Το κείμενο απαρτίζεται από δύο μέρη. Το πρώτο είναι η «πρόβλεψη» του προέδρου της Blackstone, «της επενδυτικής εταιρείας που παρείχε συμβουλές στους πιστωτές της Ελλάδας για την αναδιάρθρωση του χρέους«, ότι η Ελλάδα και η Πορτογαλία τελικά θα πεταχθούν έξω από το ευρώ και το δεύτερο μέρος είναι η δική μας άποψη για τις «αδυναμίες» της κοινωνικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, «αδυναμίες» που θα μπορούσαν να αποδειχθούν στρατηγικής σημασίας (για να το πούμε με τακτ ) σε μια τέτοια εξέλιξη.
ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ – Πρόβλεψη Blackstone
Την άποψή του ότι, η ευρωζώνη θα πρέπει να διώξει την Ελλάδα και την Πορτογαλία για να καταφέρει το ευρώ να επιβιώσει, εξέφρασε ο Tony Jame, πρόεδρος της Blackstone, της επενδυτικής εταιρείας που παρείχε συμβουλές στους πιστωτές της Ελλάδας για την αναδιάρθρωση του χρέους.
«Θα κρατήσουν την Ελλάδα στο ευρώ για λίγο ακόμα χρόνο, αλλά εν τέλει πιστεύω ότι, θα αναγκαστούν να πιέσουν την ίδια και την Πορτογαλία να βγουν από την ευρωζώνη για να προστατεύσουν τον πυρήνα του ευρώ με κάποιο τρόπο», ανέφερε σύμφωνα με το Reuters.
«Αυτό σημαίνει ότι η Γερμανία θα πρέπει να πληρώσει και οι υπόλοιπες χώρες να υποτάξουν τον προϋπολογισμό τους υπό την βούληση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής», πρόσθεσε.
Επιπλέον σημείωσε ότι, η κρίση στην Ισπανία ή την Ιταλία ασκεί πιέσεις για την εξεύρεση μιας πραγματικής λύσης, επειδή είναι πολύ μεγάλες χώρες για να κρυφτεί το πρόβλημα, σημείωσε. «Δεν ξέρω πόσο καιρό θα πάρει για να βρουν μια λύση, αλλά πλησιάζουμε», δήλωσε.
Τέλος, υπογράμμισε ότι υπάρχει πολιτική βούληση για να σωθεί το ευρώ.
(Πηγή: http://www.capital.gr/News.asp?id=1544784)
ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ – Η άποψη μας
Σε ποια περίπτωση οι ιθύνοντες κύκλοι θα επιθυμούσαν έναν εξοβελισμό της Ελλάδας
Καταρχήν η Blackstone δεν είναι μια τυχαία επενδυτική εταιρεία. Κατά δεύτερον όμως δεν είναι αυτό το θέμα. Περισσότερο έχει σημασία να βάζουμε τους εαυτούς μας στη θέση των ιθυνόντων που κατευθύνουν τις αποφάσεις και επιπλέον μέσα στο δικό τους πλαίσιο σκέψης, ώστε να μπορούμε να προβλέπουμε τις κινήσεις τους. Πράγμα που εύκολα όλοι θα παραδεχθούν ότι έχει σημασία.
Σε ποιά περίπτωση επομένως οι ιθύνοντες, οι κυρίαρχες ελίτ στην Ε.Ε., θα τάσσονταν υπέρ του εξοβελισμού Ελλάδας – Πορτογαλίας από το Ευρώ και ακόμη περαιτέρω και από την ίδια την Ε.Ε.;
Βασικά εφόσον είχαν πάρει τη στρατηγική απόφαση να παρατήσουν τα ημίμετρα και να πάρουν σημαντικές αποφάσεις στη κατεύθυνση του να σώσουν το ευρώ και την Ε.Ε. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, έξοδος οποιασδήποτε χώρας από το Ευρώ, μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικές καταστροφές την ίδια την Ε.Ε., μέχρι σημείου διάλυσης της.
