Γενικη απεργία διαρκείας ή πόλεμος φθοράς;

του Marx Factor

Μέσα στη μνημονιακή απραξία της παγωμένης ελληνικής κοινωνίας ειτε απο τα μέτρα ειτε απο τους νεκρους της Μάρφιν ειτε απο την πολιτική αδιαφορία ειτε απο την υλοποίηση των επιθυμιών των κέντρων εξουσίας των ιεραρχικών κομμάτων και τη μεταφορά της με τη μορφή κακοχωνεμένης πολιτικης διαλεκτικής στη βάση,  εχει προκύψει τουλάχιστον μια πολυτέλεια παραγωγής σκέψης και ερεθισμάτων για διάλογο. Χωρίς να σημαίνει αυτό κάτι το ιδιαίτερο καινούργιο η ριζοσπαστικό για την αφύπνιση της εκμεταλλευόμενης και μη αντιδρούσας κοινωνίας απο την μεταπολεμική κευνσιανική ραστώνη ενός κράτους πρόνοιας που μένει στο συλλογικό πολιτικό μνημονικό σαν η ωραία η ο ωραίος εραστης /ερωμένη που μας έρριξε χυλόπιττα και βγήκαμε νοσταλγικά ενίοτε μαχητικά να τον/την διεκδικήσουμε πίσω ειτε στο δρόμο ειτε στο χώρο δουλιάς ειτε στα βήματα θεσμικου και συστημικου λόγου(βουλη-ΜΜΕ-συνδικάτα) δεν παύει να λειτουργεί σαν καθαρτικό μυαλού απο την επίσημη μπουρδολογία του καπιταλιστικου συστήματος αλλά και των κομμάτων που αντιτίθενται σε αυτό αλλά θέλουν να το αντιμετωπίσουνε χωρίς να περιλαμβάνονται στις απώλειες της σύγκρουσης οι κατακτημένες ηγετικές τους θέσεις και τα προνόμια που απορρέουν απο αυτές.

Σε αυτό το πλαίσιο που περιγράφτηκε σε δύο κατ’ανάγκη μεγάλες και σύνθετες προτάσεις και που θα φροντίσω να μην επαναληφθεί υπάρχουνε διαφορετικές γνώμες και προτάσεις δράσεις. Οι γνώμες και προτάσεις ειναι και πολιτικές και τακτικές φαινόμενο σπάνιο για την Ελληνική πραγματικότητα. Με αυτό εννοώ οτι με την μεταπολίτευση απομακρύνθηκε ο πολιτικός λόγος και επικράτησε ο τακτικιστικός και διαδικαστικός λόγος σαν να ειχε επιτευχθεί ενας βασικός πολιτικός στόχος και να προχωρούσε η κοινωνία σε βήματα τακτικής και οχι πολιτικής. Ο τακτικισμός εδωσε τη θέση του σε μια άλλη παθογένεια που εμφανίζεται παγκόσμια σε χώρους και συγκυρίες οπου διαλέγονται κοινωνικές δυνάμεις, στην διαδικαστικολογία. Ετσι οταν απομακρύνεται η πολιτική τη θέση της παίρνει η αναγέννηση, η νεκρανάσταση της γραφειοκρατίας. Με αυτή την διευκρίνηση ας δοκιμάσω να παρουσιάσω τον κοινό τόπο σε συμπύκνωση, δηλαδή τις διαφορετικές προτάσεις που διαμορφώνονται στον αντικαπιταλιστικό χώρο.

1. Ο καπιταλισμός πρέπει να ανατραπεί αλλά δεν ειναι ωριμες οι συνθήκες ακόμα και δουλεύουμε κάθε μέρα ιδεολογικά στους κοινωνικούς χώρους εργαζόμενων αλλά και ανέργων για να εμπεδώσει η κοινωνία την ανάγκη κατάληψης της εξουσίας και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Οπου μπορούμε και εφόσον έχουμε εμείς τον απόλυτο έλεγχο των συνδικάτων κηρύσσουμε απεργίες και μετέχουμε σε πορείες αρκεί να επιβάλλουμε το δικό μας πολιτκό πρόταγμα καθαρά και ξάστερα.

