Τις τελευταίες μέρες τίθεται υπό αμφισβήτηση το πρόσφατο μεταρρυθμιστικό σχέδιο της Υπ Παιδείας Gelmini. Η κυβέρνηση, που βρίσκεται ήδη σε κρίση, προσπαθεί να δώσει ένα τελειωτικό και αδυσώπητο χτύπημα στη δημόσια παιδεία.
Το πολλοστό μέτρο μιας διαδικασίας που είναι σε ισχύ για 15 χρόνια, της οποίας οι επιπτώσεις είναι ήδη γνωστές στο σήμερα: αύξηση των φόρων, η εξαφάνιση των ελάχιστων και βασικών υπηρεσιών όπως οι εστίες σίτισης, η στέγαση και οι υποτροφίες.
Ήδη, με την εισαγωγή του 3+2 και τις πιστωτικές μονάδες, γίναμε μάρτυρες του εξευτελισμού του θεσμού του Πανεπιστημίου στον οποίο πρέπει να παραστέκονται περισσότερα μάστερ, πιο εξειδικευμένοι και κατακερματισμένοι τίτλοι σπουδών με περιορισμένες θέσεις που πρέπει να καλοπληρωθούν ενώ τα κριτήρια επιλογής θα γίνονται με βάση το ποιος μπορεί να εισχωρήσει με «καλύτερους» όρους στης αγορά εργασίας.
Επιπλέον, η μεταρρύθμιση της Κυβέρνησης με αιχμή το τελευταίο σχέδιο νόμου θα προωθήσει δραστικά την προσπάθεια μετατροπής του Παν/μίου σε επιχείρηση: με παραπάνω από 40 % ιδιωτών σε θέσεις στη διοίκηση, με την υποδούλωση του πανεπιστημίου στο ιδιωτικό συμφέρον , δεν είναι τυχαίες οι αυξημένες αρμοδιότητες του Πρύτανη σε σχέση με την προηγούμενη επίσης βαρονική ισχύ της συγκλήτου.
Στην Ιταλία όπως και σ’ όλη την Ευρώπη οι μεταρρυθμίσεις στα πανεπιστήμια γίνονται πια συνολικά με βάση τη συνθήκη της Bologna και έχουν δείξει ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα: αύξηση της ανασφάλειας και της ανεργίας για τους νέους πτυχιούχους, περιορισμό του δικαιώματος σπουδών για όλους, δυσμένεια των κριτηρίων για το που μπορούν να μπούνε μετά το Λύκειο, στα Atenei («έγκριτα παν/μια» ) ιδρύματα αριστείας ή στα ευκολο-εξοφλούμενα ιδρύματα β κατηγορίας.
Σε αυτό δεν είμαστε!
Μπορούμε να σταματήσουμε τα σχέδια τους,
Πρέπει να πολιορκήσουμε τα παλάτια τους!
Μια ανακοίνωση που αναφέρει επιγραμματικά τα βασικά σημεία που έχουν ξεσηκώσει τους φοιτητές και τις φοιτήτριες στην όμορη Ιταλία. Είναι διακριτά τα κοινά σημεία με το νέο πολυνόμο της Διαμαντοπούλου. Ήδη από το νομοπλαίσιο της Γιαννάκου και πολύ νωρίτερα είχαν μπει περισσότερο ή λιγότερο τα βασικά σημεία του ΚΕΧΑΕ. Συνοπτικά , υποχρηματοδότηση, ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, δεξιότητες ενάντια στη γνώση (πχ έρευνες για «ιδιοτελείς» σκοπούς, φοίτηση στην γ βάθμια με ένα πτυχίο σούπα με «ελεύθερη» επιλογή μαθημάτων χωρίς ουσία κοκ), επεξεργασία του ιδανικού μοντέλου αυριανού εργαζόμενου.
Κοινή επίθεση- κοινοί αγώνες θα ήταν το ιδανικό και νικηφόρο μότο των κινητοποιήσεων.
Κατά πόσο όμως υπάρχουν οι συνθήκες και οι δομές ενός κινηματικού συντονισμού εκτός συνόρων;;;;;;;;;
Αναρτήθηκε από τη maraia
Ελεύθερη μετάφραση του άρθρου από maraia (ελπίζω χωρίς λάθη ουσίας!).
