Η μάστιγα του εθνικισμού

Δημοσιεύει ο Παύλος

κείμενο του Αργύρη Αργυριάδη

….

 

Ότι λάμπει δεν είναι Χρυσός, πόσο μάλλον Αυγή.

Ο εθνικισμός αποτελεί την συλλογική έκφραση της άγνοιας ενάντια στην λογική, του σκοταδιού ενάντια στο φως , της υποταγής και της σκλαβιάς ενάντια στην ανεξαρτησία και την ελευθερία , της άρνησης της δύναμης και της ομορφιάς ενάντια στην κατάφαση της χαράς και της δόξας της ζωής.

 Οι  εθνικιστές ανέκαθεν ήταν παραχαράκτες και δηλητηριαστές της ιστορίας των ιδεών.  Στην προσπάθεια τους να σκιάσουν την γραμμή μεταξύ αλήθειας και ψέματος, εφευρίσκουν έναν πολύτιμο σύμμαχο στον ιδεολογικό χειρισμό της γλώσσας: Πατρίδα – Έθνος – Φυλή . Έννοιες και λέξεις που έχουν εδώ και καιρό χάσει την αρχική τους σημασία συνεχίζουν μέσω των αιώνων να κυριαρχούν στην ανθρωπότητα. Ιδιαίτερα έντονο είναι αυτό αν οι έννοιες έχουν γίνει κοινοτοπίες, ή  αν έχουν εμποτιστεί  στην ύπαρξη του ανθρώπου από την παιδική ηλικία ως αδιαμφισβήτητες  αλήθειες.

Το μυαλό  του ανθρώπου εύκολα ικανοποιείται με κληρονομημένες και αποκτημένες ιδέες ή με την υπαγόρευση των γονιών και των δασκάλων διότι είναι πολύ πιο εύκολο να πιστεύεις παρά να μελετάς. Σε αυτή την βασική διαδικασία στηρίζονται όλες οι άρρητες θεωρίες και τα στερεότυπα του εθνικιστικού σωβινισμού πασπαλισμένα από μεγάλες δόσεις πατριωτικού μεγαλείου.

Οι βασικοί  πυλώνες του εθνικισμού αποτελούν έναν αξιόμαχο σύμμαχο για τον καπιταλισμό επειδή διαιωνίζουν την βλαβερή δουλική ηθική , την απάρνηση της ζωής, την καταστροφή όλων των στοιχείων που δημιουργούν αυτόβουλη δύναμη και προσωπικότητα.

Ο εθνικισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά ο ισοπεδωτής της ανθρώπινης φύσης, η θραύση της βούλησης του ανθρώπου να τολμήσει και να πράξει ελεύθερος. Η παλινόρθωση του καπιταλισμού με την βίαιη αναδιάρθρωση του κοινωνικού πλούτου προς όφελος της οικονομικής ολιγαρχίας που ονομάστηκε κρίση έχει και σαν στόχο μια εγγενής προσπάθεια την δημιουργία της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης και την παγίωση στο διηνεκές της αστικής δημοκρατίας σε καθεστώς εξαίρεσης το οποίο έχει την αποκλειστική δυνατότητα να πράττει κατά το δοκούν του.

Ο εθνικισμός, είναι θαυμάσια προσαρμοσμένος στην εκπαίδευση υπηκόων, υπό την αιγίδα του πατριωτικού φαντασιακού ο οποίος ως αναπαράσταση συντελεί μόνο στην  διαιώνιση της δουλικής κοινωνίας και εν ολίγοις οδηγεί στις συνθήκες που αντιμετωπίζουμε ως σήμερα.

