Ντίνος Χριστιανόπουλος: «Σας ευχαριστώ, αλλά αφήστε με ήσυχο. Δεν θέλω τα βραβεία σας». (Προτάθηκε από το κράτος για το Μεγάλο Βραβείο των Γραμμάτων 2011 και δεν το δέχτηκε.) – Μικρό αφιέρωμα στη σκέψη, το έργο του, τις διηγήσεις του.

BlackMediterraneanPirate  27-01-2012   

short  link    wp.me/pPn6Y-csI

*Μετά το άρθρο ακολουθούν 7 ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις του Ντίνου Χριστιανόπουλου (1. ΝΕΤ-Στα Άκρα / 2. TV100-Εκ Βαθέων 3. Μονόγραμμα 4. Πρωταγωνιστές  & άλλες) & θέματα σχετικά με το σημαντικό του έργο.

*

«Το ότι απέρριψα το βραβείο ήταν για μένα μια πράξη ζωής. Oσοι με ξέρουν θα καταλάβουν γιατί δεν δέχτηκα το βραβείο» . Η φωνή του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου ακούγεται ήρεμη αλλά στα θερή. «Τα παιδιά της επιτροπής έκαναν καλά που με βράβευσαν αλλά δεν σκέφτηκαν να με ρωτήσουν αν το δέχομαι» λέει ο ποιητής για την άρνησή του να αποδεχτεί το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου του…. ( palo.gr )

*

Ο Ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος για τις Κρατικές Λογοτεχνικές Διακρίσεις

«Δεν θέλω τα βραβεία σας»

Η λογοτεχνική «σχολή της Θεσσαλονίκης» επέστρεψε δριμύτατη: τα τρία από τα επτά Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία του υπουργείου Πολιτισμού (ανάμεσά τους και το Μεγάλο Βραβείο των Γραμμάτων) απονεμήθηκαν σε Θεσσαλονικείς συγγραφείς: στον Ντίνο Χριστιανόπουλο, τον Θωμά Κοροβίνη και τη Βενετία Αποστολίδου.

*

*

[…] Αν και ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος, προτάθηκε για το φετινό Μεγάλο Βραβείο, μάλλον διαφωνεί.

«Δεν μ’ ενδιαφέρει τίποτα. Ούτε τα χάλια ορισμένων, ούτε τα βραβεία.

Είμαστε τόσο χυδαίοι όσο και οι Αθηναίοι» λέει στα «ΝΕΑ».

«Σας ευχαριστώ, αλλά αφήστε με ήσυχο.

Δεν θέλω ούτε τα βραβεία σας, ούτε τα χρηματικά ποσά.

Δεν με ρώτησε κανείς, ούτε με ενημέρωσε.

Από σας το μαθαίνω…

Ούτε θα εμφανιστώ, ούτε θα απλώσω το χέρι σε κανέναν.

Φτάνει πια αυτή η ιστορία να δίνουμε ο ένας στον άλλον βραβεία».

Είναι εκείνο το «Εναντίον» (το εμβληματικό ομότιτλο κείμενό του εναντίον βραβείων και διακρίσεων που δημοσιεύτηκε στο πρώτο τεύχος της «Διαγωνίου» το 1979) που τον δεσμεύει;

«Είναι το κείμενο, είμαι εγώ ο ίδιος, όλη η στάση ζωής μου. Ξέρω, είμαι στριμμένος. Πάντα ήμουν» λέει.

Παραμένει «εναντίον» ο 81 χρονών πλέον Ντίνος Χριστιανόπουλος (φιλολογικό ψευδώνυμο του Κωνσταντίνου Δημητριάδη), η «εμβληματική μορφή της Θεσσαλονίκης», σύμφωνα με το σκεπτικό της επιτροπής, «αναγνωρίζοντας την 60ετή πολυσχιδή προσφορά του τόσο στην πνευματική ζωή της Θεσσαλονίκης όσο και γενικότερα στα ελληνικά γράμματα».

«Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία, απ’ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε.

Αυτό το απαίσιο «υπείροχον έμμεναι άλλων», που μας άφησαν οι αρχαίοι.

Είμαι εναντίον των βραβείων, γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.

Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερού μου – και κάποτε θα πρέπει να απαλλαγούμε από τη συγκατάβαση των μεγάλων.

»Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς.

Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες.

Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα;».

Με τα ίδια λόγια που δημοσίευσε στο περιοδικό «Διαγώνιος» απαντάει.

Αν και το σκεπτικό τής – κατά πλειοψηφίαν – απόφασης για τη βράβευσή του επιμένει:

«Ο μικρόκοσμος που διαλέγει για σκηνικό των ατελέσφορων ερώτων του είναι το αυριανό πρόσωπο μιας μεταπολεμικής κοινωνίας σε κρίση, οικονομική, ηθική, πολιτική. Πίσω από τις περιγραφές των λαϊκών γειτονιών υπάρχει διάχυτη η πίκρα του κοινωνικού αποκλεισμού, η μελαγχολία της βιοπάλης, οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες για μια καλύτερη ζωή»…

Μια βουτιά στο περιθώριο και τους ανθρώπους του, στην ίδια πόλη, τη Θεσσαλονίκη, με άξονα την πολύκροτη ιστορία του φερόμενου ως «δράκου του Σέιχ Σου» Αριστείδη Παγκρατίδη που εκτελέστηκε στις 16 Φεβρουαρίου του 1968, είναι το μυθιστόρημα «Ο γύρος του θανάτου» του συγγραφέα, μουσικού, φιλολόγου της Θεσσαλονίκης και ρέκτη της Κωνσταντινούπολης Θωμά Κοροβίνη, στον οποίο απονέμεται ομόφωνα το Κρατικό Βραβείο στην αντίστοιχη κατηγορία.

Και ενώ ο «Γύρος του θανάτου» διασκευάζεται ήδη σε θεατρικό έργο για να ανεβεί τον ερχόμενο χειμώνα στην Αθήνα σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια με πρωταγωνίστρια τη Νένα Μεντή – ως «Σύλβα» -, ο Θωμάς Κοροβίνης σχολιάζει τη βράβευση για το 18ο βιβλίο του σε μια σειρά μελετών, δοκιμίων, στίχων:

«Φαίνεται πως διακρίθηκε για τις λογοτεχνικές αρετές. Ας αποφαίνονται και οι άλλοι για τη δουλειά μας, αν και η λούμπα συχνά καραδοκεί» λέει.

Και επιμένει με τους περιθωριακούς του ήρωες, γιατί… «Εκεί τη βρίσκω πιο πολύ. Το λεγόμενο περιθώριο, όπως το βίωσα προσωπικά στα νιάτα μου είχε στη χώρα μας κάποια διακριτά χαρακτηριστικά. Τώρα τα σκηνικά και οι φιγούρες εκείνες πέρασαν στην Ιστορία κι εγώ απ’ τα παλιά εμπνέομαι, εκείνα με ταΐζουν. Πίσω απ’ τη βιτρίνα έβρισκα πάντα ρωμαλέες καταστάσεις που με εξιτάρουν».

