Η El libertario, η αναρχική συλλογικότητα της Βενεζουέλας, μόλις δημοσίευσε αυτή τη δήλωση για το θάνατο του Τσάβες
Όταν μια ασθένεια επιδεινώνεται, όταν η ιατρική περίθαλψη γίνεται το όχημα για μυωπικές, πολιτικά υποκινούμενες αποφάσεις, όταν ένας ασθενής μεθάει από την εξουσία, μόνο αυτό μπορεί να είναι το τελικό αποτέλεσμα. Ο ισχυρός πολιτικός άνδρας [caudillo (ηγέτης)] πεθαίνει, και με το θάνατό του ξεκινάει μια ουσιαστική μετατόπιση στο πολιτικό τοπίο της Βενεζουέλας.
Αυτό που αποτελούσε το πιο δυνατό σημείο του καθεστώτος, μετατρέπεται ξαφνικά στη βασικότερη αδυναμία του: Ο Τσάβες ήταν τα πάντα και, χωρίς αυτόν, η μόνη λύση είναι να επινοήσουμε την απόλυτη δέσμευση στη μνήμη του. Τώρα βλέπουμε πόσο εύθραυστη ήταν στην πραγματικότητα η κυβέρνηση, μια κυβέρνηση η οποία προσπαθούσε να επιδεικνύει το “λαϊκό, σοσιαλιστικό” χαρακτήρα της μέσω της λατρείας μιας τραγελαφικής προσωπικότητας – μια πρακτική που τώρα πλέον συρρικνώνεται στην κούφια επίκληση πνευμάτων. Γι’ αυτό τον εκφυλισμό φταίει ο ίδιος ο νεκρός, καθώς η απόκρυψη στοιχείων που αφορούσαν την ασθένειά του είχε τα ίδια κίνητρα με την ακραία συγκέντρωση εξουσίας γύρω του, ενώ η απουσία ιδεολογικής συνοχής ανάμεσα στους οπαδούς του τούς έχει αφήσει τώρα να αναζητούν τα ψίχουλα που έχουν απομείνει. Αυτοί που πρόκειται να επωφεληθούν από την όλη κατάσταση είναι οι επικεφαλής γραφειοκράτες -οι “rojo-rojito” [κόκκινοι του Τσάβες]- όπως και τα ανώτερα κλιμάκια του στρατού, καθώς διαπραγματεύονται ήδη την ατιμωρησία τους για τα παραπτώματα και τη διαφθορά τους.
Για τη δεξιά πτέρυγα και τη σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση, η εξέλιξη αυτή ενισχύει την αποφασιστικότητά τους να επικεντρωθούν στις εκλογές – άλλωστε, οι μαριονέτες που είναι επικεφαλής τους θα είναι υποψήφιοι στις προεδρικές εκλογές του Σεπτέμβρη, ευελπιστώντας ότι θα συνεχιστεί η ορμή των προκριματικών του περασμένου Φλεβάρη. Ωστόσο, ο “γιάπικος λαϊκισμός” [“populismo sifrino” (ο λαϊκισμός των κολεγιόπαιδων)] που προτείνουν -ο οποίος υπόσχεται στους ψηφοφόρους ότι θα διατηρήσουν και θα τελειοποιήσουν τους πελατειακούς μηχανισμούς της κυβερνητικής εξουσίας- στηρίζεται στο [αν θα καταφέρουν] να εμπνεύσουν [χειραγωγήσουν] ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού ώστε να τους δείξει την ίδια εμπιστοσύνη που έδειχνε και στις καλές προθέσεις του Κομαντάτε [Τσάβες]. Εν ολίγοις, η αντιπολίτευση -μες στην αυταρέσκειά της- πιστεύει ότι αυτή η ευτυχής απρόβλεπτη εξέλιξη τους επιτρέπει τελικά να έχουν πρόσβαση στην πολιτική εξουσία, μια δυνατότητα που δεν την είχαν για πολλά χρόνια χάρη στην ιδιοτέλεια, τα λάθη, την αδράνεια και την ανικανότητά τους. Αν ξαναπάρουν την εξουσία, θα την ασκήσουν με την ίδια αγυρτεία και απληστία όπως η Μπολιβαριανή μπουρζουαζία του Τσάβες.
Πίσω απ’ όλους αυτούς τους τιποτένιους οπορτουνιστές -που ανήκουν τόσο στον Gran Polo Patriótico [τον συνασπισμό του Τσάβες], όσο και στον Mesa de Unidad Democrática [τον συνασπισμός της αντιπολίτευσης]- βρίσκεται η Βενεζουέλα, μια χώρα που αντιμετωπίζει τα δικά της προβλήματα: Πληθωρισμός εκτός ελέγχου, αύξηση της ανεργίας και της περιστασιακής εργασίας, απίστευτη ανασφάλεια σε προσωπικό επίπεδο, οι παροχές ηλεκτρικού ρεύματος και νερού σε [ταυτόχρονες] κρίσιμες καμπές, τα συστήματα εκπαίδευσης και υγείας σε μαρασμό, στεγαστική ανεπάρκεια, άχρηστα -ή ημιτελή- δημόσια έργα, μια δημαγωγική προσέγγιση που επικεντρώνεται μόνο στην πιο ακραία φτώχεια των πιο απελπισμένων ανθρώπων… και πάμπολλα άλλα προβλήματα, με εξίσου ολέθριες συνέπειες.
Αυτά τα προβλήματα δεν είναι το βασικό μέλημα των δύο συμμοριών που ανταγωνίζονται για την επικράτηση στις Miraflores [στο προεδρικό μέγαρο και στη Βουλή], καθώς και για το πλιάτσικο στο πετρέλαιο. Η απάντησή μας όμως σ’ αυτά τα προβλήματα θα πρέπει να είναι το να μην ενδώσουμε στον εκβιασμό τους: Να μην τους στηρίξουμε στις κάλπες, ως αντάλλαγμα για “λύσεις” που δε θα υλοποιηθούν ποτέ ή θα είναι γελοία ανεπαρκείς. Τώρα είναι η ώρα για να ξεπεράσουμε τους σάπιους μελλοντικούς εξουσιαστικούς μηχανισμούς και για να οικοδομήσουμε -από τα κάτω- μια πραγματική δημοκρατία της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Πρέπει να απελευθερώσουμε τη γενικευμένη οργή μας από τα δεινά μας και να τη μετατρέψουμε σε αυτόνομους κοινωνικούς αγώνες, αγώνες αυτοοργανωμένους και σαρωτικούς. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε στους πολιτικούς που έχουν την εξουσία ότι δεν τους χρειαζόμαστε, ούτε ως διαμεσολαβητές ούτε ως ελεήμονες χορηγούς αυτών που εμείς οι ίδιοι μπορούμε να χτίσουμε -ενωμένοι και από τα κάτω- χωρίς να χρειαζόμαστε “καθαρά χέρια” [“manos blancas”] ή “κόκκινους μπερέδες”.