Γιατί όμως τότε, στην περίπτωση δηλαδή που έχουν αποφασίσει να πάρουν στρατηγικές αποφάσεις σωτηρίας, να αφήσουν απέξω την Ελλάδα;
Καταρχήν, εφόσον οι στρατηγικές κινήσεις είναι πράγματι σημαντικού βεληνεκούς, το να αποκοπεί η Ελλάδα δεν θα είναι πλέον σημαντικό πρόβλημα, αφού οι «αγορές» θα έχουν πειστεί για την καλή συνέχεια. Στην πραγματικότητα δηλαδή, αν αυτή τη στιγμή που μιλάμε εξοβελισθεί η Ελλάδα, οι αγορές θα δράσουν καταστρεπτικά για την Ε.Ε., όχι βέβαια για να συμπαρασταθούν στην Ελλάδα αλλά γιατί ξέρουν ότι αυτό είναι απόδειξη ότι η Ε.Ε. βρίσκεται σε φουρτουνιασμένη θάλασσα χωρίς κανένα σχέδιο πλεύσης, έρμαιο της φουρτούνας.
Αν όμως δημιουργηθεί αυτό το καλό σχέδιο πλεύσης τότε μπορούν να αποκόψουν την Ελλάδα για δύο τουλάχιστον λόγους:
– Να γλυτώσουν από την ενασχόληση μαζί της και να γλυτώσουν και τα ψιλοχρήματα (ψιλά μπροστά στο συνολικό ποσό που θα χρειαστεί) που θα συνεχίσει να χρειάζεται η Ελλάδα και να επικεντρωθούν σοβαρά, από άποψη ενέργειας και πόρων, στο υπόλοιπο οικοδόμημα
– Και το σπουδαιότερο για να υπάρξει μήνυμα τι συμβαίνει με τους κακούς συνοδοιπόρους: Μένουν εκτός ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Η Ελλάδα βλέπετε έχει διαβληθεί αρκετά ώστε να θεωρείται το κατάμαυρο πρόβατο και όλοι είναι έτοιμοι ψυχολογικά να αποδεχθούν την έσχατη τιμωρία της.
Σαν συμπέρασμα από τα παραπάνω: Αν επομένως οι ευρωπαϊκές ελίτ πάρουν τις στρατηγικές αποφάσεις που πρέπει να πάρουν (σύμφωνα με το δικό τους πλαίσιο σκέψης), τότε ο εξοβελισμός της Ελλάδας θα θεωρηθεί απόδειξη δύναμης και όχι αδυναμίας και θα δυναμώσει την συνέχεια του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, σύμφωνα με τα σχέδια των ελίτ.
Η κοινωνική αντιπολίτευση είναι απροετοίμαστη, πέρα από μεγάλα λόγια, για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ
Απέναντι σε πιθανές τέτοιες εξελίξεις εμείς τι κάνουμε; Όταν δηλαδή δεν θα υπάρχει πλέον αντικείμενο εκβιασμού; Ότι δηλαδή υποχωρήστε γιατί διαφορετικά, αν αποχωρήσουμε από το ευρώ, θα υποστείτε την τέλεια καταστροφή;
Θα λέγαμε επιεικώς ότι είμαστε τελείως απροετοίμαστοι. Ότι είμαστε δηλαδή τελείως απροετοίμαστοι για πιθανή έξοδο από το ευρώ από την άποψη του στρατηγικού σχεδιασμού. Και δεν εννοούμε βέβαια την ύπαρξη ή όχι σχεδίων από την Τράπεζα της Ελλάδας και άλλα καθεστωτικά επιτελεία. Αν η έξοδος από το ευρώ γίνει με την επιμελητεία των κυρίαρχων ελίτ, τότε λέμε απλώς: Αλλοίμονο!!