Πηγή: tanea.gr  (Συγγραφέας άρθρου: Βίκυ Χαρισοπούλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012)

 

 

—————————————————————————————————————————————————-

Ντῖνος Χριστιανόπουλος – «Εναντίον»

*

Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται….

Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου – και κάποτε πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά – και κάποτε πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από την ζωή μας…

Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων, σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και την δίψα μας για λεφτά΄ ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.

Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Πότε μου δεν πάτησα σε υπουργείο, και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση απο το κράτος είναι η εφορεία, που με γδέρνει.

Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους΄ όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες – όλες το ίδιο σκατό….

Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.

Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο΄ φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετούμε το τσιγάρο μας στο δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα.
κείμενο του 1977
στο περιοδικό ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ,
αρ. 1, Ιανουάριος – Απρίλιος 1979

 

Πηγή βίντεο & σχολίων: japan88gr-YouTube  (16 Φεβ 2010)

 

—————————————————————————————————————————————————-

 

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (Θεσσαλονίκη 20 Μαρτίου 1931) είναι σύγχρονος  Έλληνας ποιητής, διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, ερευνητής, λαογράφος, εκδότης και βιβλιοκριτικός.^[1] Το πραγματικό του όνομα είναι Κωνσταντίνος Δημητριάδης.^[1] Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες.

Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, γιος προσφύγων από την Ανατολική Θράκη^[2] και φοίτησε στο τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κατόπιν, εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της πόλης από το 1958 ως το 1965. Κατόπιν εργάστηκε ως επιμελητής εκδόσεων. Το 1958 άρχισε την έκδοση του περιοδικού Διαγώνιος, το οποίο συνέχισε να εκδίδεται ως το 1983, και τον εκδοτικό οίκο Εκδόσεις της Διαγωνίου. ^[3]

Η πρώτη ποιητική συλλογή του Εποχή των ισχνών αγελάδων (1950) διακρίνεται για το καβαφικό ύφος της, ενώ στις επόμενες εμφανίσεις του εκφράζεται καθαρά το κυρίαρχο θέμα της ποίησής του, η εφήμερη ομοφυλοφιλική σχέση και το ερωτικό πάθος που οδηγεί στην ταπείνωση και στη μοναξιά^[4]. Το 2011 τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου του.^[1] Αρνήθηκε όμως να το παραλάβει παραπέμποντας στο κείμενό του «Εναντίον» από το 1979 όπου αναφέρει χαρακτηριστικά: «Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης απ’ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο «υπείροχον έμμεναι άλλων», που μας άφησαν οι αρχαίοι.»^[5]

 

Εργογραφία

Ποίηση

• Εποχή ισχνών αγελάδων, 1950
• Ποιήματα 1950 – 1955, 1957
• Ανυπεράσπιστος καημός, 1960
• Ποιήματα 1949 – 1960, 1962
• Το κορμί και το σαράκι, 1964
• Ποιήματα 1949 – 1964, 1967
• Προάστεια, 1969
• Ποιήματα, 1949 – 1970, 1974
• Μικρά ποιήματα, 1975
• Μικρά ποιήματα, 1960 – 1978, 1979
• Ιστορίες του γλυκού νερού, 1980
• Το αιώνιο παράπονο, 1981
• Νέα ποιήματα, 1977 – 1981
• Νεκρή πιάτσα, 1984

Πεζά

• Ιστορική και αισθητική διαμόρφωση του ρεμπέτικου τραγουδιού, 1961.
• Έκθεσις βιβλίων περί Θεσσαλονίκης, 1962
• Η κάτω βόλτα, 1963
• Δοκίμια, σειρά πρώτη, 1965
• Στρατής Δούκας, 1969
• Τα γλυπτά της Νεότερης Θεσσαλονίκης, 1969
• Στιχάκια του στρατού, 1973
• Τα πρώτα λογοτεχνικά περιοδικά της Θεσσαλονίκης 1921 – 1924, 1975
• Οι μεταφράσεις του «Ύμνου εις την Ελευθερίαν» του Σολωμού, 1978
• Λογοτεχνικά περιοδικά που τυπώθηκαν στη Θεσσαλονίκη, 1850 – 1980, 1980
• Ρεμπέτες του Ντουνιά, 1986
• Η ποίηση στη Θεσσαλονίκη από το 1913 έως το 1940, 1986
• Με τέχνη και με πάθος, 1988
• Συμπληρώνοντας τα κενά, 1988

κ.α.

Παραπομπές

1. ↑ ^{1,0 1,1 1,2} «Στον Ντίνο Χριστιανόπουλο το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων 2011». Το Βήμα. 23 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε την 23 Ιανουαρίου 2012.
2. ↑ Σελίδες του Γιώργου Ιωάνου, σελ. 2
3. ↑ Λεξικό νεοελληνικής λογοτεχνίας: Πρόσωπα – Έργα – Ρεύματα – Όροι, Αθήνα : Πατάκης, 2007
4. ↑ Δημοσθένης Κούρτοβικ, Έλληνες Μεταπολεμικοί Συγγραφείς, Εκδόσεις Πατάκη, β’ εκδ., Αθήνα 1999, σελ. 274
5. ↑ ««Δεν θέλω ούτε τα βραβεία, ούτε τα λεφτά τους» λέει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος». Τα Νέα. Ανακτήθηκε την 23 Ιανουαρίου 2012.

Εξωτερικές συνδέσεις

• Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, Ντίνος Χριστιανόπουλος
• Ντῖνος Χριστιανόπουλος – Ποιήματα
• Ντίνος Χριστιανόπουλος: Συνέντευξη στην Αυγή, 01.01.2005

(Πηγή: el.wikipedia.org )

—————————————————————————————————————————————————-

 

Ντίνος Χριστιανόπουλος: Συνέντευξη στην Αυγή, 01.01.2005

(εμείς την διαβάσαμε και την παραθέτουμε απ΄το ιστολόγιο

ΤΟΙΣ ΕΝΤΕΥΞΟΜΕΝΟΙΣ-Κείμενα για την Ελληνική και Ξένη Λογοτεχνία

mkaragiannis.blogspot.com)

– Κύριε Χριστιανόπουλε, ποιος είναι σήμερα ο ρόλος των λογοτεχνικών περιοδικών; Υπάρχουν περιοδικά με άποψη και αισθητική όπως ο Κοχλίας, η Διαγώνιος, η Κριτική;

Στους τίτλους των περιοδικών που μου ανέφερες θα έπρεπε να είχες συμπεριλάβει και τις Μακεδονικές Ημέρες, περιοδικό από όπου ξεκίνησε κάθε τι το προοδευτικό στη Θεσσαλονίκη. Ανεξαρτήτως του πόσο επηρέασαν την πόλη, τα τέσσερα αυτά περιοδικά καλύπτουν και όλη την εμβέλεια της εποχής τους. Αντίθετα, στη σημερινή εποχή, και αν ακόμη υπάρχουν καλά περιοδικά, σαν το Εντευκτήριο, δεν μπορούν πλέον να επηρεάσουν. Και στην Αθήνα υπάρχουν ωραία περιοδικά, (Η Λέξη, Το Δέντρο, η Ποίηση) αλλά ο ρόλος τους είναι να αποταμιεύουν ό,τι καλό υπάρχει γύρω τους, χωρίς όμως να μπορούν να διαμορφώσουν την εποχή τους.
Επομένως, με την Κριτική έληξε οριστικά ο ρόλος αυτών των δημιουργικών περιοδικών που επηρέασαν όχι μόνο ένα μικρό κύκλο, αλλά και μια πόλη, μια εποχή και μια ιδεολογία.

