ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ –Ο ΜΙΚΡΟΣ ΜΠΑΤΣΟΣ ΣΤΟ ΛΙΒΑΔΙ

Οι εξουσίες που επινοούνε και σχηματίζουνε οι άνθρωποι διατηρούνται όσο βρίσκουν τρόπους συνεχούς ανανέωσης. Ο καπιταλισμός δεν ξεφεύγει από αυτόν τον κανόνα.
Η βία μπορεί να είναι κοινός παρανομαστής σε όλες τις εξουσίες όπως και άλλοι μηχανισμοί σαν την προπαγάνδα, τον φόβο (βλ.θεωρία της Ναόμι Κλάιν) ,την μισθωτή εργασία κλπ αλλά η βιωσιμότητα μιας εξουσίας εξαρτάται και από την συναίνεση που δημιουργεί. Η συναίνεση είναι πολύ πιο φτηνή από τους άλλους μηχανισμούς γιατί δεν σου επιβάλλεται με βία αλλά με πειθώ.
Το Οικολογικό πρόβλημα έχει καταφέρει να συγκεντρώσει στον αναπτυγμένο κόσμο που δυστυχώς ακόμα κινεί τις εξελίξεις έναν τόσο μεγάλο βαθμό συναίνεσης που μόνο με την θρησκεία μπορεί να συγκριθεί. Εκεί έρχεται το ίδιο το σύστημα που αφού παραδεχτεί το πρόβλημα σαν καλός πατέρας-αφέντης και αυτομαστιγωθεί λιγάκι (γιατί το θέατρο γίνεται πιο πειστικό με μια αυτοκριτική) προτείνει και την λύση.
Πράσινη Ανάπτυξη
Η ανάπτυξη αγοράς της Οικολογίας, η ανάπτυξη βιομηχανίας που θα παράγει καθαρή ενέργεια, η επιβολή προστίμων σε όσους μολύνουν, η δυνατότητα εξαγοράς ποσόστωσης καθαρότητας από κάποιον πιο καθαρό από σένα, τα βιολογικά προϊόντα, οι μηχανισμοί πιστοποίησης των παραπάνω, η κίνηση σε μέσα σταθερής τροχιάς, η κατασκευή σύγχρονων κατοικιών με αυξημένο βαθμό μόνωσης ώστε να αποφεύγεται η σπατάλη ενέργειας αλλά και να αυξάνεται η απορρόφησή της τους μήνες που αυτή προσφέρεται δωρεάν από τη φύση, ήπια εκμετάλλευση της γης, ενίσχυση της βιοποικιλότητας και άλλα πολλά.
Σε αυτό το πακέτο θα βρούμε λίγους αντίθετους. Πολλοί θα συμφωνούσαν και κάποιοι που καρπωνόταν κέρδη από την μη-πράσινη ανάπτυξη θα το ανεχόταν εφόσον τρέχει παράλληλα με την «παλιά μου τέχνη κόσκινο» και δίνει την δυνατότητα να εξαγοράσω την «πρασινάδα» μου χρησιμοποιώντας κάτι λίγο από τα ήδη μαζεμένα η ακόμα καλύτερα δανειζόμενος με την αιτιολογία να γίνω πιο πράσινος απ’ ότι είμαι τώρα. Αυτός ο συνδυασμός συμφωνίας και ανοχής είναι ακριβώς η ζητούμενη συναίνεση.

Έτσι κτίζονται οι βιομηχανίες που θα κατασκευάσουνε τα εργαλεία της πράσινης ανάπτυξης. Μονάδες παραγωγής ανεμογεννητριών σε Δανία Γερμανία Αγγλία ΗΠΑ και αλλού χρησιμοποιώντας τεχνικές αμμοβολής για να λειάνουνε το εσωτερικό κοίλο τμήμα της φτερωτής ώστε να γυρίζει πιο ισορροπημένα και πιο αποδοτικά. Μονάδες παραγωγής φωτοβολταϊκών συστημάτων που θα τοποθετηθούνε σε χωράφια από μεγάλες ήδη υπάρχουσες βιομηχανίες όπως η BOSCH που μιας και φτιάχνει και μπαταρίες ελέγχεται για αναπτυγμένη εναπόθεση διοξίνης στο περιβάλλον σαν αποτέλεσμα των δραστηριοτήτων της. Μεγάλες μονάδες επεξεργασίας αστικών λυμάτων ανακύκλωσης και βιολογικού καθαρισμού που αν έχουνε επιδότηση και ελάχιστους ως καθόλου ελέγχους λειτουργούνε και καθαρίζουνε αν κάποιο ιδιωτικό καπρίτσιο δεν ικανοποιηθεί υπολειτουργούν η αργούν.
Σε αυτές τις επιχειρήσεις θα εργαστούνε άνθρωποι με σχέση μισθωτής εργασίας και στο νομοθετικό πλαίσιο που ήδη επικρατεί παγκόσμια δηλαδή ελαστική εργασία χαμηλότερα κατώτερα μεροκάματα και ελάχιστη , κυριολεκτικά για τα μάτια των ελεγκτών, ασφάλεια της ζωής και της ακεραιότητας του εργαζόμενου. Παράλληλα για να αποφευχθούνε σκάνδαλα, στα πιο εργατοκτόνα τμήματα αυτής της βιομηχανίας, μελετάνε και προβλέπουνε πόσο μπορεί να εργαστεί εκεί κάποιος ώστε όταν πεθάνει κανείς να μην μπορέσει να συνδέσει δικαστικά την πρώην εργασία και τις συνθήκες της με τον θάνατο. Ένα απλό παράδειγμα από τα πολλά που υπάρχουνε και δεν είναι δυνατόν να καλυφθούνε αναλυτικά όλα είναι οι αμμοβολές. Οι βιομηχανίες κατασκευής ανεμόμυλων προσλαμβάνουνε εργαζόμενους για 3 μήνες με 3 χιλιάδες ευρώ το μήνα και δεν τους αφήνουνε να δουλέψουνε πάνω από 8 με 10 χρόνια σε αυτό το τμήμα. Από προσωπική πείρα ζωής και εργασίας στις καπνοπαραγωγικές περιοχές της Ελλάδας που αγρότες είναι μουσουλμάνοι Τούρκοι η Πομάκοι ξέρω ότι το προσδόκιμο ζωής δεν ξεπερνά τα 58-62 χρόνια για όσους έχουν δουλέψει σε αμμοβολή. Στέλνουνε χρήματα πίσω κτίζουνε σιγά-σιγά οι οικογένειές τους όμορφα σπιτάκια στα χωριά στις πλαγιές της οροσειράς Ροδόπης και μετά κατοικούνται από χήρες και ορφανά. Όσοι χαρούμενοι που η ιδεολογία τους μπαίνει σε πράξη από τον καπιταλισμό και ψηφίζουν η χαιρετίζουν κονδύλια και πολιτικές πράσινης ανάπτυξης αλλά και όσοι χαρούμενοι μετράνε τα ευρώ των εκταμιεύσεων του ΕΣΠΑ προκαλούνται και προσκαλούνται από τον γράφοντα για μια εκδρομή το Σαββατοκύριακο στη Γοργόνα στους Αμαξάδες στο Λύκειο στα Αριαννά η στην Φιλύρα να δοκιμάσουνε σουτζουκ-λουκουμ από χαμογελαστές μουσουλμάνες χήρες.

