Την αποκάλυψη ότι ο Μωάμεθ ο Πορθητής δεν θα προχωρούσε σε πόλεμο με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και ίσως δεν θα καταλάμβανε την Κωνσταντινούπολη καταλύοντας τη χιλιετή βυζαντινή αυτοκρατορία, κάνει ο πολύ γνωστός Τούρκος ιστορικός και δημοσιογράφος, Murat Bardakçi, (ειδικός σε θέματα Ανατολικής Ρωμαϊκής και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας), σε ένα αποκαλυπτικό δημοσίευμα του στην τουρκική εφημερίδα, Habertürk.
Σύμφωνα με τον Tούρκο ερευνητή, ένας γάμος που πάρα λίγο θα γινόταν μεταξύ της κατά άλλους φυσικής και κατά άλλους θετής μητέρας του Μωάμεθ του Πορθητή, δηλαδή της Σέρβας πριγκίπισσας, Μάρας, με τον τελευταίο βυζαντινό αυτοκράτορα, Κωνσταντίνο Παλαιολόγο θα απέτρεπε τον Οθωμανό ηγεμόνα να προχωρήσει στην πολιορκία και άλωση της Πόλης.
.
Η μεγάλη αγάπη του Μωάμεθ του Πορθητή για την ορθόδοξη χριστιανή πριγκίπισσα Μάρα και η χριστιανική παιδεία που είχε λάβει από αυτήν κατά την παιδική του ηλικία, θα ήταν ο κύριος λόγος για να μην προχωρήσει στην πολιορκία της Κωνσταντινούπολης αλλάζοντας έτσι την ροή της παγκόσμιας ιστορίας.
.
Όπως είναι γνωστό από την ιστορία ο τελευταίος βυζαντινός αυτοκράτορας, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, (9 Φεβρουαρίου 1404-29 Μαΐου 1453), είχε παντρευτεί δυο φορές αλλά και τις δυο είχε μείνει χήρος.
.
Η πρώτη του σύζυγος ήταν η Μανταλένα Τόκκο, ανιψιά του Καρόλου Τόκκο, Δεσπότη της Ηπείρου, η οποία μετά τον γάμο τους το 1427, ή το 1430, έγινε Ορθόδοξη και άλλαξε το όνομα της σε Θεοδώρα.
Πέθανε το 1429 ή 1430.
.
Η δεύτερη σύζυγος του ήταν η Caterina Gattilusio, κόρη του Ντορίνο, Ενετού ηγεμόνα της Λέσβου η οποία πέθανε το 1442.
Ο Κωνσταντίνος από τις δυο αυτές συζύγους του δεν απέκτησε παιδιά.
.
Το 1449, μόλις ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος είχε ανεβεί στον θρόνο της βυζαντινής αυτοκρατορίας άρχισε αμέσως να ψάχνει για να βρει σύζυγο, δηλαδή να παντρευτεί για τρίτη φορά δίνοντας στην αυτοκρατορία μια αυτοκρατόρισσα.
Το έργο της αναζήτησης της συζύγου του νέου αυτοκράτορα, είχε αναλάβει ο έμπιστος του σύντροφος, Γεώργιος Φραντζής.
.
Οι πρώτες υποψήφιες ήταν η κόρη του Δούκα της Βενετίας και η κόρη του βασιλιά της Πορτογαλίας, προφανώς για πολιτικούς λόγους, καθώς επιδίωκε την βοήθεια αυτών των βασιλιάδων για την άμυνα της Πόλης.
Επίσης υποψήφιες νύφες ήταν και οι κόρες του αυτοκράτορα της Τραπεζούντας, αλλά και του ηγεμόνα της Γεωργίας, που ήταν ορθόδοξες.
Τότε όμως έγινε γνωστό πως ο Οθωμανός σουλτάνος, Μουράτ ο Β΄, είχε πεθάνει και η σύζυγος του, η γνωστή Σέρβα πριγκίπισσα Μάρα, κόρη του Σέρβου ηγεμόνα Γεωργίου Μπράνκοβιτς, είχε μείνει χήρα.
.
Μόλις το νέο αυτό έγινε γνωστό στην Κωνσταντινούπολη, αποφασίστηκε να γίνει επίσημη πρόταση στην Μάρα να νυμφευτεί τον βυζαντινό αυτοκράτορα, καθώς η ίδια είχε παραμείνει ορθόδοξη και μάλιστα ήταν πολύ πιστή και είχε επηρεάσει άμεσα τον νεαρό σουλτάνο Μωάμεθ τον Β΄ υπέρ της Ορθοδοξίας.