Μία καθοριστική ένδειξη του πόσο είμαστε απροετοίμαστοι είναι βέβαια η εξής: Από την επομένη εξόδου από το ευρώ, ακόμη και αν υπολογίσουμε ότι στους πιστωτές του δημοσίου χρέους δεν πληρώσουμε ούτε λεπτό του ευρώ προβαίνοντας σε άρνηση πληρωμής και άρνηση χρέους, θα πρέπει να βρούμε πηγές εξωτερικού ετήσιου δανεισμού ύψους τουλάχιστον 20 δισ. ευρώ – το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών 2011 ήταν 21 δισ. ευρώ. και το συνολικό εμπορικό έλλειμμα 2011 ήταν 27 δισ. ευρώ. Υπάρχει κάποιο σχέδιο για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος από αυτούς που υποστηρίζουν ριζοσπαστικές κοινωνικές αλλαγές; Η ειλικρινής απάντηση είναι κανένα. Αν απάντηση θεωρείται ότι μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα θα αναπτυχθεί εγχώρια παραγωγή και αυτόνομη ανάπτυξη, η κρίσιμη επισήμανση που έχουμε να κάνουμε είναι ότι για να απολαύσουμε τα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα οφέλη οποιουδήποτε σχεδιασμού, πρέπει πρώτα να επιβιώσουμε βραχυπρόθεσμα.
Το πραγματικό πρόβλημα αυτών που σχεδιάζουν και ονειρεύονται εξεγέρσεις, επαναστάσεις και γενικά ριζοσπαστικές κοινωνικές αλλαγές, είναι ότι αυτό το κάνουν πολλές φορές βιάζοντας και παραβιάζοντας τα οικονομικά (και όχι μόνο)δεδομένα – την πραγματικότητα δηλ. Αλλά επειδή η πραγματικότητα είναι πάντα υπέρτερη, αυτή κινδυνεύει να τους έρθει στο κεφάλι ή ακόμη χειρότερα στο κεφάλι όλων μας.
Επειδή λοιπόν πράγματι μπορεί το προσεχές χρονικό διάστημα να χρειασθεί, είτε από συνειδητή επιλογή είτε από εξαναγκασμό, να αντιμετωπίσουμε μια νέα πραγματικότητα εκτός ευρώ, πρέπει να προετοιμασθούμε στρατηγικά και έγκυρα γι’ αυτό. Αν βέβαια αγαπάμε τους ανθρώπους που ζουν σ’ αυτή τη χώρα περισσότερο από το οποιοδήποτε ιδεολογικό σχέδιο ή οποιαδήποτε ιδεολογική επιδίωξη έχουμε στο μυαλό μας ή ακόμη από το οποιοδήποτε πολιτικό συμφέρον.
Εμείς καλούμε όλους αυτούς που ενδιαφέρονται για τη χώρα και τους ανθρώπους της να αρχίσουν άμεσα να κάνουν στρατηγικά σχέδια με πραγματικό ενδιαφέρον γι’ αυτούς. Πραγματικό ενδιαφέρον όμως σημαίνει να ξεκινούν από τους περιορισμούς της πραγματικότητας. Καθόλου βέβαια αυτό το τελευταίο δεν σημαίνει ότι υπάρχει ουδέτερος χειρισμός αυτής της πραγματικότητας. Αλλά ταξικός επαναστατικός χειρισμός δεν σημαίνει άγνοια και πρωτοκαθεδρία της ιδεολογίας απέναντι στις ανθρώπινες ζωές που ζουν εντός μιας (περι)ορισμένης πραγματικότητας.
Άλλη περίπτωση: Η απουσία στρατηγικής οικοδόμησης μιας πλατειάς διεθνούς αλληλεγγύης
Άλλη μια ένδειξη της μεγάλης ανετοιμότητας όλων αυτών που αντιπολιτεύονται την υπάρχουσα κοινωνική τάξη είναι ότι στο ζήτημα της οικοδόμησης της διεθνούς αλληλεγγύης έχουν κάνει ελάχιστα. Ο καθένας απευθύνεται στους ομοϊδεάτες του (ακόμη και όταν συμβαίνει αυτό – γιατί δεν συμβαίνει καθόλου πολλές φορές), ενώ το σωστό θα ήταν να υπάρχει απεύθυνση στο μεγαλύτερο δυνατό διεθνές ακροατήριο, προκειμένου να ανατραπεί, κατά το δυνατό, η προπαγάνδα των ξένων και ντόπιων ελίτ που παρουσιάζουν τον ελληνικό λαό σαν τον λαό της αμαρτίας. Η περίφημη «αλληλεγγύη των λαών» δεν κτίζεται μόνο με την απλή επιθυμία.
