Ένα πανέμορφο τραγούδι, γεμάτο ευαισθησία, όχι πολύ γνωστό.
Στίχοι-Μουσική: Άκης Πάνου. Τραγουδάει ο Γρ. Μπιθικώτσης με την Βούλα Γκίκα το 1965.
Αυτό το τραγούδι μου βγάζει πολλή Ελλάδα. Κι όχι μόνο. Μου βγάζει όλο τον Νότο της Ευρώπης, γιατί έτσι είναι κι οι υπόλοιποι Νότιοι που υποφέρουμε & παλεύουμε όλοι μαζί -όχι μόνο τώρα, πάντα έτσι ήταν- με πολύ παρόμοιες τις παραδοσιακές μουσικές τους, με ένα μπουζουκάκι, μια κιθαρίτσα, ένα ουτάκι ή ένα μικρό μαντολίνο να κελαηδούν μελαγχολικά τους καημούς και ν΄αποπνέουν ευαισθησία & αισιοδοξία: Έλληνες, Ισπανοί, Ιταλοί, Πορτογάλοι, μια γροθιά γεμάτη Ανθρωπιά, που σκύβει, αγκαλιάζει και περιθάλπει ακόμα κι ένα μικρό πληγωμένο πουλάκι. Ας μην ξεχνάμε ποιοι είμαστε αυτοί που ζούμε σ΄αυτό τον τόπο, σ΄αυτή τη γη. Μην αφήσουμε κανέναν να μας χαλάσει.
Οι στίχοι του Άκη Πάνου>
Βρήκα πουλί πληγωμένο βαριά
δίχως θάρρος κι ελπίδα,
με σπασμένα φτερά μες την καταιγίδα.
Ήταν πεταμένο και το μάζεψα,
ήταν φοβισμένο και το χάιδεψα,
περιφρονημένο και του μίλησα,
ήταν λερωμένο μα το φίλησα.
Βρήκα πουλί πληγωμένο βαριά
δίχως θάρρος κι ελπίδα,
με σπασμένα φτερά μες στην καταιγίδα.
Ήταν πεινασμένο και το τάισα,
ήταν διψασμένο και το δρόσισα,
ήταν πληγωμένο και το γιάτρεψα,
ήταν πεθαμένο και τ`ανάστησα.
Βρήκα πουλί πληγωμένο βαριά
δίχως θάρρος κι ελπίδα
με σπασμένα φτερά μες στην καταιγίδα.
*