Όταν όμως η πρόταση αυτή έφτασε και στην ίδια την Μάρα, αυτή θεώρησε ότι η ηλικία της, ήταν ήδη 50 χρονών, δεν της επέτρεπε καινούργιο γάμο ενώ είχε ήδη αποφασίσει, καθώς είχε επιστρέψει στον πατέρα της, να κλειστεί σε ορθόδοξο μοναστήρι και να περάσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της σαν ορθόδοξη μοναχή.
.
Ο γάμος αυτός αν πραγματοποιούταν, σύμφωνα με τον ίδιο τον Τούρκο ιστορικό, εξ αιτίας του μεγάλου σεβασμού που είχε ο Μωάμεθ ο Πορθητής για την Μάρα, η οποία από μικρό τον είχε αναθρέψει με τα ορθόδοξα πιστεύω, (μάλιστα υπάρχει η οθωμανική ιστορία ότι ο Μωάμεθ από μικρός είχε μάθει το Πάτερ υμών και συχνά το απήγγειλε και όταν μια φορά ο πατέρας του, ο σουλτάνος Μουράτ τον είχε ακούσει να το απαγγέλλει τον έπιασε ο ίδιος και τον ξυλοκόπησε με τα ίδια του τα χέρια), σίγουρα θα τον απέτρεπε να πολεμήσει κατά της φυσικής ή θετής του μητέρας, που τόσο πολύ αγαπούσε. Έτσι η Κωνσταντινούπολη δεν θα έπεφτε στα χέρια των Οθωμανών, δεν θα καταλύονταν η βυζαντινή αυτοκρατορία, ενώ το πιο πιθανό θα ήταν μια συνύπαρξη μεταξύ Οθωμανών και Βυζαντινών που θα έδινε ίσως νέα ζωή στην καταρρέουσα Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Άλλωστε οι Οθωμανοί, όπως και οι Σελτζούκοι, ακολουθούσαν τα βυζαντινά πολιτιστικά πρότυπα.
.
Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος μετά την απόρριψη της πρότασης του από την Μάρα, έστειλε τον Γεώργιο Φραντζή στην Γεωργία για να φέρει από εκεί την κόρη του Γεωργιανού ηγεμόνα, μια πεντάμορφη πριγκίπισσα, όπως αναφέρονταν στην Κωνσταντινούπολη, για να την παντρευτεί και να την στέψει αυτοκρατόρισσα. Ο γάμος αυτός όμως δεν έγινε ποτέ, καθώς τα γεγονότα τον πρόλαβαν και στις 29 Μαΐου του 1453 η Πόλη έπεφτε στους Οθωμανούς. Είναι γνωστό πως μετά την ιστορική αυτή πτώση, ο Μωάμεθ, Φατίχ πλέον, έψαξε με αγωνία να βρει την σωρό του αυτοκράτορα και παραλίγο θετού του πατέρα. Για τους περισσότερους ιστορικούς η σωρός αυτή δεν βρέθηκε ποτέ.
.
Έτσι καταλύθηκε η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Όμως η επίδοξη αυτοκρατόρισσα, η ορθόδοξη Μάρα, συνέχισε και μετά την άλωση να επηρεάζει συχνά τον Μωάμεθ τον Πορθητή υπέρ των ορθοδόξων, καταπραΰνοντας τους πόνους της πτώσης […]. Ο ίδιος ο Μωάμεθ ο Πορθητής, με μια μπερδεμένη θρησκευτική συνείδηση, άφησε μετά τον θάνατο του ένα μεγάλο αίνιγμα για τις πραγματικές του θρησκευτικές πεποιθήσεις, κάτι που μέχρι σήμερα απασχολεί τους ίδιους τους Τούρκους ιστορικούς.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος –Συγγραφέας-Τουρκολόγος
Πηγή: taxalia
*
Δείτε επίσης:
Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα COMMENTATORS WITHOUT FRONTIERS Comentadores SIN FRONTERAS 
Είχα ένα κόλλημα με την βυζαντινή ιστορία για καμμιά 15-ρια χρόνια. Μεγάλη περίοδος, 1000-τόσα χρόνια, πολλά γεγονότα, πολλές πηγές και ενδιαφέρουσες, πολλοί λαοί, πολλά ονόματα και πολλά πρόσωπα, πολλές πιπεράτες ανέκδοτες ιστορίες (λολ). Σαν μυθιστόρημα διάβαζα. Η καλύτερή μου.