Πηγή : Eagainst.com
Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα COMMENTATORS WITHOUT FRONTIERS Comentadores SIN FRONTERAS 
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
»
Τώρα είναι η ώρα για να ξεπεράσουμε τους σάπιους μελλοντικούς εξουσιαστικούς μηχανισμούς και για να οικοδομήσουμε -από τα κάτω- μια πραγματική δημοκρατία της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Πρέπει να απελευθερώσουμε τη γενικευμένη οργή μας από τα δεινά μας και να τη μετατρέψουμε σε αυτόνομους κοινωνικούς αγώνες, αγώνες αυτοοργανωμένους και σαρωτικούς. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε στους πολιτικούς που έχουν την εξουσία ότι δεν τους χρειαζόμαστε, ούτε ως διαμεσολαβητές ούτε ως ελεήμονες χορηγούς αυτών που εμείς οι ίδιοι μπορούμε να χτίσουμε -ενωμένοι και από τα κάτω- χωρίς να χρειαζόμαστε “καθαρά χέρια” [“manos blancas”] ή “κόκκινους μπερέδες
..»
Και με ποιο πολίτευμα θα το πετύχετε όλο αυτό το θολό που περιγράφετε σύντροφοι λατιναμερικάνοι; Με …σοσιαλισμό; Με ….κομμουνισμό;
Εχετε άραγε καταλάβει την θεμελιώδη διαφορά μεταξύ πολιτεύματος και οικονομικού συστήματος; Εχετε άραγε σκεφτεί ποιος θα ήταν ο ρόλος μιας κοινωνίας η οποία θα έπαιρνε μέρος στο πολίτευμα ως θεσμός, έναντι του οποιουδήποτε οικονομικού συστήματος;
Κι εκτός από τον Τσάβεζ μήπως σας χαλάει κι ο Μάρκος, ο Τ. Γκεβάρα ή κι ο Σ. Μπολιβάρ; Κι άντε, έχετε δίκιο, συμφωνώ κι εγώ, όλοι τους εξελίχθηκαν σε μια ή άλλη μορφή εξουσιαστή. Ομως …αναγνωρίζετε τουλάχιστον το μερίδιό τους στην βελτίωση των συνθηκών ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων ή δεν είστε διατεθειμένοι να συμβιβαστείτε με τίποτε λιγώτερο παρά με αυτό που έχετε εσείς στο δικό σας μυαλό;
Θραξ Αναρμόδιος
αντε μηπως και
προσωπικα και δεν εκπροσωπω κανεναν, αλλα μηπως και στο φωτισω, δεν με χαλανε ο Μάρκος, ο Τ. Γκεβάρα ή κι ο Σ. Μπολιβάρ
με χαλανε ομως οι Ζαπατοψυχοι που ανακαλυψαν μετα την πτωση της Σοβιετικης Μεκκας, μια νεα θρησκεια στα βαθυ της ζουγκλας της Λακαντονα, ομοιως και με τους Γκεβαρα , Μπολιβαρ αντιλαμβανομαι και αποδεχομαι τις αντινομιες και τη τρελα τους και τις συμπαθω εξαιρετικα σαν φιγουρες που εβαλαν ττο δικο τους κομματι στον αγωνα για την απελευθερωση ,μου τη σπανε ομως οσοι ορκιζονται στο Ονομα τους ,,, Ονοματων Επι-σκεψη
@Ταμπακερης «… μου τη σπανε ομως οσοι ορκιζονται στο Ονομα τους ,,, Ονοματων Επι-σκεψη»
To «ονομάτων επίσκεψις» δεν αναφέρεται σε κύρια ονόματα, σε επώνυμα και τέτοια. Αλλά σε λέξεις. Είναι σαν να λέει «λέξεων επίσκεψις».
Κι ο λόγος είναι διότι η ελληνική είναι από τις γλώσσες εκείνες όπου το σημαίνον δεν είναι προϊόν μιας αυθαίρετης κοινωνικής σύμβασης, (όπως πχ τα σήματα της τροχαίας στα οποία συμφωνήσαμε όλοι στο τι θα σημαίνουν,) αλλά φαίνεται να έχει οργανική σχέση με το σημαινόμενο. Σε πολλές περιπτώσεις μια λέξη της ελληνικής φαίνεται να μας μεταφέρει και πολλές παράπλευρες πληροφορίες-γνώσεις (αυτή την σοφία εννοεί), πέρα από την ίδια την σήμανση που κάνει.
Αυτό προτείνει να έχουμε στον νου μας ο Αντισθένης, ο μάλλον γενάρχης των κυνικών, αυτών των «αντι-εξουσιαστών» της ελληνικής αρχαιότητας.
Θραξ Αναρμόδιος
χαιρω πολυ Χαιροπουλός
Και στην ελληνικη οπως σε ολες τις γλωσσες, το σημαίνον ΕΙΝΑΙ προϊόν μιας αυθαίρετης κοινωνικής σύμβασης, αν και στις ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ ΛΕΞΕΙΣ φαίνεται να έχει οργανική σχέση με το σημαινόμενο
Πραγματι οταν χρησιμοποιουμε το Ονομα-λεξημα, αληθεια δεν προκειται περι αυθαίρετης κοινωνικής σύμβασης, μιας και αληθεια σημαινει α-ληθη ,δλδ αρνηση της ληθης, αλλα στη βαση αυτης της συμβασης υπαρχουν το στερητικο Α και η Ληθη που ειναι αυθαιρετες συμβασεις
Το ιδιο ισχυει και με αλλα λεξηματα η ονοματα, Ευ-τυχια, Ευ-γνωμοσυνη , Περι – Κλεος κλπ κλπ
Οσο για τα Ονοματα , αυτο ειναι μια πλατωνικη αντιληψη που αναφερεται στο Κρατυλο
Ειναι μια συλληψη φιλοσοφικη και αναφερεται στο αρχετυπο που βρισκεται στη πλατωνικη σπηλια
Απ αυτο το κονσεπτ μεχρι σημερα εχουν περασει 2500 χρονια και αν εχει ποιητικη αξια η αναφορα σ αυτο,δεν θα αποδωσουμε και εν ετει 2013 επιστημονικη αξια
Μη τρελαθουμε κιολας με την ελληνικη γλωσσα,που μας την προσφεραν οι Ελ και ως εκ τουτου ειναι αξιοτερη ολων των γλωσσων που τις βρηκαν απ τα Νεφελιμ 🙄 …
Ακολουθει το Γκολεμ του Μπορχες
Αν (όπως βάζει ο Έλληνας στο στόμα του Κρατύλου)
το όνομα είναι αρχέτυπο για κάθε πράγμα,
τα γράμματα που αποτελούν το ρόδο είναι το ρόδο
και στη λέξη Νείλος ρέει το νερό του Νείλου
συνεχεια εδω http://pampalaionero.wordpress.com/2011/02/14/%CF%87%CE%BF%CF%81%CF%87%CE%B5-%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%B9%CF%83-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%87%CE%B5%CF%83-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CF%85%CF%81/
το…σημαινον και το..σημαινομενο, γλωσσολογια πρωτου εξαμηνου. lol 😀 😀 😀 😀
(παντως, οντως σωστες παρατηρησεις 😉 )
απλα, θα ηθελα να πω οτι τα ελληνικα κατα τη γνωμη μου ειναι απο τις πιο αχαρες και ασχημες γλωσσες του κοσμου.
