Κυριακάτικο Ξύπνημα

Αν άλλαζαν κάτι οι ειρηνικές διαμαρτυρίες θα ήταν απαγορευμένες αντίθετα όσο πιο μαζικές είναι τόσο πιο πολύ συνεισφέρουν στην τόνωση της αγοράς του θεάματος «εξέγερσης» και στο να δίνουνε πιστοποιητικά δημοκρατικότητας στο αστικό κράτος. Είναι αλήθεια ότι σε απολυταρχικές εκδοχές του αστικού κράτους- βλέπε δικτατορίες-είναι απαγορευμένες. Αυτό γίνεται ώστε να μπερδευτεί η καταπιεσμένη τάξη στο «συναινετικό» αστικό κράτος και να θεωρήσει ότι βρίσκεται σε ανώτερο επίπεδο πολιτικής εξέλιξης ενώ απλά βρίσκεται σε διαφορετική έκφραση της ίδιας καταπίεσης. Είναι αλήθεια ότι στον «υπαρκτό» σοσιαλισμό επίσης ήταν απαγορευμένες αλλά αυτό έχει να κάνει με την ίδια την φύση της κρατικής καταπίεσης. Είτε στο όνομα του λαού, είτε στο όνομα του φωτισμένου «δικτάτορα» ηγέτη είτε στο όνομα του κόμματος η ειρηνική διαμαρτυρία απαγορεύεται και καταστέλλεται ώστε στα αστικά «δημοκρατικά» κράτη ο πληθυσμός να εκτιμήσει τις ελευθερίες που του παρέχονται και να μην αμφισβητήσει ποτέ με πιο δυναμικό τρόπο την ίδια την ουσία της ταξικής καταπίεσης του κράτους.
Οι γενικευμένες κινητοποιήσεις ανθρώπων σε όλο τον κόσμο την τελευταία χρονιά έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά, διαφορετική έκφραση, αιτήματα, πολιτικό περιεχόμενο αλλά έχουν ένα κοινό σημείο, είναι φαινομενικά ακηδεμόνευτες από κάποιο υπαρκτό κομματικό μηχανισμό. Η ελληνική πρωτοτυπία της απέχθειας προς τα εργατικά σωματεία και συνδικάτα και προς τον οργανωμένο αναρχοσυνδικαλισμό και την βία σαν κοινωνική αυτοάμυνα έχει τις ρίζες της στη πετυχημένη προπαγάνδα-μετά τον εμφύλιο και μετά την πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ-εναντίον της ταξικής πάλης. Αυτό ήταν ίσως η μόνη κληρονομιά του Θατσερισμού που «επιασε» τόπο γιατι σε ολα τ’αλλα η Μαργαρίτα τάκανε θάλασσα, παρέδωσε μια Βρεττανία χρεωκοπημένη εναν πληθυσμό σε απογνωση και μια παγκόσμια σκηνή θύμα του αδίστακτου ιδιωτικού τομέα οπως περιγράφεται πολυ γλαφυρά στο βασικό μυθιστόρημα καταγγελία του θατσερισμου του Κοου «What a carve up!»
Υπάρχουν δύο πλευρές στην παγκόσμια αναταραχή. Η μια είναι τα δημόσια χρέη και η ατομική οικονομική «αποτυχία» των ανθρώπων μέσα στον καπιταλισμό να ζήσουν το «αμερικάνικο» ονειρο, η έστω να ζήσουν κάτι απο αυτά που τους υπόσχονται οι τηλεοπτικές διαφημίσεις με την εικόνα της ευμάρειας που ολες ανεξαιρετα εκπέμπουν. Η άλλη είναι η ελλειψη ελευθερίας και πραγματικής δημοκρατίας που σε εξεγερσιακό επίπεδο και εφόσον είναι ψηλά στην ατζέντα των αιτημάτων είναι εγγυημένα πιο πολιτικό αίτημα και έχει μεγάλες πιθανότητες να κρατήσει τον κόσμο στους δρόμους περισσότερο από την πρώτη πλευρά. Ο συνδυασμός τους δεν είναι γενικά πρόβλημα αλλά αν δεν εμπεριέχει τον απαραίτητο όρο της ταξικής σύγκρουσης κινδυνεύει να εξελιχτεί σε ένα ευρύ μεν κίνημα με ελάχιστους κοινούς στόχους και το σπέρμα της προδοσίας και του συμβιβασμού μέσα στις τάξεις του.