2. Ο καπιταλισμός πρέπει να ανατραπεί αλλά χρειάζονται ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες γιατι ειμαστε πολυδιασπασμένοι κομματικά και μέχρι να οικοδομηθούνε αυτές δουλεύουμε και κτίζουμε συναινέσεις μετέχοντας επίσης σε οσες κινητοποίησεις κηρυσσουνε τα θεσμικά (συστημικα) οργανα του κινήματος αλλά και οι συλλογικότητες ασχετα αν τις ελέγχουμε η οχι αρκεί να φαινόμαστε και να δρούμε στους δρόμους.

3.Το ζητούμενο ειναι η κατάργηση κι οχι η κατάληψη της εξουσίας και μέχρι τότε αυτοργανωνόμαστε σε πρωτοβάθμια αυτόνομα συνδικάτα μετέχουμε σε αμεσοδημοκρατικές συλλογικότητες σε αντιεραρχικά σχήματα σε βάσεις ισοτιμίας και προχωράμε σε δράσεις και επεμβάσεις στη καθημερινή ζωή φτιάχνοντας αυτοδιαχειριζόμενους χωρους πολιτιστικής και πολιτικής δράσης αλλά και ζωής. Δεν ψηφίζουμε και δεν μετέχουμε στο παιχνίδι της εκπροσώπησης και είμαστε η δεν είμαστε (υπάρχουν και οι δύο τάσεις) υπερ της βίας σαν μέσο άμυνας της κοινωνίας απέναντι στο κράτος.

4.Ο υπαρκτός σοσιαλισμός απέτυχε και ο καπιταλισμός έχει κρίση. Παλεύουμε νόμιμα με προτάσεις εξόδου και συνεργασίες που εχουνε προοπτική συνδιαχείρισης της κρίσης με αστικά κόμματα αλλά που εμείς θα δώσουμε μια πιο αριστερή νότα. Θελουμε καπιταλισμό και αστική δημοκρατία με ανθρώπινο πρόσωπο και αναβίωση και εμπέδωση του μεταπολεμικού κράτους προνοίας. Μετέχουμε και σε εκλογές και σε επίσημα συνδικάτα αλλά δεν υιοθετούμε ακραίες μορφές πάλης.

5. Ο καπιταλισμός πρέπει να ανατραπει αλλά πρέπει να καταπολεμηθεί και η παγκοσμιοποίηση και αυτό θα γίνει με μια ευρεία αριστερή πατριωτική συσπείρωση που θα αναβιώσει τις δυνατές στιγμές του Ελληνικου κινήματος (ΕΑΜ-Πολυτεχνείο-Διακήρυξη 3ης Σεπτέμβρη κλπ) Είναι σημαντικό να αντλήσουν οι μάζες δύναμη και εμπνευση απο την ελληνική ιστορία και αξίες οπως τις διδαχτήκαμε στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και οπως εκφέρονται απο τα επίσημα ΜΜΕ στις εθνικές επαιτείους.

6.Ολα τα παραπάνω ειναι ευχολόγια η δεν φέρνουν άμεσο αποτέλεσμα και τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν αλλάξουμε εμεις μέσα μας σαν ανθρωποι και αυτό ειναι μια μακριά μοναχική πορεία αυτοπραγμάτωσης και αυτοβελτίωσης (υπάρχει σε μεγάλο τμήμα της κοινωνίας και μην το υποτιμάτε καθόλου).

7. Εδω και τώρα να γίνει ενα ευρύ αντιμνημονιακό μέτωπο διαπαραταξιακό που θα ρίξει απο την εξουσία τους προδότες και αφου τους δημεύσει τη περιουσία θα τους βάλει φυλακή και θα αναγεννηθεί η Ελλάδα απο τις στάχτες της(ειναι πολύ κοντά με το 5 αλλά πολύ πιο επικίνδυνο προοπτικά)

Αυτες οι τάσεις-προτάσεις η θέσεις ειναι ενεργές η σε ετοιμότητα εφαρμογής και αντιπαλεύονται αλλά εκεί που πετυχαίνεται μια ευρεία συναίνεση ειναι στην εκλογική διαδικασία. Εκεί ολοι ενώνονται για να μετρήσουνε ποσοτικά το δίκαιο η τη δύναμη της άποψης τους εκτός απο το 3 και το 6. Εκεί ολοι θεωρούνε οτι η εκλογική μάχη ειναι μια μάχη που πάντα πρέπει να δίνεται ασχετα με το αν πάντα την καλεί με τους ορους της και στον χρόνο της δικής της επιλογής η κρατική εξουσία.

