Καμία ανοχή σε πολιτικούς εγκληματίες. Η σιωπή είναι συνενοχή

Καμία ανοχή σε πολιτικούς εγκληματίες. Η σιωπή είναι συνενοχή.

Στην διάρκεια του Μάρτη-Απρίλη και του πρώτου lockdown, υπήρχε ένα ασφυκτικό κλίμα από αριστερά και δεξιά ώστε να μην τολμάμε να κάνουμε την οποιαδήποτε κριτική στην κυβέρνηση παρότι η ίδια είχε προχωρήσει σε μια εξαιρετικά ολέθρια τακτική (κατά τον ίδιο τον πρόσφατο χαρακτηρισμό του Χαρδαλιά για το lockdown) για την αποτροπή διάδοσης του ιού.

Τότε με τεράστιο τίμημα, χωρίς καμία ουσιαστική οικονομική βοήθεια και με ελάχιστα τεστ, αυτός ο λαός κατόρθωσε να περιορίσει την πανδημία σε μονοψήφια κρούσματα και με λίγους σχετικά νεκρούς. 

Δυστυχώς αυτό που ακολούθησε θα μείνει σαν ιστορικό μνημείο θρασύτατης πολιτικής εγκληματικότητας.

Η κυβέρνηση σφετερίστηκε τις θυσίες του κόσμου σαν να ήταν δική της πολιτική επιτυχία, έδωσε όλα τα σήματα χαλάρωσης ως το σημείο να σταματήσει να ενημερώνει για την καθημερινή πορεία της πανδημίας και καπηλεύτηκε αυτή την επιτυχία για να θυσιάσει τον κόσμο στα κέρδη της τουριστικής βιομηχανίας που ούτως ή άλλως θα είχε μοιραία την χειρότερη χρονιά της. Ξεφτιλίζοντας την διακήρυξη του ίδιου του πρωθυπουργού της ότι θα βάζει πάντα την ανθρώπινη ζωή πάνω από την οικονομία, αποφάσισε να επιτρέψει την μαζική είσοδο χιλιάδων μολυσμένων τουριστών χωρίς τεστ, σφραγίζοντας την εφιαλτική επανεμφάνιση του ιού σε επίπεδα που ήταν πρωτόγνωρα για το πρώτο κύμα του και για το οποίο είχαμε χρειαστεί ολόκληρο μαζικό lockdown για να το τιθασεύσουμε.

Πλέον κλείσαμε πάνω από δύο μήνες όπου έχουμε καθημερινά νεκρούς με πάνω από πέντε φορές διψήφιο αριθμό νεκρών όταν στο πρώτο κύμα ήταν ένας μήνας και μόλις μία φορά με 10 νεκρούς.

Την μέρα που ξεκίνησε να γράφεται αυτό το κείμενο, είχαμε την αύξηση των διασωληνωμένων κατά 11 ανθρώπους ενώ είχαμε και 7 νεκρούς. Φτάσαμε να δεκαπλασιαστούν συνολικά τα κρούσματα από τα τέλη Ιούνη όταν είχαμε με επιτυχία αποκρούσει το πρώτο κύμα. Μόλις την τελευταία βδομάδα είχαμε σχεδόν διπλάσια κρούσματα από όσα είχαν καταγραφεί στους τέσσερις μήνες του πρώτου κύματος και μόνο χθες είχαμε την εισαγωγή 140 ανθρώπων με βαριά συμπτώματα κορονοΐού στα βεβαρυμένα νοσοκομεία μας.

Αυτή η ζοφερή εικόνα δεν απαλύνεται με κανένα τρόπο επειδή όλη η Ευρώπη είναι τώρα στα χάλια της. Το γεγονός ότι ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός θυσίασε τον κόσμο του για να εξυπηρετήσει την τουριστική του βιομηχανία, αποτελεί καταδίκη για τον ίδιο και όχι άλλοθι για τις χώρες που ακολούθησαν το παράδειγμα του. Η καταδίκη του γίνεται ακόμη μεγαλύτερη δεδομένου ότι πολλές χώρες της Ασίας και της Ωκεανίας, από την Ταϋλάνδη και το Βιετνάμ μέχρι την Κορέα και την Νέα Ζηλανδία, απέφυγαν αυτή την μοίρα. 

