Δεν μου έδωσες χρόνο
τα χρώματα και τα σχήματα
λέξη λέξη
αποκαλύπτουν
την έλευσή σου.
Φεύγοντας για έναν κόσμο
ακατανόητο
τραγικά απλό
είχες προφέρει
το όνομά μου.
Σήμερα
η ίδια νότα ανασαίνει
από το πρώτο λεπτό
της αντίθεσης.
Είχες πάρει
χρυσόσκονη
και είχες πασπαλίσει
τη ματαιότητά σου.
Το μοναχικό πέρασμά σου
λίγες ημέρες
μετά την απώλεια
και η ανάκληση της μνήμης
λιγόστευσαν τον τρόμο.
Ο τόπος
κράτησε
το φυλαχτό σου
πριν οι λέξεις
εξαφανιστούν
από την αστροβροχή
του φθινοπώρου.
Δεν μου έδωσες χρόνο.
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.