νταξει δε θα κομπλαρουμε και με τον Αντισθενη επειδη ηταν κυνικος
ειπεμε δεν ειμαστε πιστοι 😛
Εντελώς άσχετη είναι αγαπητέ η σύνδεση του όποιου συλλογισμού προσπαθείς να παράγεις με την φράση »ονομάτων επίσκεψη » την οποία εγώ κυκλοφόρησα προ ολίγων ημερών.
Με βάζει επίσης σε απορία η φράση σου »μου τη σπάνε όσοι ορκίζονται στο όνομα τους» ως εάν κάποιος εδώ μέσα να ανέφερε ότι ορκίζεται στο όνομα του Τσάβες ή προσεύχεται στο πνεύμα του ή ευχαριστεί αυτόν για το ψωμί που τρώει.
Επειδή τα λόγια μου δεν τα μασάω θα σε ρωτήσω στα ίσα
Μήπως εννοείς εμένα?
Μήπως σου την σπάω και για κανέναν άλλο λόγο ?
Μήπως τα έχουμε ξαναπεί εγώ και εσύ?
οχι
Έχω τρεις ερωτήσεις να απευθύνω προς εσένα Αναρμόδιε και βεβαίως θα χαρώ να μου απαντήσεις με όσο το δυνατόν περισσότερα λόγια.
Εσύ τι εννοείς όταν αναφέρεις την λέξη πολίτευμα ?
Κατά πόσον το πολίτευμα είναι αναγκαίο για την ύπαρξη μίας κοινωνίας?
Πως θα έπρεπε να είναι το ιδανικό πολίτευμα κατ’εσένα?
Για να αποκτούμε και κάποιο βαθμό γνωριμίας βρε αδελφέ.
@AKMΩΝ
«Εσύ τι εννοείς όταν αναφέρεις την λέξη πολίτευμα ?»
Δεν εννοώ τίποτε διαφορετικό από αυτό που είναι γενικώς παραδεκτό.
Πολίτευμα είναι ο τρόπος που μοιράζεται η πολιτική εξουσία, καθώς και ο έλεγχος εκείνων που ασκούν αυτή την πολιτική εξουσία, ανάμεσα στα μέλη μιας κοινωνίας.
[Η εξουσία είναι βέβαια μια μη-αρεστή λέξη για αρκετούς, καθώς, για ιστορικούς λόγους, είναι φορτισμένη με διάφορα αρνητικά, μια και ο μέσος άνθρωπος ήταν σχεδόν σε όλη του την ιστορική ύπαρξη και διαδρομή, ΥΠΗΚΟΟΣ της εξουσίας. Και όχι κάτοχος ή μέτοχος.
Πολλοί ακόμα, αν δεν βάλει κάποιος από μπροστά από την εξουσία το επίθετο «πολιτική», φθάνουν συνειρμικά, πολύ εύκολα, να νομίζουν πως αυτός που μιλάει, εννοεί την οικονομική εξουσία.]
Πολίτευμα είναι λοιπόν η ισχύουσα διαρρύθμιση σχετικά με την κατανομή της πολιτικής εξουσίας μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας.
Δυστυχώς, τα κάθε μορφής καθεστώτα της νεώτερης εποχής, της μετά τον διαφωτισμό, και ιδίως μετά την βιομηχανική επανάσταση, μα και οι φαινομενικοί «αντίπαλοί» των καθεστώτων αυτών, συσκότισαν τα σχετικά με το τι είναι πολίτευμα.
Στις μέρες μας ο μέσος άνθρωπος, ακόμα και ένας σχετικά πολιτικά έμπειρος και διαβασμένος, όπως συνήθως είναι αρκετοί από τους αριστερούς πολίτες, καθότι είναι συνήθως οι πιο ενεργοί πολιτικά, δεν δύναται να διακρίνει την διαφορά μεταξύ πολιτεύματος και οικονομικού συστήματος. Θεωρεί πως ο καπιταλισμός ή ο σοσιαλισμός είναι πολιτεύματα.
Οι πολιτικές και κομματικές ηγεσίες, ακόμα και η ελεγχόμενη εκπαίδευση, θεσμοί δηλαδή και διαδικασίες που τώρα βρίσκονται σε ολιγαρχικά χέρια, δεν τον βοηθούν καθόλου να βγει από την ομίχλη αυτή της παρεξήγησης ανάμεσα σε δύο τόσο διακριτά και διαφορετικά πράγματα. Και έτσι συνεχίζει, αυτός ο σαστισμένος άνθρωπος του καιρού μας, να θεωρεί πως πολίτευμα είναι το οικονομικό σύστημα.
Η ελληνική παράδοση, εννοώ η διανόηση της ελληνικής αρχαιότητας, θεωρώντας αυτονόητη την διάκριση μεταξύ του τι είναι πολίτευμα και του τι είναι οικονομικό σύστημα, ούτε καν ασχολήθηκε. Φαντάζομαι δεν θα πήγαινε ο νους τους οτι θα αντιμετωπίζαμε εμείς σήμερα τόσα και τόσα εξαιτίας μια απλής παρεξήγησης που επέβαλε η προπαγάνδα των ολιγαρχικών.
[Κι έτσι μπορεί να δει κάποιος για παράδειγμα τον Αριστοτέλη να διαφωνεί με τον δάσκαλό του τον Πλάτωνα, δύο επιφανείς ολιγαρχικοί, για το προτεινόμενο οικονομικό σύστημα, πχ κοινοκτημοσύνη των χωραφιών ή των γυναικών και των παιδιών που προτείνει ο Πλάτωνας στην, ολιγαρχική και συγκεντρωτική πολιτικά, Πολιτεία του και στους Νόμους, αλλά ούτε στιγμή δεν συγχέει την συζήτηση αυτή, της μοιρασιάς δηλαδή των υπαρχόντων, με την μοιρασιά της εξουσίας ανάμεσα στα μέλη μιας κοινωνίας. Η σχετική συζήτηση είναι αν θυμάμαι καλά στο Β’ των Πολιτικών του Αριστοτέλη]
Για τους διανοητές εκείνους, ακόμη και τους συντηρητικούς-ας-τους-πω, το ζήτημα είναι ξεκάθαρο: κυβερνούν, νομοθετούν και δικάζουν ένας ή λίγοι; Ολιγαρχία. Ολοι; Δημοκρατία. Ασχετα με την οικονομική διαρρύθμιση που έχουν επιλέξει.