Πράγματι δεν θα μπορούσε η κοινωνία να εκφυλιστεί παραπάνω  από ότι στο τωρινό αποκρουστικό στάδιο, εάν δεν υπήρχε η βοήθεια του εθνικοπατριωτισμού ως δεκανίκι του συστήματος .  Το «δημοκρατικό» βλέπε συνταγματικό τόξο  έχει συνειδητοποιήσει από καιρό την ισχύ του δηλητηρίου που ενυπάρχει στην εθνικιστική ρητορική . Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η οξύνοια των εθνοπατριωτικών διδαγμάτων είναι η πιο δυνατή προστασία ενάντια στην κοινωνική  εξέγερση και στην δυσφορία ειδικά δε όταν χρησιμοποιούνται έναντι των διαφορετικών (μεταναστών, γυναικών, ανέργων, αναρχικών και λοιπών κοινωνικών αγωνιστών)  από το ρόπαλο του Χρυσαυγίτη και το όπλο του Αστυνομικού. Και οι δυο εντεταλμένοι να τα επιβάλουν θεσμικά και εν συνεργασία.

Γιαυτό και οι διάφοροι εθνικιστές σταυροφόροι του πατριωτικού σωβινισμού και της «μεγάλης ελλάδας»  μπορούν κάλλιστα να κηρύσσουν τον αγών τους απρόσκοπτα, διότι δεν περιέχει τίποτα επικίνδυνο στο καθεστώς της εξουσίας και του πλούτου αλλά αντίθετα αντιπροσωπεύει την αυταπάρνηση προς όφελος του έθνους  και είναι τελείως αδρανές ενώπιον κάθε προσβολής κάθε αίσχους που επιβάλλεται στην κοινωνία.

Εδώ θα πρέπει να επανέλθουμε στους παραχαράκτες των ιδεών και των λέξεων. Η θεωρία των δυο άκρων  αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Οι τόσοι κατά τα άλλα ένθερμοι υποστηρικτές της δημοκρατίας και του  καθωσπρεπισμού ταυτίζουν με τον πιο συνετό και ιδεολογικό τρόπο τον φασισμό με τους μεγάλους αγώνες για την κοινωνική και οικονομική χειραφέτηση.

Με το πρόσχημα της βίας οι θιασώτες των  κέντρων εξουσίας προσπαθούν όχι μόνο να πείσουν αλλά και να επιβάλλουν ότι το κράτος ως θεσμός έχει και δικαιούται το μονοπώλιο της καταστολής ενώ οποιαδήποτε αντίδραση θεωρείτε ως άνομη.

Ο εθνικισμός έρχεται να υπερασπιστεί μέσω της «ακρότητας» του την αναγκαιότητα όχι της εξάλειψης των αιτιών που τον συντηρεί και τον τρέφει αλλά στην ενίσχυση τους υπό τον μανδύα της δημοκρατικής κανονικότητας.
Η προσμονή της εξόδου από την κρίση ως υπόσχεση του δημοκρατικού παραδείσου, δεν είναι απλά μια ψευδής μεγάλη αφήγηση σαν το ιδεολόγημα της ισχυρής ελλάδας αλλά χρησιμοποιείται και από την αριστερά, ως το θεραπευτήριο των ακρωτηριασμένων κορμιών και των ασθενών μυαλών, που ψάχνουν απεγνωσμένα έναν ακόμα σωτήρα.

Στο πλαίσιο αυτό ο εθνικισμός έκανε την εμφάνιση του με την Χρυσή Αυγή και των Αρχηγό της, ως τον ηγέτη των ελλήνων, τον λυτρωτή των πατριωτών από την  κυριαρχία των μεταναστών -αλλά από τη στιγμή που ξεκίνησε το θεάρεστο έργο της, αποδείχθηκε ότι δεν είχε κανένα ενδιαφέρον ούτε για την γη, για τις επείγουσες άμεσες ανάγκες των φτωχών και των απόκληρων, αλλά  αυτό που κήρυττε ήταν ένας συναισθηματικός εκβιασμός, ένας σωβινιστικός μυστικισμός, αρχαιολατρικές σκοταδιστικές και μπερδεμένες ιδέες άνευ πρωτοτυπίας και ενεργητικότητας, προς όφελος των ιδίων. Έτσι ο εθνικισμός ως απατηλή πίστη, απλά εξαπατά προς όφελος της κυριαρχίας.  

