Με αφορμή το αστείο του Ζίζεκ, κάποιες σκέψεις… Και πάλι για τον αναρχισμό…

Γράφει ο Παύλος

Θα ήθελα να έχω την άποψη σας για δύο παρατηρήσεις που θέλω να κάνω στο περιβόητο αστείο του Ζίζεκ («όποιος δεν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ να σταλεί στα γκουλάγκ»).

1. Καταρχήν νομίζω ότι με ότι σημαίνει, όπως τα γκουλάγκ, μαρτυρική ζωή και θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων δεν πρέπει να αστειευόμαστε. Είναι ένα είδος ασέβεια στη μνήμη των θυμάτων. Έτσι κι’ αλλιώς η ανθρώπινη μνήμη, φαίνεται ότι είναι προγραμματισμένη να λειαίνεται και να εξασθενεί. Επομένως, όταν κάνουμε πολιτική, ας μην την εξουθενώνουμε τελειωτικά. Το αντίθετο θα πρέπει να γίνεται.

Και επειδή μίλησα για εκατομμύρια βασανισμένες ζωές και θανάτους, στα γκουλάγκ, ακόμη και μια μεμονωμένη μαρτυρική ζωή και θάνατος να υπήρχε, η γνώμη μου είναι ότι θα άξιζε την άπειρη ευσέβεια μας.

2. Αν τυχόν ένας δεξιός ευρωπαίος ηγέτης ή διανοούμενος έκανε ένα αντίστοιχο αστείο («όσοι δεν ψηφίζουν Ν.Δ. να στέλνονται στα κρεματόρια για να γίνουν σαπούνι») θα είχαν σηκωθεί και οι πέτρες να τον κυνηγήσουν.

Εδώ πρέπει να αναφερθώ σε μια μεγάλη παθογένεια των «πολιτικών χώρων».

Ότι δηλαδή, αυτά που καταδικάζουμε, από μαλακίες ως εγκληματικές συμπεριφορές, στους «άλλους» (των «άλλων πολιτικών χώρων»), τα ακριβώς αντίστοιχα που πράττουν όμως οι δικοί μας «σύντροφοι», του δικού μας πολιτικού χώρου δηλαδή, τείνουμε να τα λειαίνουμε και να τα παραβλέπουμε όταν δεν τα δικαιολογούμε με την δικαιολογία ότι έχουν διαφορετικό και πιο κατάλληλο πολιτικό πρόσημο.

Πρόκειται, επαναλαμβάνω, για μια μεγάλη, κατά τη γνώμη μου, παθογένεια των πολιτικών χώρων, όλων ανεξαιρέτως, που ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την διευρυνόμενη κοινωνική ανυποληψία τους. Εδώ θέλω να κάνω μια σημαντική παρατήρηση: Φοβάμαι ότι δεν μπορεί να είναι διαφορετικά. Ότι δηλαδή η ύπαρξη ενός πολιτικού χώρου σημαίνει την ύπαρξη μιας «μεγάλης ζωής», ισχυρότατης, που τείνει να κηδεμονεύει την ύπαρξη κάθε μεμονωμένου ατόμου. Τότε τα επιμέρους άτομα, οι επιμέρους ανθρώπινες υπάρξεις τείνουν να γίνονται πιόνια, σε διάφορους βαθμούς, των «μεγάλων ζωών», όπως είναι οι «πολιτικοί χώροι» ή και οι διάφορες «ιδεολογίες».

Η παραπάνω θεώρηση, κατά τη γνώμη μου, εξηγεί και την ιστορική αποτυχία του αναρχισμού. Στο βαθμό δηλαδή που αναρχισμός σημαίνει ιδιαίτερος πολιτικός χώρος, τότε αυτός, σαν μια «μεγάλη ζωή», επιδιώκει να κυριαρχήσει στις άλλες μεγάλες ζωές, στους άλλους πολιτικούς χώρους δηλαδή, και γι’ αυτό οι μεμονωμένες υπάρξεις που συμμετέχουν σε αυτόν (οι μεμονωμένοι «αναρχικοί») γίνονται τα πιόνια σε ανταγωνισμούς κυριαρχίας που δεν ορίζουν και δεν υποψιάζονται. Κατά τη γνώμη μου δηλαδή και σαν συμπέρασμα, αναρχία δεν μπορεί να υποστηριχθεί πραγματικά μέσα από (κατ’ επίφαση) «αναρχικό χώρο». Η ύπαρξη «χώρου» αντιστρατεύεται αποτελεσματικά την αναρχία. Και αυτό που δεν κατανοούν οι αναρχικοί που συμμετέχουν στον κάθε αναρχικό «χώρο», το διαισθάνεται η κοινωνία, ότι δηλαδή είναι ενεργούμενα του «χώρου» και της επιθυμίας του για κυριαρχία, που κατά τα άλλα αντιμάχονται (την κυριαρχία). Άλυτη αντίφαση.*

Αλλά και ποτέ δεν μπορούν να υπάρξουν αυτόνομα άτομα και αυτόνομη σκέψη, όσο αυτά (τα άτομα) και η σκέψη εντάσσονται σε ιδιαίτερους πολιτικούς χώρους ή ιδεολογίες.

* Στην πραγματικότητα, όποιος διαβάσει προσεκτικά την παράγραφο αυτή που αναφέρεται στον αναρχισμό, μάλλον κατανοεί ότι βρίσκεται μπροστά σε σκέψεις περί του φαινομένου της εξουσίας.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………….

 Σύντομος δικός μας σύνδεσμος: http://wp.me/pPn6Y-gtK

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Για επικοινωνία: ormithiella@hotmail.gr

………………………………………………………………………………………………………………………………………………..