Σήμερα, ο σαστισμένος άνθρωπος στην εποχή μας, αυτά τα δυο, πολίτευμα και οικονομικό σύστημα, σχεδόν τα θεωρεί ένα και το αυτό. Προς δυστυχίαν όλων μας φυσικά.
«Κατά πόσον το πολίτευμα είναι αναγκαίο για την ύπαρξη μίας κοινωνίας?»
Από την στιγμή που δύο, έστω άνθρωποι, αποφασίζουν να συνυπάρξουν συστήνοντας μιας οποιασδήποτε μορφής κοινωνία, είναι αναγκαίο κάποιο καταστατικό «λειτουργίας» αυτής της σχέσης. Είτε ρητά συμφωνημένο, είτε υπονοούμενο (κακώς βέβαια, ακόμα και για διαπροσωπικές σχέσεις) με κάποιον τρόπο.
Οταν κάποιος ζει μόνος του, αν μπορεί να το κάνει αυτό, τότε ισχύει το λαϊκό «μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα». Οταν όμως αποφασίσει, κλπ κλπ, να πάρει μέρος σε μια κοινωνία ανθρώπων, τότε θα αναγκαστεί να αποδεχτεί και το συμβόλαιο συμβίωσης των μελών εκείνης της κοινωνίας στην οποία είτε βρέθηκε να ζει, είτε το επέλεξε. Αλλιώς θα πρέπει να αναζητήσει μια κοινωνία που να έχει ένα συμβόλαιο συμβίωσης της αρεσκείας του.
Μια κοινωνία, δύο ή περισσοτέρων ανθρώπων, έχει αναγκαστικά διαχειριστικές ανάγκες. Οι οποίες οδηγούν στην σύσταση κάποιας μορφής εξουσίας, με την ευρεία έννοια, μιας διαχειριστικής των κοινών θεμάτων-προβλημάτων-κλπ εξουσίας.
Στο γένος ήδη των «πρωτόγονων» ανθρώπων (οικογένεια, γένος, φρατρία, φυλή, ομοφυλία, έθνος, είναι η ιστορικο-κοινωνική σειρά), αν όχι στην ίδια την πρωτόγονη πολυμελή οικογένεια, βρίσκουμε πολλά ίχνη της δράσης πολυ-ποίκιλων εξουσιών. Και έχει βέβαια και αρκετό ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς την ιστορία της διαμόρφωσης της πολιτικής εξουσίας μέσα στις ανθρώπινες ομάδες, από τον πρωτογονισμό μέχρι και τις μέρες μας.
Το πολίτευμα είναι λοιπόν η απάντηση στο πρόβλημα της πολιτικής εξουσίας το οποίο καλούνται να λύσουν, αναγκαστικά, οι ενώσεις ανθρώπων που ονομάζουμε κοινωνίες. Ακόμη και η μη-εξουσία, το οποίο ως ιδέα είχα δει κάπου και τον Κ. Καστοριάδη να μην το θεωρεί εφικτό, είναι ένα, κάποιου τύπου, πολίτευμα.
Είτε η εξουσία αυτή είναι η γενική σύναξη ενός γένους πρωτόγονων που, όπως λένε οι ανθρωπολόγοι, προσπαθεί να πάρει τις αποφάσεις ή κρίσεις που έχει να πάρει, με όσο πιο πλατειά συναίνεση των μελών του γένους είναι δυνατόν, είτε η εξουσία αυτή είναι η απόλυτη εξουσία ενός βασιλιά, αυτοκράτορα, τσάρου, δικτάτορα ή γεν. γραμματέα, -τα δύο δηλαδή άκρα-, η εξουσία και η ανάγκη ύπαρξής της, οδηγεί στην ανάγκη της μοιρασιάς της. Που είναι το πολίτευμα.
«Πως θα έπρεπε να είναι το ιδανικό πολίτευμα κατ’εσένα?»
Είναι το πολίτευμα εκείνο στο οποίο εκ προοιμίου δεν υπάρχει και δεν αναγνωρίζεται καμμία απολύτως άλλη εξουσία πέραν της γενικής συνέλευσης όλων των πολιτών, με ίση πολιτική ισχύ μεταξύ τους. Δηλαδή δημοκρατία.
Από κει και μετά, και εφόσον ισχύει το παραπάνω, εγώ προσωπικά είμαι πρόθυμος να ζήσω, να εργαστώ, να δικαστώ, να τιμωρηθώ κλπ κλπ, κάτω από οποιονδήποτε θεσμό, οικονομικό σύστημα, ίδρυμα ή κανόνα, αποφασίσει αυτή η κυρίαρχη γενική συνέλευση των πολιτών.
Και όσο δεν υπάρχει αυτή η κυρίαρχη γενική συνέλευση των πολιτών, αυτό το συγκροτημένο και κυρίαρχο σώμα που περιλαμβάνει όλους μας, θεωρώ τα περί δεξιάς, αριστεράς, αναρχίας, διαφορετικών οικονομικών συστημάτων κλπ, απλά παραμύθια για μικρά παιδιά, κι ας ακούγεται κάπως αλαζονικό. Τα οποία παραμύθια προετοιμάζουν οι μεταμφιεσμένες, δεξιές ή αριστερές αδιάφορο, πολιτικές ολιγαρχίες, για πλατειά κατανάλωση, με μοναδικο και αποκλειστικό σκοπό την μακροημέρευσή τους στην εξουσία.
Θραξ Αναρμόδιος
Περί του ιδανικού πολιτεύματος της Δημοκρατίας δηλαδή πιστεύω πως εκ της φύσεως γεννώνται δύο ζητήματα τα οποία και θέλω να σου θέσω ως ας πούμε προβλήματα – επειδή όμως το επίπεδο εξοικείωσής μου με την γραφή διά των πλήκτρων είναι αξιοθρήνητο και η ΄κόπωση της ημέρας με κάνει και αργώ ελπίζω να τα πούμε ίσως και αύριο όπως ελπίζω αυτό μου το σχόλιο να μπει στην σωστή θέση όσον αφορά στην σειρά του πεδίου.