Σε αυτή τη συσπείρωση οι αποχικοι αντιπροτείνουνε (εκτός της αποχης) και την οργάνωση-προετοιμασία και κήρυξη μιας πολιτικής γενικής απεργίας διαρκείας σαν ενα απόλυτο μέσο πίεσης οποιασδήποτε εξουσίας σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου γιατι ισχυρίζονται οτι αυτή (η γενική απεργία) στερεί απο την εξουσία το πολιτικό της αντικείμενο..τον λόγο υπαρξής της που ειναι η οργάνωση παραγωγή και συγκέντρωση υπεραξίας κάτω απο καθεστώς ελέγχου,αρα ανελευθερίας , της κοινωνίας.

Οι οργανωμένοι σε ιεραρχικά πολιτικά σχήματα αντιπροτείνουν οτι κάτι τέτοιο ειναι ανέφικτο στις τωρινές συνθήκες χρησιμοποιώντας σαν βασικό επιχείρημα οτι η κοινωνία ειτε ειναι παγωμένη ειτε δεν ειναι ετοιμη για το μεγάλο αυτό βήμα και σαν επιπλέον επιχείρημα χρησιμοποιούνε το άκρως αλαζονικό οτι «εμεις αφουγκραζόμαστε τη κοινωνία καλύτερα ενω εσείς θέλετε απλά να πραγματώσετε μια φαντασίωσή σας» . Εδω θέλει πολύ συζήτηση. Ειναι γεγονός οτι αν δούμε τη συμμετοχη των πολιτών στις ελληνικές κινητοποίησεις μετα την 5η Μάη τα οργανωμένα κόμματα έχουν ενα ισχυρότατο δίκιο εκ του αποτελέσματος. Ειναι ομως εξίσου γεγονός οτι δεν έχουν καμμιά απολύτως εικόνα η ανάλυση για το ΤΙ είναι αυτό η αυτά που κρατάνε το κόσμο σπίτι η κάπου αλλού πάντως μακριά απο το δρόμο η τα δικά μας καλέσματα. Αν βλέπουμε μονο το αποτέλεσμα και δεν εχουμε εργαλείο επιστημονικό και πολιτικό να το κρίνουμε ειναι σαν να λέμε ειναι νύκτα γιατι βλέπουμε νύκτα αλλά στο άλλο ημισφαίριο ειναι μέρα γιατι απλά η γή γυρίζει γύρω απο τον ήλιο και αυτο που ειναι κάτι για εδώ ειναι αντιθετο αλλού. Αυτη η αδυναμία πολιτικής ερμηνείας κάνει εναν καλόπιστο και αντικειμενικό (οσο γινεται αυτό) παρατηρητή να μην ικανοποιείται 100% ουτε με τη μία αποψη ουτε με την άλλη. Πάμε τώρα στο δεύτερο επιχείρημα, ειναι αλήθεια οτι η πρότασεις για εξέγερση και γενική απεργία εχουν μαξιμαλισμό, ειναι ομως εξίσου αλήθεια οτι οταν κάπου (Γαλλία) δημιουργείται μια δυναμική ισως ευνοική για εξέταση αυτής της πρότασης και οργάνωσης της δράσης που αυτή συνεπάγεται δεν θα κατηγορήσει κανένας εναν χώρο γιατι απέτυχε. Ομως σίγουρα στις μέρες μας πολλοι θα μπορούσαν να αναρρωτηθούνε γιατι στην Ελλάδα οι αντικαπιταλιστκές δυνάμεις δεν θέλουνε καν να προσπαθήσουνε. Ειναι αλήθεια επίσης οτι ο οργανωμένος χώρος οσμίζεται και αντιλαμβάνεται καλά την κοινωνία (αφου μέλη του αποτελούνε αναπόσπαστο τμήμα της) αλλά το ίδιο ακριβώς χωρις καμμιά παρέκκλιση ισχύει και για τα μέλη του χώρου που προτείνει γενική απεργία.Αρα το επιχείρημα των οργανωμένων ειναι αλαζονικό.

Ας γυρίσουμε στο ενα ερώτημα που ολοι θα συμφωνούσαμε οτι ειτε δεν έχει απαντηθεί ειτε δεν έχει απαντηθεί συνολικά ειτε δεν έχει απαντηθεί ικανοποιητικά. Τι είναι αυτό που κρατά τον κόσμο εξω απο την αντικαπιταλιστική δράση εδώ ενω δεν τον κρατά εξω απο την ίδια δράση αλλού?

