Για τα γεγονότα του Κερατσινίου 18/9/2014

Παρουσιάζει ο Παύλος

Κείμενο του Α. Αργυριάδη

….

Κάταγμα μνήμης*

Εκεί όπου τελειώνει το μαχαίρι του φασίστα, συνεχίζουν τα γκλομπ της «δημοκρατίας». Για να υπενθυμίζουν συνεχώς ότι υπάρχει γενικευμένη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ή πιο απλά η κοινωνία δεν έχει- ούτε πρόκειται να βγει από τον γύψο. Η πολυπληθής παρουσία των αστυνομικών δυνάμεων στο Κερατσίνι και το κλίμα έντασης που φρόντιζαν να δημιουργήσουν, αφού όπως αναμετέδιδαν τα ΜΜΕ η ΕΛ.ΑΣ. ήταν σε συναγερμό. Ότι ο αριθμός των αστυνομικών δυνάμεων που θα βρίσκονταν στην περιοχή θα ήταν αριθμητικά περίπου ο ίδιος όπως και στην επέτειο του Πολυτεχνείου, καλλιεργώντας έτσι έναν ηθικό πανικό. Αφού τελικά δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν τους χιλιάδες διαδηλωτές να κατέβουν στο δρόμο, έπρεπε με την συστημική και καλά προσχεδιασμένη βιαιότητα τους να υπενθυμίσουν ότι «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος». Αυτή η ιδιότυπη συνθήκη της αστυνομικής εισβολής από 2000 και πλέον πάνοπλους αστυνομικούς των ΜΑΤ, συνεπικουρούμενους από εκατοντάδες μηχανές ΔΕΛΤΑ και ελικόπτερα, κατά παντός κινούμενου στην ευρύτερη περιοχή θα μπορούσε να περιγραφτεί ως «κάταγμα μνήμης».

Ο λόγος είναι προφανής: η καταστολή αποτελεί τον μόνο σίγουρο και αποτελεσματικό τρόπο καθυπόταξης της κοινωνίας. Η οποία αν δεν φοβάται το μαχαίρι των φασιστικών συμμοριών θα πρέπει να υποφέρει από την λύσσα και την κτηνωδία του μητροπολιτικού στρατού καταστολής της ΕΛΑΣ ο οποίος δεν εγγυάται καμία ασφάλεια, αλλά διαρκώς με την παρουσία του στις λαϊκές γειτονιές του Κερατσινίου υποδεικνύει ότι το κράτος είναι ο νόμος – το κράτος είναι ο τρόμος. Είναι γεγονός πως «στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», διότι η ίδια η αστική πολιτική είναι το αδιέξοδο. Ο εκφυλισμός της ζωής σε οικονομικό, κοινωνικό και ψυχολογικό επίπεδο, το σύνδρομο του ανύπαρκτου μέλλοντος που έχει οδηγήσει χιλιάδες στην αυτοκτονία, η ζωή χωρίς νόημα που επιβάλει ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός φαντάζουν παντοδύναμα. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι όπως θέλουν να τα παρουσιάζουν.
Στις γειτονίες υπάρχουν ακόμα στέκια αντίστασης και το αεράκι της ελευθερίας συνεχίζει να πνέει σε πείσμα των κρατούντων που θέλουν να επιβάλουν μισθούς των 300€ και χώρους κοινωνικής ταφής αναξιοπαθούντων, ανέργων και μεταναστών. Αυτοργανωμένοι χώροι & συνελεύσεις συνεχίζουν να υπάρχουν και να ενοχλούν την επιβαλλομένη δημοκρατική σιγή νεκροταφείου. Το Κερατσίνι δεν αποτελεί εξαίρεση. Εδώ και μια δεκαετία οι Αναρχικοί έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια δυνατή κοινωνική σχέση με τους κατοίκους της περιοχής. Συμμετέχοντας δε σε συνελεύσεις και πρωτοβουλίες κατοίκων, έχουν δημιουργήσει ένα πολύ βαθύ ρίζωμα το οποίο, τον τελευταίο χρόνο, ειδικά δε μετά την δολοφονία Φύσσα κατέδειξε ότι ο αγώνας για την ζωή και την ελευθερία όχι μόνο δεν οπισθοχωρεί, αλλά οργανώνεται, γίνεται δυναμικότερος και απειλητικότερος για τον Φασισμό ειδικά και για το σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει γενικότερα.
Στην πρώτη επέτειο από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, το κράτος ήθελε να στείλει μήνυμα προς όλους τους αποδέκτες: σε όσους συνεχίζουν να αγωνίζονται συνολικά, αλλά πιο συγκεκριμένα σε όσους αντιστέκονται ακηδεμόνευτα και αυτοργανωμένα. Αυτό φάνηκε από την συστηματική και γενικευμένη επίθεση των δυνάμεων καταστολής προς το μπλοκ της διαδήλωσης που καλούσαν τα δυο τοπικά σχήματα της περιοχής. Ο συγκεκριμένος κόσμος έπρεπε να διαλυθεί και να μην καταφέρει να φθάσει μέσα στις γειτονίες του Κερατσινίου. Έπρεπε να υποκύψει κάτω από την μπότα ή την ρόδα των μονάδων καταστολής.