Προς Αναρμόδιο
…ή δεν είστε διατεθειμένοι να συμβιβαστείτε με τίποτε λιγώτερο παρά με αυτό που έχετε εσείς στο δικό σας μυαλό;
Αναρμόδιε, αν δε σου κάνει κόπο, αξίξει να επισκεφτείς την ανάρτηση αυτή:
O Τάκης Φωτόπουλος για την «Περιεκτική Δημοκρατία»
http://vimeo.com/29531119
Εχω την ενυπωση οτι απαντάει στο τι έχουν όλοι στο μυαλό τους όταν λένε:
«Τώρα είναι η ώρα για να ξεπεράσουμε τους σάπιους μελλοντικούς εξουσιαστικούς μηχανισμούς και για να οικοδομήσουμε -από τα κάτω- μια πραγματική δημοκρατία της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Πρέπει να απελευθερώσουμε τη γενικευμένη οργή μας από τα δεινά μας και να τη μετατρέψουμε σε αυτόνομους κοινωνικούς αγώνες, αγώνες αυτοοργανωμένους και σαρωτικούς. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε στους πολιτικούς που έχουν την εξουσία ότι δεν τους χρειαζόμαστε, ούτε ως διαμεσολαβητές ούτε ως ελεήμονες χορηγούς αυτών που εμείς οι ίδιοι μπορούμε να χτίσουμε -ενωμένοι και από τα κάτω- χωρίς να χρειαζόμαστε “καθαρά χέρια” [“manos blancas”] ή “κόκκινους μπερέδες”.
Τόσο απλά και ξεκάθαρα.
επειδη δεν βλεπω να απαντανε οι λατινοαμερικανοι συντροφοι(τι αγενεις! τσ τσ τσ) ισως επειδη επαναλαμβανονται. λενε, με (πραγματικη)δημοκρατια. πως? οικοδομωντας την απο τα κατω, με αυτονομους και δυναμικους κοινωνικους αγωνες. εσυ ρε θραξ, με τον τσαβες εισαι ή με την δημοκρατια? με τα προβατα ή με τους δημοκρατες? ή με το κρατος ή με τον δημο?
@biafra : «ή με το κρατος ή με τον δημο?»
Με τον δήμο.
Να ρωτήσω όμως κι εγώ κάτι: θα προτιμούσες σε μια χώρα να έχουν έναν καπιταλισμό ακραία νεοφιλελεύθερο ή κάποιον καπιταλισμό ποιο ήπιο που θα γεννούσε λιγώτερη δυστυχία;
Μην απαντάς. Είναι ρητορική ερώτηση. Το αν θα έλεγες «ναι ρε συ καλύτερα το δεύτερο» δεν σε κάνει οπαδό του καπιταλισμού.
Και ο καπιταλισμός λοιπόν και ο εξουσιασμός, έχουν διαβαθμίσεις. Δεν είναι άσπρο-μαύρο. Αυτό είναι ιδεαλιστική θεώρηση. Οχι διαλεκτική.
Διαβαθμίσεις έχει και η βελτίωση των συνθηκών ζωής του φτωχού ανθρώπου.
Δεν έχω διαβάσει να έκανε πολλά ο Τσάβες για να κάνει δήμο τους συμπατριώτες του. Θες να κάνω αυτή την επισήμανση τη μέρα του θανάτου του για να νιώσεις καλύτερα; Την κάνω λοιπόν.
Αλλά έχω διαβάσει πως έκανε κάτι για πολλά εκατομμύρια συνανθρώπων μου ώστε να έχουν γιατρό, σχολείο κι ένα πιάτο φαγητό. Και διαλέγω να κάνω και αυτή την επισήμανση.
Τα ίδια ισχύουν και για άλλες ανάλογες προσωπικότητες.
Και επειδή μιλάω και το «παλεύω» περί δήμου και δημοκρατίας εδώ και πάνω από 25 χρόνια, σε χρόνια που δεν ακουγόταν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ, νιώθω κι εγώ μια μικρή οργή όταν αμφισβητούν την δική μου αφοσίωση
Θραξ Αναρμόδιος
προφανως και προτιμω το δευτερο αλλα και ο χιτλερ και ο σταλιν το ιδιο εκαναν! να τους ευχαριστουμε ολους αυτους για την γεναιοδωρια τους! καταλαβες τι θελω να πω? και γιαυτο οι λατινοαμερικανοι συντροφοι δεν λυπουνται αλλα ουτε χαιρονται για τον θανατο του! η μαγκια του τσαβες ηταν η κινητοποιηση των »μαζων» με το μερος του και τιποτα αλλο, κατα τα αλλα ηταν χωρα με πολυ πετρελαιο! ζητουμενο για μας εδω και εκει τι ειναι περα απο το να βαλουμε κατι στο στομαχι μας? ΚΑΤΩ ΟΙ ΠΑΝΩ! ΠΑΝΩ ΚΑΝΕΙΣ!
Ασχετο μιλουσες σε μια εκδηλωση για το επαμ(sic) στη ξανθη
ερωτηση ηταν! ελεγε ενα αφισακι θραξ αναρμοδιος
@biafra: «Ασχετο μιλουσες σε μια εκδηλωση για το επαμ(sic) στη ξανθη»
Είμαι από την Ξάνθη αλλά μένω Θεσσαλονίκη. Με κάλεσαν κάποιοι από Ξάνθη. Ενας συγγενής μου είναι μέλος στην τοπική οργάνωση του ΕΠΑΜ, αυτός κίνησε και το όλο θέμα. Μια εισήγηση-συζήτηση περί δημοκρατίας ήτανε. Δεν είχε καμμία σχέση με τα του ΕΠΑΜ αλλά με την δημοκρατία και τα πολιτεύματα. Τα γνωστά που λέω και γράφω εδώ κι αλλού.
Ξέρεις καμμιά αναρχική κίνηση-στέκι που θα τους ενδιέφερε μια τέτοια βραδιά-εισήγηση; Ερχομαι τρέχοντας.
Θραξ Αναρμόδιος
καταλαβα, ημουν στη ξανθη γι’αυτο ρωταω! πολυ ωραια πολη! πολλα θα ενδιεφερε και στην ξανθη φανταζομαι, κανε μια κρουση! θεσσαλονικη γινεται καθε χρονο 3ημερο φεστιβαλ αμεσης δημοκρατιας, θα μπορουσες να δικτυωθεις με δημοκρατες της πραξης, ή να περεμβεις σε καμια εκδηλωση-συζητηση. ενας γερμανος μου ελεγε οτι πηγαινουν εκει καθε χρονο πανω απο 50 ατομα. θα παω και εγω φετος
οπα! αγαπηθηκατε βλεπω. καλο σημαδι.
αντε κατι αρχιζει να κινειται στο πεδιο της συμφιλιωσης των αγωνιστων, που πολα κοινα εχουνε και λιγα να τους εχθρευουν, με «κακα» λογακια. 😉
@LAGARTSAS-A: «οπα! αγαπηθηκατε βλεπω. καλο σημαδι.»
Ζουλιάρη, ζηλεύεις τον έρωτά μας εσύ (λολ).