Η ζοφερή εικόνα δεν απαλύνεται επίσης και για τον πολύ απλό λόγο ότι τούτη η κυβέρνηση έδωσε την μικρότερη οικονομική βοήθεια στον πληθυσμό της σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες αλλά και για άλλους λόγους που κάνουν την ελληνική περίπτωση έναν ξεχωριστό εφιάλτη ακόμη και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα.

Είδαμε σε αρκετές χώρες να χρησιμοποιείται η πανδημία για να χτυπηθούν θεμελιακά ανθρώπινα δικαιώματα και να χτίζονται αστυνομικά κράτη (τάση που ήταν ισχυρή και πριν την πανδημία όπως έχει αναλυθεί έξοχα στο βιβλίο The Global Police State του William Robinson)

Είδαμε επίσης, ειδικά στις ΗΠΑ, να χρησιμοποιείται το μεγαλύτερο μέρος της κρατικής οικονομικής παρέμβασης για να γίνουν οι ζάμπλουτοι ακόμη πλουσιότεροι με τον πλούτο των δισεκατομμυριούχων να αυξάνεται περισσότερο από 2 τρισεκατομμύρια δολάρια, την στιγμή που η παγκόσμια οικονομία βρισκόταν σε πρωτοφανή κατάρρευση.

Είδαμε παντού να επιταχύνονται οι εγγενείς τάσεις του συστήματος υπέρ της συγκεντροποίησης του μεγάλου κεφαλαίου και εις βάρος του μικρού αλλά και υπέρ των νέων τεχνολογιών της αυτοματοποίησης, της τηλε-εργασίας και της επιτήρησης.   

Πουθενά αλλού όμως δεν χρησιμοποιήθηκε η πανδημία για να περάσουν νομοσχέδια που αυξάνουν τον αριθμό μαθητών ανά τάξη και για να απαξιωθεί συνολικά η δημόσια εκπαίδευση.

Πουθενά αλλού δεν χρησιμοποιήθηκε η πανδημία για να περάσουν αντιπεριβαλλοντολογικά νομοσχέδια που ρημάζουν το οικοσύστημα και επιτείνουν την κλιματική αλλαγή.

Πουθενά αλλού δεν χρησιμοποιήθηκε η πανδημία για να αρθεί πλήρως η προστασία της πρώτης κατοικίας και για να δοθούν αυτά τα σπίτια στις τράπεζες.  Και αυτό να συμβαίνει μάλιστα σε μια χώρα που οι ίδιοι οι τραπεζίτες την χρεοκόπησαν μαζί με τα κόμματα που ακόμη χρωστάνε σε αυτές και σε μια κατάσταση ανεξέλεγκτης οικονομικής κατάρρευσης.

Τέλος με κάποιες εξαιρέσεις, πουθενά αλλού δεν χρησιμοποιήθηκε η πανδημία για να ενισχυθεί η ιδιωτική υγεία σε βάρος της δημόσιας και για να χρηματοδοτηθούν διαπλεκόμενα ιδιωτικά ΜΜΕ ώστε να ελεγχθεί η ενημέρωση και να λογοκριθούν οι αντικυβερνητικές απόψεις.

Κι έτσι φτάσαμε στο δεύτερο και πολύ πιο φονικό κύμα της πανδημίας με ένα αστυνομικό κράτος να επιβάλλει τις πιο παράλογες απαγορεύσεις που δεν είχαν αποτολμηθεί να επιβληθούν στο πρώτο κύμα και στο μαζικό lockdown, όπου η απαγόρευση κυκλοφορίας την νύχτα είναι καθολική και η χρήση της μάσκας υποχρεωτική ακόμη κι όταν περπατάς μόνος στον δρόμο και με τα πράγματα να είναι χειρότερα από ποτέ. Δηλαδή και η πανδημία να είναι εκτός ελέγχου και οι απαγορεύσεις να είναι πιο παράλογες και αφόρητες από ποτέ και η οικονομία να βρίσκεται σε διαρκή κατάρρευση και να ζούμε σε ένα αστυνομικό κράτος χωρίς στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα και ούτε καν πλέον με υποτυπώδη προστασία της πρώτης κατοικίας.