Στην λογική που λέει ότι τα μέτρα είναι σωστά και απαραίτητα είτε για να αντιμετωπίσουμε τον υπερπληθυσμό του πλανήτη που επιδεινώνει την μόλυνση είτε για να αντιμετωπίσουμε με ένα σμπάρο και την μόλυνση και την ύφεση χωρίς να σταματήσουμε την ανάπτυξη αλλά αυτό που είναι λάθος είναι ο τρόπος παραγωγής και με κάποιες λεπτές παρεμβάσεις νομοθετικής και ελεγκτικής φύσης λύνεται αυτή η εκτροπή πρέπει να αφήσουμε μια άλλη λογική να απαντήσει….με ερώτησεις:
-Αγοράζεις με χρήμα καθαρό αέρα?
-Θέλουμε ανάπτυξη παντού η μόνο εκεί που δεν συντελέστηκε ακόμα?
-Την ανάπτυξη την θέλουμε με τους όρους που επικρατούνε σήμερα στο σημερινό καθεστώς?
-Τι θεωρείτε ανάπτυξη? Μια παρέα παιδιών που γελάνε ευτυχισμένα μετά από ένα δωρεάν κουκλοθέατρο η μετά από ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι στην εξοχή στον καθαρό αέρα είναι ανάπτυξη?
-Η ευτυχία και η υγεία είναι ανάπτυξη?
-Ο ελεύθερος χρόνος και η κατά βούληση διάθεσή του είναι ανάπτυξη?
-Γιατί θέλουμε αύξηση της παραγωγικότητας? Για να γίνουμε Κινέζοι , Ινδοί η Πακιστανοί εργάτες? Αν είναι τόσο καλά εκεί γιατί φεύγουνε και έρχονται εδώ?
-Εχει μετρηθεί ποτέ το ισοζύγιο ενέργειας για τις τεχνικές «ανάπτυξης»? Γιατι για να παράγουμε ένα κιλο κρέας που θα μας δώσει 2800 θερμίδες δαπανάμε 4500? Είναι αυτό ανάπτυξη?
Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ πρόβλημα πόρων, πληθυσμού η τεχνικών για την ρύθμιση της ζωής των ανθρώπων και την διατήρηση η και ενίσχυση του φυσικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο εξελίσσονται οι δραστηριότητές μας. Ηταν πάντα θέμα κατανομής και επιλογών τεχνικών κάτω από την πίεση της κοινωνίας αγοράς-θεάματος και κέρδους. Οσο αυτή η πίεση επιλογής αντικαθιστά την φυσική επιλογή και διάθεση του ανθρώπου για ευτυχία ισότητα και ειρηνική συνεργασία με ομοιους του θα αναπαράγεται ένα αυτοκτονικό σύστημα που θα επιβάλλει την κοντόφθαλμη επιθυμία του για κέρδος , ένα κέρδος που η κοινωνία ποτέ δεν θα το δει, ειτε γιατι θάχει πεθάνει παράγοντας το ειτε γιατι θα συνεχίσει να τους το δίνει σαν εργάτης θεατής της καλοπέρασής τους.
Όταν διαβάσουμε τις επιδιώξεις της πράσινης ανάπτυξης και τις συγκρίνουμε με την πρακτική εφαρμογή τους τότε θα καταλάβουμε γιατί στην Κερατέα κάνουνε βόλτες μικροί μπάτσοι στα λιβάδια.

Το αρθρο εχει δημοσιευτεί στην αναρχοσυνδικαλιστική εφημερίδα «Ροσινάντε»
Marx Factor