– Η ενοχή, η οποία έχει έναν σημαντικό ρόλο στην ποίησή σας, προϋποθέτει έναν κώδικα ηθικής. Σήμερα ποια ηθική μπορεί να μας κρατήσει;

Είναι σωστό αυτό που λες, ότι η ποίησή μου είναι διαβρωμένη από ένα πλέγμα τύψεων και ενοχών. Γι’ αυτό δεν μετανιώνω καθόλου. Αυτό μπορεί να οφείλεται στη θρησκευτική μου αγωγή, μπορεί να οφείλεται και σε κάποιες οικογενειακές δεοντολογίες, ιδίως από τη μητέρα μου, μπορεί να οφείλεται και από τα νιάτα μου που τα πέρασα στα κατηχητικά, αλλά οπουδήποτε και αν οφείλεται είμαι πολύ ευχαριστημένος που το φορτώθηκα, γιατί αυτές οι τύψεις και αυτές οι ενοχές δείχνουν πολύ καλά ότι ο έρωτας ούτε ειδυλλιακή κατάσταση είναι ούτε αποτελεί μια αμοραλιστική περιοχή. Στο λέω αυτό γιατί ο Καβάφης, του οποίου ας πούμε ότι είμαι μαθητής, ξεχωρίζει από μένα ή μάλλον εγώ ξεχωρίζω από τον Καβάφη, γιατί ο Καβάφης είναι ερωτικός ποιητής που δεν τον ενδιαφέρει καμιά τύψη και καμιά ενοχή. Συνεχίζει δηλαδή τους αρχαίους Έλληνες που δεν τους ενδιέφερε η ηθική στον έρωτα. Αντίθετα εμένα με τρών σκουλήκια και, για το παραμικρό πράγμα που κάνω, μέσα μου έχω ένα διυλιστήριο ηθικής. Έτσι λοιπόν δεν πρέπει να με βλέπουν σαν έναν μιμητή του αλλά σαν κάτι το διαφορετικό, με κάποιες αμυδρές αναμνήσεις από τους ποιητικούς του τρόπους. Είμαι κάτι δικό μου, αλλά αυτό αποκτάει ταυτόχρονα και κάποια σημασία για τους αναγνώστες. Μήπως η ποίησή μου βοηθάει πολλούς ανθρώπους νακαταλάβουν ότι έρωτας δεν είναι το σ’ αγαπώ μ’ αγαπάς, ούτε το βάλε βγάλε, αλλά κάτι πολύ συγκλονιστικότερο, που συνεπάγεται στερήσεις και θυσίες, ακόμα και το να υφίστασαι την ερωτική εκμετάλλευση;

– Οι λέξεις που χρησιμοποιείτε δεν απέχουν πολύ από την καθημερινή γλώσσα. Μέσα από ποιο μονοπάτι φτάνουν στη συγκίνηση;

 

Απορώ πώς νομίζεις ότι ένας ποιητής μπορεί να απαντήσει σε ένα θέμα της αισθητικής, με μόνητην προϋπόθεση ότι γράφει ποιήματα. Όσο για το λαϊκό λεξιλόγιο, με το οποίο ντύνω τα ποιήματά μου, προέρχεται, ως ένα σημείο, από τη λαϊκή μου καταγωγή, και ως ένα σημείο από την ερωτική μου ζωή. Αυτά που έμαθα απ’ την παιδεία προσπαθώ να τα λιγοστέψω και αυτά που έμαθα απ’ τον έρωτα προσπαθώ να τα κρατήσω. Αυτό το μείγμα βοηθάει και τη ζωή μου αλλά και την ποίησή μου.

– Για την ομορφιά γράψατε στην ποίησή σας και τη λατρέψατε στη ζωή. Πού κατοικεί τελικά; Και είναι πικρή η γεύση της όπως λέει ο Ρεμπώ;

Με τον Ρεμπώ δεν έχω σχέσεις, όπως έχω με τον Μπωντλαίρ. Ο Μπωντλαίρ μού δίδαξε ότι πίσω από την ομορφιά μπορεί να υπάρχει και η σατανικότητα, εξ ου και Τα άνθη του κακού. Ο χριστιανισμός μού δίδαξε, επίσης, ότι η ομορφιά είναι επικίνδυνο πράγμα, είναι αμαρτία. Η πραγματικότητα, πάλι, μου δίδαξε ότι η ομορφιά είναι φθαρτό πράγμα. Εγώ, όσο και να φαίνεται παράξενο, παρόλο που με επηρέασε η ομορφιά στα νιάτα μου, όμως έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι πρέπει να είμαι πάρα πολύ προσεκτικός, γιατί μπορεί να με καταστρέψει. Και γι’ αυτό ενώ είμαι πολύ παθιασμένο άτομο, από την άλλη μεριά είμαι και πολύ συγκρατημένος, και αυτό το συγκράτημα με ωφέλησε και με βοήθησε πάρα πολύ.

– Το Εναντίον των βραβείων, των κλικών και των κρατικών επιχορηγήσεων που γράφτηκε το 1977, δεν ήταν μόνον μια προσωπική δήλωση αλλά διέγραφε έναν ρόλο για τον λογοτέχνη. Τριάντα χρόνια μετά, μήπως περισσεύουν οι συμβιβασμοί των πνευματικών ανθρώπων με την εξουσία και την αγορά;

Το Εναντίον το έγραψα σαν ένα πιστεύω ή και ευαγγέλιο, όχι για τους άλλους αλλά για τον εαυτό μου. Επομένως, αν εγώ κατάφερα να το εφαρμόσω, είμαι ευχαριστημένος. Ότι οι άλλοι δεν θα το εφάρμοζαν είμαι σίγουρος. Όταν από πολύ μικρός άρχισα να μιλώ εναντίον των βραβείων, κανείς δεν ήθελε ούτε να με ακούσει, με τον ίδιο τρόπο που και σήμερα δεν θέλουν να με ακούσουν. Πες ότι ήμουν μια φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Πάντως, αν μπορεί ένας άνθρωπος να εφαρμόσει τα ίδια του τα διαγράμματα για τις αρχές του και τις ιδέες του, τότε αυτό είναι πάρα πολύ σπουδαίο.