Είναι φανερό πια με τις ενδείξεις και αποδείξεις να είναι συντριπτικές, ότι έχουμε απέναντι μας μια κυβέρνηση πολιτικών εγκληματιών η οποία τα μόνα πράγματα για τα οποία είναι ικανή και ενδιαφέρεται να κάνει, είναι να καταστέλλει αυτοοργανωμένους χώρους, να προσλαμβάνει αθρόα και από την πίσω πόρτα μπάτσους όλων των ειδών (όπου κάποιοι από αυτούς σκοτώνουν κατά λάθος τους ίδιους τους αδερφούς τους γιατί δεν ξέρουν καλά καλά να χειρίζονται τα όπλα τους), να χτίζει ισραηλινά τείχη στα σύνορα και στρατόπεδα συγκέντρωσης για πρόσφυγες και μετανάστες που δεν θέλουν καν να μείνουν εδώ, να χαρίζει δάνεια σε μεγαλοεπιχειρηματίες και να κουκουλώνει σκάνδαλα πολυεθνικών, να απαγορεύει διαδηλώσεις και να ποινικοποιεί κάθε αντίσταση, να δίνει την πρώτη κατοικία στις τράπεζες και το ίδιο το φυσικό περιβάλλον στα αρπακτικά του κέρδους. 

Μια κυβέρνηση η οποία θυμάται ότι η ανθρώπινη ζωή έχει αξία μόνο όταν δεν είμαστε σε τουριστική σεζόν και αμέσως να το ξεχνάει όταν αυτή ξεκινά. 

Με έναν στυγνό υπουργό δημόσιας τάξης ο οποίος επίσης θυμάται ότι υπάρχουν κανόνες κράτους δικαίου μόνο όταν πρόκειται για φυγόδικους αρχιναζιστές δολοφόνους και αμέσως να το ξεχνάει όταν πρόκειται για 14χρονους μαθητές ή ακόμη και για δεξιούς σκηνοθέτες που οι μπάτσοι έχουν μπει απρόκλητα στα σπίτια τους και τους ξυλοφορτώνουν.  

Ζούμε παρακμή και οπισθοδρόμηση σε όλα τα επίπεδα με τα μπουκωμένα από το χρήμα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης να την παρουσιάζουν σαν επιθυμητή ή αναπόφευκτη και τα καλοζωισμένα παπαγαλάκια να φτάνουν εμετικά να γράφουν για τον λαό που προσεύχεται με ευγνωμοσύνη που έχουμε την οικογένεια Μητσοτάκη από πάνω μας και όχι τους προηγούμενους.

Κι εδώ δεν μπορούμε να μην γράψουμε για τον ολέθριο ρόλο του Τσιπρικού Σύριζα για το σημερινό απερίγραπτο χάλι. Το γεγονός ότι μια τέτοια εγκληματική κυβέρνηση κάνει όσα κάνει και μπορούν τα πειραγμένα γκάλοπ τους να την παρουσιάζουν ακόμη πρώτη και με διαφορά, οφείλεται σε τεράστιο βαθμό στις επιλογές του Τσίπρα κι όσο ήταν κυβέρνηση και όσο είναι αντιπολίτευση. 

Η στρατηγική επιλογή του να αποτελειώσει τα κινήματα αντίστασης το 2015 την στιγμή που αυτά είχαν ηττηθεί (αλλά όχι συντριφθεί) από το 2012 και είχαν συσπειρωθεί απεγνωσμένα από πίσω του το 2015 αποζητώντας αφελώς μια τελευταία ευκαιρία και δίνοντας του την μεγαλύτερη δημοφιλία που είχε ποτέ απολαύσει πολιτικός, έφερε το μεγαλύτερο κύμα απογοήτευσης, κυνισμού και ιδιώτευσης στην ιστορία της μεταπολίτευσης. Ακούς Συριζαίους να λένε ότι το κόμμα τους πρέπει να επιστρέψει στον κόσμο των κινημάτων και δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις, να στεναχωρηθείς ή να θυμώσεις. Το χαρτί αυτό το έκαψαν οριστικά το 2015 όταν οι ίδιοι έκαναν ότι μπορούσαν για να θάψουν τις προοπτικές αναγέννησης των κινημάτων για μια ολόκληρη ιστορική περίοδο. Θυσίασαν την προοπτική ριζικών ανατροπών για να διαχειριστούν νέα μνημόνια, προχωρώντας σε περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, θεσπίζοντας ιδιώνυμα για τους πλειστηριασμούς, δημιουργώντας με υπερφορολόγηση οικονομικά μαξιλάρια σε μια αδίστακτη ακροδεξιά κυβέρνηση αντί για γενναίες ενισχύσεις στην δημόσια υγεία και παιδεία και φτάνοντας στο τέλος να βάζουν τελειωμένες δεξιές στο υπουργείο δημόσιας τάξης που ξεκίνησαν ανανεωμένες επιθέσεις σε κατειλημμένους χώρους. 