Κοίτα, λέω κι εγώ βρισιές άμα με βρίσει ή προσβάλλει κάποιος, τάχα μου το παλεύω κι εγώ, αλλά ο biafra χαλάει το στόμα του πολύ πιο εύκολα από μένα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχει έναν automatic-κάπως τρόπο να βγάζει συμπεράσματα για τον άλλο, χωρίς ιδιαίτερα πολύ σκέψη. Ε, μετά ανεβαίνει η θερμοκρασία του, και χάνεται το παιχνίδι. Τώρα έχει «ζευτεί ανάποδα» με την Ρόζα. Γι’ αυτό και παρά τις αγάπες, άμα συναντηθούμε εγώ αντί ανθοδέσμης θα κρατάω ρόπαλο και θα φοράω και κράνος, για σιγουριά. Θα πάρω και ατομικό φαρμακείο μαζί. Θα μας χρειαστεί. Ελα να μας βγάλεις φωτογραφίες να έχεις να γελάς με την καρδιά σου… (λολ)
Θραξ Αναρμόδιος
@biafra: «θα παω και εγω φετος»
Ωραία. Οταν γίνει να το κανονίσουμε να πάμε μαζί.
Θραξ Αναρμόδιος
@Ταμπακερης
«Μη τρελαθουμε κιολας με την ελληνικη γλωσσα,που μας την προσφεραν οι Ελ και ως εκ τουτου ειναι αξιοτερη ολων των γλωσσων που τις βρηκαν απ τα Νεφελιμ 🙄 …»
Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να με γελοιοποιήσεις έτσι; Σου δίνει κάποια ικανοποίηση; Το κάνεις με όλους τους συνομιλητές σου ή είναι σπέσιαλ περιποίηση στην αφεντιά μου;
«νταξει δε θα κομπλαρουμε και με τον Αντισθενη επειδη ηταν κυνικος»
Μπα, μετανιώνει ο άνθρωπος που ανοίγει το στόμα του πια. Απελπίστηκα.
Θραξ Αναρμόδιος
Ίσως να είναι μέγα τόλμημα για την δική μου τουλάχιστον γνώση το να επιχειρώ να κρίνω την Ελληνική Γλώσσα ειδικά τώρα που γνωρίζω κάτι λίγο περισσότερο περί γλώσσας και που η επικοινωνιακή μου δυνατότητα μόλις που έχει ξεφύγει από τους βρυχηθμούς και τα γρυλίσματα.Αν μη τι άλλο δεν μπορώ να την κρίνω ξεφεύγοντας από τα επικοινωνιακά όρια τα οποία εκείνη μου θέτει.
Παρόλα αυτά θα προσθέσω κάποια στοιχεία στην συζήτηση τα οποία ίσως να λειτουργήσουν βοηθητικά για τον όποιο αναγνώστη.
Ισχύει αυτό το οποίο δήλωσε ο Αναρμόδιος περί οργανικής σχέσεως μεταξύ αντικειμένων και ονομάτων στην περίπτωση της Ελληνικής τουλάχιστον σε ότι αναφέρεται σε λέξεις βασικές άρα πανάρχαιες όπως πχ η λέξη ΥΔΩΡ η οποία έστω και μόνον από την σχηματική ερμηνεία των γραμμάτων είναι σαν να λέει σε κάποιον ο οποίος ρωτά »τι είναι αυτό» τα εξής Υ -το βρίσκεις να κινείται προς τα κάτω μέσα σε κοίτη
Δ -συνήθως κάτω από βουνό
Ω -περιεχόμενο κάποιας δεξαμενής
Ρ -ο ήχος που αυτό παράγει
Περί το έτος 1995 μία ομάδα Γάλλων γλωσσολόγων εξέδωσε ένα πόρισμα μελέτης σχετικής με τον αριθμητικό πλούτο των διαφόρων γλωσσών και από αυτό μάθαμε ότι η αγγλική διαθέτει περίπου 450.000 λέξεις η γερμανική 1.000.000 η ολλανδική πιο πλούσια με 1.200.000 και η Ελληνική διαθέτει περί τα 65.000.000 λέξεις . Περί τα 3.500.000 λέξεις γνωρίζει ο μέσος Έλληνας- αριθμός πολύ μεγάλος σε σχέση με ότι άλλο.
Δεν πρέπει βεβαίως να ισχυριζόμαστε διάφορα περί θεικής προελεύσεως της Ελληνικής αλλά τουλάχιστον ας σταθούμε με θαυμασμό μπροστά σε αυτό το εργαλείο το οποίο η τύχη μας κληροδότησε .
και την εποχη της σφηνοειδους γραφης πως περιγραφοταν το υδωρ ?
ως γνωστον ο προφορικος λογος, προηγηθει του γραπτου και συμφωνα με σοβαρους ισχυρισμους την εποχη του Ομηρου η γραφή στην αρχαία Ελλάδα ήταν ακόμη άγνωστη
Για το πότε ακριβώς, σε ποιο μέρος και με ποιον τρόπο δημιουργήθηκε το ελληνικό αλφάβητο υπήρξαν, πολλές απόψεις. Θεωρείται όμως αναμφισβήτητο πως πρότυπό του ήταν κάποια πρώιμη σημιτική γραφή, ενώ την ακριβή προέλευσή του άλλοι την αποδίδουν στο φοινικικό αλφάβητο και άλλοι βλέπουν και επίδραση της πρωτο-χανανιτικής γραφής.
Η επικρατέστερη πάντως ερμηνεία θεωρεί πως πρότυπο υπήρξε το φοινικικό αλφάβητο και το βορειο σημιτικο αλφαβητο τα οποία πρέπει να γνώρισαν οι Έλληνες καθώς ταξίδευαν στα τέλη του 9ου π.Χ. αιώνα στην ανατολική Μεσόγειο
Κυριότερα επιχειρηματα αυτής της άποψης αυτης:
– Το σχήμα όλων σχεδόν των πρώιμων ελληνικών γραμμάτων είναι βασικά το ίδιο με το σχήμα του βόρειου σημιτικού.
– Η σειρά των ελληνικών γραμμάτων, όπως τη γνωρίζουμε από πρώιμα αλφαβητάρια και από την αριθμητική τους αξία, είναι αντίστοιχη με τη σειρά του σημιτικού (με λίγες ευκολονόητες εξαιρέσεις).
– Τo όνομα των γραμμάτων ενώ στα ελληνικά δεν έχουν κανένα νόημα (άλφα, βήτα κ.λπ.), στις σημιτικές γλώσσες είναι λέξεις με ορισμένη έννοια (aleph = βόδι, beth = σπίτι κ.λπ.).
Γι’ αυτό το λόγο και τα ονόματα των γραμμάτων παρέμειναν άκλιτα στα ελληνικά
Ύστερα από τη διαπίστωση αυτή, θα φαινόταν αδικαιολόγητη η αρχική κρίση για τη σημασία του ελληνικού αλφαβήτου στην ιστορία του πολιτισμού. Οι Έλληνες όμως πραγματοποίησαν μια βασική μετατροπή στο σημιτικό αλφάβητο, μεταμορφώνοντάς το ριζικά».
(Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, Τόμ. Β)
Γνωρίζω τις θεωρίες περί της προελεύσεως του αλφαβήτου από την γη του Σημ αν και μου είναι πολύ δύσκολο το να τις πιστέψω.