Η υποτιθέμενη  ανιτσυστημικότητα της ΧΑ αποτελεί την πιο εξωφρενική αντίληψη! Το πιο επαχθές κίνητρο για την ανοχή  την απάθεια και τον παρασιτισμό της. Ο εθνικισμός  ανέκαθεν ήταν το μαστίγιο του οποίου ο καπιταλισμός και οι κυβερνήσεις έχουν κάνει χρήση ώστε να επιβάλλουν στον άνθρωπο την έλλειψη ανεξαρτησίας οδηγώντας τον στην θέση του σκλάβου. Η ΧΑ έγινε το πιο αδίστακτο όπλο στα χέρια του καταπιεστή, ένα φοβερό μαστίγωμα και ένας αδυσώπητος φοροεισπράκτορας για την πτώχευση την σκλαβιά και τον εξευτελισμό των ίδιων των ανθρώπων, ειδικά δ για αυτούς που υποτίθεται ότι «προστάτευε».

Ο άνθρωπος που πραγματικά γνωρίζει την αιτία της δυστυχίας του, που καταλαβαίνει την δομή του άδικου κοινωνικού και οικονομικού συστήματος μπορεί να κάνει περισσότερα για τον εαυτό του και την τάξη του απ`ότι ο εθνικισμός  και οι ακόλουθοι του μπορούν να  κάνει για την ανθρωπότητα, διότι η αλληλεγγύη και η συνεργασία με τα ταξικά του αδέλφια και είναι αυτή  η μόνη που μπορεί να φέρει την δημιουργία και την ευημερία και όχι ο ρατσισμός ή ο φόβος προς το διαφορετικό.

Τα «διδάγματα» του εθνικισμού και των οπαδών του έχουν αποτύχει και ηττηθεί επειδή η ίδια η ουσία του δόγματος είναι αντίθετη στο πνεύμα της ζωής. Ο φασισμός  κάτω από οποιαδήποτε μάσκα και αν εμφανιστεί είτε του νεοφιλελευθερισμού, της δημοκρατικής νομιμότητας εντός του συνταγματικού τόξου δεν θα απαλλάξει τον άνθρωπο ή την κοινωνία του από την τρομερή πίεση των συνεπειών του βάρους της φτώχειας, της φρίκης, του εξωφρενικά άδικου συστήματος της έμμεσης διακυβέρνησης. Ο εθνικισμός θα συνεχίσει να είναι φίλος και σύμμαχος με την αστική δημοκρατία γιατί και οι δύο  είναι η συνωμοσία της  εξουσίας ενάντια στην κοινωνία, του σκοταδισμού ενάντια στο φως, της υποταγής και της σκλαβιάς ενάντια στην ανεξαρτησία και την ελευθερία , της άρνησης της δύναμης και της ομορφιάς ενάντια στην κατάφαση της χαράς και της δόξας της ζωής. Η Χρυσή Αυγή απ την μια είναι το δολοφονικό άκρο του συστήματος και από την άλλη στο άλλο άκρο δεν είναι τίποτα περισσότερο από τους θεσμούς και το σύστημα που την οπλίζει. Γίνεται κατανοητό γιατί δεν υπάρχουν δυο άκρα, αλλά συγκρούονται δυο εκ διαμέτρου αντίθετοι κόσμοι, ο σημερινός «νόμιμος» κόσμος της δυστυχίας και από την άλλη ο επερχόμενος κόσμος της ευτυχίας.

Ο κοινωνικός αγώνας για την ελευθερία δεν είναι ούτε νόμιμος – ούτε άδικος, αλλά δίκαιος, πολύμορφός και επιβεβλημένος. 

Αργύρης Αργυριάδης, Δρ.  Εφ.  Ψυχολογίας

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Σύντομος σύνδεσμος: http://wp.me/pPn6Y-heV

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Για επικοινωνία: ormithiella@hotmail.gr

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………