Και για να μην λέει κανείς ότι είμαστε μόνο λόγια, ως προς το θέμα της οικοδόμησης της διεθνούς αλληλεγγύης, είχαμε προτείνει το εξής: Να δημιουργηθεί μια Μαύρη Βίβλος της ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα: Πρόταση προς τον ΣΥΡΙΖΑ, άλλες πολιτικές κινήσεις, κινήματα και τους bloggers
Αυτή η Μαύρη Βίβλος θα μπορούσε να είναι ουσιαστικό στοιχείο για τη δημιουργία πλατειάς διεθνούς αλληλεγγύης. Κτυπήσαμε πόρτες, αλλά αντιμετωπίσαμε επαίνους μεν για την ιδέα, αδιαφορία δε επί της ουσίας.
Τα μεγάλα και επαναστατικά λόγια περισσεύουν κατά τα άλλα. Αυτή είναι όμως η πραγματική κατάσταση της κοινωνικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα: Λόγια αλλά όχι δημιουργική δύναμη
………………………………………………………………………………………………………………………………………
Σύντομος δικός μας σύνδεσμος: http://wp.me/pPn6Y-egJ
…………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Για επικοινωνία: ormithiella@hotmail.gr
…………………………………………………………………………………………………………………………………………
Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα COMMENTATORS WITHOUT FRONTIERS Comentadores SIN FRONTERAS 
Μια προσεγγιση μιας ζοφερης πραγματικοτητας με άλλη ματια.
ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΤΕ
από Pitsirikos
Συνεχίζονται οι αυτοκτονίες στη χώρα μας, όπως συνεχίζονται και οι απολύσεις. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αναζητούν εργασία και διαπιστώνουν πως είναι περιττοί. Δεν τους χρειάζεται πια κανείς.
Άνθρωποι που μέχρι χτες μάχονταν ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο αναζητούν εναγωνίως κάποιον να τους εκμεταλλευτεί.
Υπάρχει λοιπόν κάτι χειρότερο από το να σε εκμεταλλεύονται: να μην θέλει να σε εκμεταλλευτεί κανείς.
«Παρακαλώ, δώστε μου μια δουλειά. Ας με εκμεταλλευτεί κάποιος».
Είναι τραγικό να διαπιστώνεις πως είσαι περιττός και πως δεν υπάρχει κανείς να σε εκμεταλλευτεί.
Από την άλλη, είναι φοβερή ικανοποίηση για την οικονομική εξουσία -την αληθινή εξουσία δηλαδή- να βλέπει να σέρνονται εκλιπαρώντας στα πόδια της άνθρωποι που μέχρι χτες αγωνίζονταν για τα δικαιώματά τους.
«Παρακαλώ, δώστε μου μια δουλειά, έστω και με ελάχιστα χρήματα. Θέλω να γίνω δούλος»
«Λυπάμαι, είστε περιττός»
«Και τι θα κάνω;»
«Δεν ξέρουμε, ούτε και μας νοιάζει. Αυτοκτονήστε, κρυφτείτε, εξαθλιωθείτε αλλά -το κυριότερο- εξαφανιστείτε από μπροστά μας»
Οι εξαθλιωμένοι πληθαίνουν διαρκώς αλλά κανείς δεν παίρνει το θάρρος να πει πως δουλειές δεν πρόκειται να υπάρξουν.
Πολιτικοί υπόσχονται αόριστα νέες θέσεις εργασίας -ενώ ξέρουν πως δεν πρόκειται να υπάρξουν- και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να «κρύψουν» τους άνεργους. Στατιστικά τρικ και νέοι όροι που παρουσιάζουν τους άνεργους ως εργαζόμενους.