– Αιρετικός, περιθωριακός, μοναχικός, αναρχικός; Τι θα επιλέγατε για να χαρακτηρίσετε τον εαυτό σας;

 

Εάν εξαιρέσουμε το χαρακτηρισμό «περιθωριακός», που δεν τον δέχομαι καθόλου και τον θεωρώ άδικο, γιατί εγώ είμαι φοβερά κοινωνικό άτομο, (κάποιοι που είδαν ότι έχω γράψει ποιήματα λίγο ομοφυλόφιλα νόμισαν ότι μπορούν εύκολα να μου πετάξουν την άδικη αυτή ρετσινιά), οι άλλοι χαρακτηρισμοί είναι ωραίοι και σωστοί. Πράγματι, πολλοί πιστεύουν ότι είμαι «αιρετικός», κι ως ένα σημείο το πιστεύω κι εγώ. Μια ολόκληρη ζωή από μικρός μαλώνω κάπως με το κατεστημένο της εκκλησίας και πότε – πότε πετώ και καμιά μεγάλη κουβέντα. Βέβαια, αυτόν τον χαρακτηρισμό τον δέχομαι με μια όμως διασάφηση, ότι οι φερόμενοι ως αιρετικοί ενδεχομένως να είναι οι πιο ορθόδοξοι. Και εγώ ως αιρετικός της εκκλησίας ή και της κοινωνίας είμαι πολύ πιο ορθόδοξος απ’ ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί. Το «μοναχικός», επίσης, είναι πολύ σωστός χαρακτηρισμός, γιατί όλη μου η πορεία και, κατά ορισμένους φίλους, η επαναστατικότητά μου έχει ένα χαρακτήρα μοναχικό, δηλ. είμαι ατομικός επαναστάτης, δεν πιστεύω στη συλλογική δουλειά, δεν πιστεύω σε τίποτε παρά μόνο σε μια επανάσταση, που ξεκινάει μέσα από το ίδιο το άτομο. Ήδη από το 1952 που κατασχέθηκε Η εποχή των ισχνών αγελάδων από την Ασφάλεια, απέδειξα ότι αυτό το πράγμα δεν το έκανα ούτε από καμιά ιδεολογία, ούτε από καμιά σκοπιμότητα, αλλά από μόνος μου έκανα ό,τι έκανα. Ήταν μια πράξη εκατό τα εκατό ατομική. Γι’ αυτό, όπως ξέρεις, ούτε σε κόμμα γράφτηκα ποτέ, ούτε καν σε σύλλογο ή σωματείο. Οτιδήποτε κάνω, το κάνω σαν μια έκφραση του προσωπικού μου εαυτού, όχι των ιδεολογιών που μου δίδαξε ο ένας κι ο άλλος.
Όσο για το «αναρχικός», αυτό μου το προσάπτουν πολλοί, ενώ εγώ μερικές φορές το δέχομαι και μερικές όχι, και έχω αναγκαστεί να κάνω και κάποιες διασαφήσεις στο παρελθόν. Για να τα ξεκαθαρίσουμε, είμαι αναρχικός με δυο προϋποθέσεις. Πρώτον, μπορεί να θεωρηθώ αναρχικός γιατί δεν δέχομαι καμιά αρχή και κανέναν αρχηγό. Το δεύτερο, όμως, που με διαχωρίζει από τους αναρχικούς, είναι ότι δεν δέχομαι καμιά βία, είτε προέρχεται από τους αναρχικούς είτε κι από το ίδιο το κράτος.– Πληρώσατε κάποιο κόστος γι’ αυτή τη μοναχική σας πορεία;

Όχι κόστος, η λέξη είναι πολύ κουλτουριάρικη, εδώ πρόκειται για θυσίες με το ίδιο μου το αίμα. Η ερώτηση έπρεπε να είναι: αντέχετε να πληρώνετε με το ίδιο σας το αίμα αυτό που ευθύς εξαρχής θεωρήσατε ως δικό σας modus vivendi και δικό σας προορισμό; Αν αντέχετε, μπράβο× αν δεν αντέχετε, σε ποιους τομείς υποχωρήσατε; Εγώ δεν ξέρω κανέναν που να νομίζει ότι υποχώρησα, εκτός από κάποιους κακεντρεχείς που λένε ότι έχω υποχωρήσει από τις αρχικές μου ιδέες, αλλά αυτό δεν μου το απέδειξαν. Θα σου πω ένα παράδειγμα: μέσα στο Εναντίον μιλώ εναντίον των βραβείων και εναντίον των κρατικών επιχορηγήσεων. Πριν είκοσι χρόνια είχαν δημιουργηθεί οι λογοτεχνικές συντάξεις, για τις οποίες έγραψα ότι δεν έπρεπε το κράτος να δίνει συντάξεις, επειδή κάποιοι έγραψαν πέντε ωραία ποιήματα. Όταν, λοιπόν, ετέθη θέμα λογοτεχνικών συντάξεων εγώ αντέδρασα και είπα ότι αρνούμαι να υποβάλω αίτηση για να πάρω λογοτεχνική σύνταξη. Αυτό το έκανα πριν είκοσι χρόνια. Δεν υπέβαλα, δεν πήρα. Κατά καιρούς διάφοροι έρχονταν και μου έλεγαν, «μα κάνεις κακό στον εαυτό σου και ψευτοσυντηρείσαι». Εγώ έχω μια μικροσκοπική σύνταξη με 480 ευρώ το μήνα, με τα οποία μπορούν να ζήσουν μόνο οι κότες. Θα μπορούσα με μια σύνταξη λογοτεχνική, που άλλωστε τη δικαιούμουν, να έχω ένα μεγαλύτερο εισόδημα. Όχι. Αρνήθηκα και έκτοτε βράζω μες στη φτώχια μου, άλλωστε δεν περνώ και πολύ άσχημα, υπάρχουν και χειρότερα. Λοιπόν, απ’ αυτό το συγκεκριμένο παράδειγμα καταλαβαίνεις τι θα πει να πληρώνεις με το ίδιο σου το αίμα, αυτά που είπες ως μεγάλες ηθικές αρχές. Όχι μόνο δεν το μετάνιωσα, όχι μόνο δεν υπεχώρησα, αλλά έτσι θα πάει ως το τέλος.

– Η δημόσια κριτική σας για πρόσωπα ήταν πάντα αυστηρή. Εκ των υστέρων, αισθάνεστε ότι έχετε αδικήσει ή ήσασταν υπερβολικός με κάποιους;

