Δενδροφύτευση του παλιού αεροδρομίου του Ελληνικού

 μία δράση για την διασφάλιση μιάς ποιότητας της ζωής μας

από τον βλαστό

“Αυτό που μας κάνει να παλεύουμε είναι αυτό που βλασταίνει ήδη μέσα μας , και όχι μοναχά ένα όνειρο μακρινό.

Ο αργεντίνος  Μπόρχες (μιας που η αργεντινή είναι πάντα παρούσα στη ρητορική της κρίσης) κάπου έγραφε

Η μνήμη του χρόνου

είναι γεμάτη με ξίφη και πλοία

και κονιορτό από αυτοκρατορίες

και μουρμουρίσματα εξάμετρων

και δυνατά πολεμικά άλογα

και οχλοβοή και  Σαίξπηρ .

Εγώ όμως απ όλα θέλω να θυμάμαι εκείνο το φιλί

που μου δώσες  στην Ισλανδία ……

Ένας  κόσμος ολόκληρος καταρρέει γύρω μας …

Καταρρέει μέσα σε σκόνη, ιδρώτα, πόνο και δάκρυα που μάταια επιχειρείται να θαφτούν κάτω από τον άνισο  θόρυβο τηλεοπτικών και μη σειρήνων, που αλυχτούν συμμόρφωση, υποταγή, παράδοση άνευ όρων στα κελεύσματα των ειδικών της Εξουσίας της ζωής … της δικής μας Ζωής

Ζητούν να το βουλώσουμε και να χαζέψουμε αποχαυνωμένοι και ευλογούντες, τις διπλοβελονιές της υψηλής Διαχείρισης .

Ζητούν θυσίες ως εξιλέωση των ανομημάτων ενός εκάστου μας, απέναντι  σε ένα άγνωστο θεό που κατά βούληση,  βαφτίζουν  πατρίδα, έθνος,  ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ευρώ, πρόοδο, επένδυση,  ανάπτυξη  και προσπαθούν να μας πείσουν πως αυτό είναι το τραγούδι της ευτυχίας

Όμως όσο και να προσπαθούν δεν μπορούν να κρύψουν πως καταρρέουν τα σύμβολα αλλά και οι δομές της  ψευδεπίγραφης αδιέξοδης Αρχής του Απολύτου Τίποτα.

Χρήμα,  χρηματιστηριακά παράγωγα,  κατανάλωση άνευ ορίων, ζωή σε ριάλιτυ, ιδεολογήματα εξατομίκευσης , ωχαδερφισμός ,  μεταφυσικές δοξασίες  μιας εσαεί κερδοφόρου ανάπτυξης, όλα υποχωρούν και γκρεμίζονται  όπως χθες μόλις οι  πυρηνικοί αντιδραστήρες στην καρδιά του τεχνοκρατικού θαύματος.

Και εμείς εδώ θεατές και μέτοχοι σε ένα έργο που γράφεται παρά τη θέληση μας, αλλά συχνά με την ανοχή μας

Ανοχή τέλος …

Την ώρα που τα κονκλάβια των ειδικών του Τίποτα, αποφαίνονται πως τάχατις,  Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, απαντάμε ότι Η ζωή είναι μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι  μα και αν εμμένεις στο μικρή, αναλογίσου έστω κι έτσι, πως κάτι  μικρό δεν αξίζει να το  χαραμίσεις στην απληστία και εξατομίκευση,   μοιράσου το

Δεν πετάμε στα σύννεφα ούτε τρέφουμε αυταπάτες.

Γνωρίζουμε πολύ καλά πόσες δυσκολίες έχει το εγχείρημα, να επιχειρείς την ζωή σου να μην την ζεις σκυφτός, πόσες αντιφάσεις και εμπόδια θα συναντήσει, πόσες λοξοδρομήσεις και αδιέξοδα, ίσως το μόνο που δεν γνωρίζουμε είναι τα πόσα λάθη θα κάνουμε

Αλλά γνωρίζουμε πως δεν είμαστε μόνοι και τίποτε δεν είναι ουτοπικό

Η ζωή είναι εδώ  και σπαρταράει  να ξεπροβάλλει και αν δεν βάλουμε τις ιδέες μας στην σκληρή δοκιμασία της πράξης, αν δεν τις γειώσουμε στις εδώ και τώρα συνθήκες θα παραμείνουν όλα ωραία αλλά άπιαστα όνειρα.

Σήμερα εδώ και αύριο αλλού θα βρισκόμαστε να απαντάμε παρών στη ζωή, αλλά προς το παρόν τη Κυριακή 4 Μαρτίου 2012 στις 11.00π.μ, ριζώνουμε και Βλασταίνουμε στο Ελληνικό

Στηρίζουμε τις δράσεις της  «Πρωτοβουλία για έναν αυτοδιαχειριζόμενο  αγρό στο Ελληνικό» και του Δήμου  Ελληνικού-Αργυρούπολης και συμμετέχουμε στην πρώτη δενδροφύτευση που επιχειρούν,  για τη  δημιουργία ενός ελαιώνα εντός του πρώην αεροδρομίου, ενάντια  στα σχέδια εκποίησης του Ελληνικού και υπέρ της δημιουργίας ενός  Μητροπολιτικού Πάρκου

Δίνουμε το ραντεβού μας  στις  4 Μαρτίου 2012 , (είσοδος από την οδό Αεροπορίας – πύλη κανό-καγιάκ)

ας είμαστε κι εκεί και  παντού που η ζωή σπαράζει, έτσι που να πούμε κάποια στιγμή και ο καθείς με τον τρόπο του, κάτι σαν …

Η μνήμη του χρόνου

ήταν  γεμάτη με ροπαλιές και ψεκασμούς

και ποδοβολητά από πραίτορες

και μουρμουρίσματα πληρωμένων εξαπτέρυγων

και δυνατές αύρες και κλούβες  πολλές

και οχλοβοή και τηλεαναλυτές

απ όλα όμως θέλω να θυμάμαι εκείνο το φιλί

που μου δωσες τη νύχτα εκείνη με το ολόγεμο φεγγάρι η μήπως το φως ήσουν εσύ  ….

Βλαστός, συλλογικότητα πολιτών Αργυρούπολης/Ελληνικου για τη δημιουργία και στήριξη δομών εναλλακτικού και αλληλέγγυου εμπορίου

Σύντομος σύνδεσμος δημοσίευσης http://wp.me/pPn6Y-d4Y