Το ελληνικό δημόσιο χρέος ούτε το μεγαλύτερο ούτε και το ψηλότερο στη παγκόσμια σκηνή έδωσε τη δυνατότητα στον παγκόσμιο καπιταλιστικό σχεδιασμό να χρησιμοποιήσει την πολιτική σκηνή, την ελληνική κοινωνία και την σύγχρονη κατάληξη της ελληνικής οικονομίας χάρη στις εντολές της ΕΕ για εγκατάλειψη κάθε παραγωγής και παράδοση στην νάρκη της κοινωνίας «κατανάλωσης» σε μιά «πιλοτική» επίθεση εναντίον εργατικών δικαιωμάτων παγκόσμιας αποδοχής μέσα απο την πρόφαση των οικονομικών προβλημάτων. Με κακά μαθηματικά και καμμιά λογική κανένας δεν μπόρεσε να εξηγήσει πως αλυσοδένοντας ανθρώπους πληρώνεις χρέη. Οι μειώσεις μισθων συντάξεων και οικονομικών ευεργετημάτων μπορούσαν να γίνουν κατανοητοί απο έναν θιασώτη του καπιταλισμου και του νεοφιλελευθερισμου σαν προσπάθειες μείωσης των κρατικών δαπανών αλλά οι μάσκες επεσαν οταν επεκτάθηκαν στον ιδιωτικό τομέα. Το παραμύθι της «ανταγωνιστικότητας» που πουλήθηκε για να δικαιολογήσει αυτές τις μειώσεις δεν εξηγεί γιατί «ανταγωνιστικές» οικονομίες σαν της Κίνας και της Ινδίας ταίζουν με απελπισμένους μετανάστες την παγκόσμια αγορά εργασίας και γιατί μετά απο κάθε απολυση η μειωση μισθών σε παγκόσμιο επίπεδο ακολουθεί υφεση ανεργία δυστυχία πτώση της αγοράς και εσωτερίκευση της κοινωνίας συνοδευόμενη απο ξενοφοβικά αντανακλαστικά και άνοδο του ρατσισμού.
Το άλλο παραμύθι της προσέλκυσης ξένων επενδύσεων μέσα από ένα ελαστικό πλαίσιο εργασίας κακές αμοιβές απουσία ασφάλισης και κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων δεν εξηγεί γιατί στην ελλάδα του 50 και 60 με τους περίφημους μισθούς 3060 δρχ το μηνα δεν προσελκύσαμε ΚΑΝΕΝΑΝ σοβαρό επενδυτή για πολλές δεκαετίες. Αυτό που γινόταν και τότε και τώρα με αυτά τα πακέτα αθλιότητας βγαλμένα μέσα απο τους χειρότερους εφιάλτες του Ντίκενς ηταν και ειναι το καλοτάισμα μιας ανθηρότατης πανίσχυρης εγχώριας αστικής τάξης με τεράστιες καταθέσεις στο εξωτερικό και παγκόσμια πρωταθλήτρια φοροδιαφυγής που έχει στη τσέπη της σχεδόν το σύνολο της πολιτικής ζωής του τόπου. Η μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού καπιταλισμού σαν αναπόσπαστο τμήμα του παγκόσμιου είναι το ψηλό εθνικό φρόνημα των κατοίκων που την πλουτίζουν. Αυτό τόχει πετύχει οικειοποιούμενη και φαλκιδεύοντας αγώνες του πληθυσμου για κοινωνική και οικονομική απελευθέρωση που τους έχει εντάξει με κατάλληλη χορηγία ιστορικών συγγραμμάτων στο «εθνικό» πλαίσιο απονευρώνοντας και πολτοποιωντας τα ταξικά τους χαρακτηριστικά. Ετσι κινητοποίησεις των «Ελλήνων» γινονται γρήγορα πολυ δημοφιλείς και αποκτούν τεράστια κοινωνική απεύθυνση γιατι το συλλογικό θυμικό δεν θέλει να ξέρει οτι τη μεγαλύτερη ληστεία εναντίον του την έχουν κάνει πρώτα Ελληνες και κατόπιν ξένοι. Το συλλογικό θυμικό του πληθυσμού που λατρεύει την «ελληνικότητα» του οπως τοσο πετυχημένα την διδάχτηκε στο σχολείο και την απολαμβάνει στον Χολυγουντιανό Κινηματογράφο φουσκώνοντας σαν γαλοπουλα απο εθνικη υπερηφάνεια αγνοεί η προσποιείται οτι το κεφάλαιο δέν έχει πατρίδα οπως ακριβώς και η καταπιεσμένη τάξη. Η καταπίεση,η οικονομική εξαθλίωση η στέρηση της ελευθερίας και η άρνηση στην ευτυχία είναι τοσο παγκόσμιες που μόνο κοιμισμένα κομμάτια της κοινωνίας μέσα απο την εθνικιστική ρητορική δεν το βλέπουν.