Βάφτισαν την διαχείριση της αθλιότητας και την διάσωση της ελληνικής αστικής τάξης υπευθυνότητα που κράτησε την κοινωνία όρθια ενώ στην πραγματικότητα αυτή η διαχείριση το μόνο που κατάφερε ήταν να επανανομιμοποιήσει το παλιό πολιτικό καθεστώς που το 2015 φαινόταν οριστικά τελειωμένο.

Το χειρότερο ήταν ότι ταύτισαν την αριστερά και τον κόσμο της με έναν υποτιθέμενο χαρισματικό αρχηγό που παρά τις τραγικές επιλογές του συνεχίζει να απολαμβάνει σε μια μερίδα του κόσμου το στάτους του ιερού και αναντικατάστατου. Κι ακούς πάλι με ανάκατα συναισθήματα θυμηδίας, θλίψης και οργής τα ατελείωτα σχόλια αριστερών στο φέησπουκ για το πόσο χαμένοι είμαστε χωρίς τον Τσίπρα και για την τεράστια καταστροφή που θα συμβεί αν τον χάσουμε! Μιλώντας για έναν πολιτικό που ακόμη και τώρα δεν τολμά να ψελίσσει έστω μια δειλή κουβέντα για κρατικοποίηση τραπεζών ή για νομιμοποίηση της κάνναβης ή για ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και ο οποίος σε θέματα εξωτερικής πολιτικής βγαίνει από τα δεξιά σε μια ακροδεξιά κυβέρνηση! 

Αυτό είναι το μεγαλύτερο κατάντι. Ο μισός κόσμος να έχει ιδιωτεύσει απογοητευμένος και αηδιασμένος από το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ το 2015 και ο άλλος μισός να συνεχίζει να θεωρεί τον Τσίπρα σωτήρα του. 

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι τα κινήματα θέλουν ακόμη χρόνο για να αναρρώσουν ώστε να επανεμφανιστούν στον στίβο της ιστορίας πάλι δυνατά και ελπιδοφόρα. Με τέτοια φοβική, ενοχική και λίγη αντιπολίτευση δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς ακόμη κι όταν από πάνω βρίσκεται η πιο αδίστακτη και εγκληματική κυβέρνηση.

Όχι τυχαία λοιπόν αυτό που επικρατεί αυτό τον καιρό στον κόσμο είναι τα αισθήματα του φόβου, της ανασφάλειας, της αβεβαιότητας και της ασφυξίας. Η ιστορική διαδικασία για να στηριχθεί πάλι στις δυνάμεις του θα είναι μακροχρόνια και οδυνηρή. 

Τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα αν αυτή η κρίση ήταν μόνο εθνική κι όχι παγκόσμια. Ευτυχώς και ακριβώς επειδή έχουμε να κάνουμε με μια πρωτοφανή παγκόσμια κρίση που κλυδωνίζει όλο το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, έχοντας αναδείξει συσσωρευτικά τα αδιέξοδα και την απανθρωπιά του, το τι συμβαίνει εδώ είναι τελικά δευτερεύον αφού όλα μπορούν να αλλάξουν γρήγορα παντού στον κόσμο κάτω από την επιρροή και την έμπνευση κινημάτων άλλων χωρών που δεν έχουν γνωρίσει συντριπτικές εμπειρίες ήττας όπως εμείς εδώ το 2015.

Μόνο την τελευταία βδομάδα είδαμε έναν άλλο λαό στην Βολιβία να υπερνικά ένα ακροδεξιό πραξικόπημα με την δύναμη των κινημάτων διάρκειας και ξεπερνώντας την αγκίλωση που δημιουργεί η προσκόλληση σε έναν χαρισματικό ηγέτη ενώ σε μια άλλη χώρα την Χιλή που είχε γίνει το βίαιο πείραμα του νεοφιλελευθερισμού από το 1973, επιβλήθηκε από το κάτω το ξύλωμα του Συντάγματος που τον είχε νομιμοποιήσει, πάλι με την δύναμη των κινημάτων διάρκειας. Στην Αφρική στην πολυπληθέστερη χώρα της την Νιγηρία, μαίνεται μια φοβερή εξέγερση κατά της αστυνομοκρατίας και της φτώχιας ενώ στην Ασία τόσο στην Ινδονησία όσο και στην Ταυλάνδη η νεολαία έχει κι αυτή εξεγερθεί κατά του νεοφιλελευθερισμού και του αστυνομικού κράτους που τον στηρίζει. 