Κοίταξε, είμαι πενήντα χρόνια στο κουρμπέτι και πιθανόν να έχω αδικήσει κανέναν. Βέβαια, στην κριτική μου δεν ήμουν επιπόλαιος, ήξερα τι έλεγα, αλλά με το πέρασμα του χρόνου έβλεπα κάποιες αυξομειώσεις της αυστηρότητάς μου και γι’ αυτό έχω μετανιώσει για μερικά πράγματα. Έχω μετανιώσει, ας πούμε, για τη στάση μου απέναντι στον Καζαντζάκη, για τον οποίο είχα μια μόνιμη εχθροπάθεια και όταν η χήρα του μου έστειλε την Αναφορά στο Γκρέκο δεν της απάντησα καν, και αυτό το νιώθω σαν μια τύψη μέσα μου. Έπρεπε να ήμουν πιο λεπτός και να της είχα απαντήσει. Ο Καζαντζάκης ποτέ δεν μου έλεγε τίποτε και όμως από κει που δεν το περίμενα έγραψα το Εναντίον επηρεασμένος από την Ασκητική του. Παρόμοια στάση κράτησα και αργότερα απέναντι στον Σεφέρη, για την οποία και μετάνιωσα. Ο Σεφέρης μου έστειλε δύο φορές ποιητικά βιβλία του με αφιέρωση και του απάντησα με μια κάρτα «σας ευχαριστώ πολύ» και τίποτε άλλο. Έτσι λοιπόν νιώθω και μια τύψη για τον Σεφέρη, που όχι μόνο εξαιτίας του γνώρισα τον Έλιοτ, αλλά και γιατί ή ίδια του η ποίηση με έχει επηρεάσει κάπως.
Το ίδιο και με τον Ελύτη, που αν και με αγαπούσε πολύ, εγώ τον χαρακτήρισα δημοσία «τεμπέλη». Είχε δίκιο μετά που κόψαμε σχέσεις. Μετάνιωσα αλλά ήταν αργά. Επίσης, νιώθω κάποιες ενοχές και για την περίπτωση με τον Ρίτσο. Του έχω επιτεθεί κατ’ επανάληψη δημοσία, ενώ ο ίδιος δυο φορές σε συνεντεύξεις του με ανέφερε με τα κολακευτικότερα λόγια. Αυτό δεν το υπολογίζω, γιατί ο Ρίτσος έκανε πολιτική σχέσεων. Εκεί που εγώ τον έβριζα αυτός μου το ανταπέδιδε με καλά λόγια. Αλλά η γενικότερη αρνητική τοποθέτησή μου απέναντί του, η οποία βάστηξε σαράντα χρόνια, αρχίζει τον τελευταίο καιρό και με προβληματίζει. Παραδόξως, δεν πρόσεξα την απλή και κατανοητή έκφραση στα ποιήματά του. Αντίθετα με την ερμητική έκφραση του Σεφέρη, ο Ρίτσος είναι απλός και πεντακάθαρος, δεν υπάρχει τίποτε το σκοτεινό στα γραφτά του. Αυτή η καθαρότητα στην έκφραση, απορώ πώς δεν με έκανε να σκεφτώ, ότι με τα χίλια του κουσούρια ο Ρίτσος, τουλάχιστον, έχει και αυτή την αρετή. Και μόνο γι’ αυτή θα έπρεπε να του πω έναν καλό λόγο, που δυστυχώς δεν τον είπα. Έτσι, λοιπόν ο Ρίτσος κατάφερε από το 1935 να γράφει απλά και κατανοητά, αποφεύγοντας τις συμπληγάδες του ερμητισμού, του υπερρεαλισμού, των διφορούμενων, των σκοτεινών υπαινιγμών. Ε, αυτό δεν είναι μια αρετή; και δεν έπρεπε να την παραδεχτώ ή να τη διαπιστώσω;

– Πώς πέρασε στη λογοτεχνία της Θεσσαλονίκης το δράμα των Εβραίων; Στην ανθολογία σας Οι προγραμματισμένοι στο χαμό, ψάχνοντας για σχετικά ποιήματα είπατε ότι βρήκατε μόνο ψίχουλα. Μήπως πρόκειται για ενοχή της πόλης που δεν την αγγίξαμε;

Αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Παρόλο που ή πόλη δεν φταίει για τα εγκλήματα των ναζί, ωστόσο υπάρχει μια υποδόρια ενοχή, ότι οι άνθρωποι αυτοί που ζούσαμε δίπλα τους τόσα χρόνια και οι οποίοι κάποτε ήταν και οι αφέντες αυτής της πόλης, αυτό ούτε τους το αναγνωρίσαμε ούτε τους συμπαρασταθήκαμε, εκτός από λίγες εξαιρέσεις. Αλλά και η έρευνά μου για το τι έκαναν οι ποιητές της Θεσσαλονίκης για τους Εβραίους, με απογοήτευσε. Είναι αστείο πράγμα για μια πόλη, τριακοσίων χιλιάδων κατοίκων, να έχουν γραφεί δέκα υποφερτά ποιήματα και άλλα τόσα πεζά. Αλλά έστω: Οι προγραμματισμένοι στο χαμό είναι μια μικρή και προπάντων ανθρώπινη προσφορά.

– Παράλληλα με το ποιητικό έργο ασχοληθήκατε με την πεζογραφία, τις μελέτες, τις βιβλιογραφίες, τη «Διαγώνιο». Τι πρέπει να περιμένουμε στο εξής;

Καμιά φορά μετανιώνω για την πολυπραγμοσύνη μου, αλλά είναι πλέον αργά. Εκτός από την ποίηση, έχω ασχοληθεί και με άλλους δέκα τομείς. Ναι, σπαταλήθηκα εις βάρος της ποίησής μου, αλλά τουλάχιστον βγήκε ωφελημένη η Θεσσαλονίκη. Όσο για μένα, θα είμαι πολύ ευχαριστημένος αν από δω και πέρα αξιωθώ να τελειώσω τις μισοτελειωμένες εργασίες μου. Τώρα ετοιμάζω μια Ανθολογία τραγουδιών του Βασίλη Τσιτσάνη που συνοδεύεται με κριτικό υπόμνημα.

Σας ευχαριστώ πολύ

Πηγή:

Ντίνος Χριστιανόπουλος: Συνέντευξη στην Αυγή, 01.01.2005

(εμείς την διαβάσαμε και την παραθέτουμε απ΄το ιστολόγιο

ΤΟΙΣ ΕΝΤΕΥΞΟΜΕΝΟΙΣ-Κείμενα για την Ελληνική και Ξένη Λογοτεχνία

mkaragiannis.blogspot.com)

 

 

—————————————————————————————————————————————————-

Ντῖνος Χριστιανόπουλος – Ποιήματα

 

 

Ντῖνος Χριστιανόπουλος (γεν. 1931): ψευδώνυμο τοῦ Κωνσταντίνου Δημητριάδη.
Ποιητής, πεζογράφος, φιλόλογος καὶ κριτικὸς ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη.

---

Ἐπικίνδυνη μοναξιά Ἀναστολή Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή Τὸ δάσος Ὁ φωτογράφος Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας Ἰθάκη Ἀπολογισμὸς τῆς μοναξιᾶς Βρόχος Ἔρωτας Μὲ κατάνυξη Ὅταν σὲ περιμένω Τέλος Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση Ἡ θάλασσα Μικρὰ ποιήματα Βιογραφικὰ στοιχεῖα

Ἐπικίνδυνη Μοναξιά Ὅταν τὶς νύχτες τριγυρνῶ στὴ μοναξιά μου, ψάχνω μέσ᾿ σὲ χιλιάδες πρόσωπα νὰ βρῶ ἐκεῖνο τὸ τρεμούλιασμα στὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ σου. Ἂν ἔστω κι ἕνας μόνο ἀπηχοῦσε κάτι ἀπ᾿ τὴ δική σου ὀμορφιά, θὰ τοῦ ῾λεγα: -«Λοιπόν, τί περιμένεις; μὲ τὰ καρφιὰ τῶν παπουτσιῶν σου κάρφωσέ με». καὶ δὲ θὰ καρτεροῦσα πιὰ γλυκὸ φιλὶ οὔτε μία τρυφερὴ περίπτυξη.

