχύει για όλους.  Εκεί συγκεντρώνονται Εβραίοι και Παλαιστινίοι πολιτες που πιστεύουν στα ίσα δικαιώματα για όλους τους πολίτες ενός κράτους.

Εγώ ως Παλαιστίνια  δεν αισθάνομαι μέρος του κινήματος της 14 Ιουλίου, σχεδόν κάθε γωνιά αυτής της κατασκήνωσης μου θυμίζει ότι ο τόπος αυτός δεν με θέλει.  Η πρώτη μου εντύπωση εκεί ήταν αρκετά καταθλιπτική, βρήκα πολλές ισραηλινές σημαίες, ένας άνθρωπος έδινε  διάλεξη στη νεολαία για τις αναμνήσεις του από τον πόλεμο του  ’48  κάτω από το  σιωνιστικό πρίσμα, μια άλλη  ομάδα  ζητούσε την απελευθέρωση του Γκιλάντ Σαλίτ  και μια άλλη τραγουδούσε σιωνιστικά τραγούδια. Αυτό σίγουρα δεν είναι ένα μέρος όπου το 20% του πληθυσμού θα αισθάνεται ότι ανήκει . Την δεύτερη ημέρα βρήκα τον Ronen Shuval, από την Im Tirtzu μια  άκροδεξιά οργάνωση, ο οποίος μέσα από την ομιλία του υποκινούσε το μίσος  προς τον αριστερό χώρο και τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κάποιοι έποικοι είχαν στήσει μια σκηνή και χόρευαν χαρούμενοι.

Η ύπαρξη της Σκηνής 1948  αποτελεί πρόκληση για τους ανθρώπους που συμμετέχουν στο κίνημα της  14 Ιούλη. Τις πρώτες ημέρες, η σκηνή δέχθηκε επίθεση από ομάδα ακροδεξιών, οι  οποίοι επιτέθηκαν στους ακτιβιστές στη σκηνή και κατέστρεψαν την  παλαιστινιακή σημαία. Μερικοί από τους συντονιστές του κινήματος έχουν δηλώσει καθαρά ότι  η υποστήριξη θεμάτων  σχετικά με την Παλαιστινιακή κοινότητα στο Ισραήλ ή την κατοχή,  θα κάνει τον αγώνα να «χάσει την ορμή» του.  Συχνά λένε  ότι η πάλη είναι κοινωνική και όχι  πολιτική, λες και υπάρχει  διαφορά. Φοβούνται πως αν τολμήσουν να αναφερθούν στα παλαιστινιακά ζητήματα θα  χάσουν υποστηρικτές.

Η αλήθεια όμως είναι,  ότι αυτή είναι η αλήθεια.

Η αλήθεια είναι, ότι αυτό ακριβώς θα μπορούσε να  βοηθήσει τον Νετανιάχου. Αν πατήσει το κουμπί του φόβου, αναπλάθοντας τον «εχθρό» και να αναπαράγοντας  την «απειλή για την ασφάλεια», τότε θα μπορούσε να κάνει αυτό το κίνημα να σιωπήσει.  Το πρόβλημα όμως δεν είναι ο Νετανιάχου, ούτε και είναι ο πρώτος Ισραηλινός ηγέτης που βασίστηκε σε αυτή την τακτική. Το κύριο πρόβλημα είναι ότι οι Ισραηλινοί δεν είναι έτοιμοι ακόμα να δουν πέρα ​​από τα τείχη γύρω τους.

Ωστόσο, πρέπει κανείς να παραδεχθεί ότι κάτι συμβαίνει, οι Ισραηλινοί ξύπνησαν. Υπάρχει μια διαδικασία, άνθρωποι συναντιόνται, συζητώντας θέματα.  Η Γενική Συνέλευση της κατασκήνωσης αποφάσισε την Παρασκευή ότι δεν θα δεχτεί   ρατσιστικά μηνύματα μεταξύ των συμμετεχόντων της.  Ακόμα και στη Σκηνή 1948 έφτασαν πολλοί Ισραηλινοί για  να διαβάσουν τα φυλλάδια, άκουγαν τί αντιπροσωπεύει η  Σκηνή 1948   και συζητούσαν ήρεμα. Ίσως αν ήμουν  Εβραία του  Ισραήλ θα ήμουν περήφανη για το κίνημα της 14ης Ιούλη.  Αλλά, δεν είμαι Εβραία, δεν είμαι σιωνιστρια,  είμαι Παλαιστίνια.

Δεν θέλω να ωραιοποιήσω την πραγματικότητα  ούτε να κρυφτώ για χάρη  της «τακτικής» και ούτε θα ικανοποιηθώ με  ψίχουλα. Θέλω να μιλήσω για την ιστορική δικαιοσύνη, θέλω να μιλήσω για την κατοχή, θέλω να μιλήσω για τις διακρίσεις και το ρατσισμό, θέλω να θέσω τα πάντα στο τραπέζι  και θέλω να μιλήσω για όλα αυτά μέσα  στην καρδιά του Τελ Αβίβ.

Η κοινωνική δικαιοσύνη δεν μπορεί να διαιρεθεί ή να κατηγοριοποιηθεί. Εάν δεν είναι δικαιοσύνη για  όλους, συμπεριλαμβανομένων όλων των Παλαιστινίων, τότε είναι μια απομίμηση της δικαιοσύνης, μια ελίτ της δικαιοσύνης ή μια «Δικαιοσύνη για τους Εβραίους μόνο»  ακριβώς όπως η Ισραηλινή δημοκρατία λειτουργεί  «μόνο για τους Εβραίους».

Το κίνημα της 14 Ιουλίου  είναι μια μεγάλη ευκαιρία για τους Ισραηλινούς να αποτρέψουν το κράτος τους  από το να συνεχίσει να πνίγεται μέσα σε ένα  καθεστώς απαρτχάιντ.

*Η Αbyr Copty, είναι αναλύτρια και σύμβουλος  των μέσων ενημέρωσης. Πρώην μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου στη Ναζαρέτ και πρώην εκπρόσωπος της Mossawa, το Κέντρο Προάσπισης των Αράβων πολιτών του Ισραήλ. Έχεi Μάστερ στην Πολιτική Επικοινωνία απότο City University του Λονδίνου. Είναι πολιτική ακτιβίστρια και μέλος    οργανώσεων που ασχολούνται  με τα ανθρώπινα δικαιώματα και  τον τερματισμό της Ισραηλινής κατοχής της Παλαιστίνης.

ΠΗΓΕΣ:    http://www.alternativenews.org/english/index.php/topics/israeli-society/3720-summer-2011-social-protest-in-israel-possibilities-and-challenges–

 http://www.nytimes.com/2011/08/04/opinion/in-israel-the-rent-is-too-damn-high.html?_r=2