Το τρίτο παραμύθι και όπλο του κεφαλαίου είναι η λεγόμενη «κοινωνική στόχευση» ένα μοντέρνο εργαλείο παραλλαγή του παλιού γνωστού «διαίρει και βασίλευε». Η Κοινωνική στόχευση είναι η τεχνική να στρέφεις κάποια κομμάτια της καταπιεσμένης κοινωνίας εναντίον άλλων και μάλιστα οταν τα τελευταία αγωνίζονται για βελτίωση της θέσης τους. Αυτό το εργαλείο δουλεύει πάρα πολύ αποτελεσματικά στην Ελλάδα γιατί υποστηρίζεται απο μιά πραγματικότητα που λέγεται «πελατειακό» κράτος. Ετσι οσοι δεν ειναι δημόσιοι υπάλληλοι είναι έτοιμοι να αποδώσουν την αιτία της δυστυχίας τους σε αυτούς. Οσοι είναι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα θεωρούνε προνομιακή ιδιότητα το δημόσιο του υπαλλήλου και οσον αφορά την μονιμότητα και οσον αφορά τις αμοιβές του. Ταυτόχρονα ομως οσοι είναι ιδιωτικοι υπάλληλοι θεωρούνε και τους νταλικέρηδες προνομιακή κατηγορία εργαζόμενων και ολοι μαζί νομίζουν το ίδιο για τους ταξιτζήδες. Σε μια συνέχεια της σουρεαλιστικής τρικυμίας στον εγκέφαλο των εργαζόμενων ολοι μαζί θεωρούνε τους ιδιωτικούς υπαλλήλους τραπεζών σαν ιδιαίτερα προνομιακή κατηγορία εργαζόμενων με ψηλες αμοιβές και ισχυρά ασφαλιστικά και στεγαστικά ταμεία. Οι αυτοαπασχολούμενοι οταν ηρεμήσουν και χορτάσουν τρώγοντας πεντε -δεκα δημόσιους υπαλλήλους ανακαλύπτουν τον εχθρό στους μετανάστες που προσφέρουν φτηνότερη εργασία αδυνατώντας να εξηγήσουν τι τους ενοχλεί τελικά..η ακριβότερη εργασία του δημόσιου υπάλληλου η η φτηνότερη εργασία του μετανάστη? Το τελευταίο επιχείρημα αυτής της ζαλισμένης απο την προπαγάνδα τάξης ειναι «τον δημόσιο τον πληρώνω εγώ ενώ οι ιδιώτες παράγουν τον δικό τους πλούτο» Αυτο ειναι και το τέλος της λογικής, εδω ζαλισμένοι παραμιλώντας και εχοντας απομακρυνθεί απο κάθε πραγματικότητα δεν βλέπουνε η κάνουν πως δεν βλέπουνε οτι απο τοτε που επινοήθηκε η οικονομική ασυλία αυτου που λέγεται Ανώνυμη Εταιρεία ΚΑΝΕΝΑΣ ιδιώτης δεν ρισκάρει δικά του χρήματα για να ανοίξει η να επεκτείνει τις δουλιές του. Ολοι δουλεύουνε με δικά μας χρήματα μέσα από τραπεζικά δάνεια. Γιατι τα τραπεζικά δάνεια ειναι δικά μας χρήματα? Γιατι εκτός απο τις καταθέσεις -οσων εχουν πλεον καταθεσεις- οι τράπεζες επιβιώνουνε μέσα απο κρατικες εγγυήσεις που ειναι δικά μας χρήματα.
Εχοντας πετύχει το παγκόσμιο κεφάλαιο και τη διαίρεση και τον αποπροσανατολισμό και τον φοβο της καταπιεσμένης τάξης την εγκυτιώνει σε ανώδυνες διαμαρτυρίες εκτόνωσης για να αποφύγει τη τελική αναμέτρηση. Αναμέτρηση που ιστορικά ποτέ δεν πέτυχε να αποφύγει απλά εβρισκε τρόπους να επανακάμπτει. Αναμέτρηση που αν δεν αναιρεί τον λόγο υπαρξης του κεφαλαίου που ειναι η συσσώρευση υπεραξίας απο παραγωγή και δεν εξουδετερώνει τους μηχανισμούς καταστολής του δεν θα είναι ποτέ νικηφόρα για την κοινωνία. Η ολική ελευθερία απο την οικονομική εξάρτηση και την πνευματική υποταγή που αυτή προκαλεί δεν μπορεί να είναι αντικείμενο θεάματος και δεν μπορεί να ερθεί μέσα απο χιλιοπαιγμένες κακές κασέτες «αυτοβελτίωσης» «αυτοκριτικής» «ειρηνικότητας» «κοινωνικής συμπλευσης με τους καταπιεστες» και αλλά τέτοια περσινά ξινά σταφύλια. Οποιαδήποτε προσωπική η ατομική βελτίωση του υποκείμενου της εξέγερσης δεν έχει καμμιά τύχη χωρίς την συλλογική δράση και οποιαδήποτε συλλογική δράση δεν έχει καμμιά τύχη χωρίς τις απαραίτητες προσωπικές επαναστάσεις και ξεπέρασμα του υποδουλωμένου «εγώ» που μας έχει διαμορφώσει το κράτος.
Η πρώτη αντίδραση ενος βαρυποινίτη μόλις του ανοίξουν τη πόρτα της φυλακής του είναι να πάει προς τα πίσω τυφλωμένος απο το πολύ φως και απο το φοβο μπροστά στην ελευθερία, εμείς ειμαστε βαρυποινίτες που πρέπει μονοι μας να ανοίξουμε αυτή τη πόρτα έχοντας ηδη μέσα μας τους ιδιους φόβους…