Ἀναστολή Ὅ,τι ὀνειρεύτηκα τόσα καὶ τόσα βράδια, ὅ,τι πεθύμησα μὲ τόση ἀλλοφροσύνη, ὅ,τι σχεδίασα μὲ τόσο πυρετό, μόλις σὲ δῶ, γλυκιά μου ἐξουθένωση, στὰ μάτια καὶ τὰ χείλη τὸ ἀναστέλλω, γιὰ μία στιγμὴ πιὸ ἀπελπισμένη τὸ ἀναβάλλω, γιατί μονάχα ὅταν τὰ χέρια μου σὲ χάνουν, ἡ πονεμένη φαντασία μου σὲ κερδίζει. (ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ξένα Γόνατα»)

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ, ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει; Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή, ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν, ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε. Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ… (1955)

Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπά σας κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά, ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας, ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας, κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας, ἔστω καὶ μία φορά; Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους; (ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»)

Τὸ Δάσος Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας, βλασταίνουν φύλλα καὶ κλαδιὰ κι ἔρχονται τὰ πουλιὰ τοῦ ἔρωτα καὶ κελαηδοῦνε. Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας, οἱ σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό, στὶς λόχμες του ὁ φόβος ἐνεδρεύει. Ζῷα μικρὰ καὶ ζῷα ἄγρια τὸ κατοικοῦν, ὄχεντρες ἕρπουν καὶ ρημάζουν τὶς φωλιές μας, λιοντάρια ἑτοιμάζονται νὰ μᾶς ξεσκίσουν. Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας, ἔγιναν δάσος σκοτεινὸ καὶ μᾶς πλακώνουν. (ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ὁ Ἀλλήθωρος»)

Ὁ Φωτογράφος Σ᾿ αὐτὴν ἐδῶ τὴ γειτονιὰ σ᾿ αὐτὰ ἐδῶ τὰ μερὴ ὁ φωτογράφος θά ῾πρεπε νὰ ἤτανε ξεφτέρι νά ῾ταν τεχνίτης, μερακλὴς κι ἀπ᾿ ὀμορφιὰ νὰ ξέρει. Σ᾿ αὐτὴν ἐδῶ τὴ γειτονιὰ ἂς ἤμουν φωτογράφος νὰ ὑπηρετῶ τὴν ὀμορφιὰ μὲ τέχνη καὶ μὲ πάθος. Νά ῾ρχοντ᾿ ὀμορφοκόριτσα καὶ λαϊκὲς παρέες νὰ παίρνουν πόζες ὄμορφες καμαρωτὲς κι ὡραῖες γιὰ εἰκοσιτετράωρες καὶ ἑβδομαδιαῖες.

ΤΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΩ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΣΑΣ Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας ποτὲ δὲ λένε τὴν ἀλήθεια ὁ κόσμος ὑποφέρει καὶ πονᾷ κι ἐσεῖς τὰ ἴδια παραμύθια Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας εἶναι πολὺ ζαχαρωμένα ταιριάζουν σὲ σοκολατόπαιδα μὰ δὲ ταιριάζουνε γιὰ μένα

Ποιήματα ἔκδ. Διαγώνιος, Θεσσαλονίκη, 1992

ΙΘΑΚΗ

Δὲν ξέρω ἂν ἔφυγα ἀπὸ συνέπεια
ἢ ἀπὸ ἀνάγκη νὰ ξεφύγω τὸν ἑαυτό μου,
τὴ στενὴ καὶ μικρόχαρη Ἰθάκη
μὲ τὰ χριστιανικά της σωματεῖα
καὶ τὴν ἀσφυχτική της ἠθική.
Πάντως, δὲν ἦταν λύση, ἦταν ἡμίμετρο.
Κι ἀπὸ τότε κυλιέμαι ἀπὸ δρόμο σὲ δρόμο
ἀποχτώντας πληγὲς κι ἐμπειρίες.
Οἱ φίλοι ποὺ ἀγάπησα ἔχουνε πιὰ χαθεῖ
κι ἔμεινα μόνος τρέμοντας μήπως μὲ δεῖ κανένας
ποὺ κάποτε τοῦ μίλησα γιὰ ἰδανικά…
Τώρα ἐπιστρέφω μὲ μίαν ὕποπτη προσπάθεια
νὰ φανῶ ἄψογος, ἀκέραιος, ἐπιστρέφω
κι εἶμαι, Θεέ μου, σὰν τὸν ἄσωτο ποὺ ἀφήνει
τὴν ἀλητεία, πικραμένος, καὶ γυρνάει
στὸν πατέρα τὸν καλόκαρδο, νὰ ζήσει
στοὺς κόλπους του μίαν ἀσωτία ἰδιωτική.
Τὸν Ποσειδῶνα μέσα μου τὸν φέρνω,
ποὺ μὲ κρατάει πάντα μακριά.
Μὰ κι ἂν ἀκόμα δυνηθῶ νὰ προσεγγίσω,
τάχα ἡ Ἰθάκη θὰ μοῦ βρεῖ τὴ λύση;

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Σπασμένες μέσα μου εἰκόνες ἀνταπόκρισης,
ρήμαγμα μέσα σὲ ξένες ἀγκαλιές,
ἀπελπισμένο κρέμασμα ἀπὸ λαγόνια ξένα.
Πέσιμο ἐκεῖ ποὺ μοναχὰ ἡ μοναξιὰ ὁδηγεῖ:
νὰ ὑποτάξω ἀκόμη καὶ τὸ πνεῦμα μου,
νὰ τὸ προσφέρω σὰν τὴν ἔσχατη ὑποταγή.

(1953)

ΒΡΟΧΟΣ

Τώρα ποὺ σ᾿ ἔχω διαγράψει ἀπ᾿ τὴν καρδιά μου,
ξαναγυρνᾷς ὅλο καὶ πιὸ πολὺ ἐπίμονα,
ὅλο καὶ πιὸ πολὺ τυραννικά.
Δὲν ἔχουν ἔλεος τὰ μάτια σου γιὰ μένα,
δὲν ἔχουν τρυφερότητα τὰ λόγια σου,
τὰ δάχτυλά σου ἔγιναν τώρα πιὸ σκληρά,
ἔγιναν πιὸ κατάλληλα γιὰ τὸ λαιμό μου.

ΕΡΩΤΑΣ

Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –
ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.
Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.
Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,
φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριὰ σπασμῶν.
Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,
ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.

ΜΕ ΚΑΤΑΝΥΞΗ

Ἔλα νὰ ἀνταλλάξουμε κορμὶ καὶ μοναξιά.
Νὰ σοῦ δώσω ἀπόγνωση, νὰ μὴν εἶσαι ζῷο,
νὰ μοῦ δώσεις δύναμη, νὰ μὴν εἶμαι ράκος.
Νὰ σοῦ δώσω συντριβή, νὰ μὴν εἶσαι μοῦτρο,
νὰ μοῦ δώσεις χόβολη, νὰ μὴν ξεπαγιάσω.
Κι ὕστερα νὰ πέσω μὲ κατάνυξη στὰ πόδια σου,
γιὰ νὰ μάθεις πιὰ νὰ μὴν κλωτσᾶς.