Προηγούμενα είδαμε να γίνεται εξέγερση στην πιο δεξιά χώρα της Λατινικής Αμερικής, την Κολομβία, και λίγο πιο πριν να εξεγείρεται η νεολαία στην ίδια την φωλιά του κτήνους και το κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού, τις ΗΠΑ.

Όλα αυτά συμβαίνουν στην χρονιά της πανδημίας κάνοντας σκόνη αναλύσεις του γλυκού νερού που προέβλεπαν ότι τα lockdown και οι καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης θα κατάφερναν να αδρανοποιήσουν και να υποτάξουν τους από κάτω επ’ αόριστο. Το αντίθετο έγινε. Τα lockdown συμπίεσαν προσωρινά την κοινωνική ενέργεια για να την απελευθερώσουν σε ένα ανώτερο επίπεδο. Κι είμαστε ακόμη στην αρχή. 

Ο καπιταλισμός έχει πια απονομιμοποιηθεί παγκόσμια σε ένα τέτοιο εύρος που πρέπει να ανατρέξουμε στο 1919 (συμπτωματικά και τότε είχε πανδημία) για να βρούμε αντίστοιχο του.

Σε μια εποχή τέτοιων και τόσων αντιθέσεων και αντιφάσεων, σε μια εποχή με τέτοια και τόση τεχνολογία, αυτοματοποίηση και ρομποτική όπου σε κάθε άνθρωπο αντιστοιχεί η μηχανική ενέργεια 100 δούλων, σε μια εποχή που η πλειοψηφία των δουλειών έχει γίνει αυτό που ο μακαρίτης David Graeber αποκαλούσε Bullshit Jobs (δηλαδή δουλειές που δεν ικανοποιούν πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες παρά μόνο τις ανάγκες κυκλοφορίας και αναπαραγωγής του χρήματος), σε μια εποχή που μια μικροσκοπική τάξη δισεκατομμυριούχων έχει συσσωρεύσει τόσο πλούτο όσο δεν έχουν μαζέψει μαζί δισεκατομμύρια άνθρωποι, σε μια εποχή που το σύστημα καταστρέφει όλο το περιβάλλον και αποσταθεροποιεί το ίδιο το κλίμα για να συνεχίσει να αναπαράγεται, σε μια εποχή που το κέρδος σημαίνει μαζική σφαγή ζώων και εξαφάνιση ειδών, σε μια εποχή που όλα αυτά γίνονται για να δημιουργείται όλο και μεγαλύτερο χρέος από ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα που είναι εκτός ελέγχου, η πανδημία ήταν ίσως η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Μακριά λοιπόν από το να είναι αυτή η πανδημία μια συνομωσία των από πάνω, στην πραγματικότητα τους έχει τρομοκρατήσει και αποδιοργανώσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Οι θλιβεροί αυτοσχεδιασμοί τους, το κουρέλιασμα των συνταγμάτων τους, η αντανακλαστική στροφή τους στην καταστολή αποκαλύπτουν την γύμνια ενός συστήματος που πάντα έβαζε τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους ως το σημείο να μην μπορεί να αντιμετωπίσει έναν ιό με 0,5% θνησιμότητα χωρίς την κατάρρευση των εθνικών συστημάτων υγείας του.

Εδώ πλέον το ομολογούν ανοιχτά. Θα κάνουν νέο lockdown μόνο όταν θα είναι βέβαιοι ότι το σύστημα υγείας θα βρίσκεται σε άμεση κατάρρευση. Και είναι τόσο χάλια αυτό το σύστημα υγείας ώστε να θεωρούν ότι αυτό είναι πολύ πιθανό να συμβεί τις αμέσως επόμενες βδομάδες παρά την καθολική χρήση μάσκας και τις χουντικές απαγορεύσεις κυκλοφορίας.

Τούτη την φορά δεν θα σιωπήσουμε. Τούτη την φορά να το βουλώσουν καλύτερα αυτοί που μας έλεγαν επιθετικά την άνοιξη να το βουλώσουμε εμείς και παραμένουν αμετανόητοι.

Τούτη την φορά ήρθε η ώρα να φωνάξουμε:

Καμία ανοχή σε πολιτικούς εγκληματίες. Η σιωπή είναι συνενοχή.