Επιφυλάσσομαι πάντως ώστε να απαντήσω επί αυτού στο μέλλον και έχοντας σκαλίσει ξανά τις όποιες δικές μου πηγές .
Θα το ξανασυζητήσουμε Ταμπακιέρη εάν θέλεις
αρπαζεσαι διχως λογο
δεν επιχειρω να σε διακωμοδισω, απλως κανω πλακα με την αποψι που θελει την ελληνικη γλωσσα να την εχουν δωρισει εξωγηινοι στο προνομιουχο λαο … προφανως δεν λες εσυ κατι τετοιο,αλλοι ομως το λενε, συνηθως αγραμματοι που επενδυουν την σημερινη ανυπαρξια μας στην Ιδεα του Επιουσιου Λαου
κατα τ αλλα, η αρχαια ελληνικη γλωσσα προφανως και εχει σημαντικη αξια μιας και ενσωματωνει την κοσμικη φιλοσοφια, την ωρα που αλλες ιστορικες γλωσσες εμειναν εξω απ αυτη την ενσωματωση αφου η φιλοσοφια ηταν προνομια καποιων «ανωτερων» πχ Κινεζικη γλωσσα και φιλοσοφια που περιορηστηκε στους μανδαρινους, η Ινδικη γλωσσα, αρχαια σουμεριακη, αιγυπτιακη κλπ
το παραπανω σιγουρα δινει μια διαχρονικη αξια, αλλα δεν σημαινει πως τα ελληνικα σημαινοντα διαμορφωνονται στη βαση μιας απολυτης οργανικής σχέσης με το σημαινόμενο
κατα τ αλλα χαιρομαι που εμαθα το τι λεει ο Αντισθενης, οντως δεν το γνωριζα, αλλα δεν θεωρω και θεσφατο το τι ειπε αυτος, η ο Πλατων, η ο Αριστοτελης,η ο Μαρξ, η ο Μαλατεστα , η εσυ η και εγω
αυτο εννοω οταν λεω «νταξει δε θα κομπλαρουμε και με τον Αντισθενη επειδη ηταν κυνικος
ειπεμε δεν ειμαστε πιστοι 😛 »
κατανοητος τωρα ?
@Ταμπακερης
Δεν νομίζω πως αρπάζομαι χωρίς λόγο όταν λέω κάτι για την ελληνική και έρχεται κάποιος και συνδέει, έστω χαλαρά, αυτό που λέω με τους Ελ τους Νεφιλίμ και κάθε τέτοια σαχλαμάρα.
Εμαθα, όση από την αρχαία ελληνική έμαθα τέλοσπάντων, στο γυμνάσιο (ήταν εξατάξιο τότε) και συνεχίζοντας έκτοτε να διαβάζω, ως ερασιτέχνης πάντα, κάποια κείμενα που με ενδιέφεραν. Λατινικά δεν κατάφερα να μάθω όμως ο τεμπέλης παρότι μου άρεσαν πάρα πολύ. Οτι έμαθα τότε, το έχω ξεχάσει πια. Εκτός από πολύ λίγα πράγματα.
Αλλες γλώσσες εκτός από λίγα αγγλικά, κι εκείνα κυρίως που αφορούν στην δουλειά που κάνω, δεν γνωρίζω.
Μη γνωρίζοντας άλλες γλώσσες δεν μπορώ να κάνω συγκρίσεις, μεταξύ των γλωσσών (που δεν θέλω κιόλας να τις κάνω, μια και δεν μ’ αρέσουν οι συγκρίσεις και οι πρωτιές γενικώτερα), κι από την άλλη κάπου έχω διαβάσει πως, έτσι λένε οι γλωσσολόγοι τουλάχιστον, εφόσον μια γλώσσα εξυπηρετεί το σύνολο των μελών της και των αναγκών τους, δεν τίθεται θέμα ανωτερότητας ή κατωτερότητας. Δηλαδή είναι η λειτουργικότητα που μετράει και η εξυπηρέτηση των αναγκών της κοινωνίας που ομιλεί την γλώσσα. Αν οι ανάγκες ενός πολιτισμού-κοινωνίας αυξηθούν θα ακολουθήσει και η γλώσσα, λένε. Ετσι τουλάχιστον υποστηρίζουν αυτοί που έτυχε να διαβάσω και δεν θυμάμαι και ποιοι ήτανε, γι’ αυτό και με επιφύλαξη τα μεταφέρω.
Για παράδειγμα υπάρχουν γλώσσες που δεν έχουν παρελθοντικούς ή μέλλοντες χρόνους. Υπάρχουν επίσης γλώσσες που έχουν ελάχιστα αριθμητικά πχ ένα, δύο, πολλά. Υπάρχουν γλώσσες που έχουν 40 λέξεις για το χιόνι και 50 για την θάλασσα. Προφανώς γιατί αυτό απαιτούσε η ζωή της κοινωνίας ή αρκούσε για την κοινωνία και τα μέλη της που χρησιμοποιούν αυτές τις γλώσσες.
Δεν έχω κάποια γνώση για το αν η ελληνική «ενσωματώνει την κοσμική φιλοσοφία». Δεν ξέρω και τι εννοείς βέβαια με αυτό, αλλά δεν βλέπω πως η ελληνική ενσωματώνει κάποια φιλοσοφία γενικώτερα. Δεν μου φαίνεται πιθανό. Γνώση μέσω της ετυμολογίας, ναι. Φιλοσοφία…, δεν ξέρω.
Αυτό που κατανοώ για την γλώσσα μας είναι πως χρησιμοποιήθηκε για πάρα πολλά χρόνια από κοινωνίες που ανέπτυξαν πολύ εξειδικευμένες ανάγκες, και έτσι εξελίχθηκε ως επικοινωνιακό μέσο, φτάνοντας να περιλαμβάνει και πολλές λέξεις συγκριτικά με άλλες γλώσσες, οι οποίες λέξεις έχουν πολύ ειδικές νοηματικές αποχρώσεις κατάλληλες να περιγράψουν με λεπτομέρεια και σαφήνεια πολύ σύνθετα πράγματα, αλλά και από την άλλη έχει και μια συντακτική δομή απίστευτα μεγάλης ελευθερίας. Δηλαδή σαν γλωσσικό όργανο είναι πολύ καλό και εξελιγμένο. Παλαιόθεν.
Ομως μια γλώσσα δεν είναι μόνο αυτά. Μια γλώσσα είναι μέσο να γνωρίσεις ένα σωρό πράγματα. Γι’ αυτό ζηλεύω τους γλωσσομαθείς, πχ τον πειρατή με τα ισπανικά του και τι άλλο ξέρει. Φαντάζομαι τον εαυτό μου να διαβάζει υπέροχα πράγματα στην ισπανική γλώσσα, την οποία δεν έμαθα ποτέ, και αναρωτιέμαι τι έχω χάσει ως εμπειρία σ’ αυτή τη ζώη, γνωρίζοντας μόνο την ελληνική και την αγγλική. Πόσο στενό αναγκαστικά ορίζοντα έχω.