Και μένει κρυφή και μια άλλη πραγματικότητα: οι πολιτικοί είναι διακοσμητικοί. Είμαστε στα χέρια των αγορών. Τους ανήκουμε.
Βέβαια, έχουν μια χρησιμότητα οι άνεργοι και οι εξαθλιωμένοι: συμβάλλουν στο να μένουν φρόνιμοι και φοβισμένοι οι δούλοι που κατάφεραν να έχουν μια δουλειά.
Το καλύτερο απ’ όλα είναι πως οι άνεργοι κατηγορούνται επειδή δεν έχουν δουλειά. Αν και όλοι ξέρουν πως δουλειές δεν υπάρχουν και δεν πρόκειται να υπάρξουν.
Και άνεργος, και ένοχος. Αφού δεν κερδίζουμε από σένα, είσαι περιττός. Περισσεύεις. Είσαι ένα λάθος. Δεν έπρεπε να γεννηθείς.
Και οι περισσότεροι άνεργοι το δέχονται. Νιώθουν ένοχοι επειδή είναι άνεργοι.
Αυτός που βρίσκεται χωρίς δουλειά αμφισβητείται και βάλλεται από όλους -και από τον εαυτό του- αλλά ο γόνος πλούσιας οικογένειας που δεν θα εργαστεί ποτέ στη ζωή του και κοπροσκυλιάζει πλουσιοπάροχα όλη μέρα δεν αμφισβητείται από κανέναν και δεν νιώθει καμία ενοχή.
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Αποδεχόμενοι ως δεδομένα αυτά που έπρεπε να αμφισβητήσουμε. Αν αποδεχτείς ότι ο άνθρωπος είναι μια οικονομική ύπαρξη -και έχει λόγο να ζει μόνο αν προσφέρει κέρδος-, όλα αυτά μοιάζουν λογικά. Ο άνθρωπος, όμως, δεν έρχεται στη ζωή με οικονομικούς όρους. Ο άνθρωπος είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό.
Και τώρα τι θα κάνουμε; Τουμπεκί. Έτσι κάνουν όλοι. Σε όλον τον κόσμο. Εμείς, άλλωστε, ψηφίσαμε πριν δυο εβδομάδες και αποφασίσαμε πως εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας είναι περιττοί. Αυτό ψηφίσαμε. Αντί να ψηφίσουμε για τους ανθρώπους, ψηφίσαμε για να καθησυχάσουμε τις αγορές.
Οπότε, αφήστε τις κλάψες για αυτούς που αυτοκτονούν και αυτούς που έχουν εξαθλιωθεί. Παραδεχτείτε πως σας δίνουν και μια κρυφή ικανοποίηση. Μπορεί να είστε δούλος αλλά δεν είστε στη θέση τους. Ακόμα.
Είναι υπέροχο πως οι αγορές -δια των εκπροσώπων τους- ζητάνε από τους άνεργους και τους εξαθλιωμένους να καταδικάσουν τη βία. Αν και αυτοί υφίστανται καθημερινά την πιο άγρια βία, με κίνδυνο -πολλές φορές- ακόμα και τη ζωή τους.
Η βία που πρέπει να καταδικαστεί αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να την καταδικάσει είναι η βία της αδιαφορίας.
http://pitsirikos.net/2012/06/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B5%CF%8D%CE%B5%CF%84%CE%B5/
Βρίσκοντας τόσο τις επισημάνσεις σας και τις ανησυχίες σας σωστές αλλά και την πρότασή σας θα σας παρακαλούσα να με ενημερώσετε για το αν έχει κάτι προχωρήσει σε σχέση με αυτή. site ή οτιδήποτε άλλο. Επίσης θέλω να πω πως είμαι στη διάθεσή σας με τις μικρές δυνάμεις μου.
Ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σας!! Θα επικοινωνήσουμε μαζί σας.