Η αποφασιστικότητα όμως αυτού του κόσμου και η πεποίθηση για το δίκαιο του αγώνα τους, δεν πτοήθηκε και κατάφεραν να φθάσουν στο κέντρο του Κερατσινίου παρά τις πολλαπλές και αλλεπάλληλες επιθέσεις σώμα με σώμα από τους πάνοπλους νταήδες της αστυνομίας. Ήταν ακριβώς αυτό το μένος τους, που στο ύψος της εκκλησίας της Υπαπαντής οι μηχανοκίνητες αστυνομικές δυνάμεις, συνεπικουρούμενες από πλήθος διμοιριών ΜΑΤ εξαπέλυσαν ένα φρενήρη προγκρόμ κατά όποιου περπατούσε στον δρόμο και αγνοούσε την άτυπη απαγόρευση κυκλοφορίας που είχαν επιβάλει τα καθεστωτικά τάγματα εφόδου της δημοκρατίας στην περιοχή μετά την δύση του ηλίου. Οι λεκτικές επιθέσεις, οι τραμπουκισμοί και οι προπηλακισμοί μηδενός εξαιρουμένου: Κάτοικοι και διαδηλωτές ήταν όλοι ένοχοι. Οι βίαιες προσαγωγές κατοίκων που έντρομοι βγήκαν να δουν τι συμβαίνει στην γειτονιά τους, μέσα από το εκκωφαντικό θόρυβο από τις εκρήξεις των κρότου λάμψης, και την αποπνιχτική ατμόσφαιρά από τα δακρυγόνα δέχθηκαν την περιποίηση των «λεβεντόπαιδων» της ΕΛΑΣ. Οι οποίοι εκτός από τις δολοφονικές επιθέσεις κατά πεζών με τις μηχανές τους συστηματικά απαγόρευσαν την παροχή πρώτων βοηθειών σε τραυματισμένους διαδηλωτές και κατοίκους λέγοντας ότι «δεν χρειάζεται» ή το άκρως επαγγελματικό «να ψοφήσουν» το οποίο δείχνει απόλυτα την νοοτροπία τους.
Γίνεται ξεκάθαρο λοιπόν ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός της κοινωνίας: Ο συστηματικός εκφραστής της καταστολής ο οποίος δεν είναι άλλος από το κράτος ως εντολέα και τους μηχανισμούς επιβολής του. Στο γενικευμένο σκηνικό της μητροπολιτικής βίας ένθεν και εκείθεν. Οι Αναρχικοί βρίσκονται πάντα απέναντι από τις δυνάμεις του μίσους και του τρόμου, ο αγώνας τους είναι βαθειά κοινωνικός, διακριτός και πάντα πολιτικός. Δυναμικός στην φύση του αλλά πάντα συμβολικός υπενθυμίζοντας ότι ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Αντίθετα πεποίθηση της τους είναι ότι η συνολική ρήξη δεν γίνεται με εκτονωτικά πυροτεχνήματα, αλλά με διαρκή αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων προς την κατεύθυνση της ελευθερίας.
Την Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014 βρεθήκαμε ανάμεσα στον ανταγωνισμό της καταστολής και της βλακείας. Παρά την πρόσκαιρη επιβολή τους, θέλω να πιστεύω ότι καμία τους δεν είναι αήττητη. Αντίθετα το πάθος για τον αγώνα, την ζωή και την αξιοπρέπεια καθώς και η αλληλεγγύη που έμπρακτα έδωσε το παρόν ενάντια σε όλες τις μορφές αντικοινωνικής βίας αφήνει ως ρίζωμα μια μεγάλη παρακαταθήκη που μας υπενθυμίζει ότι: «αν δεν αντισταθούμε σε όλες τις γειτονίες, οι πόλεις μας θα γίνουν μοντέρνες φυλακές». Από την πλευρά τους, οι αφίσες των τοπιών σχημάτων συνεχίζουν να το υπενθυμίζουν: «Ούτε που να το σκέφτονται, θα μας βρίσκουν πάντα απέναντι τους».
Αργύρης Αργυριάδης

 

*Κάταγμα: λέγεται κάθε λύση της συνέχειας του οστού (σπάσιμο ή και ράγισμα). Μνήμη: ο χώρος στον οποίο αποθηκεύονται και από τον οποίο ανασύρονται πληροφορίες συνειδητά

 

Δείτε επίσης:

Έγινε η πορεία μνήμης για τον Παύλο Φύσσα – Σήμερα, στις 5 μ.μ., συναυλία στο Σύνταγμα

Για την πορεία στη μνήμη του Π.Φύσσα που δεν πήγα

Πως λειτούργησαν τα επαναστατικά ανακλαστικά στη πορεία μνήμης για τον Π. Φύσσα

 

 

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Σύντομος σύνδεσμος: http://wp.me/pPn6Y-jFd

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

 

Για επικοινωνία: ormithiella@hotmail.gr

 

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………