ΟΤΑΝ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
ὁ νοῦς μου πάει στοὺς τσαλακωμένους,
σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ὧρες στέκονται σὲ μία οὐρά,
ἔξω ἀπὸ μία πόρτα ἢ μπροστὰ σ᾿ ἕναν ὑπάλληλο,
κι ἐκλιπαροῦν μὲ μία αἴτηση στὸ χέρι
γιὰ μία ὑπογραφή, γιὰ μία ψευτοσύνταξη.
Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
γίνομαι ἕνα με τοὺς τσαλακωμένους.

ΤΕΛΟΣ

Τώρα ποὺ βρῆκα πιὰ μίαν ἀγκαλιά,
καλύτερη κι ἀπ᾿ ὅ,τι λαχταροῦσα,
τώρα ποὺ μοῦ ῾ρθαν ὅλα ὅπως τὰ ῾θελα
κι ἀρχίζω νὰ βολεύομαι μὲς στὴν κρυφὴ χαρά μου,
νιώθω πὼς κάτι μέσα μου σαπίζει.

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία,
δὲ θὰ πεῖ ἀνοίγω ἕνα παράθυρο γιὰ τὴ συναλλαγή.
Τέλειωσαν πιὰ τὰ πρελούδια, ᾖρθε ἡ ὥρα τοῦ κατακλυσμοῦ.
Ὅσοι δὲν εἶναι ἀρκετὰ κολασμένοι πρέπει ἐπιτέλους νὰ σωπάσουν,
νὰ δοῦν μὲ τί καινούριους τρόπους μποροῦν νὰ ἀπαυδήσουν τὴ ζωή.
Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία.
Νὰ μὴ μὲ κατηγορήσουν γιὰ εὐκολία, πὼς δὲν ἔσκαψα βαθιά,
πὼς δὲ βύθισα τὸ μαχαίρι στὰ πιὸ γυμνά μου κόκαλα.
ὅμως εἶμαι ἄνθρωπος κι ἐγώ, ἐπιτέλους κουράστηκα, πῶς τὸ λένε,
κούραση πιὸ τρομαχτικὴ ἀπὸ τὴν ποίηση ὑπάρχει;
Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία.
Βρίσκει κανεὶς τόσους τρόπους νὰ ἐπιμεληθεῖ τὴν καταστροφή του.

(1956)

Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
μπαίνεις καὶ δὲν ξέρεις ἂν θὰ βγεῖς.
Πόσοι δὲν ἔφαγαν τὰ νιάτα τους –
μοιραῖες βουτιές, θανατερὲς καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια ἀθέατα,
ρουφῆχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Ἀλίμονο ἂν κόψουμε τὰ μπάνια
Μόνο καὶ μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Ἀλίμονο ἂν προδώσουμε τὴ θάλασσα
Γιατὶ ἔχει τρόπους νὰ μᾶς καταπίνει.
Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
χίλιοι τὴ χαίρονται – ἕνας τὴν πληρώνει.

(1962)

ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ Τὸ Κορμὶ καὶ τὸ Σαράκι μπατιρημένο κουρεῖο Σάββατο βράδυ χωρὶς δουλειὰ μπατιρημένο κορμὶ Σάββατο βράδυ χωρὶς ἔρωτα τὸ φιλὶ ἑνώνει πιὸ πολὺ ἀπ᾿ τὸ κορμὶ γι᾿ αὐτὸ τὸ ἀποφεύγουν οἱ πιὸ πολλοὶ τὸ γατί μου δὲ χορταίνει μόνο μὲ χάδια θέλει καὶ φαΐ τὸ κορμί μου δὲ χορταίνει μόνο μὲ φαΐ θέλει καὶ χάδια ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἀφηρημένα οὐσιαστικὰ πειράζει νὰ ἑξαιρέσουμε τὴ μοναξιά; ἀφαίρεσε τὴ νύχτα ἀπ᾿ τὰ μάτια σου – πῶς νὰ παλέψω μόνος με τοὺς δυό σας; ἡ νύχτα εἶναι παγερὴ καὶ μ᾿ ἔχεις στήσει μὲ γέλασες μὲ γέρασες μὴν καταργεῖτε τὴν ὑπογεγραμμένη ἰδίως κάτω ἀπὸ τὸ ὠμέγα εἶναι κρῖμα νὰ ἐκλείψει ἡ πιὸ μικρὴ ἀσέλγεια τοῦ ἀλφαβήτου μας κάθε φορὰ ποὺ νομίζω πὼς σ᾿ ἔχω στὸ χέρι βλέπω πόσο ὁ ἔρωτας εἶναι ἀχειροποίητος ἔλαιον θέλω καὶ οὐ θυσίαν κι ἐμεῖς ποὺ θυσιαστήκαμε; κι ἐμεῖς ποὺ δὲ λαδώσαμε; ἔχτισα τὸν παράδεισό μου μὲ τὰ ὑλικὰ τῆς κόλασής σου θυσίασα τὸν ὕπνο μου κυρία γιὰ νὰ διαβάσω τὰ ποιήματά σας κι ἐκεῖνα μ᾿ ἀποκοίμησαν Θανάση γιατί ἔκοψες τὸ ἄλφα ἀπὸ μπροστά; γιὰ ἕνα γράμμα χάνεις τὴν ἀθανασία τὰ πρόβατα ἀπήργησαν ζητοῦν καλύτερες συνθῆκες σφαγῆς «ὅταν πεθάνω, νὰ μὲ θάψτε στὸ χωριό» – θέλουν νὰ τιμήσουν μὲ τὸ πτῶμα τους τὴν πατρίδα ποὺ ἀρνήθηκαν μὲ τὸ σῶμα τους ὡραῖα ἑρμηνεύεις τὰ τραγούδια ἂς δοῦμε πῶς τὰ καταφέρνεις καὶ στὰ παρατράγουδα καὶ τί δὲν κάνατε γιὰ νὰ μὲ θάψετε ὅμως ξεχάσατε πὼς ἤμουν σπόρος μιὰ γυναῖκα στὸ δρόμο μαλώνει τὸ παιδάκι της «δε θὰ πᾶμε στὸ σπίτι; θὰ σὲ κρεμάσω ἀνάποδα» γύρισα κι εἶδα τὸ μικρό: ἤτανε κιόλας κρεμασμένο ἡ νύχτα μὲ ὁδήγησε σ᾿ αὐτοὺς τοὺς δρόμους; ἢ αὐτοὶ οἱ δρόμοι μὲ ὁδήγησαν στὴ νύχτα; γιὰ τὸ πέτσινο σακάκι σου ποὺ σὲ κάνει τόσο ὡραῖο ἔχασε τὴ ζωή του ἕνα ζῷο καὶ κοντεύω νὰ τὴ χάσω κι ἐγώ

Πηγή: users.uoa.gr

(Πηγή:ΤΟΙΣ ΕΝΤΕΥΞΟΜΕΝΟΙΣ-Κείμενα για την Ελληνική και Ξένη Λογοτεχνίαmkaragiannis.blogspot.com)

 

 

—————————————————————————————————————————————————-

*

ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ (TV100 – 10-11-11)

*

—————————————————————————————————————————————————-

*

ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ –CHRISTIANOPOULOS , THE POET

*

—————————————————————————————————————————-

*

Στα Άκρα (ΝΕΤ / παρουσίαση: Βίκυ Φλέσσα)

– Ντίνος Χριστιανόπουλος (Α’ Μέρος)

*

*

Στα Άκρα (ΝΕΤ / παρουσίαση: Βίκυ Φλέσσα)

 – Ντίνος Χριστιανόπουλος (Β’ Μέρος)

*

—————————————————————————————————————————-

 

*

TV10 – ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ – ΝΤ. ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

*

—————————————————————————————————————————-

 

*

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος στους Πρωταγωνιστές (01/09/2009)

*

—————————————————————————————————————————-

*

Ο ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΟ «ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ» (Α)

*

*

Ο ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΟ «ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ» (B)

*

—————————————————————————————————————————-

*

Ο ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΛΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ audiobook

Οι ΘΕΜΕΛΙΩΤΈΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.

