Γράμμα σε έναν ακαδημαϊκό με αφορμή τον νέο νόμο για την Ανώτατη Παιδεία και το νόημα της ύπαρξης του Συντάγματος

Το γράμμα αυτό γράφτηκε με γνώμονα τους δικούς τους νόμους και το δικό τους Σύνταγμα. Εφόσον λοιπόν μας γαλούχησαν και μας μεγάλωσαν με γνώμονα την «νομιμότητα», επιλέγω να τους απαντήσω με βάση αυτή.

Θα παρέλθω όλα τα προβλήματα τα οποία μπορεί νά’ναι και ζητήματα γούστου, προσωπικής αισθητικής, ιδεολογίας και προτιμήσεως. Δεν θα μιλήσω και πάλι για την κατάντια των βορειοαμερικανικών και Βρετανικών πανεπιστημίων διότι κι εκεί μπορεί να είναι θέμα προτίμησης το εάν θέλουμε ένα πανεπιστήμιο το οποίο θα υπηρετεί την κοινωνία συνολικά και θα προωθεί την ελεύθερη πρόσβαση στην γνώση για όλους και για όλα τα γνωστικά αντικείμενα ή ένα πανεπιστήμιο που θα υπηρετεί την «οικονομία», τον υλισμό, την αποδοτικότητα και το κεφάλαιο.

Σε αυτήν την ριμάδα την χώρα που γεννήθηκα και μεγάλωσα υπήρχε κάποτε κάτι που από την νηπιακή ηλικία μας έλεγαν πως ήταν μεγάλο επίτευγμα και πως εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο είχαν δώσει τις ζωές τους για να το κατακτήσουν. Νέοι άνθρωποι σαν κι εμένα έδωσαν τα πάντα για να διεκδικήσουν αυτό που θεωρήθηκε η μεγαλύτερη πολιτειακή και νομική κατάκτηση από την Αθηναϊκή δημοκρατία κι ένθεν. Αυτό το πράγμα μάθαμε να το λέμε Σύνταγμα και παρότι σε αυτή την χώρα που εσύ μπορεί να γεννήθηκες και να έζησες αλλά τα δικά μου παιδιά και τα δικά σου εγγόνια δεν θα γνωρίσουν διότι δεν θα υπάρχει, λίγες οικογένειες και μερικοί κεφαλαιούχοι ήταν αυτοί που το συνέγραφαν και το αναθεωρούσαν, παρ’όλα αυτά, εγγυάτο συγκεκριμένες ελευθερίες, δικαιώματα και καθόριζε τις υποχρεώσεις του κράτους και του πολίτη.

Ας παρέλθω λοιπόν τις δεκάδες άλλες παραβιάσεις του Συντάγματος στις οποίες έχουν προβεί οι συντάκτες και ψηφίζοντες αυτόν τον νόμο (από την εξουσιοδότηση του Υπουργού να υπογράφει διεθνείς συνθήκες, την προετοιμασία διεξαγωγής δημοψηφισμάτων με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, την παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας, τον διορισμό αντιπροέδρου της κυβέρνησης χωρίς νά’ναι μέλος αυτής, το τέλος επιτηδεύματος, την φορολόγηση ακινήτων παραβιάζοντας βασικές αρχές του Συντάγματος όπως αυτή της ισοβαρούς κατανομής, της ισονομίας και του δικαιώματος στην ατομική ιδιοκτησία και πολλά άλλα) και ας συγκεντρωθώ στον συγκεκριμένο νόμο. Ας σημειώσω βεβαίως πως εξ’ορισμού, απ’την στιγμή που μια κυβέρνηση έχει παραβεί το Σύνταγμα εγώ κι εσύ ως πολίτες έχουμε την υποχρέωση, και πάλι με βάση το Σύνταγμα, να ανατρέψουμε την κυβέρνηση αυτή και να επαναφέρουμε την έννομη τάξη. Κι εφόσον έχουμε τέτοια υποχρέωση, έχουμε και την υποχρέωση να μην υποτασσόμαστε και να μην υπακούμε την παράνομη κυβέρνηση. Ας παρέλθω όμως κι αυτό το γεγονός.

Ο νέος νόμος λοιπόν για την παιδεία ο οποίος από το ίδιο το Επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής κρίθηκε αντισυνταγματικός, ασαφής και αντικρουόμενος σε πολλά σημεία του, παραβαίνει κατ’αρχήν το πλήρες αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ. Το ΣτΕ έχει ήδη αποφανθεί πως πλήρης αυτοδιοίκηση σημαίνει να αναδεικνύονται τα όργανα που διοικούν τα ΑΕΙ μόνο από όσους τα απαρτίζουν.