Συμφωνώ μαζί σου για τα πρόσωπα, τους ηγέτες, τις ιδέες τους κλπ κλπ και το πόσο αδικούμε τον εαυτό μας και την κοινωνία μας όταν ακολουθούμε «κατά γράμμα» και με φανατισμό και τις ιδέες και τα πρόσωπα. Είναι ολοφάνερα λάθος να κάνουμε κάτι τέτοιο.
Από την άλλη, μια και δεν μπορούμε μόνοι μας να σκεφτούμε και να εφεύρουμε τα πάντα, είμαστε αναγκασμένοι να δανειστούμε την εμπειρία και την σοφία πολλών από εκείνους που προϋπήρξαν από μας και θεωρούμε πως μας ταιριάζουν ιδεολογικά, πολιτικά κλπ. Πάντα δηλαδή θα έχουμε συμπάθειες και αντιπάθειες τέτοιες. Και είναι ανθρώπινο. Ανθρώπινο είναι να έχουμε και έναν θαυμασμό προς ορισμένους από αυτούς.
Αυτό που όμως είναι σίγουρα επιβλαβές είναι να έχουμε ιερότητες και να αφήνουμε τις συμπάθειές μας αυτές στο απυρόβλητο της δικής μας κριτικής σκέψης. Αν πάθουμε κάτι τέτοιο είναι μεγάλη ζημιά.
Αλλά αυτά τα ιερά και τα όσια έχουν να κάνουν με τον χαρακτήρα που αναπτύξαμε-συγκροτήσαμε. Και όχι τόσο με την πολιτική «παράταξη» που διαλέξαμε. Και σε κάθε περίπτωση ο χαρακτήρας δομείται μέσα από μια δυναμική σχέση, που μοιάζει μάλιστα και με φαύλο κύκλο, με την κοινωνία στην οποία ζούμε. Κι εγώ είμαι από κείνους που πιστεύουν πως ο βασικός διαμορφωτής μιας κοινωνίας, του οικονομικού της συστήματος συμπεριλαμβανομένου, είναι το πολίτευμά της. Αυτός είναι ο πάροχος αξιών και απαξιών. Ο πάροχος του προσωπικού ή συλλογικού κώδικα αξιών και απαξιών.
οκ, είμαι φλύαρος
Θραξ Αναρμόδιος
Μόνο μερικα πράγματα θα γράψω, γιατί και γω ούτε θρηνώ ούτε και στεναχωριέμαι για τον Τσάβες. Όπου πήγαινε και όπου ερχότανε έκανε το σταυρό του, ελέω θεού βασιλεύς σα να λέμε, έπρεπε να γητέψει το «λαό» με αυτή τη δημόσια θεική εχεφροσύνη. Με αυτό τον τρόπο το προσλάμβανα. Το γεγονός πως η αρρώστια του είτε έπρεπε να κρυφτεί είτε από την άλλη πάλι να εργαλειοποιηθεί για την «επανάσταση» μου θύμισε τις προπαγανδιστικές φωτό του Μάο που τάχαμου μπορούσε να κολυμπάει απολύτως υγιής μέχρι να ψοφήσει. Δηλαδή δεν υπάρχει μία αντικειμενική παρουσίαση του ανθρώπου ως ανθρώπου ποτέ σε τέτοια μορφώματα. Ή πρέπει νά’ναι υπεράνθρωπος ή ο πιο «ανθρώπινος» από τους ανθρώπους. Και αυτοί οι κλαυθμοί δεν παύουν να συνοδεύονται από τον ελέω θεού συνεχιστή της ιδεολογικής κληρονομιάς, με έναν τρόπο λοιπόν η «επανάσταση» έχει τη νομεκλατούρα της, τον νεποτισμό της με το κόκκινο χρωματάκι, τις φατρίες της και τα ειδωλοποίησή τους. Αυτό το δίλημμα με το κράτος ή με το δήμο, είναι παρόμοιο με το ο ηλίθιος κι ο πανηλίθιος? λολ
εντελως ενημερωτικα παρτε και μια αποψι των Federación Anarquista Revolucionaria de Venezuela
» Ως αναρχικοί, θεωρούμε πάντα τον Τσάβες ένα συνάδελφο, έναν αδελφό, ένα συντροφο στα χαρακώματα του αγώνα μας.
Παρά τις διαφορές μας και την αμοιβαία κριτική μας ήταν πάντα η ενότητα του λαού που κράτησε τις δράσεις μας.
Να συνεχίσει ο αγώνας που ξεκίνησε στις 27στ 1989. Τωρα ειναι ευκαιρια για να διεκδικήσουμε στην μεγαλη πορεία του αγώνα για τη ζωή, για τον ελευθεριακό κομμουνισμό, την επανάσταση..
»http://open.ypoga.net/index.php?q=node/2479#comment-4378
τωρα απο κει και περα, το τι συμβαινει στη Βενεζουελα λιγοι ξερουν και λιγοτεροι καταλαβαινουν …πολυ μακρια και γεωγραφικα και πολιτικα και πολιτισμικα κι απ ολα
kurie tampakeropoulos :):
παρα πολυ ενδιαφερον αυτο που παραθεσατε (οπως ενδιαφερον ειναι και το αρχικο κειμενο των αναρχικων της βενεζουελας εννοειται)
εγω σαν ενα απλο και ασχετο νυχτεριδοξωτικο πολλα για τον τσαβες κι αυτη τη χωρα δεν ξερω, ξερω μονο οτι τα εβαλε με τις τραπεζες και τις πολυεθνικες κι εδωσε ψωμι στους φτωχους.
αυτα τα λιγα μαζι και μ ενα ανεξηγητο…ενστικτο και μια διαισθηση (!!! :P), με κανουν να τον βλεπω παρα πολυ θετικα, να τον θαυμαζω και να λυπαμαι πολυ που εφυγε…
μακρια απο μας οι δογματισμοι και οι ιδεολογικες καθαροτητες,τα χουμε ξαναπει (του στυλ «ααααααα ουουουυυυυ!!! εξουσιααααααα!!! ααα! μακριαααα! εξουσιαστηηηηηηης!!!!! 666! αααααααα» 😀 😀 :D)
κατα τ αλλα, μιλωντας και με ατομο που εχει παει για λιγο εκει, αυτο που μου ειπε ειναι αυτο που λεει και παραπανω, οτι δλδ η ολοκληρη η λατινικη αμερικη ειναι ενας αλλος κοσμος που
«λιγοι ξερουν και λιγοτεροι καταλαβαινουν …πολυ μακρια και γεωγραφικα και πολιτικα και πολιτισμικα κι απ ολα»
οποτε…
το δίλημμα με το κράτος ή με το δήμο, είναι παρόμοιο με το ο ηλίθιος κι ο πανηλίθιος?
τι εννοεις?γιατι το λες αυτο?