ΔΕΥΤΕΡΑ 2 ΜΑΙΟΥ 2011.

*

—————————————————————————————————————————-

*

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος Επίτιμος Διδάκτορας ΑΠΘ

*

Την 1η Ιουνίου 2011, ημέρα Τετάρτη και ώρα 11 π.μ., στην Αίθουσα Τελετών του Παλαιού Κτιρίου της Φιλοσοφικής Σχολής Α.Π.Θ., έγινε η αναγόρευση σε επίτιμο διδάκτορα του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του λογοτέχνη, κριτικού, βιβλιογράφου και εκδότη Ντίνου Χριστιανόπουλου.

Ύστερα από τον έπαινο, που εκφώνησε η επίκουρη καθηγήτρια της Νεοελληνικής Φιλολογίας κ. Μαρία Ιατρού, ο κ. Ντίνος Χριστιανόπουλος μίλησε με θέμα:

«ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: ΜΙΚΡΟ ΓΡΑΜΜΑΤΟΛΟΓΙΚΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ».

Πηγή βίντεο: Ιστότοπος Τμήματος Φιλολογίας ΑΠΘ, http://www.lit.auth.gr/

Εμείς το είδαμε:  Kyklodioktos-YouTube

 

 

—————————————————————————————————————————-

*

Ντίνος Χριστιανόπουλος-Ποιήματα

Ντίνος Χριστιανόπουλος – Με κατάνυξη (Ανταλλαγή)  

(Πηγή: japan88gr-ΥouΤube)

Στίχοι: Ντίνος Χριστιανόπουλος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Ανδρέας Καρακότας

Έλα να ανταλλάξουμε
κορμί και μοναξιά.

Να σου δώσω απόγνωση,
να μην είσαι ζώο,
να μου δώσεις δύναμη,
να μην είμαι ράκος.

Να σου δώσω συντριβή,
να μην είσαι μούτρο,
να μου δώσεις χόβολη,
να μην ξεπαγιάσω.

Κι ύστερα να πέσω
με κατάνυξη στα πόδια σου,
για να μάθεις πια να μην κλωτσάς.

*

*

Ντίνος Χριστιανόπουλος – Μην ξεχνάς…

(Πηγή:  japan88gr)

όταν σε λέω λεβεντιά
μην ξεχνάς πως είσαι μαλάκας

όταν σε λέω γλύκα μου
μην ξεχνάς τι ξυλάγγουρο είσαι

όταν μου λες πως μ’αγαπάς
μην ξεχνάς τα παζάρια που προηγήθηκαν

και μη θαρρείς πως είσαι τίποτα
επειδή σε προσκυνώ

Από τη συλλογή »Το κορμί και το σαράκι»

*

*

Ντίνος Χριστιανόπουλος -Απληστία

(Πηγή:  kokkinos7gr)

*

*

Ντ. Χριστιανόπουλος–Με γέλασες με γέρασες 

(Πηγή: FanOfCineArt) 

*

*

Ντίνος Χριστιανόπουλος – Με γέλασες (1982)

(Πηγή: japan88gr-ΥouΤube)

Η νύχτα είναι παγερή
και μ’ έχεις στήσει

(Από τη συλλογή «Το κορμί και το σαράκι» )

*

*

Ντίνος Χριστιανόπουλος – Έρωτας

(Πηγή:  japan88gr)

ΕΡΩΤΑΣ

Να σου γλείψω τα χέρια, να σου γλείψω τα πόδια
η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή.
Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεσαι εσύ τον έρωτα.
Δεν είναι μόνο μούσκεμα χειλιών,
φυτέματα αγκαλιασμάτων στις μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριά σπασμών.
Είναι προπάντων επαλήθευση της μοναξιάς μας,
όταν επιχειρούμε να κουρνιάσουμε σε δυσκολοκατάχτητο κορμί.

(Από τη συλλογή «Ανυπεράσπιστος καημός»)

*

*

Θάλασσα (Ντίνος Χριστιανόπουλος)

(Πηγή: Odiporos)

*

*

Ντίνος Χριστιανόπουλος – Το φιλί

(Πηγή: japan88gr)

*

*

ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ – ΠΟΙΗΜΑΤΑ

(Πηγή: MadameObscure)

*

*

ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ~ τα παλιά μου ιδανικά

(Πηγή: tskaladiotis )

«ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ»…Μουσική και ποίηση του Ντίνου Χριστιανόπουλου…Τραγουδάει ο Δημήτρης Νικολούδης…Θεσσαλονίκη…Μάρτιος 1994…(ξυλογραφία Νίκου Β.Νικολα’ι’δη).

*

*

Ντῖνος Χριστιανόπουλος – Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση

(Πηγή: japan88gr)

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ
Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία,
δὲ θὰ πεῖ ἀνοίγω ἕνα παράθυρο γιὰ τὴ συναλλαγή.
Τέλειωσαν πιὰ τὰ πρελούδια, ᾖρθε ἡ ὥρα τοῦ κατακλυσμοῦ.
Ὅσοι δὲν εἶναι ἀρκετὰ κολασμένοι πρέπει ἐπιτέλους νὰ σωπάσουν,
νὰ δοῦν μὲ τί καινούριους τρόπους μποροῦν νὰ ἀπαυδήσουν τὴ ζωή.
Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία.
Νὰ μὴ μὲ κατηγορήσουν γιὰ εὐκολία, πὼς δὲν ἔσκαψα βαθιά,
πὼς δὲ βύθισα τὸ μαχαίρι στὰ πιὸ γυμνά μου κόκαλα.
ὅμως εἶμαι ἄνθρωπος κι ἐγώ, ἐπιτέλους κουράστηκα, πῶς τὸ λένε,
κούραση πιὸ τρομαχτικὴ ἀπὸ τὴν ποίηση ὑπάρχει;
Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία.
Βρίσκει κανεὶς τόσους τρόπους νὰ ἐπιμεληθεῖ τὴν καταστροφή του.

(1956)

*

*

ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ-Εγκαταλείπω την ποίηση

(Πηγή: mpleroda)

Ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου από την ποιητική συλλογή «Διαγώνιος» (1985).
Ακούγεται το κομμάτι «The park» από το album του Κωνσταντίνου Βήτα με τη μουσική της παράστασης του Δημήτρη Παπαϊωάννου «2»

*

*

**********************************************************************************************************

 

BlackMediterraneanPirate  

wp.me/pPn6Y-csI