Επίσης, στον νόμο προβλέπεται ότι τα νέα Συμβούλια Διοίκησης έχουν ελεγκτικό ρόλο και ρόλο έγκρισης συγκεκριμένων πράξεων της διοίκησης του ιδρύματος. Ταυτοχρόνως όμως έχουν το δικαίωμα εκλογής του πρυτάνεως, κάτι το οποίο από τον ίδιο τον νόμο τίθεται εκτός των αρμοδιοτήτων του.

Επιπλέον, το ΣτΕ έχει ήδη αποφασίσει πως ο πρύτανης πρέπει να είναι μέλος της πανεπιστημιακής κοινότητας του συγκεκριμένου εκάστοτε ΑΕΙ και επομένως η διάταξη που έχει να κάνει με την διεθνή πρόσκληση υποψηφιοτήτων είναι αντισυνταγματική.

Δεν θα μπω καν στις διατάξεις περί «διαπρεπών» καθηγητών, στο ότι για να ανέλθει βαθμίδα κάποιος «πρέπει απαραιτήτως να έχει ολοκληρώσει τουλάχιστον έναν από τους τρεις κύκλους σπουδών» και διάφορες άλλες διατάξεις οι οποίες κάνουν ακόμη και έναν πρωτοετή της νομικής να γελά. Είναι πάμπολλες οι μη νομικώς αξιολογήσιμες προϋποθέσεις που τίθενται για διάφορες διαδικασίες εντός των πανεπιστημίων και με κάνει να διερωτώμαι: «είναι θέμα ασχετοσύνης και άγνοιας των συντακτών των νόμων ή απλής περιφρόνησης προς το Σύνταγμα και την νομολογία;».

Εάν συμβαίνει το πρώτο, τότε είναι επικίνδυνοι και ακατάλληλοι. Εάν συμβαίνει το δεύτερο (που κατ’εμέ, με βάση την στάση των κυβερνώντων και την προδοτική στάση τους σε πάμπολλα άλλα θέματα είναι προφανές ότι αυτό συμβαίνει), τότε έχουμε υποχρέωση να τους ανατρέψουμε ακόμη και με την βία όπως μας προτάσσει και μας υποχρεώνει το Σύνταγμα, στο οποίο ως πανεπιστημιακός κι εσύ προσωπικώς έχεις πάρει όρκο να τηρείς.

Επομένως, όποιος «συνετίζεται» και ακολουθεί τους νόμους της παράνομης και προδοτικής αυτής κυβέρνησης γίνεται συνένοχος και συνεργάτης των εντολοδόχων των κατακτητών. Στην προηγούμενη κατοχή που έζησαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες της γενιάς μου οι γερμανοτσολιάδες και οι δωσίλογοι είχαν επιλέξει να συνεργαστούν με τον κατακτητή. Άλλοι για να «σώσουν» την χώρα από τον κομμουνιστικό κίνδυνο, άλλοι για να την σώσουν από την διαφθορά και την παρακμή κι άλλοι απλώς λόγω καιροσκοπισμού. Στην δεύτερη κατοχή που ζει η δική μου γενιά οι συνεργάτες των κατακτητών προτάσσουν τα ίδια επιχειρήματα. Δεν αμφιβάλω πως πολλοί πιστεύουν πως κάνουν το σωστό. Εγώ πάντως με βάση και πάλι το Σύνταγμα κι ούτε καν την δική μου ιδεολογία ή τις δικές μου απόψεις, έχω την υποχρέωση να τους ανατρέψω, να επαναφέρω την έννομη τάξη και να δικάσω τους κυβερνώντες και τους συνεργάτες τους για εσχάτη προδοσία.

Μπορεί να πάρει χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες, αλλά μην αμφιβάλεις πως όλοι όσοι παρέβησαν το Σύνταγμα, ξυλοκόπησαν και ψέκασαν με απαγορευμένα χημικά απρόκλητα πολίτες, οδήγησαν ανθρώπους στην αυτοκτονία, έκλεψαν και εξαθλίωσαν τους πολίτες και απαγόρευσαν στους νέους να ονειρεύονται καταδικάζοντάς τους σε απ’αόριστον σκλαβιά και υποταγή, θα τιμωρηθούν παραδειγματικά. Μαζί μ’αυτούς ελπίζω να τιμωρηθούν κι όσοι κοίταγαν και δεν αντιδρούσαν στην χειρότερη μορφή σκλαβιάς που έχει επιβάλει κυβέρνηση στον ίδιο τον λαό της.