Απαντάνε οι οργανωμένοι «Δεν ειχανε 3 νεκρους.Δεν ειχανε Μαρφιν». Απαντάνε επίσης «Δεν ειναι ωριμες οι συνθήκες» (αυτό οχι μονο δε λέει τίποτα ειναι και λάθος, αν δεν ειναι ωριμες συνθηκες οταν σου στερούνε ελευθερίες σου κοβουνε μισθούς συντάξεις και ξεπουλάνε ο,τι κι ο,τι για να πληρωθούνε οι τραπεζίτες και δεν αντιδράς τοτε κι οταν γινει δικτατορία δεν θα αντιδράσεις. Και δεν αντέδρασαν το 67 ακριβώς γιατι απο τότε ειχαν υιοθετήσει αυτό το τραγικό και λανθασμένο επιχείρημα)

Ανάμεσα σε αυτο το ερώτημα βγαίνει και μια σύνθετη πρόταση που λέει «Ναι δεν ειναι μεν ωριμη η κοινωνία για γενική απεργία, ναι οι εκλογές δεν αλλάζουν τίποτε, αλλά αν συνεχίσουμε με μικρές σποραδικες απεργίες και διαδηλώσεις δεν θα φθείρουμε το σύστημα σε τέτοιο βαθμο ωστε να αναγκαστεί να συρθεί σε διάλογο και να υιοθετήσει αιτήματά μας?».

Αυτή η άποψη αν και δεν ομολογείται επίσημα απο κανέναν ειναι στη πράξη η μονη που ασυναίσθητα ανακλαστικά την υιοθετεί σχεδόν όλα τα φάσματα της αριστεράς με εξαίρεση τους αριστεριστές και τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Τι κάνει αυτή τη άποψη τόσο προτιμητέα by default?

Πρώτα απόλα κατα τη γνωμη μου ειναι ανώδυνη και δεν αμφισβητεί τις παγιωμένες εξουσίες ουτε του κράτους ουτε ομως και του χώρους της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Αρα αφου ολοι μετά θα διατηρούνε τις θέσεις δύναμης και εξουσίας τους δεν εχουν πρόβλημα.

Δεύτερον ειναι ισως λάθος στην εκτίμηση της κατάληξης. Ενας πόλεμος φθοράς μεταξύ εργαζόμενων και κεφαλαίου ειναι ενας πολεμος διάρκειας και οι πολεμοι διάρκειας καθορίζονται απο τα logistics τον ανεφοδιασμό δηλαδή των αντιπάλων. Εδώ δεν υπάρχει καν ταμείο στήριξης απεργών πως θα αντέξουνε σε πολλές μικρές συγκρούσεις και κρατώντας και την νομιμότητά τους παράλληλα?

Τρίτο πες οτι ολα έγιναν κατ’ευχή. Στο τέλος τι? Διαπραγματεύονται και μας δίνουν πίσω αυτά που μας εκοψαν. Και? επεσε ο καπιταλισμός? αλλαξαν οι σχέσεις παραγωγής? καταργήθηκε η εξουσία? τι απο τα 7 ονειρα η προτάσεις που περιέγραψα παραπάνω ικανοποιήθηκε? Μόνο καποιο κομμάτι του 7 και δεν ειναι σίγουρο ουτε κι αυτό!

Κεντρικο σημείο στη κατανόηση και επιλογή της σωστής στάσης αποτελεί να ερμηνεύσουμε τον αντιπαλο. Τι θέλει σε αυτή τη φάση το κεφάλαιο? Παραπάνω οικονομική συσσώρευση η ελεγχο? Θέλανε τους μισθούς μας και να παράγουμε παραπάνω πλούτο η θέλουνε να έχουν πληρη ελεγχο και λόγο για την υπαρξή μας και τις δραστηριότητές μας?

Αν ειναι το πρώτο τοτε οι 6 απόψεις έχουν τα δίκια τους και θα πρέπει να τα αντιπαλέψουνε στη κοινωνία και να δούμε ποιο θάχει τη μεγαλύτερη απήχηση -οσμωση. Αν ειναι το δεύτερο ομως, μονο η 3η αποψη έχει δίκιο.

Θέλουν παραπάνω κέρδη? η Θέλουν απόλυτο έλεγχο?

Λοιπόν εγω απαντώ απλά αλλά με εντονη πολιτική συνείδηση και λογική οτι αν έχεις τον απόλυτο έλεγχο μιας κοινωνίας μετά την βάζεις να σου παράγει κέρδη κατα βούληση.

http://wp.me/pPn6Y-3kv