Αλλά αυτό που μου έκανε όμως την πιο μεγάλη εντύπωση (από τον Οστρογκόρσκυ ως τον Λεβτσιένκο, κι από τον Κορδάτο ως τον ποιον-να-πω) είναι πως συχνά-πυκνά, ανεξάρτητα από τον ιστορικό, διάβαζα την εξής πάνω-κάτω φράση: «μπλα μπλα…και με τα μέτρα αυτά (παραλλαγή: με τα συμβάντα αυτά) οι αγρότες και οι κάτοικοι της υπαίθρου εξαθλιώθηκαν ακόμα περισσότερο και περιήλθαν σε απελπιστική κατάσταση … μπλα μπλα».
«Πόσο ακόμα περισσότερο;» αναρωτιόμουνα. Την προηγούμενη φορά (ή διήγηση ή δεκαετία ή αιώνα) τους είχαμε αφήσει στην πιο άθλια κατάσταση. Ακόμα περισσότερη εξαθλίωση; Δεν έχει τέλος; Φαίνεται δεν έχει.
Εντάξει τώρα που μεγάλωσα κάπως μου πέρασε εκείνο το κόλλημα. Τα μάζεψα μια μέρα οτι είχα φτιάξει, χαρτιά, χαρτάκια, χάρτες και σκαριφήματα, σημειώσεις και λίστες, και μαζί με τα βιβλία τα καταχώνιασα ψηλά-ψηλά (λολ – οξύμωρο) στο πιο πάνω ράφι, να μην τα φτάνω. Φτάνει λέω ρε παιδάκι μου τόση εξαθλίωση. Δεν αντέχεται.
Δεν θυμάμαι τι ακριβώς γνώμη έχουν οι σοφοί βυζαντινολόγοι (δικοί μας και ξένοι) αλλά εμένα μου έμεινε η εξής περίπου εντύπωση:
Η αυτοκρατορία ήταν ενιαία. Μία ενιαία αυτοκρατορία. Με τρεις περιόδους. Ρωμαϊκή, «Βυζαντινή», Οθωμανική. Αλλαξε βέβαια από περίοδο σε περίοδο αρκετά έως πολύ αρκετά η φυσιογνωμία της. Κυρίως διότι άλλαξε η κυρίαρχη τάξη, ή έστω η κυρίαρχη τάξη άλλαξε εντυπώσεις και θεώρηση του κόσμου γενικώς. Η αυτοκρατορία όμως πάνω κάτω παρέμεινε η ίδια κατά μία έννοια. Και πάνω κάτω με τις ίδιες διοικητικές κλπ μεθόδους (απολυταρχική διοίκηση, νοίκιασμα των φόρων, αυστηρή ιεραρχία, πώληση των δημόσιων αξιωμάτων, αριστοκρατία-κηφήνας γύρω από την αυλή-παλάτι-υψηλή-πύλη, μισθοφόροι, διαφθορά και καταχρήσεις στη διοίκηση, μεγάλη ευφευρετικότητα σε φόρους, μεγάλη έγγεια ιδιοκτησία, κλπ). Πήρε βέβαια αρκετά το ύφος μιας στρατιωτικής φεουδαρχίας με τους οθωμανούς, διότι αυτό ήταν και το ας-το-πω το δικό τους πρωτεύον διοικητικό σύστημα. Ενώ στα χρόνια της ρωμαϊκής και βυζαντινής ακμής δεν έχουμε τέτοιο φαινόμενο, δηλαδή της κάπως αυτονόμησης, πολιτικά και στρατιωτικά, των πως-να-το-πω τοπαρχών. Ολα ελέγχονται απολύτως, όλα καθορίζονται και διοικούνται από το κέντρο.
Η άλωση πάντως (είναι και η επέτειος σήμερα) και η αλλαγή στο τιμόνι-θρόνο της αυτοκρατορίας δεν φαίνεται να μπορούσε να αποτραπεί. Για μια μακριά σειρά από λόγους. Και κυρίως δεν μπορούσε να αποτραπεί με κανέναν γάμο.
Θραξ Αναρμόδιος